Alle inzendingen van peter paul

wanneer in voorjaarsgras dartelend wij de lente boden dan nog zijn wij schattig boodschapt blatend het schaap maar de waardering daarna een beetje meer respect die is ver te zoeken zo mekkert het voort worden wij niet als lammetjes ter slachtbank geleid dan wel aan goden ter offer eerst gekeeld dan geslacht schande wacht de brave…

rood rondborstig wulps blikkend tikt zij het raam als ware zij vragend om aandacht een meisje van plezier niets verhullend zingt zij temend ach kom nou laat mij erin zo zonder jou is het eenzaam hier guur ook en koud vliegen vangend vlug de schoot schuilend kruimelt zij nootjes tot natuurlijke drift in het hoogste lied haar ontladen…

het kleine vogeltje altijd zingend weer zwarte kop met witte wangen het lijfje groen en geel huisde jaar na jaar in ons tuintje zijn gezin zo - acrobatisch toerend graag gezien als gast struinend door heg en gras nijver hoedend voor gevaar vloog hij kroost voedend met zijn vrouwtje af en aan zo kleurde hij de dagen ongestoord en…

eerst siert hij in beschuiten gebak dat in roze of blauw de geboorte kondigt van het nieuwe leven dat harten stromen doet later boezemt hij in schuur of kelder zich warm nestelend tot angst en afkeer als hij honger stillend ons de stuipen jaagt nu trippelt hij driftig heen en weer muis aan muis gevangen in knuis en kolenschop…

hartstochtelijk kijken kinderen klein het kleurrijk krioelen dat achter glas eieren levend barend miljoenenvisjes doen vertederd kijken de eigen guppy’s ook de ouders groot die zij kozend lief uit rivieren hartstocht het leven schonken hun telgen kijkend zouden stilletjes zij hen vereeuwigen willen als die missionarisvisjes veilig…

luisterend bij het raam hoor ik in een boom met op de achtergrond een ekster schreeuwend klein een kinderstemmetje hongerig de ouders bedelen rond huis en haard zoekend van bessenstruik tot fruitvlieg zamelen zij het maal schichtig naar omhoog blikkend waar zij in het groen verscholen hun weerloos jong weten dat - het snaveltje wijd…

een verfstreek is het de dagen kleurend die tong verend fluitend zijn gezang van jong tot oud tot aandacht lokt stok geketend om attentie vragend zit hij kort gewiekt in goud gevangen verveeld gekooid zijn noten snavelend krauwend snauwend vermaakt hij het publiek kaatsend echoënd wat het gehoor kletst zich stilletjes vragend wie…

vurig rood gekamd wakkert hij de wereld bij het sterven van de nacht met gekraaide boodschap over weer de geboorte van een nieuwe dag majestueus deftig de veren schuddend poot hij vinnig dan zijn territorium doorheen zegetochtig klokkend de hennetjes lokkend zijn doen noch zijn laten sporen het vermoeden van diep verlangen naar…

statig fier de kop geheven kleurt zwart wit de zebra met gerechte rug zoals zij baken is van hier naar daar voor een veilig pad de aandacht trekkend lonken lichtend wit van hier bekeken daar haar strepen waar het zwart niet is aan de overkant het leven verlangend leidt zij blind vertrouwd ons tussendoor de wielen die verschil maken…

mens zijn is herberg geven dag na dag van minuut tot minuut met telkens weer nieuw en onverwacht komend en gaand bezoek waar een rugzak staat op weg naar de horizon willen wij thuis geven aan voortdurende vindtocht van vreugde en verdriet depressies ook of wanhoop ook als de bagage schaamte blijkt of venijn met en voor elkaar ontvangen…

telkens weer de onmacht en schaamte keer na keer de hoop en wens dat het stoppen zal vol verwachting ook klopt steeds het hart dat in stilte schreeuwt laat iemand het zien iemand het zeggen veilig willen zijn voor een pak slaag bij wie jou betekenen zonder angst en pijn voor onbegrepen haat wat ook gedaan of gelaten te begrijpen…

ik weet natuurlijk eens vindt iedereen vrijheid in eeuwigheid aan de overkant van de tijd ik besef ook om hem te ontlopen kun je als hij komt niet je koffers pakken natuurlijk begrijp ik dat waar uit vier streken de laatste wind blaast ook jouw steentje vallen kan natuurlijk blijf ik na vandaag luisteren de shake rattle and roll…

heb het lef eens te vertrouwen in hoop en liefde in vrede en overtuiging in eerlijke oprechtheid heb het lef eens te vertrouwen in iets en iemand dat en die jou vasthoudt waarvan jij dromen mag al lijkt de weg griezelig smal of eindeloos en mistig lang heb het lef eens te vertrouwen dat zij er zijn zal wanneer jij dat nodig hebt…

het leven snelt als jij niet remt van jaar tot jaar als flitsend licht voorbij het leven weet je terwijl nog jij bezig bent het mooi te plannen is dat wat er gebeurt in dat weten stillen wij oude en nieuwe vrienden vandaag even toch de tijd om op jou te proosten weer graveren wij op de tijdlijn van jouw leven dat ons zo dierbaar…

de wereld buiten kijkend luidruchtig levend klemt mij eens te meer dit huis en haar kamers terwijl alles en iedereen voorbij mijn deur gaat hoor ik belletjes rinkelen naast en boven mij slechts de muren met foto's van ooit horen stil luisterend wat ik mijzelf zeg de koffie op tafel met tegenover mij die altijd lege stoel blijft…

pril is de liefde die opgewekt ontwakend elkaar de zinnen prikkelend mensen vurig verleiden kan lustig is de liefde die verlokkend en verleidend de een en de ander dartel dagen doet geloofd is de liefde in een geringd verbond die zich verbinden laat voor altijd tot eeuwig waar is de liefde die aandachtig en geduldig in en aan elkaar…

twee jaartjes tel jij nu onze vriendelijke piraat die met dappere stappen de wereld verkent en vergroot het dwingend wijzend vingertje door steno taal vervangend ras met reuze schreden jij van brabbelaar naar babbelaar jouw grote liefste zus noa luistert als jij oa roept waar broer joshua osha is die jou zijn streken leert van voor…

kiezen moet ik tussen beiden leuk en lief maar liefst toch was bij beide ik…

steeds weer maar die ene vraag het geluk knaagt hou ik van jou als jij van mij…

het stille gemis als ze er niet is spreekt woordeloos mijn lief ben jij want mijn leven…

boos en gelukkig stormen mijn emoties van verdrietig naar blij achtbaant het weten van ontzet naar bevrijd…

de tranen die je krijgt bij het afscheid van een vriend die je niet wilt laten gaan laten zich steeds opnieuw drogen door de herinnering…

natuurlijk huil ik om het gemis nu maar meer nog vloeien mijn tranen uit dankbare herinnering…

jouw beeld is als een film die uit diepe dankbaarheid mij de ogen tranen doet die als een kus van jou op mijn lippen rusten…

verlangend kijk je uit naar zomaar deze dag waarop je flaneren kan op de wonderlijke ramblas waar veelkleurig als het leven legers van zonovergoten mensen langs standbeelden paraderen opgaand in struinende drukte van catalaans vurige ambiance zul jij je tijdloos gaan verliezen in machtig prachtig de schoonheid van stralend kleurrijk gaudi's…

de tranen die stromen als het verdriet niet stoppen wil drogen op mijn wangen waarna aan jou de herinnering ze wegveegt met een lach…

daar sta jij dan een schoonheid ben jij als den van tien jaar nu al want wis en waarachtig noa - jij bent jarig geen violen voor jou geen trommel ook of fluit voor jou is er het engeltje van dj paul elstak en dr phunkin dat jij van en met jebroer zingt de oudste en de grootste thuis voor joshua en boaz ben jij broer bengel en broertje…

mensen die jij graag ziet die jou liefhebben van piepjong tot stokoud scharen zich vandaag feestend om jou heen van klein tot groot dichtbij of verderaf staan zij even stil bij wie jij bent wat jij doet of laat tel de zegeningen voor en met anderen die jij hen betekent als een kind de sterren die hen ontelbaar weet wacht niet…

als het gemis mij huilen doet is het de heugenis aan jou die mij weer lachen laat opdat weer het leven mij pleziert…

wanneer in het duister mijn tranen treuren dringen de herinneringen van de momenten samen als zonnestraaltjes daar doorheen…