de overkant
toen ik jou loslaten moest
bij de brug naar de overkant
was ik niet bang voor verdriet
omdat juist dat mij herinnerde
onophoudelijk als de brug zelf
waaien mij nu jouw souvenirs
die mij veilig en vertrouwd
als onzichtbare armen dragen
in het diepe water verzonken
schragen pijlers de overgang
als de getrainde schouders
die jij mij was en blijven zult
de flarden van mist en nevel
die aan gene zijde hangen
voelen als een donzen dekbed
dat mij comfortabel warmt
gelijk een cocon is haar reling
waaruit als zomerse vlinders
tot mijn steun en toeverlaat
jouw aandenkens fladderen
de oevers van de overkant
zij lijken eindeloos en ver
terwijl ik jou naast mij weet
bij elke voetstap die ik doe
groots als die eindeloze brug
is diep en erkentelijk mijn dank
die ik zwaai naar de overkant
tot ik jou daar ooit weer zie
Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/
Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte, 27 december 2018
Geplaatst in de categorie: afscheid