Alle inzendingen van proficiens

De weg is de tijd die begint en voorbij gaat waar ik jou volg en weet dat we elkaar weer zullen zien met de vragende ogen die bij onverwachte ontmoetingen horen. In het dal kijk je om en kijk ik weg om de illusie vast te houden dat de berg die wacht dezelfde belofte is waar deze droom weer iets langzamer…

Woorden die vervagen in de stilte van stof en een zinloos verlangen naar geluk dat momenten doorstaat. Woorden zoals de tijd ze vraagt en verdraagt en geschiedenissen en namen overbodig maakt. Want er is altijd een leegte die we delen als we spreken en alleen in eenzame monologen nog een melodie in onze woorden vinden.…

Heb ik een nieuw woord gevonden en een oud gebaar vergeten ? Of heb ik jou toch achtergelaten en verdeeld in een puzzel van verdriet ? Wanneer je zwijgt zie ik ogen die geen geschiedenis willen bewaren, en alleen maar een afscheid willen herhalen. Zo ben je een schim en een schaduw die me volgt op een scherm waar we elkaar vonden…

Waar ik zoek vind ik de kou van het ontwaken. Van dromen die bevriezen en ogen die bedriegen. Het is geen vlucht maar een gebaar van de winter en zijn tijdloze geduld. Langzaam ontwaar ik zijn mantel en is de lucht weer het gordijn waarachter hij graag zijn roeping viert. En ik kijk toe en voel de kou…

Zijn ogen zwijgen en zijn lippen kleuren de stilte. De tijd van woorden en antwoorden heeft hem alleen gelaten in het koude moment waarin hij ons heeft verlaten. Maar hij blijft dichtbij en in elke warme herinnering hoor ik weer zijn stem, zie ik de nieuwsgierige blik en kan ik weer vragen wat hij me wil vertellen…

Stof op de woorden die ik verzamel. Kou waar ik niet meer weet wat ik zonder woorden steeds verdring. Stilte wanneer ik mezelf niet begrijp en alleen woorden achterblijven waar ik geen verhaal kan vinden dat jij geloven zal wanneer je me zoekt en met je dromende stem het stof van al mijn woorden zal laten verdwijnen…

Zonder mijn ogen zou ik de woorden van de vreemdeling volgen en niet vragen wie hij is en wat hij wil geloven. Zonder mijn gedachten te gehoorzamen zou hij een vriend kunnen zijn of mij kunnen helpen omdat de werkelijkheid mijn angsten niet wil delen. Want alles wat vreemd is kan ik alleen verliezen als ik mag…

De lege ogen zijn een verhaal van woorden die werden en haar leven schreven. Stil en anoniem met een pijn van dezelfde woorden die ook namen kunnen zijn. Van bloed en een liefde die haar ziek maakte en haar lichaam verteerde door het eenzaam wachten op een dankbare dood.…

Waar ze mij verlaat en vervaagt in het stof van mijn gedachten ben ik weer de boodschapper zonder woorden. Verloren en verlaten ben ik mijn schaduw dankbaar geworden zonder haar glimlach en weet ik: Ze is met mijn woorden gegaan en gevonden door koud geluk zal ze straks weer dezelfde…

Langzaam dwalen de schimmen als het stof dat neervalt zonder woorden. Van de tijd zoals ze ontkleurd zijn en hun gezichten als groeven van oude dromen die mij weer laten wensen dat ik mijn schim zal vinden en mijn schaduw niet verlies. En wat ik achterlaat in de dromen me niets zal zeggen…

Haar gezicht is haar ongeluk van oude tranen die beginnen en hoopvolle woorden die volgen waar ze liefde zoekt en elke nieuwe leugenaar haar vindt en alleen haar eenzaamheid verwarmen zal.…

Een paar woorden verlaten mij waar ik wandel en de dwalende wind jouw stem zou kunnen zijn. Mijn gedachten vullen het moment waar we elkaar weer volgen met de liefde en de ogen die een glazen verhaal verzinnen. Van oude woorden die me brengen naar de afgrond waar straks ook mijn geluk…

In het donker van mijn verleden ben ik een schim en geef ik je mijn geschreven dromen wanneer je me volgt zoals ik beweeg en schaduwen tel die mijn dood nog eenzamer zullen maken. Zonder jou die naar me kijkt en weet dat je me nooit met woorden van liefde en hoop zult terugvinden.…

Niets dat de woorden dwingt want het verhaal is gevonden waar hij zichzelf zocht en zijn schaduwen en stemmen hem wanhoop deden drinken en slapeloos geloven dat ik besta in elke zin die ik bedenk en die ik hem geef zolang hij elk van zijn fantasieën demonisch maakt.…

Verdragen wat ik vraag van de dag die begint als het licht weer beloftes tekent op mijn ogen en mijn vingers alleen aanraken wat ik niet verzin of weggeef aan wie mij ziet en niet met vragende ogen vernedert.…

Nu ben ik waar de nacht niets vraagt en mijn schaduw slaapt dicht bij de droom die ik bedenk. Woorden komen en ik vang ze met mijn gedachten en geef ze mijn naam en de stilte die ik alleen in mijn dromen om medelijden vraag.…

In het wetend licht zou ik mezelf niet ontdekken of een schaduw kunnen geven die elke leugen bedekt en mij weer laat zien waarom ik mijn ogen wel dromen maar geen verlossing gun.…

Dromen zou ik kunnen verliezen aan het geluk van slapeloos verlangen naar jouw lach die alleen echt is wanneer je naar mijn ongeluk kijkt.…

Verlaten op het zwijgende bed deelt ze haar lichaam met een gulle pijn. Bewegen is verliezen wat ze wil aanraken en bewaren met haar vingers die haar nog niet verlaten hebben. Haar ogen tellen de ogenblikken waarin ze haar leven ziet en de pijn vergeten mag. De levende tijd is haar vergeten toen ze steeds eenzamer werd en de…

Blijven wachten zolang vergeten niet eenzamer maakt dan wat ik jou wil zeggen en wat ik niet kan ontdekken tot de zonnestralen jou weer vinden. En mijn gedachten je weer wakker maken. Met schaduwen die niet meer eenzaam lijken zolang onze zomergedachten niet verdwijnen…

De dood denkbaar als een teken van geluk. Gewoon als een gevonden noodlot dat kerkhoven dankbaar maakt en rouwende tranen opspaart op de dagen dat ik het heden begraaf en wachtende ogen kijkend rouwen naar een vreemdeling die steeds op hen wilde lijken.…

Stil vergaan woorden tot gedachten die niets meer kunnen raken dan een gulzige leegte waarin de kleuren van hoogmoed tot stof vergaan en hij niets meer is dan de naam die verdwijnen zal zolang hij zich vertoont en blijft lijken op een eenzame dief die alleen maar leugens wilde stelen…

Denken aan de sleutel en weten dat hij ergens past. De foto aanraken en wachten tot het moment weer kleuren krijgt. Kijken in het donker en weten dat schaduwen alleen maar fluisteren wie ze liever zouden willen zijn. En wachten op de herinnering die met woorden begint en weer met jouw naam zal eindigen.…

De ochtend is als de as op jouw lippen en de nevel die de stilte draagt waarin ik slapeloos de tijd verstop omdat jij dromen fluistert en ik dromen wil over het einde dat de nacht beloofde…

Achtergelaten met verlaten woorden. Zeggen wat ik niet kan zien. Weten dat de avond niets vraagt. En beseffen dat jouw droom mij niets vergeven zal.…

Weten wat ik denk. Zien wat jij verbergt. Gaan waar we elkaar liever ontlopen. Maken wat de stilte ons niet vraagt. Liefde liefdeloos laten worden. En jij en ik zijn weer wat we waren zonder het ongeluk dat we niet konden verzinnen.…

Sterren die niet op elkaar lijken, de nacht verliest zijn tederheid eenzaam wachtend op de schaduwen die haar altijd beminnen in de droom van gevonden nachten en een koude liefde mooier dan de eeuwigheid…

Geslagen, verloren en klaar voor een nieuwe dood, met de eeuwige twijfel van de tijd die hem uitkoos. Zijn beul is blind en machtiger dan de dood als ik kijk en hij me niet ziet. Want hij is ver weg als de ware beul die ik ken wanneer de schaamte me laat zwijgen. Wat is het verleden ? De trein die ons…

Waar ik ben is de stilte de schaduw van gedachten en regenbogen die me leiden en verlaten. Stemmen zijn dromen die spreken waar ik geweest ben als een boodschap en een boodschapper die elkaar niet vinden omdat ik was wat niemand geloofde toen de dood hen vroeg op welke golf ze wilden…

Donker en klein. Stil en met de ogen die ontwaken na slapeloze gebeden is ze weer een kind. In een eenzaam bed vol verloren dromen en speelgoed dat haar wakker maakt in de tijd die begon als een kinderdroom met momenten van slapeloos geluk. De stemmen fluisterden en vonden haar gemaakt…