Alle inzendingen van rob

tussen infrarood en ultraviolet licht de nachtgeluiden…

als tienjarige droomde ik van een wereld met een zwembad vol naakte haremdames waar het eten naar boven gebracht werd in automatische boodschappenmandjes daar werd alleen door automaten gewerkt alles geregeld door groen en rood licht weg met oranje en de twijfel en oorlog alles enen en nullen en helder inzicht ondertussen het zwembad drooggevallen…

een gloeiende huid gemaakt met honderd kwasten op een arm lengte…

onder de burka hoe zacht ze ook mogen zijn de grote borsten op siliconen het grote borsten geweld woedt in de lijven het gevulde hart loopt over van gouden bergen met zon en zoet bloed lekker warm in bed pijn en geen pijn tegelijk hoe wonderbaarlijk modieuze meiden bijna de hele winter ontblote nieren…

Nee, jullie zijn mijn kinderen niet Toch voel ik de innerlijke pijn Als één van jullie huilen moet van verdriet Dan kan ik dus niet blij of vrolijk zijn Nee jullie zijn mijn kinderen niet Toch is er de traan, duidelijk, soms wat klein Die je regelmatig in mijn ogen ziet Als jullie blij, oprecht of gelukkig zijn. Nee, geen van jullie is mijn…

maar we worden weer ouder dan voorheen en we hopen onderweg in een auto met visum en driekwart fles wijn op weg door ons heen toch nog heldere klare ruimtes te kiezen voel een licht schudding in de schouders waar dacht ik aan toen ik daar bedrijvig door de tunnel reed met bijvoet sibelius en ouders en het graf in moeder aarde de omnivoor…

de ervaring zelf is niet te beschrijven de beschrijving is niet direkt te ervaren beschrijving een reflectie van lijven die onbeperkt in het heelal rondwaren toch deel van processen en systemen zijn een ervaring die weer uit delen bestaat die door het filter van de reflectie gaat op de grote vlucht door werklijkheid zo teken ik een rond…

Zie toch onder ogen geef op wat niet kan de droom is vervlogen wist je al zolang Toch de herinnering aan haar lach parfum, kussen, ogen die je hartslag het bloed gaf om te pompen deed je geloven er is er maar een waarin ik kinderen wil en zolang dat onbereikbaar is ga ik van bil tot bil!…

Ik ben nu acht en twijfel soms wel of u werkelijk bestaat of u echt met zwarte pieten over alle daken gaat Ik hoop echt dat u helemaal echt bent en u maakt mij het meeste blij als u ervoor zorgt dat mijn ouders bij elkaar blijven en bij mij…

Het is door niemand te ontkennen dat de band van broers en zussen onvergelijkbaar is met banden tussen kinderen en ouders ook de banden met je vrienden die met jou lachten, speelden, grienden deelden niet jouw eerste stappen naar wat het leven voor jou is. Als een broer of zus mij uitsluit door oud zeer uit vroeger jaren niet in staat is…

Wat een rijkdom, wat een zegen al die blije kinderogen die mij treffend zichtbaar mogen soms wat angstig weggedoken maar snel is het ijs gebroken om mij heen staan zij met velen een kleintje staat mijn baart te strelen en een ander kust mijn ring Het is een voorrecht sint te wezen net als voor mijn lieve pieten een bron van wederzijds genieten…

Ik ben nu acht maanden bij je binnen nog even, voor ik je écht zie en hoor jij en ik zijn daardoor heel gespannen omdat jij vorig jaar je dochtertje en ik mijn zus verloor Lieve Mam, geloof mij, samen zijn wij sterk dat klinkt uit mijn mond misschien wel raar maar voel mijn 'geschop' als een bemoedigend klopje over een maand zijn we er écht…

Waar ben ik toch mee bezig wat is dit voor een vak met een stel zwarte halve zolen en een paard op een koud dak En dan die hebberige liedjes over sinterklaas kapoen met een ongegeneerde eis over het vullen van hun schoen Ook de naam kapoen die haat ik ik haal even Van Dale aan en volgens deze bijbel is een kapoen een gecastreerde haan…

In een heel anders klinkende stilte met miljarden dwarrelend, in ’t gelid elk vlokje onbetekenend met elkaar vernietigend, wit Een bibberhondje met een dekje bibbert een oudje schrikt, en denkt owee één verkeerde stap en mijn heup in tweeen en een kind schreeuw om een slee Die hele andere witte wereld waarin je opeens alles zo anders vindt…

’s Middags extra druk op straat versiering en kerstmuziek terwijl het donker en kouder wordt zoekt een dakloze een portiek Eén uur ’s nachts, ’t houten trappenhuis Ik hoor de nachtmisklok heel zacht En mijn moeder van bovenaf gebiedend fluisteren Denk aan de buren, het is nacht! De klokken klinken luider ’t is druk in de nachtelijke mis…

De tijd dat wij elkaar niet kenden en niet wisten van elkaars bestaan is haast niet meer voor te stellen omdat wij zolang samengaan Als ik kijk in jouw lieve ogen je zie, je voel, heel dicht bij elkaar dan durf ik heel voorzichtig te denken we blijven echt altijd een paar Want doordat wij al zolang één zijn ben ik echt nooit meer alleen…

Terugkijkend naar mijn kindertijd voel ik nog zoveel pijn om wie ik niet kon wezen en toch graag wilde zijn Die pijn kan pas verdwijnen door zonder enig verweer tegen mij te zeggen je hebt gelijk, en dat spijt mij zeer…

Lichtjes, muziek en heerlijk eten met elkaar zo weldadig één hoe anders is dat zonder jou zo onbereikbaar, stil, alleen Het is zo moeilijk te geloven dat ik jou straks wat minder mis en dat nu elk moment van warmte ook eens onbereikbaar is…

Het water is koel Pijn is daar als een heet mes De stilte verdooft…

Het koele water omspoelt mijn voeten Rust stroomt als een rivier door mijn lijf De horizon bestormt me als een ontkombaar lot Mijn hart weet dat ik moet boeten Ik voel hoe ik wegdrijf Angst is mij vreemd, jouw beeld is mijn vlot…

ik sta en zit vast in de maalstroom hoop dat tijdelijk tegelijk duidelijk is dit blad meer dan mijn bloedstroom is zowel een baby als een grijsaard is een rondvliegende bruine voedselstroom als een vlieg die even op de rug is geeuw geweest een ander in een droom die begint en het einde van alles is een ziekte en pijn van ontploffing is palindroom…

Ze weten wat er in W.O. II aan de hand was Vandaar zeker het idee: aan het gas Jeminee; eerst jaren laten verslonzen En dan dit besluit van die politiekbonzen Of zijn duiven soms geen levende wezens Die door God zijn geschapen Waarom nu willens en wetens Die beesten dood gaan maken En dan dat bloemetje van de stadspartij Ik kan er echt…

Als er een eind is gekomen aan al je dromen dan moet je je ogen openen en kijken wat de mensen de wereld aandoen en dan vraag jij je misschien ook af: "Waar ben ik (in Godsnaam) dat men dat mag?"…

Met lichtgevulde hersens in de tuin, in het verschiet weiden de zenuwen en op kniehoogte snuffelt God wat in een bries van oud behagen. O, tijd van lauwe kranten en gesprekken, het leven klotst stompzinnig uit mij voort! ----------------------------- uit: 'Bij bewustzijn', 1996.…

Ik hield van jou je was een god voor mij ‘k wilde alles met je delen je laten lachen, je begrijpen, je voelen en liefdevol strelen Maar gaandeweg ontstond er pijn door verschil in partituur er ontstonden dissonanten ondanks mijn verzet daartegen groeide een muur Ik heb ons concert zelf afgezegd we zijn nu uit elkaar maar nog steeds…

op afstand heb je makkelijk praten stuipen terwijl we door de vuurlinie moeten kruipen ieder legt zout op eigen slakken en z'n eigen booby-trap de geest ziek het lichaam moet geholpen verkeerd moment en verkeerde plek en we zagen het niet aankomen wie het wel zag kon het niet verhinderen angst maakt het erger slechte vrienden waar eindigt…

Zo wonderbaarlijk klein maar sterk echt niet te geloven tilt in al haar kwetsbaarheid het beste in ons naar boven Geen weet van wat de waarheid is gelooft in wat je ziet zonder enkele twijfel of God bestaat of niet Maar toch voelt het doopsel beschermend al is zoveel onbekend dat er toch iets is, bewijs jij zelf omdat jij een wonder bent…

Precies bij de juiste loting met kans op een echt ontstaan van meer dan miljoenen sprinters eindigde jij vooraan Je leek voorbestemd om te leven we stelden ons op je in droomden hoe je zou wezen als deel van ons gezin We moesten elkaar goed steunen begrepen elkaars pijn maar je blijft zinvol en aanwezig, omdat… we door jou nog intiemer…

Leg nu je hoofd tegen mij aan laat je tranen even los stel je open voor je pijn wees even wie je graag wilt zijn en laat je echt volledig gaan Leg je hand in die van mij en ontspan je helemaal even heel dicht bij elkaar laat mij spelen met je haar voel je even heerlijk vrij Ik ben toch zo met jou begaan door de pijn die je steeds lijdt…

Slapend, gapend, zuigend huilend en niets te vrezen ligt in bed, op hand of arm alleen maar klein te wezen Een ongelooflijk wonder daar kunnen we niet bij ontroerend is dat al dat liefs uit jou komt en uit mij…