Alle inzendingen van roeliene frouke breider

De man met de scherf in zijn hart. Kind in zijn ogen, rondom hem heen. Liefde verkondigt in kinderen. Dankbaar voor dat wat hij leerde. Innerlijk ruimte gemaakt. Maar de scherf in het hart is gebleven, Het verdriet door woorden. De pijn van verachting. Dan verwachting.... Vrouw op vleugels... Scherven...... Wie kan hem…

Ik houd van een mens in de verte, die nooit meer de mijne zal zijn. Waar slaapt hij als hij wakker is? In de armen van nevelen en koude oorden? Toe neem me nog één keer mee naar warme steden en lieve stranden. Waar licht in ons op zal bloeien door gouden straten en stralende zeeën. Verlos me van alle pijn in de verte, door jou, door…

Bomen rondom het meer. De maan in haar gezicht. Het meer weerglansde haar beleving in de lente van dat jaar. Zou het meer de waarheid spiegelen? Zij in wording? Geheime woorden klonken op in de maan van het spiegelende meer. Inwijding in het maanlicht. De naaktheid van haar ziel brak open in de stralende grassen en bladeren met broze…

Ik zit in Jugendstil en wacht. Een vreemde vindt zijn plaats naast mij. Verloren mens. Dan hij..... de wachtruimte leeg en licht rode wijn en kleuren. Momenten van geluk.…

Wat heb je me toen gegeven in al mijn eenzaamheid. Je brak mijn muren open, ik stond naakt in tweeën naar mezelf te kijken. Verre oorden en stranden lopen door de toekomst waarin jij verweven bent. Heb je wel gezien wie er naast je loopt? en bij jou wil blijven? Jij vergeten man in zwart.…

Mijn woorden zijn de jouwe niet. Ik kan je blik niet verwarmen. Stille aanreiking, diep gebaar, het doortrilt het masker niet. Koele benadering. Wetend dat het zo niet is- niet kan. Gestalte in duisternis.…

Ik zag je gezicht in de morgen, je voelde je verward en verdrietig. Wie heeft je niet begrepen, je liefde voor hen besmeurd? Te veel van jezelf gegeven? Je momenten van geluk bewaard in je hoofd om te overleven. Is dat de bedoeling van jouw existentie? Je bent zo mooi te mooi en zegt wijsheid is: Denken en voelen hoort samen. Waar ga…

ik zag je gezicht in de morgen, je voelde verward en verdrietig. wie heeft jou niet begrepen je liefde voor hen besmeurt? te veel van je zelf gegeven? je momenten van geluk bewaart in je hoofd om te overleven? is dat de bedoeling van jouw existentie? je bent zo mooi en zegt wijsheid is: denken en voelen samen! waar ga je dan naar…

in het denken van mijn wezen liep ik rond een grote val. ooit het gevoel zo van volheid. nu........... waar kan ik heengaan zonder te verdwalen? in het oerwoud van de woorden? eenvoud in het vergeten zijn onbereikbare gave een verre herinnering.…

jij wilde me al zo lang maar het kwam er niet van. eerst was er het leven ongeweten. dan............. de zon en jij opening in mijn ziel. geopend........gespleten.....opengereten. mijn wezen doorlicht in jou.…

tweelingziel zo volmaakt waar ben je als ik baad in levende klanken.. verwoestend kwam je binnen, afstand nemend. je keek me aan ik zag twijfel in je ogen waarin ik mij in jou zag. voorbij aan rozen en je wezen in de zonneschijn van onze ziel zo intiem zo ik ben jij. ontmoet me in de warmte van je armen laat me vrij in schaduwrijke…

Gaan we samen in de morgen met blote voeten in het gras? Liggend onder de bomen van wilgenteen en zoete bloemen en bewierookte ruimten die van Maria spreken? die in jou de vonk van verlangen heeft gelegd? gaan we dan samen in de boot van verlangen door stromen en watervallen op zoek naar onszelve? in zoete geuren en ontmaskerde…

engelen verlangen jou nu het leven in je sterft. je mag naar verre verten, waar leven eeuwig is waar zielenpijn langzaam vergeten is... vergeven is nieuw leven is.…

vergeten mensen in grauwe gewaden, doorboorde verkrachte verwanten verzegelde monden in zielen verstomd. observerend... meelij vervult. hoe maak je je los? het beeld doorboorde mensen.…

in de regen riep hij kom... baad met mij en was je aura in de heldere druppels van het meer. zwem in mijn armen. heb vertrouwen in de regendruppels en in mij en toe zwom de prinses in het meer en waste haar aura in de armen van de man met de zeeblauwe ogen. wie is hij dat hij haar zo kon omarmen haar het vertrouwen geven daar in…

ik zag je bij het onttreden van de drempel mijn hart sloeg op hol daar was de prins van dichtbij daar staande in zijn blauwe gewaad. hij lachte me toe en in mij bekroop een niet eerder gevoel van verlangen. wie is toch deze prins in deze vergankelijke straat? kijk de chaos van de levens staan te hoop in de goot dacht zij. en hij staat…

je was een lichtflits op de blauwe zee een verpakt moment in grijze dagen verloren in de zon bracht ik je in mijn aura waar mijn contouren jou opnamen jouw zoenen mij versmolten maar de vrijheid van je ziel won het van de zachtheid van de lichamen de contouren van die decembernacht deden beseffen dat jij niet geklonken aan de ander je…