Alle inzendingen van sacrajewa

Vrolijk kets je over het oppervlak cirkels vormen waar jij net nog was als kringen van het vochtig glas dat je zwier santé de lucht in stak Omdat je het lustig oog ontbrak liet je frivool de rokken hogen lonkte me blozend, opgetogen met blikken waaruit smeken sprak Dan fluweel jij je dronken hoofd getemd en zwak in schrijnend…

Ze hangt haar dichtersjas aan kale bomen als vangnet voor de stemmen in de nacht die drijvend op de wind worden gebracht door sluimernevels van ontslapen dromen en morgen zullen hun verhalen zacht over die oude jas zijn neergekomen om aangedaan in het gevoel te stromen als muze waar ze lang op heeft gewacht maar blijkbaar heeft zij zich…

De treinen zijn lang weggerot toch rijden zij nog elke nacht hun gruwelritten naar de dood Het schrille kermen van de remmen de stemmen, och…, ze zijn verstomd maar klagen luidkeels nog hun nood De barakken staan verlaten muren uitgemergeld overeind diep in geleden pijn gestoken De ovenpijpen zijn kapot als rook in dromen opgegaan van…

Het is wanneer ik op het strand loop - daar waar zand en water elkaar raken = en de golfslag rond mijn voeten sterft dat ik nadenkend kijk naar waar ik sta de grond die mij eerst stevig droeg lijkt verdronken te verspoelen en aan draagkracht te verliezen onder mijn aarzelende stap maar dan zie ik de lijnen voor me…leidend naar de einder…

Kom liefste, dans met mij de tango van weleer nu de bandoneon weerklinkt weemoedig maar hartstochtelijk de tonen zingt van ons gevoel toe, leidt me weer dicht in je armen naar dat ritme nog één keer voor de muziek zwijgt en jouw schaduwbeeld vertraagt vervaagt verdwijnt…

Drenkelingen zijn we die wanhopig over schemergrenzen reiken naar het licht dat werd geroofd uit ogen van een mens wiens zien zo lief had tevergeefs de dood heeft elke sprank gedoofd en laat ons achter in een leven zonder tastend zoals de horizon die voor zichzelf ongrijpbaar lijkt maar vaag een stormzee nog in het oneindig voert…

Ik heb mijn bord maar volgeladen en een heerlijke maaltijd gesmuld me met de genomen keus verguld terwijl die me sterk was afgeraden Het voedsel zou niet zijn te verteren maar omdat honger zich beklaagde en leegte luid mijn maag belaagde was de verleiding niet af te weren Ik heb me er aan tegoed gedaan maar nu m’n honger is verdwenen…

De Tweede Wereldoorlog och zolang geleden al niet nodig om dat oude zeer opnieuw met tranen te begieten zei hij en opa zweeg over het kermen van de zwaargewonden gestapeld in een vuile truck over het bevel, hem toegebeten Spiel lauter Mensch verdammt noch mal wir wollen das Geschrei nicht horen en hoe huilend zijn viool toen smeekte…

Er staat een doosje in de kast hartvormig rood met goudgalon bij het zien ervan denk ik aan ma van wie ik dit kleinood kreeg leeg och, ‘k was nog zo jong en had pas jaren later de intentie door want zei mama niet steeds mijn schat inhoud ben je zelf verantwoordelijk voor…

Waar nevelen wervelend lokken en met Witte Wieven sjansen moerassen rottend geuren bomen bruin en zwart verkleuren daar wil ik eindeloos met je dansen Lachend zwierend draaien gierend om het stervend licht dat ondergaat in donkerblauw zich schemer hult in diepe rouw voor de duisternis gezwicht Verloren gaand in de omhelzing van kille…

Logge poten stampen door mijn slaap ik licht een oog terwijl ik gaap naar ‘t vliegend grijze monster het zweeft mijn blik voorbij landt met gulzig snuivende slurf op het weke van mijn dij ik gil en zie al koppen in de krant vrouw in bed geplet maar naast me klinkt het knorrig: mens… je maakt van een mug een olifant.…

Er hangt een wiegje in de struiken waarin een piepklein eitje wacht op warmte van het moederdons op het gazon strekt zich voldaan de kater van de buren uit ze zijn niet thuis dus zoekt het dier zijn heil bij ons…

Ik merk het aan de wijze waarop jij je stappen zet onzeker, slepend, traag de indruk vaag voor iemand van jouw lengte ik zie het aan de sjaal die om je hoofd gewikkeld is maar mijn begrijpen wil niet weten pas als je weigert krab te eten krijg ik geen hap meer door mijn keel…

Ik voel kracht door de omhelzing van je armen die me zo vertrouwd verwarmen tijdens strenge vorst als een huis dat me beschermt tegen striemende regen met heerlijk de ruimte en prachtig omgeven gelegen als een stukje Eden verlegen op mij gemorst Ik voel verlangen door het stralen van je ogen waarmee je me glimmend de liefde toevertrouwt…

drijven in het midden Gelaten met het lot getart in eenzaamheid verlaten zelfs door god onzichtbaar leed verzwaard trekt in het bodemloze putten echo`s wensen woest golvend brullend uit den boze kreten treffen doven kaarsen blikken als blinden dicht druip ik er mijn tijd voorbij en jij mag er jouw wegen vinden…

Zo de donkerkoele bruisende branding stroomt over een sneeuwwit strand hunker ik de gloeiende zon te vloeien tot een zwak scharlaken schemerlicht Ik verlang de lucht zinderend haar krekelgeluiden te mengen met het steevast bulderen van gepassioneerde kleurenpracht als peluw van de nacht zodat ik mijn schaduw kan rusten alleen gelaten…

vannacht als wolken dromen rijgen rond een volwassen maan en verlangen in jouw rusteloze lichaam waakt zullen mijn vingertoppen zacht het vurig dagen raken traag zoals de zon stijgt om de baren warm te strelen zal mijn mond jou tot verloren drijven in een bevend eb en vloed maar ik zal volgen en me toevertrouwen aan het ritme van…

Laten we het ritme volgen eb en vloed de zee van golven breken nu de nacht ons vraagt te varen blindelings zonder kompas driften in gevoel…

Opgestaan uit het rustveld der dood verrijst een moordmacht helsoldaten zielloos marcherende ledematen vleesloze botten, tanden ontbloot twaalf slagen verbleken ontstoken rood dat zich hecht aan angsten in straten waar het leger als duivelsfanaten stramme gelederen gulzig vergroot met sappen die van rijtwonden druipen in gapende muilen…

Als een blaadje dat zich vastklampt aan de tak om niet te vallen en waaraan de wind vraagt: “Blad, wat is het dat je niet kunt laten gaan. Waarover wil je de controle houden. Hoeveel regendruppels tel je voor je meewilt met de stroom. Zeg me blad, wat is het dat jou tegenhoudt van deinen op de kracht van dragen.” Het blaadje antwoordt…

Een waterjuffer daalt geruisloos met zacht vibrerende vleugelslag gracieus in de warme zomerdag naar een vijver met fijn eendekroos pluizig kleine bollen drijven broos het water gaat rimpelend overstag ze dobberen onder moeders gezag de zorg voor het grut is weergaloos Plots stort een rover met een plons sierlijk zeker uit de hemel…

Zijn woede schemert donkerblauw… paars rood het holle van je blik heeft geen inhoud meer en krijst daardoor zijn nood ik krimp ineen wanneer je zucht het valt wel mee alleen de eerste klap deed me ècht zeer daarmee sloeg hij alles stuk mijn liefde eigenwaarde en vertrouwen ik kan slechts rouwen om gevoelens die gestorven…

Noordenwind zwiert fladder vlerken aan `t plooigespannen hemelkleed waar ze door zuchten zwellend sterken in vlagen snikkend kinderleed Het vragende ‘waarom’ jaagt smeken wervelend, dolend door de natuur waar kalme wateren woelig breken met het zonlicht in het laatste uur dat in schemering met stormen vecht die bevroren verdrinken…

Kom, laat me je vertellen over een wereld ver van hier waar ooit - verscholen in het woud – de mist met stralend maanlicht paarde na de daad verdween de minnaar liet zijn geliefde zwanger achter zwellend tot - een cyclus later - deze negen nevelkinderen baarde de jonge moeder rolde blozend al haar stralen rond en rond tot zij – ver boven…

Vaak denk ik aan die dagen dat ik jou trots bij me droeg en mezelf mijmerend vroeg of ik als moedertje zou slagen Ik stelde me ons leven voor waarin jij centraal zou staan ik zag je al over rozen gaan gebed in een gelukkig spoor Al dit moois mocht niet zo zijn mijn armen wiegen enkel lucht elke ademteug slaakt ’n zucht en de leegte trekt…

Dit is jouw partij zei jij wijzend op de noten van je zelfgeschreven partituur een lied over de zee een jachtig schip de zeilen bol geblazen door het razen van jouw solo en ik zocht de melodie de harmonie in tweede stem ik zong… maar mijn woorden waaiden weg bleken pas klank te kleuren in het slotakkoord…

Ik zie gevlochten takjes groeien tot mand gevuld met verenpluis de architecten zijn twee kauwen die bezield een wiegje bouwen in d’oude Linde voor mijn huis Het tweetal is gezwind verloren en treedt zich in het lieve lusten tot de plicht die aan hun beidjes gesteld wordt als er broze eitjes in ’t warme liefdesnestje rusten…

Het oude houten hekje kreunt zijn matig onderhouden luid als ik hem traag achter me sluit toch lijkt het of de stilte leunt tegen bejaard gebogen bomen die knikkebollend tijd verdromen ik zie de jaren vaag vergaan uit vergeten grijs verleden en in marmer vers gesneden nadenkend blijf ik even staan bij hetgeen jouw rustplaats is maar…

En dan En dan kijken we nog even om naar wat verleden tijd is om te laten rusten wat voorbij ging de herinnering te koesteren van al wat bij ons blijft beklijft soms want niet alles in ‘t geheugen brengt een lach zo af en toe spreken de doden voelen we de stilte van hun zwijgen weer ’t gemis, de pijn van het geheugen verwachting…

Het is wanneer ik achterom kijk en een kind zie staan wiens uitgestrekte hand naast licht grijpt dat zich kwijnend aan de voeten hecht voor het als schaduw groeit ver boven frêle schouders lippen beven zie bij het proeven van de wind die zwijgend ijs legt rond een tere mond of het stille neerhurken in duister zonder…