Een vlaag aardedonker
Noordenwind zwiert fladder vlerken
aan `t plooigespannen hemelkleed
waar ze door zuchten zwellend sterken
in vlagen snikkend kinderleed
Het vragende ‘waarom’ jaagt smeken
wervelend, dolend door de natuur
waar kalme wateren woelig breken
met het zonlicht in het laatste uur
dat in schemering met stormen vecht
die bevroren verdrinken in tranende blikken
om de beelden wanhopig tot stoppen te dwingen
zodat enkel doffe ploffen in de oren dringen
tot ze stil in de geschepte aarde verstikken
dat haar doodskleed over het kistje legt
Geplaatst in de categorie: overlijden