Alle inzendingen van stanislaus jaworski

Zij komt in de avond met de maan een gebogen lijn van licht het hartenbeest, de hartenvrouw In de morgen maakt zij zich los uit de armen van de slaap wijfelt tot ik haar wakker kus haar ogen glinsteren me tegemoet Op de vraag welke zij verkiest aarzelt zij even: de soorten schikken zich in haar hoofd, haar keuze valt…

Het gezicht met een reinigende lotion bewerkt daarna wat regenerende olie opgedaan De koude handen in mijn warme genomen tot je klaarwakker was gestreeld Je wilde naar huis, je sprak het duidelijk uit maar daar kon ik niet voor je zorgen Bij het afscheid hield je mijn handen vast maar ik kon niet blijven, wel zeggen dat…

Je begon weer te twijfelen of de afstand niet te groot de treinen op tijd zouden rijden de zon wel op zou komen en ondergaan waarna de maan zich manifesteerde de aarde daarin ook een rol speelde. Dat je niet begreep waarom juist ik jou geheel vervulde. Daarom weg kon blijven met een vliegend tapijtje bij de hand en duizend en één dromen…

Ze wees met haar pen het juiste vakje aan Ik heb er een kruisje ingedaan trok mijn meest onschuldige gezicht Een glimlach vertrok aarzelend van haar lip Daar heb ik maar een kusje opgedaan Ze straalde met een indigo licht zwaaide even en is opgewekt weggegaan…

Een doornig veld, veel geel en bruin droge wind als vanuit de woestijn traag beweegt zich een geit in dit door mensen verlaten land Er hangt een bel aan haar nek klingelt als zij het laatste groene blad van een armetierige struik berooft de dag wordt zo systematisch opgekauwd…

In fotoboeken zit de jeugd verstopt zacht en bewegelijk het beeld stout, arrogant en lief en zoet Men kijkt en schept een verhaal dat klopt allang niet meer vanwege falend geheugen, ouderdom, tijdsbesef Nog even luchtig kunnen zijn op een zondag waar geen eind aan komt alles ingepakt om weg te gaan…

Vannacht deed jij het deurtje open ik wist niet hoe laat het exact was Jij bleef alleen maar naar mij kijken alsof je door mij heen iets zag Tot ik het niet meer kon verdragen tranen vielen onafwendbaar, omlaag Jij klopte op mijn hand ten teken van verbondenheid en om te breken Ik kon niet met je meegaan en jij, lief kon zoals altijd niet…

bij jou vormt de tijd zich in luchtige gebaren stolt tot huid van een ballon kiest het luchtruim brengt onrust tot bedaren jij zit nog graag op schoot laat je strelen over het gelaat tot elke storm zich laat verklaren in de kalmte van jouw gezicht zich ontspant in avondlicht…

Er is geen weg terug om te lopen misschien als je vliegen kunt of drijven op dikke lucht Polsen worden naar de hemel geheven handen in het verlengde van de onderarm zijden kleedjes gehangen aan een drooglijn De grote bal van rechts gevangen vervolgens op dezelfde manier van links zo leert men na de vingers op de pols voorzichtig tegen wolken…

Voor zijn verjaardag hangt zij de avond tevoren versgeplukte kersen in de groene notelaar om dauw voor de ochtend te vergaren te laten proeven hoe diep en vluchtig zij met heel haar hart om hem geeft Zo begint de volgende, dampige ochtend verzamelen van wat aan de boom hangt wat met zorgvuldigheid is gezaaid tot vrucht gebracht en tussen…

Een studie in paars begint met onregelmatige tekens volgt bekende regels Bij liefhebben aarzelt het violet het cadmium schaamt zich rosse Vederlichte lippen op elkaar handen die onrustig, willen strelen tot alle pijn en ongerief de wereld uit, zich oplossen schuilen gaan in het donker In het blauw van de nacht maken sterren en maan hun…

Solange denkt de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd…

Diep in de nacht blaft een hond huilt naar de sikkelvormige maan Er is weer een bekende overgegaan een band van zijden draad doorsneden Misschien is het slechts een droom van de hond, de maan en van mij…

Meisje Waarheid in hurkzit bij de beek haar gedachten lossen op, kabbelen mee Wellicht via de Schelde naar de verre zee om terug te komen als witte vlokken sneeuw Boven haar zingt een winterkoninkje een lied voorvoelt de nog verre lente en het verdriet van tijd gaat voort zoals het water vliedt toch het afscheid nemen went maar niet…

De esdoorn houdt in zijn wintertakken de wassende maan op haar plaats Een late gans vliegt door de nacht Het onvermoeibare water van de rivier draagt een boot naar de zee, die wacht Takken wijken, maan slaat op de vlucht…

Wolken kondigen jouw terugkeer aan zuidenwind in de zeilen van de boten tegen de stroom in naar mij Herfst kwam, winter ging voorbij Jouw gewaden hangen te luchten vangen de lentegeuren uit de tuin waarin alleen jij mijn gedachten nog steeds gevangen houdt…

Als ik het dan niet meer weet kom je in een droom en legt uit in woord en gebaar waarom het mis moest gaan waar het breekpunt lag dat al jaren eerder begon toen de barsten hielden we nog praatten met elkaar…

Jij hebt vast geen tentamen gedaan in een hal waar het nog naar varkens rook naar pruimtabak en zware sigarenrook met winterjas, muts en moonboots aan Er werden zelfs nog biggen ingeladen op weg naar slachtpartij en kotelet Voor een rechtenstudent blijft wet De Wet en een biggenkotelet niet te versmaden Waren jouw gedachten constant…

Op het hoogste punt een bank hier rust men uit en laat de blik over de bomen gaan, vangt het blauw van een rivier, spiegel van de lucht De bladeren orakelen voort hun vorige voorspelling kwam slechts ten dele uit want de dames van het noodlot kwamen tussenbeide, naar hen luistert zelfs een god Men fluistert brokkelzinnen in…

Schik de geplisseerde rok om je ronde buik gaap, omdat ik je verveel moe bent of onderweg Het regent hagelstenen in mijn hoofd het onweer is niet ver meer af Jij hebt je rubberlaarzen aan ik ren uit alle macht, omdat ik nog niet vliegen kan, zweven desnoods Als je me inhaalt, mijn teerbeminde markiezin hertogin van Carabas…

Op de laatste dag van het jaar wacht men op bezoek of gaat weg om thuis te komen bij hen die blijven Een jaar wordt van zijn hoogtepunten in meeslepende verhalen ontdaan De kerstboom schittert nog een engel vliegt van tak tot tak denkt aan dozen en duisternis De cranberry-compote ruikt intens verrukkelijk zoet en een kus smaakt naar…

Lang geleden hield ik van zachte borsten ronde dijen en billen de smaak van bloed Zij heeft mij weer ontmoet volstrekt onnodig op zoek naar een Kerstgewaad, dat op elke feestdag past Mooi is zij het meest als staand, gevuld naakt een engel met het geslacht van een ongevederde god Zij heeft mij naakt het liefst Voor haar sta ik met…

Onder de bomen die het plein omzomen valt de sneeuw nog onverwachts op de wandelaars teruggekomen van een lange reis door de nacht Misschien zijn zij engelen trillingen van geluid en licht kijken zij naar wat een mens is hoe of zij het heeft volbracht Bij een brug zoekt een Heilssoldate naar wie beschutting nodig heeft waarschuwt voor…

In de toekomst ligt verslaving evenals in die goeie ouwe tijd De uitdaging van het heden slaat je als altijd opgewekt in het gezicht maakt alert, aan pijn niet gewend Jij wil niet bitteroud en verzuurd zo een die zich aan dieren hecht op de vlucht voor menselijke intimiteit het raakt te hard en gaat voorbij Alleen muziek heeft je verzoend…

Jij zei dat jouw rotssterke vriendschap veel te goed was en dat ik nog niet waarlijk voor minder dan de helft wist waar het leven werkelijk om gaat Kippen nog eerder tanden zouden krijgen het zou gaan sneeuwen in de hete hel Alles dat ik deed, af te doen was als onbelangrijke, onzinnige liefhebberij afleiding voor zelfgeschapen onwetenheid…

Denk niet dat je een ster geworden bent zo één van stralend licht en wijsheid Maar een zeester, die zich krakend om schelpen windt, ja zo één Daar zie ik jou wel voor aan want God bekommert zich niet om kleine dingen wel om het niets…

Als het gemis te groot wordt schrijf ik je een brief, lang of kort met de bedoeling die eens te sturen te laten merken dat ook aan mij de tijd niet ongemerkt voorbijging maar voor de zekerheid leg ik hem op de stapel van één, twee, zeven Gelukkig bestaan er van ons twee geen foto's, voorzover ik weet wel de beelden in mijn hoofd de koude…

De blonde dame heeft oorspronkelijk zwart haar botox in haar wangen om de tijd stilletjes tot rusteloosheid te dwingen Ach, het is maar buitenkant haar interieur voert strijd met haar unieke duisterkant Karyatides lichten zoutwit op ondersteunen balken van steen wachten op de definitieve bevingen van Hephaistos, smid en hinkepoot van…

Zijn moeder zal wel overleden ze was toen al oud, maar zijn gedichten houden reeds in de herfst winterslaap draaien zich op hun zijde als ze snurken In het gelaat vallen strepen zo vredig liggen ze helemaal niet bang De wereld vergaat toch wel buiten binnen leven ze heel lang Als wakker ze worden met trommelgeluid rijen vormen in marsgelid…

Ook hier waren sterren in een koude nacht voorbodes van een Elfstedentocht Snurken en schurken eindelijk voorbij een warme douche wacht, nadat bokalen met vloeibaar goud zijn gevuld Wat de dag verder nog brengt hij kan niet meer stuk Hoe afwezigheid van slaapgeluid een nieuwe morgen vult Ik hoop dat jij nog slaapt het is hier zes uur drie…