Netgedichten

netgedicht (nr. 32.296):

Om wie ik liefheb

Je begon weer te twijfelen
of de afstand niet te groot
de treinen op tijd zouden rijden
de zon wel op zou komen en ondergaan
waarna de maan zich manifesteerde
de aarde daarin ook een rol speelde.

Dat je niet begreep waarom juist ik
jou geheel vervulde. Daarom weg
kon blijven met een vliegend tapijtje
bij de hand en duizend en één dromen
hoe lang dat mocht duren, hinkstap van hier
naar de verre, overkant van het heelal.

De aarde beeft en je valt en rolt
als een bal over de vloer in het nu
glimlachend, een zekere toekomst tegemoet.