Alle inzendingen van stanislaus jaworski

Graag aan je lippen gerust om de woorden te vormen die je sprak Aan de borst gelegen om gevoed te worden tot de tepels gingen bloeden In de warmte van je blonde haren van rijkdom en goud gedroomd tot jij verlangen werd een valkuil voor een bloedend hart onze voorhoofden tegen elkaar lippen onbereikbaar ver Alsof we hart en ziel konden…

We spraken af weg te gaan zodra de glassplinters te dichtbij zouden komen en kans zouden maken een plaats te vinden in het zachte vlees Jij kon slechter tegen pijn dan ik Ook hielden we niet van lawaai van opgeschroefde stemmen en van doffe, schreeuwende slagen We dachten dat de dood een drempel was naar een ander,…

Met een lichte mate van onverschilligheid haar voor het gezicht wegschuiven Kussen tot je naar adem hapt aan een goudvis doet denken schubben tot oneindigheid tellen De mens terugbrengen tot een holbewoner, die uit verveling beesten kleurt op de muren van een grot in Zuid-Afrika waar af en toe nog Hottentotten komen In de…

Zo bouwt ieder zich een huis van taal waarin men schuilen kan tegen een boze wolf een slachtbiggetje vervuld van heerlijkheid met romig schuim van vet een appeltje in de bek geknepen Het is de kracht van taal die ruimte schept en gelijkertijd twee mensen nader brengt tussen wie afstand piepend ontsnapt een eigen energie van warmte opbouwt…

Het gaat sneeuwen de indrukken in het wit gemaakt vullen zich met vers en zacht vlokken kosmische deeltjes Geen weg terug hemel en aarde even blank Het grote verdwijnen kan gaan beginnen Er groeien vleugels zachtaardig met donzige veertjes uit de huid De zon geeft licht en is ver weg Aarde en warmte duwen hem omhoog De zee spint haar…

Het kind naast jou, de hand aan de rand van jouw canvas rok. Jullie keken hoe de schemering zich het eerst onder de appelboom verzamelde, je hand als vanzelf daalde, komvormig op haar fontanel. Jij een liedje voor haar zong over een meisje, dat moest gaan slapen om vroeg in de morgen samen met jou de zonnegroet te doen of te laten jouw vingers…

In lichte mate van dronkenschap beschreven hoe je was, in het weekend alcohol, maar daarbuiten niets Je moest worden wie je was, goddelijk in potentie en daarbuiten eigenlijk niks het zelf terugbrengen tot een gezamenlijk zijn van waar we elk individu konden verklaren na het werpen van de eerste steen over de Rubicon vervolgens runderen…

Zij belde om te zeggen dat ze morgen kwam en noemde een tijdstip in minuten Mits er geen vertraging was een trein afgeschaft een spoorboom aangereden Ik zei dat ik van haar hield en zij dat ik dat morgen maar grofstoffelijk moest verklaren…

Deze dichter, volg de wijsvinger onthoudt wat hij geschreven heeft spreekt als de stem van het heelal uit het hoofd rechtstreeks tussen de oren van het bewonderend publiek Deze dichter raakt nooit zoek hij strooit als Klein Duimpje maar dan met woorden en vindt zo altijd de bekende weg naar huis Zijn vrouw en kind wachten op hem ook de…

Het meisje doet haar kleedje uit laat de woorden zien, die beroeren lange nek en schouderbladhaartjes de nerven van haar ruggengraat Zij nodigen uit tot levenslang kussen vederlicht strelen van het gemoed Zo bestaan zij in de naaktheid van ouderwetse dingen en tranen om wie men liefhebt en vervolgens met tanden in de onderlip tegenkomt…

De boerenzwaluwen teruggekomen van de donkere kant van de maan hun tri-riet, tri-riet, tri-riet, tri-riet knierpt de ochtend aan pierementen De koele wind komt door het raam vertelt van verre bliksem en regen schenk mezelf groene thee en kom mezelf weer in de spiegel tegen Een wenkbrauw trekt borstelig omhoog even later volgt de…

Niet weg mogen gaan want willen dat alles hetzelfde blijft zoals vandaag op ons moment in de morgen en de dagen erna Liever nog met een leugen leven dan het niet meer kunnen schelen waar de een en de ander gebleven dat jij eens echt dood zal zijn Elke dag steeds aan je denken een betonnen engel geschilderd in de kleuren waar jij van houdt…

Mijn oudste en grote broer kwam terug van de oorlog met een barst in het hoofd waaronder hij veel had vergeten toch vond hij de weg naar huis Zijn lief herkende hij niet meer zij snikte, hij groette haar beleefd Hij werd een kind van mijn jeugd van verbazing vervuld over een vlieg kruipend op een hand een spin gevangen in mijn haar…

Ik spelde mijn naam gaf mijn volledige adres de diagnose van een arts Of ik rookte, alcohol dronk hoe mijn dagmenu was samengesteld hoe vaak de grote en kleine boodschap Vervolgens mocht ik op een weegschaal een elektronisch precisie instrument voor vet, bot, vocht en gewicht Dat ik niet mocht klagen over het resultaat en wat mijn hoofdklacht…

Men zei dat het geen depressie was maar een aan drugs gerelateerd probleem sprakeloosheid die je dan overstroomt Hoe je dat niet aan had zien komen dat er een knak in een leven was waarvan men weg moest dromen Hoe iemand zijn greep verliest de snijpijn in zichzelf bezweert Wrakhout in een troosteloos heelal op drift naar een rustige plek…

Zou kunnen dat alles trilling is licht, lucht, water en land teruggebracht tot atomen wij kijken naar het land op deze morgen in de Cévennes zeggen niet hoe de wind met de wolken speelt zich verbaast we frituren de zoete uien in kikkererwtenmeel voeren elkaar goudgeel verwonderen ons over het glanzen de dingen zijn niet wat ze lijken…

Jij was weer teruggekomen had boodschappen voor Pinksteren gedaan en ik schonk een kopje thee goudgeel in een glas presenteerde daar een kaakje bij geurend naar volle graan Je keek me aan een beetje uitgezakt ik voelde dat je weer een klein beetje meer van mij genoot zoals van het weer…

Over een maan, die goudgeel scheen zich wellustig spiegelde in de nacht een email naar zichzelf schreef vanwege het zich verbonden voelen met een oneindig heelal een antwoord bedacht op een bericht, dat zou komen…

Vertel hen over reizen en over de weg de eerste kleine stapjes en dat na de bocht opnieuw een pad en een knik verschijnt lopen een ander woord voor bewegen lijkt Talent voor wat dan ook geen garantie voor geluk, gezondheid of rijkdom blijkt Haten en beminnen, ervan weten en er niets aan kunnen doen, daaraan haast kapot gaan Er is niets mooiers…

Het was in een droom dat je kwam nieuwslezeres van het laatste journaal op vakantie aan zee met een boek dat ik in mijn jeugd gelezen had We spraken over wat ons het diepste beroerde in de helden van de roman hun diepste smarten, hoogste geluk onze gezichten dichter bij elkaar Jij begon met de eerste kus en meer jouw…

Zij blijft voor me staan ik kan niet om haar heen zegt wie zij is en hoe we elkaar eens ontmoetten Hoe ze met me mee wilde gaan mezelf met haar innig verbond Ik zeg dat de wereld wacht en zij: op ons, zeker?…

Lazen elkaars gedachten wisten al van veel te laat hoe we keken tot de eerste lach het laatste kledingstuk ging uit en naakt lichtjes huiverden je was zo handig met schaar en lijm touwtjes, veren en verbindingsstukjes geloof en zorgvuldig meten we kwamen na ettelijk pogen een meter van de grond en trots dat we waren tot we weer vaste grond…

Met het afhakken van het hoofd behorend aan de drie meter lange reuzin was het nog niet gedaan met de terreur van de nog geen meter hoge koning Zelfs zijn vrouw en kinderen moesten eraan geloven opdat de vorst aan volstrekte eenzaamheid overleed En de reuzin, zij leefde voort naaide gewoon haar kop vast aan de overgebleven nek…

Eerst hoop je nog een vuiltje op de lens een vette vlek maar na de tweede foto blijkt onomstotelijk dat er iets zich ontwikkelt merkbaar groter wordt Achteraf blijkt het snijden een daad van gezond verstand Men leert met littekens te leven en dat het lichamelijke vergroeit uiteindelijk met muziek vergaat…

Zo noemde zij de theorie van een uitdijend heelal steeds trager op weg naar een samenklonterend niets waarvan zij talloze voorbeelden noemde en legde zijn stamelgedachten tegen het licht Zij sprak: Niets is de liefde voor een denkraam, dat altijd openstaat kuste hem op open mond zette haar bedenksels op stop Zo vulden zij elkaar aan deelden…

Zij sluit de deur achter zich sluipt de trap af naar beneden waar de buitendeur wacht wil op het nachtslot gezet De sleutel in de brievenbus tinkelt een afscheidslied in haar klinkt een lentegedicht Het is mooi geweest, het is mooi geweest maar nu trekt het groen haar weer aan zij moet ver van hem vandaan Het was niet goed, het was niet slecht…

Ik raakte het ergens kwijt wat ik als kind nog had Soms als ik lach is er weer een gevoel van onvatbaarheid deel te zijn van een peilloos heelal een geur van kruiden en gras op een eerste, warme lentedag…

Jij net als ik, wij komen van het licht gaan via gesteenten-, planten- en dierenrijk naar een staat van denken over wie we zijn Anders gezegd naar denken over denken waarin we ook maar tijdelijk blijven want het schijnsel van engelen wacht Daarin raken jij en ik opnieuw verloren om elkaar weer te vinden en te luisteren hoe mooi de snelle…

De wereld was van louter water de bodem trok en ook de maan Je stelde voor om te overwinteren ergens in een verre oceaan om ons voor later te bewaren als we uit elkaar zouden gaan…

Zo bijzonder is zij niet althans volgens haar maar als ik haar beschrijf in een winter te Heverlee schudt zij de rood geverfde haren uit rinkelt met ringen om haar middelvingers De borsten in haar trui ajour zich voortzetten zonder genade door het spleetje van haar kin Zij leest het nieuws voor van de morgen in de ochtendkranten zeeft…