Alle inzendingen van switi lobi

de riemen trekken door het zware water en ik spiegel je, vooruit mijn ene hand zet kracht zodat er kringen draaien heel mijn hart reikt naar jouw beeld dat licht vergeeld door goud de wacht houdt aan het eind…

een breekbare bloem ontluikt voorzichtig, kleiner nog dan ik er hangen spiegels in mijn ogen ze dragen zachte beelden en de glimlach van een kind heel voorzichtig noem ik namen als een heldendaad uit ooit, toen één plus één slechts simpel uitkomst zocht nu draag ik mee, als nooit tevoren en mijn lied verhaalt van meer vertaald in zoete…

in zachte gebaren vochtig langs een koele wang opgestoven door wat haar en wild bespeel de takken als de dwarreling van oud bewaren stil verkild in doosjes van geluk de snelle vlucht naar toen gelijk de zilte zoen van ooit een vlindervleugel wordt heel zacht omhoog getild…

ik neem me voor maar buig onder het juk van zware adem -nog even niet- zegt mijn ziel en rust in de gedachte van jouw zaligheid verblijft mijn tijd een poos ademloos frequent ben ik gekust door lieve lentedingen…

op weg naar warmer droom ik alvast de lente -wat is ze mooi als ze onbereikbaar lijkt... buiten prijkt haar vorstjuweel in witte winterbloemen ik zeg: 'tot ooit' en laaf de zomer een hooiwagen vol hitte brandt al in de ondergaande zon…

Zijn passie voor ons in handen van liefde weent nog Zijn stervensnood het voorjaar brengt beloftes de winter preekt geboorte…

vastgezet in ijs weerspiegelt deze datum dat het zondag is een droom in maart, voorbij zijn slaap vol vergezochte beelden wrevelig doch schoon –gewassen door de kou ‘ik hou van jou’ klinkt ver de woorden rusten in je hoofd op wacht, op andere tijden en wetend dat het voorjaar is beloofd dus buigen we de kou tot kromme lentebeelden, geel…

voorbij ver weggeschoven tijd danst een vogel in de zon hij schrijft zijn cirkels rond de morgen middag en de avondgloed die buiten blijft binnen, in de glans van kaarsen droomt nog alles dat beklijft zelfs als het sterft duren ze voort in ogen, oren, hart en in mijn woord een zoete zomermond…

van uit de hoogte drijft een adelaar zijn schaduw over gras was, is en komt in de ogen van een edelweiss het mos legt kussens waar zij rust de wind sust natte dromen… kom en ga in moederland, verdrijf de vrucht der pennen tot de vruchten van jouw eigen hand een land om ooit te wennen…

ten tijde van dit uur terwijl de harde wind zijn kou door kieren drukt lukt mijn lied niet, want ik zing slechts schrale tonen op weg naar morgen blijft de klank verborgen in de vensterbank ze huilt er slechts en laat me zoeken oh moment, je wendt je naar mijn hart maar elders leef ik in gevaar mijn lippen dun, de wangen koud diep doorwaaid…

in de veren van een dromenvanger, boven lucht er hangt gezucht de adem van de wind een kind reikt lege handen hoger blinkt een blik de valstrik van vandaag waar blijven we? het gemaakte gat sluit uit…

als magere Heijn handhaaft Appie zich nog graag in volle schappen…

de eenvoud lijkt goed blinkend wit spreekt zijn gewaad buona sera zegen de onschuldigen in opgeheven blikken…

nu lente winter ademt de nacht verbergt in kou, waar ongewild haar macht rond tere bloemen buigt buig ik ook en kleed de vorst in witte zomerwindsels geen afgesproken tijd of lange eindgesprekken slechts het strekken der herinnering en eindeloos het lekken van mijn eindeloze spijt…

subtiel is het allang niet meer de geur verspreidt als smaak nog beter zoet en krachtig als een suikeroom met dikke buik een suikertante met een kanten rok frivool en ietwat bleu haar in krullen glimlachlang, blote tanden, niet meer bang voor alles wat er sneu nog tussen hangt smaakvol ligt die zachte kracht te smelten op mijn tong…

vandaag heel even zon in afscheid van de winter, licht en warm op luwe plekken waar ik even leven kon zojuist heel even zacht gestreeld rond wat viooltjes, paars gerangschikt in een oude pot voorjaar in mijn buitenwacht even glanst wat zichtbaar goud rond korte ademstoten roerloos klampt mijn hart zich vast zodra ik oud en oeverloos…

een nacht vol rust wakend door een kleine ziel die stilletjes haar liefde aan jouw oude handen gaf een nacht in pijn wakend door mijn eigen hand en boven alles, op jouw hoofd de ander hield je vast de nacht ontlast met jouw blik gericht naar haar jouw liefste uren lang haar naam en ogen in de jouwe dansend op haar hartenklop die stervend…

onze lente begint goed ze verstopt zich tussen tak en blad kleinhoofdig knikt ze, in een tere bloem de rokjes stijfgesteven nog maar toch zelfs een bij heeft het gewaagd haar stugge slippen op te lichten het doet goed zoals het gaat, voorzichtig nog maar toch wijdt een glimlach zich aan nieuwe tijd ze danst subtiel door licht verleid…

ik had erom gevraagd een kleine bloem in groot vertrouwen geplukt vanuit een twintigjarig strandgebied zuiver, slank en wit nu slechts nog een koestering heel stil rond virtuele blaadjes, uitgegroeid tot enkel nog herinneren waar moet ik beginnen? vroeg ik zacht ik ben ver, verloren in een land van kou ik dank je voor de jonge vrouw…

niets veegt zichzelf weg onder de mantel der liefde ligt een lichtend voorbeeld bijééngeraapt ben ik de uitkomst van mezelf…

ik denk aan jouw tijd mijn gebroken hart opent herinneringen (voor Thea)…

stoomfluiten klinken daarbinnen herinnering er geurt nostalgie meegenomen door vroeger komt hij pas later terug…

rondom zon, maan en sterren blik dwaalt gevoel achterna het reiken buiten langs binnendoor achterom… terugkijken draagt de jas van warm herinneren een hart klopt tweemaal in dezelfde slag en ooit- ooit op een dag zijn jij en ik…

één, twee stappen sneeuw de vorstlucht nijpend scherp verschraald ik proef hem niet, de koude lippen slechts geopend voor mijn adem winterwrang betaalt een vlijmende illusie gehandschoende dromen weggestopt in wollen shawls hun paisley als motief welluidend warm ik voel me arm en rijk- gelijk mijn oude zomers bloei maar weelde, in elke…

er was ooit een stad zij stierf in het verlangen vereeuwigd te zijn…

in elke hoek van hersendood vergroot een woord gedachte laat maar staan -laat het weten het bezinkt in lofzang rond een oude stoel als boekenbal- gebundeld rond de weemoed van mijn cel ik ben er wel uitgeademd in de waas van warmgeblazen asem eindedaags begint opnieuw…

en zie de dichter dicht . zijn gesloten circuit biedt vensters uit één oog draagt de tweede uitzicht en het derde laat zijn voorhoofd spreken alom een droom altijd een gelaat in gesprek met zichzelf en buitenwereld proeft de stof van zijn lippen ontwaakt in pijn…

verlustiging blijkt uit hun vereeuwigde pracht zijn wij nu voyeurs?…

in de kracht van het zijn zweeft de naakte uitgave van wie ik ben... de wereld is hard hij vergaart ijs in bonte vormen groengepluimde bomen en een woud vol gevaar waar ben ik dan? vraag ik me af verborgen binnen prisma’s licht omgebogen kracht de macht van een illusie buigt daar mee tot onder zee en waterweg waar hun vorstkap…

een bloot gegeven: in het donker durf ik echt wel mezelf te zijn…