Alle inzendingen van switi lobi

slechts een zucht nog en de zwakke geur van kinderharen in de zon met zachte ogen mijnerzijds onder milde ontroering weggelachen naar een land waar geen rancune woont -zeg niet nooit- zeiden ze en ik geloofde want ik weet dat ooit mijn schoenen achterblijven op de mat van open deuren…

Antonius leidt nog steeds: ik zoek maar vind de weg rond brokken zelfverlies elk stukje “toen” van jou- mama, verkies en koester ik in rijtjes stil geluk zie ik stukjes levensles, beschreven op een vingerhoed vol kleur jouw wereldreis groter niet maar ook niet kleiner dan de wijs van liefde die er is zo rijk is mijn gemis…

een kindskind, eerstgeboren gelijk zijn moeder, die ooit aan de borst van eigen oorsprong lag toen trilde er nog vreugde in de stille lach van haar, die ooit zelf de eerste was maar nu ligt een kleine hand werkeloos op gras verlangen groeide, gedragen door de tijd en nimmer vervangen want kwijt is kwijt en hij, het kind dat armoe…

de stilte draagt een oud seizoen waar stammen dansen in de mist, alleen en lang verlaten nu niet meer in handen vol liefde droegen we jou een trotse vrouw van rood en wit heel zacht in duizend lichtvallen viel jouw liefde mee rond de herinnering van mooie zomers glanst jouw glimlach in vakantietijd en altijd weer weten we ik ben…

vliegensvlug wijken voor zijn volmondig bestaan een zwaluw scheert weg landerijen voeden vee en duizenden insecten…

nu dageraad haar sluiers licht de rondgang door mijn nacht heeft afgesloten met de vochtige oogopslag van zonnedauw wil ik gauw de avond terug een rilling langs mijn rug laat spoorslags zeven rozen achter en de indruk van wat ooit zo rotsvast in mijn leven lag…

over mijlenverre bossen zong een waterdichte zwaan zijn vleugellied voor altijd vrij in zijn gewassen ziel voor de avond viel was er een brief hij rustte argeloos in tijd, vergeten tussen zwervend stof en de grief van oude woorden maar de morgen bracht verloren oorden binnen ander nieuws nog voor haar adem ouder werd vertelde ze…

ook in de verte ziet mijn blik de verbinding tussen jou en mij…

nu de zon heel even kijkt of alles wel is, in mijn tuin tel ik kristallen, alle zeven en hun licht dat doorgeslagen dwars door regen prijkt een hartsmoment in koude dagen binnen is het warm en vraagt de kat om aandacht, boven kaarslicht kleurt haar lach mijn hele leven lang ik ben niet bang om weg te gaan want overal is zij, ze laat…

in mijn omgeving de rauwe werkelijkheid mijn warme thuis gloeit ik neem slechts één stap vooruit om de deur te openen…

ik droomde door toen de dag allang geopend was in windbolle gordijnen zong de morgen zachte vogelschrijfsels warm verweven met het zonlicht, in mijn poëtische momenten van ontwakend plichtsbesef wolkenveren scholen nog langs de randen van de nacht, hun zwachtels klaarden goud ik had er niet op gewacht om wakkere beleving enigszins…

het glijdt in winterswit en zonverbonden langs het ritme van mijn hart omhoog - omlaag, naar de beweging van mijn arm, afgerond alsof ze nog jouw schouder volgt ik zie de schimmen van een bed en lijven die gedachten tillen; in twee zielen bloeit slechts vriendschap als de liefde van een moeder voor haar kind het kaatst terug: zij glimlacht…

een rijk hart sterft niet het rust slechts op levenslust totdat het opent dan stroomt de bloedbaan sterker terug deze wereld in…

het middenschip brak uit in luid applaus binnenin een glimlach bloeide lof om vrouwenstemmen die hun tongen zachter maakten want we raakten niet alleen onszelf ik zag ontroering in een oog uit een mond zong de beleving van een warmgezongen lied een wit-met-roze groet vertelde liefde zij vergat de zomer niet en alle mensen zweefden…

gangenstelsels staan boven en onder elkaar krioelen lopers de grote hoop vervullen organiseert hun chaos…

steeds opnieuw beleef ik de wereld raap mijn vruchten van de dorre grond, onderhandse afgeronde buigingen dan weer spoelt mijn waterweg langs gladde keien, uitgesleten groen en rond de stamvoet van mijn moederboom de stenen zijn geteld, hun aantal ketst op ruwe bodems oeverloos verlaat mijn weten en ik draag de vogels naar hun hogere…

slijtagelagen zelfs in stokoude wrakken stoelt trage schoonheid…

(negen zonnen zijn gegaan hun licht in bloedrood wenen aangezet opent grauwe velden) een vlinder stoeit er niet voor niets haar tijd van wederopstanding verjaart waar in jonge bomen lente klaart en snelle vogels nestelen; besef verongelukt in koude woorden ergens zwerft een marmeren maan tussen sterrenhemels en de nacht in die…

langs de vloedlijn ligt mijn uitgestrekte leven als het eb is droog maar als water helend is sta ik op en grijp naar kracht…

ik dacht dat ik een engel zag het was zo’n ooghoekmoment waarin ik mag geloven er scheen veel meer dan licht: er was geluk om weten, dat je bij me was en ik stond het te ondergaan waar kwam je vandaan? ik denk het wel te weten want als die glans zo mooi is, voel ik dat jouw leven weg is maar toch nooit voorgoed vergeten…

(nu nacht verduistert en de maan haar plaats weer kent zoemt een slaaplied zorgeloos mijn lakens warm) aan elke arm verschuift een hand wat licht bewegen in de tegenvorm van nu kruist een zachte zuidenwind; haar zwaluwkind vliegt laag mijn dromen binnen waar een meizoen zachtjes bloeit groet immer nog haar glimlach, bovenaards…

(binnen de bunkers van een koude dag rusten broze levens) heel zacht licht er het kunstmatig weten in de afgemeten norm van diens balans een vormendans versiert voorwaar wat strakke stropakketten thans gefermenteerd tot groei als vervormde bruidsboeketten geven ze in volle bloei hun beste tijd aan lekker eten rond van geur verkleurt…

de haard vertelt me beurtelings van blauw en gele vlammen in het vuur, dat stil een groot verhaal verdraagt had ik gevraagd om liefde rond de omvang van mijn zijn maar het was groots, geen uitgedachte woorden, slechts de ronde toon van vrienden die hun vreugde vonden en de ogen van mijn pijn tijdloos dikke muren houden oude levens vast…

het lijf geslagen gemarteld en gebroken rond zijn geesteskracht "kom maar, ik sterk mijn armen om jouw leed weg te dragen"…

met rode kammen bedekt mijn verlegen blik de naakte waarheid…

in zijn dromenland loopt hij zonder schroom vooruit zijn stokloze hand leunt tegen de rijke stam van zorgeloze dagen…

in de stilte van mijn zwijgen begraaf ik alle weemoed onder diepe rouw als jonge vrouw verliet je plots jouw vlugge dagen, ongevraagd vergaf je wat slechts jou had toebehoord er werd genomen en gedacht dat jij wel elke nacht de nukken van zijn wil kon dragen hoeveel pijn stond jij daar toe?…

voor een heiligdom bidden tot ik vleugels krijg het is verlichtend…

ze gaf me Engeland en meer nog kreeg ik paarse prikkels in een rode lach en voelde ze de maan -ik bladerde- vond warme steen -en zag het alziend oog zomaar langs de weg wit water zuiverde een klankschaal tot haar schone toon me toezong van haar elfenwoon ze glimlacht rond mijn kaken in de tussenwereld woont mijn hart en ook mijn…

(voor vriend, bij het afscheid van lief) nu jouw aardse wezen eeuwig voortgang vindt ik blijf hier en beleef de warmte nog opnieuw -steeds weer- opnieuw elke dag ik heb jouw beeltenissen opgeslagen in de kamers van mijn hart de mooiste laten stil een glimlach in mijn ziel verdwijnen langs mijn lippen spreekt als immer jouw…