Netgedichten

netgedicht (nr. 44.027):

goud rond huid

het glijdt in winterswit en zonverbonden
langs het ritme van mijn hart

omhoog - omlaag, naar de beweging van
mijn arm, afgerond alsof ze nog jouw
schouder volgt

ik zie de schimmen van een bed en lijven
die gedachten tillen; in twee zielen bloeit
slechts vriendschap als de liefde van
een moeder voor haar kind

het kaatst terug: zij glimlacht om
de harde werkelijkheid

en hij, die als een vader is, treurt niet om wat goud
dat koud verborgen in een vakje lag

(Sinds een week mag ik de armband van mijn lieve,
overleden vriendin dragen... Een spontane gift van haar dankbare man.)