Alle inzendingen van switi lobi

haar wezen zweeft rond ingerolde kleuren uitgestrekt, of dansend, over warm geschept papier als lintbebouwingen vol vuur betreedt hun indruk open ogen, uitgekomen rond dat ene uur vol wit in elke nachtverwondering bezit een pennenstreek haar kracht en achter elk gezicht spreekt zacht een werelddeel vol dromen (naar: Sonja Reedijk…

goed kunnen aarden daar, binnen mijn gezichtsveld torent thuisgevoel…

(de boomklevers liepen snel omhoog- omlaag en soms vertrokken traag wat waterdragers uit de lucht) er werd een glimlach om me heen gelegd heel zacht uit ogen neergedaald verwarmde het mijn haar ik voelde klein, onzeker ook, maar niet bij jou je droeg me door het bos in zusterhanden, broederhart, zo zeker als de bomen levend over bladgroen…

(senryu) dagdagelijks vrij beproef ik langs zelfkanten levenservaring…

(tanka) aaneengesloten verlaten lege coupés een eindstation daarbuiten beeft in stilte hun koude verslagenheid…

(ik zag hoe een moeder haar kind in de armen sloot het kind was warm, de moeder straalde) buiten lag de dood op grote schalen hij telde ogen, groot en ver, de afstand gaf ze blauwe dieptes over bomen hing de lucht in witte leegte een thuisland aan de buitenkant van niets waar vruchtbaar leven sporen had vergat een groot verweer dat…

nu koude voeten geen thuis meer vinden onder tafel, zonder zon verkast de warmte zich tot in de borders van mijn tuin tussen wederik en Zeeuwse knoopjes knoopt de dag zich op in regenloze vruchten schaars gekleed door lege zuchten sterft magnolia in mei ik schenk water tussen tenen waar nog hoopvol groeien heerst; het helpt de vlinders…

(tanka) rondom de kookpot vergaren hongerigen zich zwaar vergapend de lust naar zichzelf ontwijkt opgelepelde waarden…

(senryu) de spoeling is dun nu water langs wegen hoost drijven blikvelden…

toen de wereld haar verlaten had vergat ze dat ze mooi was, ze vergat de kleine schelp vol troost die toch de zachtste glans kon hebben dat witte bloemen langs de weg zich terugtrokken gaf de dood een kleine kans om extra zwaar te zijn maar tussen pijn en levend lijden schikt nog een moment voor zon strijden geeft de kracht het hart…

er was een vogeltje gebroken, het lag in stukken op de trap, de rest stierf in mijn handen mijn wereld trok zich terug naar blauwe ogen een handvol aardbeien; zo zoet, zo rood onuitsprekelijk zalig… waar de zon haar warmte goot zaten we, genietend van elkaar –zalig… hoe jouw mond vergetelheid versprak zomaar teruggevallen naar nu -…

waar glimlachen rond ogen zweeft vullen ze de avond met een lied, aaneen gezongen levend, zoals vaardigheid het weten biedt een wereldklank gebracht uit warme kelen, kwelend rond wat handen onderschrijven met geduld niet slechts dat wat vrolijk klinkt maar de toon van hoe je hartstocht drinkt als liefde onze harten kruist in alles huist…

(tanka) er was een vlinder in mijn bloemen bloeide hoop maar ze vloog voorbij toen de zon vergeten was haar vleugels te verwarmen…

zijn sprong in verte-ogen, toen hij stil verdronk in blauw en dieptes las, als zachte dauw rond zomers gras het was een vreemd moment daar tussen stenen, waar ik werd herkend als meer dan enkel buitenkant in mijn hand de kleine tekens van wat ooit mijn wereld was…

in een fluisterboot verdwalen tussen lelies pijlkruid wijst de weg rietkragen markeren traag golvende waterkanten…

mijn groene gezicht vertaalt liefde voor leven natuurlijke lof om daaraan goed te voldoen schenk ik uit gulle handen…

waar vroege zon de daken kust vol warmte kleuren leven laat –vergaat weerom de lust in huis te blijven buiten lacht een vergezicht ik sta op en voel het meer de ritmes in mijn zucht bepalen immer schoon verlaat haar dwaallicht rond de Koepelkerk de straat watergeuren beuren goed er zitten meeuwen overdwars het Houten Hoofd bespeelt…

druppelgeschriften regen vertaalt mijn tranen een huilbui langs glas…

zandlopers rijgen langs hun onvaste schreden tijdloze korrels…

de haard vertelde dat het vuur door Finse handen was gebouwd gerangschikt volgens oud gebruik stonden stammen rond hun einde, koud nog in hun zelfgesponnen licht slechts een zwakke gloed tekende wat goud op elk tot rust geplooid gezicht vol liefde speelden twaalf snaren duizend sterren zongen in de nacht bijeengebracht door slechts…

omringd door leven geeft een gouden hartje geur elke lente straalt…

mijn oude huid ontving de wind, rusteloos vervoerde ze een werveling- ze ging en meegetrokken door mijn kind beschreef een lenteboom haar dag met meizoenharten binnen waardigheid bereid het lot te tarten wat ik kwijt ben hoor ik wel, het brandt in grote kringen rond mijn hart maar wat ik heb beschrijft mijn rijkdom, mooier dan een oud…

(kunstmarkt Fort Prins Frederik, Ooltgensplaat, 14 mei 2011) kunst markeerde dikke muren rond krullen licht gevonden in het aangezicht van velen, die de dag al warm bezongen sculpturen speelden met hun schaduw schilderingen kleurden vrij met het hart op blijdschaptongen sprak een oude naam de mensen aan zo is het gegaan waar…

een staalblauwe lucht schitteringen vormen licht zon verwarmt water regenbogen verkleuren mijn vrijgevochten gevoel…

roestverkleuringen de weggevreten glans sterft aangetaste hoop…

die vlieger danst daar hij heeft stil mijn hart geplukt en meegenomen onder zijn grote schaduw klopt haar kleine silhouet…

wachten op wat komt in de verstilling van nu zwijgt haar ouderdom doelloos verglijden jaren rond haar breekbare figuur…

hij stond en groette de viooltjes zachter ging zijn zucht langs lieve namen in een duister gemoed- de dagen telden niet meer zijn liefde wel, dat gold en bracht zijn ogen terug naar nu ik stond in mijn respect liet een glimlach boven drijven (zonder schroom verviel ze tot mijn warme woorden) toen de zon wat mooier scheen verdween zijn droomloze…

what’s in a name? zijn naam leeft thans voort een stille roos ademt nog dagelijks verdriet…

opgewaaid water in de krommingen der zee schuren getijden…