Alle inzendingen van sylvia schrijen

Van roestvrij staal was zijn gezichtscontour alras, haar zogezegde slangengif zou hem niet langer meer verrotten en die veel te weke tintjes groen in haar zo bleke lentebotten bevroren onder zijn druk van snoer die zij probeerde nog te weren. Doch de hardgeworden kern van uien uit haar wintertuin verwijderde zij zorgvuldig, ook de nieuw uitziende…

de ces jours, vous me confiez que je suis si vieille que des feuilles sèches, ridées et presque mortes d'un automne prochain que je connais depuis longtemps, mais vous!, vous êtes un tendre printemps! Ce vent clair et doux dessine les contours de votre mine divine et de votre vert frais. Je sais que je suis vieille. Je vais dormir maintenant…

Ik schreide me het water uit de wereldzeeën na de eerste zere weeën waarmee u ten tonele kwam en later, toen mijn veel te idolate voelen me nog droever maakte, dichte vriend van mij, bleek ik, te week voor enig leven, opgeschreven als ultiem ten dood. U moet leven, ideëel in mij en blijven bloeien. Of moet u sterven nu? Bent u zo ziek? Dan…

Julie, ma fille, finalement je t'aime dans ta totalité et j'aime ta mine sincère. A l'heure présente je cherche ton jeune et vif visage dans les profondeurs inconnues de ta mort trop imprévue, ma chère petite fille, où es-tu, ma grande? Je te cherche dans tous les étés d'il-y-a seize ans et plus, l'amie du coeur pur et simple d'un…

Deze julimiddag voelt uitzonderlijk jong nu ik na lange en doffe maanden aarzelend je grijze graf weer durf te zoeken. Langs de zomerbeschenen granieten steen begint in een hoek witte klimop te groeien alsof je nog zou leven en volop aan het bloeien bent. Julie, mijn kind, let niet op deze milde en onverwachte tranen. Vergeef me ook het…

Maman! Tu es le faucon qui m'entoure et qui me suit dans la fuite que je prends pour les risques les plus rouges de ma vie comme des oiseaux sauvages et surtout ceux qui me mordent pendant que je plonge en te cherchant dans les profondeurs de l'océan. Maman! Volons, nous deux, volons donc dans l'eau jaune de notre simple vie, maman…

Je had het zacht gezet, ons vuur, te zeulend. Het was muziek geweest zo, lang geleden, toch van alle tijden. Het lukt je wel om mij te mijden nu en sinds het smeulen van ons vinnig licht ken ik jouw stilste lijden. Prince, mag ik je vragen niet om mij te treuren, niet om wrange beelden, niet om onze weelde ener fel- begeerde herinnering…

Ik woon niet waar ik meen te wonen als in het donker van deze venster- loze kamers de letters van jouw gele naam op elke muur mijn eigen zwak- heid tonen. Het is laat. Ik heb me- zelf ontdekt. Hoor je, ik heb gezegd: "Ik woon in andermans huizen waar tuinen bloeien, steeds, als 's zomers. In de tropen." Mijn tere pen trekt uitgeschoven…

Een overgebleven zomer- vlieg probeert haar vleugels nog te slaan, haar winter nog te mijden. Heerlijk is nochtans die eerste kou, haar donkere plek in vreemde straten. François! Moet je eens proberen: één oor sluiten. Als ik het doe, dan hoor ik jou, rank als in die Bachpartita terug de winterprelude in c spelen, ebbend in mijn kale…

Predikherenlei: een visje ligt te sterven boven de Leie.…

Mijn kat is dood, de gele bomen treuren. Zomer, roep ik, overnacht bij mij: want het appelbloesembed staat klaar en jonge paddestoelen zingen Vivaldi, overjaarse violen knikken portato een nieuwe geur van jasmijn bevrucht de nacht mijn kat is dood.…

Toen op haar bleekgekleurde vleugel toch zijn diepe winterbloesems bleven bloeien keek zij door het vale raam en zocht het lente-erf af of hij kwam. En witter dan die stille en rijpe schemering in hem aldoor, in haar en half april zo kon het nieuwe moe- geworden prille licht niet zijn. Zij dacht: ik moet niet spelen want de woorden van zijn…

Ik zal van je blijven houden zoals in de maanloze nacht en het dode muizenhuis. Het niemandsclavecimbel zingt nog Johann Sebastian Bach ademt je naam, ondanks - geen (enkele) verheerlijking, verbloemd en ik noem je bij je naam, zal van je blijven houden.…

Aan Elise Valcke Elise lig jij in je knopje daar, stil te zijn en te genieten van de frêle novemberzon? Achter je grafje lopen cru, nog niet begrijpend kinderen met roze haar: engeltjes, bijna uit hun knop gebroken.…

Jij brak in knop alleen ik kan het niet, ik kan het niet en wil het niet aanvaarden: het dagelijks te witte licht en in de lenteluchten de zijdenlichte witte vleugels die mijn zuchten willen dragen: Elise! Elise! Ik moet jou niets meer vragen, maar opwellend zwellen dikke parels: flou ontwaar ik enkel nog jouw dichtgebleven rozenknop…

Een wit twijgje breekt en vliedt door het grijs water het water dat klaagt.…

à Guy In je schemerogen weemoedsregen zwemt je zijn zigeunert ijl en melancholisch in do dorisch uit je dove en waze ogen een valtraan traant en kriskrast in mijn hart jouw laatste woord: BARST! Dans tes yeux de pénombre une pluie de mélancolie flotte ton être tzigane vide et mélancolique en do dorique de tes yeux sourds et vagues…

Lichtend wil ik zijn voor Lawrence, Lawrence, Lawrence! en voel mij donker.…

Flets ruikt de vroege regennacht en rauwt het natte licht als deze onbepaalde dagen. Niet één die clavecimbelt, mesto cello speelt. Of moet ik in c schrij(v)en?…

Ik weet niet of ik schrijven moet: mijn licht, mijn hel en schreiend bloed, of: tu es mon coeur du matin, Fleur de Blasin. De eerste, groene lentewind. Onopgeloste dissonant, onstoffelijk. Mijn prinsenkind, door u, in u ben ik gebrand en weet niet of ik schrijven moet: mijn levenslicht, mijn woedend bloed, jij schrijnt in mij als eb en…

In mijn handen ruik ik nog de jouwe - blijft handengeur een maandlang hangen? - en het snelle afscheid: jij gaat heen, ik moet mij harden. Wenend worden strepen stippen, versteend en in jouw handen de mijne harden. Syl, de jouwe.…

Gij, scherp en krochtig krijt des schreienden contrapunts, wie zong de elegie "Ik heb geschreid, mijn handen zijn als droge bossen."? Bladen (als deze) hebben dwaze (en lede) ogen, vader, hebt gij mij gehoord? De weg was leidend, verbrijzel(en)d de muze en hoe ik vaak en vaker leed, niet iemand heeft mijn toegegroeide ogen van een…

Oranjerood: Bengaalse vuren hebben ons in gloed gezet. Wij flakkeren op, zij doven uit. Maar killer zal de nacht niet zijn dan lui-ontluikend nu: 4 maart want wat zo hevig in mij woedt, is roder nog dan rode vuren! Ik heb in jou een stem ontwaard, de roes van samen en alleen. "Ik wil jou wel!" en toch weer niet: verlangen en verzet. Jij…

Bij jouw lijfje wil ik blijven, liggend in het nieuwe licht. Met jouw lijfje wil ik vrijen, met jouw teer en wit gezicht. Maar ik trouw niet met je, wichtje, wichtje, wichtje, liefje, wit! Lees dit straatgoedkoop gedichtje: ik ben maar je babysit.…

Een kikkerlijkje drijft lichtend op de rivier pas doodgebeten.…

Le timbre coloré des perles et d'une pureté simple et si sincère me touche sous les mains comme les gouttes de rosée éclairées par un jour blanc en jouant Jeux d'eau de Ravel.…

Ic en wille u niet: gy zyt al lange in my verweven, Gy zweeft in myn gedachten En in het diepste van myn lyf voele ic u leven. Het is uw zere beeltenisse die my doet lyden. Kunt gy my nog verblyden? Myn hertepyn verzachten? Of moet ic langere tyd nog wachten? Gy zyt zo sterk, gy doet my beven! Blyft by my, gy, altyd, diepe in my En in…

Ik moést ze zien de glazen parels en de dauwranden op de notenbladeren allen kaal aan krachteloze takken hangend. Deze novembermaand glinstert onverwacht het wakke, zware wegen uit grauwe en wachtende tuinen en zelfs eindeloos schitteren nog de brandende pompoenen. Zo wil ik het ook wel: doodgaan met frêle, zere parels op de rug.…

Oranje haar met dito strik de leden vederlicht en rank haar handen breed op het klavier. Haar bleek en blits geleend gelaat en blue de ogen bleu haar blik: mijn steels Heleentje van veertien.…

In een prangende cadans grijpen zengelend zijn handen naar haar opborrelende borsten. Haar parelende torso golft aurorarood en mystisch bloeddoorlopen staan haar ogen op een godenloze hoogte gericht: de oosterse dans der dode.…