Alle inzendingen van tono

We hebben een verleden, wij Mijn eerste liefde versierde jij Toen mijn charmes haar niet bekoorden leende ik schaamteloos uit jouw woorden "Klein gedichtje, klein gedichtje, klein gedichtje voor jou klein gedichtje,klein gedichtje, omdat ik van je hou" en, niet veel later, weer alleen begreep ik pas de stilte van Marleen negen…

Dwalen, eeuwig zwervend al lijkt al, 't oneindig vlak Toch zoeken, hoop dervend als varend op het zinkend wrak en dan op land, geen zicht verwervend maar voor 't besef, de moed te zwak...…

Ochtendmist, nog vol nacht omhult me en verbergt nog even wat komt, in haar schoot. Jouw woorden omhelzen me en doen verlangen zoals de ochtend zwanger van de nacht verlangt naar de nieuwe dag…

Regen verdicht mijn zicht en haar kilte omwortelt mijn gemoed Ik verhout tot alleen mezelf en wacht achter verharde bast op lente…

Herfst verstilt de bomen tot alleen gelijn zonder ruisend fluisteren ontkleed tot 't pure zijn in klamme grond geankerd hun ruwe bast verweerd verzwijgen ze de winter diep in zich gekeerd bij 't lenten van de dagen breekt het blad eruit en golvend in de zomer fluisteren ze honderduit over alle boomgeheimen die je alleen maar leert…

De klok tikt dof en ratelt zacht: "dit is jouw uur, dit is jouw nacht" ook ik besef, en neem mijn veer de nieuwe dag keert nimmer weer met stramme hand in flikk'rend licht een laatste woord het boek kan dicht. en dan het Niets, buiten hoop... dat jij ooit eens dit boek zal lezen en voelt de liefde in woorden geweven hoe…

Alweer herinneringen niet meer dezelfde maar anders door tijd verzacht voor jou niets ik niets meer…

Als er iemand is die ik hartstochtelijk haat dan is het de dichter met zijn zwets gepraat Hoe hij moeiteloos in de alledaagse dingen een magische wereld ziet om emotievol te bezingen Dan voel ik me zo dom omdat ik niet voel het "zijn" van pakweg een kikker in zijn stomme poel En in zijn liefde altijd blank en schoon een eeuwigdurend…

De klok tikt dof en ratelt zacht : "dit is jouw uur, dit is jouw nacht" met stramme hand in flikk'rend licht een laatste woord het boek kan dicht. en dan Niets, buiten hoop... dat jij ooit eens dit boek zal lezen met zijn verborgen liefde in elke zin geweven en dat je hoort hoe het fluistert zacht dat ik ook na de dood,…

Ik moet wachten tot regen en wind de beeltenis verweert en tijd ze tot zachte vorm abstraheert Ik moet wachten tot de dagen en nachten herinneringen verdichten en hun poëzie mijn pijn verlichten Ik moet wachten tot ik me van jou ontkleed en uiteindelijk mezelf vergeet…