Alle inzendingen van verhavert

zacht en teder ga ik verder met houden van om datgene wat voortkomt uit mysterie als het bijzonderste ooit in alle intimiteit te beleven…

houd me niet tegen met omstrengeling laat me uitdrukken mijn drang naar een wereldwijde volkomenheid die zich weerkaatst onder een zon zonder ook maar één schaduw…

Uiteindelijk van onstuimige hunkering tot verstilde golving werpt ze zichzelf met een woordeloos verhaal op het strand waarin ze vrede vindt…

deze zwoele zomerdag houdt mijn gevoelens stil tot de wind met vederlicht gespeel bloemblaadjes zo bevallig laat zweven dat ik het passionele welke geurt naar houden van diep in mezelf terugvind…

door zachte schaduwen gedragen baart ze zichzelf als vlinder neemt de taak op zich de wereld dieper in te kleuren…

het licht van de zon dat door de groene bladeren speelt legt warme schaduwen neer op mijn armen - mijn benen mijn hele lijf verlicht mijn hart de last mijner gedachten met een schat aan emoties droom ik mijn droom tot werkelijkheid…

hoe glimlacht het tedere roze zich hunkerend open een welgevallige sierlijkheid met een hart vol spikkeltjes rode passie zo aards en hemels tegelijk dat ik blozend in haar zoete adem verwaai…

straks als het regent houden ze zich stil maar nu mag ik me verdiepen in hun refrein voelen hoe ze de voorbije dag welig hartelijk licht bezingen zo intens dat zelfs de tijd hen ongemoeid laat uitzingen…

tussen troosteloze uren kwijt ze zich tot vaagheid droomt de hemel blauw lente die zich ontbloeit tot zomer haar dood tot sprookje…

korenblauwe schoonheid verhaal me over je bewegen in de wind hoe je tussen licht en schaduw met de tijd mee schroomvallig liefde een naam geeft…

door hun donkere zijn en kleine verwarde hartjes midden schemerige winderigheid ril ik onzeker met hen mee stil hopend dat de zon met warme stralen hen tot ontvlamd verlangen in mijn wereld verbreidt als aanhalige glimlachjes midden mijn gedachten neerschrijft…

haar broze bloei een waar bekoren heeft zich als bezielde verwarring neer getracht tot droom om volgend voorjaar glorend van beleven haar plaats in de wereld terug in te nemen…

in de warmte van jouw lach ontdekte ik mijn begeerte naar meer werkelijkheid met jou emoties die mijn hart bevlinderden wijl liefde zijn oorsprong vond…

bij het zoete licht van de hemel dat zij als voorbestemd bejubelen slenteren beiden samen met de liefde en onbeheerst verlangen langs bekoorlijkheid verder net zolang tot genot hen sidderend vleugels geeft…

niet langer in staat te voelen hoe schoonheid groeit open bloeit met liefde stoeit dwing ik mij in het alleen zijn zonder herinneringen omvat de eenzaamheid die het sombere uitvergroot…

begrijp de waarde van het duister ontdek hoe wij ermee vergroeiend stilte ingaan er ontdekken waar onze verlangens wonen zo volmaakt naakt voor elkaar liefde verheerlijken…

zelfs al regent het vandaag staar ik naar deemster dat schaduwen draagt toch verwacht ik als het kleine kind indertijd de hemel terug blauw het groeiende verheven groen waartussen ik mijn eigen werkelijkheid weer speels open bloei…

omdat ik enkel in je hoofd mag wonen beschimp je mij als ik uit wil breken maar weet je mijn verlangen sluit zich niet langer op het wil een stem die de wereld ronduit vertelt dat ik van je houd…

net over de grens van geduldig afwachten durven stappen in een veld vol bloemen wakker worden geeft zin om verder te gaan op zoek naar vlinders die vonkend van extase leven volkomen inkleuren…

tijd beweegt zich met ontelbaar mooie momenten naar eeuwigdurende verwerkelijking heb ik beseft toen ik tot de ochtend ben blijven kijken naar vol liefde trillende sterren om dan met obsessie toe te neigen naar het dansend licht dat zich in ochtend rood naar boven drift met kloppend hart sneller dan gedacht tot bloei kon komen…

in donkere kamers zit ik te schaven aan een nieuw bestaan wijl leven voorbijgaat tot ’t zonlicht door het venster me verplicht om met een glimlach naar buiten te komen de wereld te vertellen dat vanaf nu lente me vergezelt dat wat was voorgoed heb achtergelaten wat me beweegt weer willig liefheb…

als een intiem gesprek met mijn ziel het deuntje dat zich afspeelt in mijn hoofd een ruimdenkendheid die mij bij mezelf brengt in volle connectie met het hart dromen met passie tracht te verwezenlijken puur en ongetemd…

zoektocht en volharding beloond wanneer ik juist vandaag tussen duisternis van zonde en licht van leven takken met doornen zie uitgroeien tot een knoppende roos die zal open bloeien als een rood omfloerste adem van eeuwigheid die volmaakte liefde neerschrijft…

daar waar ’t licht bloesems kust dans ik in jouw ritme de hemel neer verwaai me je handen voelend bij mijn middel met jouw liefde om en om de zon in cadans de aarde rond tot werkelijkheid onze dromen kruist verbondenheid zich zuchtend met ons neervlijt…

omdat de ziel ons reeds nieuwe verwachtingen toebedeelt wenen we niet om hartverscheurend tenietgaan maar harken het met handen herleid tot plicht onder prille opbloei…

toekomst ervaren met één enkele bloem die zijn exquise geur verspreidt een oeverloze grensoverschrijdende onvermijdelijke beleving welke mijn wereld compleet verandert niet langer verloren in de schaduw van een grijze wind maar midden vruchtbaar makend leven eindelijk Liefde vindt…

waar licht ruimte en tijd leven beheerst wordt magie schroomvallig ingetogen geboren begeeft zich als bijzondere ervaring onder ons om begeerte onomlijnd te begrijpen een verkenningsmissie die het Eden van weleer overtreft intuïtie één en al verwondering de verantwoordelijkheid over liefde neemt een eigen keuze…

het was de stilte midden een groezelige nacht die me in een verhaal bracht doorspekt met vele herinneringen die als sidderingen over mijn ziel liepen een verloren kind door niemand gewild die van geen wijken wilde weten het was om roeping te doen van nature rebels met scherven van liefde in een intens kloppend hart…

hoog in de bergen ontdek ik wolken als zinnebeeld van mysterieuze sfeer en bijgeloof hoeder van oude waarheden waar mijn nostalgische eigenheid een romantische weerklank vindt een eeuwige voort vertelling…

door de bomen naar de hemel starend vertwijfeld raken of waarheid bevrijdend zou werken omdat velen voelen hoe vreselijk beangstigend het is om midden het weten verdwaald te raken…