Alle inzendingen van victor

Vader en ik, wij zijn de luidkeelse zwijgers. Ik hoef maar moeder te fluisteren, of daar gaan we met zestig minuten oorverdovende stilte. Hij was al een man van halve woorden, maar sinds haar dood hoeft niets meer uitgesproken. Af en toe hoor je hem slikken, glinstert er iets aan zijn ogen maar zijn gezicht een masker van papier-maché, een…

aan alle Nederlanders schrijft Mark Rutte in een open brief mag ik dit land dan eventjes onderstutten, vraag ik u lief want we gaan ten onder in een groeiend ongemak Want Nederland biedt aan de Nederlanders geen veilig onderdak Mark zegt dat de mensen zich a-socialer gedragen Tja, als je bij de voedselbank loopt heb je wel een reden tot klagen…

wolken varen aan de hemel voorbij nemen de tijd in schoonheid ze ontploffen niet maar lossen op zonder pijn Misschien dat er morgen weer vrede is in harten van mensen in ongewis misschien dat er morgen geen oorlog meer is klimkt het vreemd dat ik liefde mis in harten van mensen in ongewis kon ik er maar iets aan doen het voelt zo ongewoon…

De man van vroeger heeft geen zin in poëzie: dat zwembad van ongehoorde kreten, die zandheuvel vol begraven stokjes. Hij gelooft niet in de kracht van lyriek. Hij ziet dichters als sudderlapjes, zielloos garend in een braadpan. Trage stakkers die je negeren mag. Een gedicht is een stopwatch die loopt, dan staat de stopwatch weer stil.…

Ik vraag het de man die naast zijn Groningse stadsbus bij de remise recreëert, vraag het in Dorkwerd de gele vrouw die de bermen fatsoeneert, vraag het de bode in Sauwerd die met zijn post passeert, herhaal het in Adorp voor de werker die de weg herstructureert, maar een weet waar jij existeert. Wel de buitenstaander op het Pieterpad die jou exact…

Het is niet goed, door 't leven te gaan, met hoofd en blikken omhoog gericht, omhoog, - ter glanzende starrenbaan, ter eeuwig stralende lichtsfeer. Het is niet goed op een hoogte te staan, wel vele duizenden in 't gezicht, hoog boven het slijk, midden storm en orkaan, waar de kiem van worstelen en strijden in ligt. Want zij die…

lach met je hart dans in de regen koester zo'n moment want dat is een zegen leef , lach en heb lief vergeet en vergeef het leven is kort dus leef ,leef, leef..! en steel het leven wees van je hart geen dief voor je in een vaas wordt gestort…

wat een dag voor een droomdag wat een dag voor een droomdag vandaag het wordt zo’n lekkere loomdag het wordt een lome droomdag vandaag en laat me maar dromen tot de maan er weer is want met lekker dromen is toch helemaal niets mis ik stap op de fiets en rijdt wat rond in de zon voel me verliefd en wist niet dat dat nog kon ja het wordt vandaag…

hallo mensen moet je horen wat er gebeurde toen ik werd geboren ik was 1 jaar en al bijna volwassen kleedde me al aan kon mezelf al wassen..wat?! ik kon al richten met plassen dat was lachen op school waar mijn moeder mij plaatste toen ik daar de onderwijzers verbaasde Einsteins theorieën kon ik zo reproduceren nee, op school kon niemand…

Er is een dichter gestorven: hij had 'ne goede naam; nu komen de andre poëten luid jammerend te zaam; zij strooien as op hun hoofden en zijn in rouw gehuld, hun oog is met zilte tranen, met weemoed hun hart gevuld. De dode heette een stumpert en machtloos nog voor één uur, nu wordt hij op eens bevorderd tot stralend dichterfiguur; nu wordt…

Toen ik met je over de kloof sprak dacht jij dat het tussen ons was jij luisterde half onder het zoeken boven je mobieltje maar het was de scheur tussen mijn kiezen als je zo voortgaat zit je er wel nabij.…

Zij behoren aan de herfst en grote vazen met takken eikenblad die ogen trekken mijn tuin sterft reeds af accepteert geen chrysanten behalve dan de afvalbak als ook zij gestorven zijn…

Jouw knuffelbare ochtendlicht overweldigt mij en ik kus jouw zacht gelaat kom mijn droom wakker mij met liefde welk als een aura ook de mijne omringt zodat ik duizelig de dag aanga met liefkozingen in de hoop dat hardheid van het dagelijks leven mij voor even in een zucht ontglipt…

Als kinderen hadden ze samen zo lang het hun heugde, gespeeld, - als kinderen hadden ze samen hun wel en wee gedeeld. En onder het stoeien reeds, noemde het meisje de makker haar man, - hij haar zijn klein, lief vrouwke: Zo bouwden ze een hele roman. Ras gingen de dagen, de jaren in wentlende vlucht voorbij ; - zij, groeide tot bloeiende…

Bewaarheid zelf je vrees. Al die dingen gebeuren en zijn helemaal niet netjes geordend. Dit alles komt voor rekening van een zwevende ziel. Ja, ook ons profiel is zwevend. Wijzigingen zijn geannuleerd. Verwijzingen zijn niet geldig. De cursor lijkt bevroren. Je kunt van je plaats opstaan. Er mag worden gerookt, er mag naar buiten worden…

In 't lover van der doden rustplaats, bij 't zerkje van het arme wicht, heeft zich een eenzaam vogelijn het donzig liefdenest gesticht. De zoele lentewinden, ze koestren, onder feestgeruis, de zanger in zijn groene woon, het kindje, sluimrend onder 't kruis. Zo brengt ze, de milde nature, vreugde nevens bittre nood ; het schaatrend…

Couperus een science fiction word afgedraaid al dagdromend over het Lange Voorhout voel ik me toch wel wat bekaaid omdat ik loop in voetstappen van de dandy en lach zijn leven in parodie als in een nieuwe tijd van woordgestoorden die nooit zo raak als die van hem zullen worden en ik laat mijn gedachten stromen sta eventjes bewonderend stil…

ik heb de tijd in een fles gestopt mijn beloftes ook ik heb de klok eruit geschopt in mijn kussen zit een spook het behang krult van de muur terwijl de lijm de sterkste was mijn adem ruikt naar zwavelzuur en gedachtes zijn als een kompas het stuur zit stevig in mijn hand vertelt me nooit waarheen jack in the bottle op het…

ik verzuip mijn verdriet in flessen vol ellende het leven boeit me niet daar ik wende aan de vuistslag van mijn hart die mijn leven heeft verward omdat ik liefde niet herkende…

Kom, zij de ruzie nu gedaan, verdwijne om 't frisse rozenbekje - hoe lief 't u sta - dat pruilrig trekje, En zie me weer eens vriendlik aan.... Laat fladderend waaien in de wind de golvend losgerolde haren, en reik me, - och, ge doet het garen, de rode lippen, zoetlief kind. De handjes hier.... wat woudt ge doen? laat aan de zijden…

wat ik had kunnen geven in liefde werd verspild als water op te droge grond uren tikten jaren en de jaren gingen gaan jonggeboren denksels in gedachten die ik niet kán overslaan niet die van al jaren in mijn hoofd ik kan ze toch niet storen want dat had ik aan mijn ziel beloofd het blije hart toont moedig de verkwanselde tijd in nodig zijn…

De zee heeft geen geheugen De zee heeft geen geheugen van een golf die naar het strand rolt of één die langs de havenhoofden als een tornado met witte kraag rondtolt Zal die golf doorgaan met leven misschien beginnen dan met doodgaan welke zee gaat hij straks op is hij het begin van mijn bestaan Toen begeerte begon met eenzaamheid…

ook al zie je klein in alles groot ook al leef je maar ben je eigenlijk dood gelul over die heuvel jou zo bekend is daarachter toch niemand die je beter kent je vrienden staan weer in de rij maar ze kwamen in een taxi en reden met sneltreinvaart de muze voorbij herrie om je heen alleen maar herrie want zonder muziek in de straten is de passie…

de meeste van ons zijn droevig maar niemand laat dat zien ze leven in de schaduw van het leven was ik ook droevig, misschien? vertel mijn kloppend hart wat de tijd nog met me zal doen ik heb mijn kinderen tot hier gebracht ze weten van goed fatsoen als een vrouw dan huilt zoals de dauw valt van het blad zich in gedachten verschuilt…

ik werd vanochtend wakker geen vuiltje aan de lucht de geur van lavendel ik slaakte een zucht het geluid van de stilte zat zacht in mijn hoofd want ik had mezelf vandaag weer jouw liefde beloofd want alles wat jij zegt en doet…voelt goed open je ogen want waarom schijnt de zon zo vaak al warm in mei en waarom maakt de sneeuw…

Gestorven zijn is niets. In vrede, 't oog geloken, stil sluimren onder geurend mos, van alle leed ontlast, alle aardse zorg ontdoken, alle aardse kommer los, en zalig, onbewust zelfs van 't bedrijvig leven geen klank meer horen, ver of dicht, van 't eeuwig schaduwfloers, als van een wade, omgeven, blind voor het aardse schitterlicht,…

aan je houding te zien had je waarschijnlijk de hele nacht liggen huilen en elke ster van die nacht gaf weer een spiegel in je tranen ik zoek soms even een plekje om te schuilen wil er eigenlijk niet over praten...samen als ik langer zou blijven dan dat mijn hart het toelaat lijkt het steeds alsof mijn liefde langs een zijden draadje…

het was nooit mijn bedoeling jou in zorgen te zien het was nooit mijn bedoeling dat ik jou claim ik wilde je gewoon één keer weer echt zien lachen gewoon die bluesy lach, omdat die verdween je lach verdween je weer zien stralen omdat je lach verdween het was nooit mijn bedoeling er alleen in het weekend te zijn weekend vriend zijn was…

de lijst van het leven bevat een schilderij die lijst is vaak mooier dan het jong omrande doek gelijk een knop haar schoonheid moe is doch om als bloem te bloeien zal zij verlost moeten worden van jeugd en schoonheid dan is de lijst vaak mooier van het doek bevrijd…

weet je hoe het voelt als een huis is zonder thuis en weet je hoe het voelt heel alleen weer voor de buis want daar zit ik sinds jij wegging mijn tranen smelten sneeuw wat moet ik dan, als ik het aankan, deze kerstmis hoor mijn schreeuw het zal wel weer koud zijn met kerstmis zonder zonneschijn het zal wel weer koud zijn met kerstmis whisky…