Alle inzendingen van victor

Als de spiegel naar hem kijkt ziet hij de lachende jaren die hem niet vergeten. Hij is ouder maar hij is dezelfde man die altijd naar me kijkt alsof hij schaamtevol zijn woorden zoekt en hoopt dat ik hem begrijp als hij hulpeloos lacht en ik dankbaar teruglach. Dan is hij weer mijn vader die me leert wat ik zal verliezen…

Met jou ben ik de schaduw die de zon volgt maar de duisternis niet vreest Want ik begin en ik eindig overal waar jij naar mij kijkt en je licht mijn liefde altijd een glimlach geeft.…

Draken die elk vuur verwensen. Lachende kabouters die lachen om mensen. Kinderen die niets meer wensen. En niemand gelooft meer in sprookjes omdat ze steeds beginnen en niets meer veranderen.…

Met je tanden bijt je op de lippen die ik nooit kus omdat ik nog steeds niet weet waarom je liever bijt dan kust…

Kijkend naar je bloedloze lippen ben ik die vraagt waarom je ogen hun kleur verliezen en je woorden weer de vluchtweg kiezen waar liefde en woorden elkaar steeds vragen wat je gelooft als ik spreek en je weer ongelovig naar mijn bloedende lippen kijkt.…

Je hand is mijn geluk dichtbij de angst die mij vertelt wat je niet meer voelt…

De woorden die je vraagt zijn de stilte die je bent in de schaduw van mijn laatste droom waar ik wacht wacht en niets meer vraag…

Wat ik schrijf zijn de woorden die ik vertrouw en volg waar de dromen mij zoeken en ik schrijven mag tot ik wakker weer vergeet waarom mijn naam niets meer belooft en ik alleen de angst een nieuw verhaal beloof…

Eenzaam ben ik wie ik zoek als het geluk mij wijst waar het eenzame vuur mijn schaduw verbrandt en de dood mij vraagt of ik mijzelf weer een kans wil geven.…

Ik ben het woord en zoek de woorden die bij me willen horen in de zin die ik wil horen als de stilte mijn woorden weer teruggeeft.…

Kijk je in de spiegels die alles veranderen in woorden ? Zie je mij en is mijn naam een herinnering ? Vraag me en ik ben weer de woorden die we delen. Geef me je mooie woorden en geef me de stilte die ons weer zoekt en ik weet waarom ik blind elk woord kan geloven dat jij wilde achterlaten toen ik niets meer zag…

Dichtbij zoek ik overal de engelen die begrijpen waarom ik zoek wat zij mij kunnen laten geloven.…

Het ritme van de klok en de stilte is een vraag. De stof die vertelt en elk woord is een einde. Het raam dat verbergt en zoeken is een belofte. Het gezicht dat wenst en de dood heeft weer een naam die wacht.…

Achter de eenzame berg zoekt de eenzame mens zijn ziel in de schaduw die hem niet meer vraagt of hij wil veranderen in de droom die niets meer verbergt in de eenzame stilte van het geluk dat eenzaam maakt…

Vraag me wie ik ben en ik zal kijken naar je ogen in het moment dat ik niet meer verdwijn in de leegte die zo weinig vraagt en iedereen zijn ogen sluit en ik blind weet waarom ik mijn ogen niet meer vervloek…

In het donker van de vragen die altijd wachten en de stilte die niemand vergeet is de grootste twijfel de gedachte en de droom die zonder het leven niet meer ontwaken wil waar de dood slaapt en het licht niets meer verandert…

De wind vraagt het leven en de ogen zwijgen als de regen niet meer verandert in het onheil dat elke droom vernietigt die niet in nieuwe woorden wil veranderen…

Woorden in de laatste puzzel die ik zoek vragen mij wie ik ben geworden na de puzzels die ik niet begreep en wilde maken toen momenten niet meer vroegen waarom ik nog wilde wachten op woorden die niet willen veranderen als ik blijf puzzelen…

Oud is wat ik niet meer zoeken wil als de tijd me aarzelend vraagt wat ik verloren heb in de wachtende momenten dat ik dacht wat ik niet verlies bestaat niet als ik alleen maar in nieuwe dingen en mensen geloof die mij niet meer met een tijdloze leegte achterlaten…

Gouden woorden van de overwonnen angst die ik zoek verbergen mijn gedachten in de blik van de tijd die me nooit vragend aankijkt als ik mijn ontwaken weer vervloek…

Vraag ik mijzelf alleen maar om warme woorden dan hoor ik mijzelf niet meer denken in de stilte en weet ik waar de antwoorden op wachten in de vragende kou.…

Elk moment dat blijft vraag ik zonder hoop waarom ik niet meer mag verliezen wat ons niet meer winnen laat…

Niet meer in de leegte van het eindeloze denken en hopen dat de slaap alles verandert in gedachten die niets achterlaten, die niets verwachten. Ben ik de dode die ontwaakt en spreekt met spreuken en echo´s die alleen wanhopige schaduwen wakker maken? Maken en veranderen Vragen en veranderen. Ben ik de naam…

De belofte van het ogenblik is de verleiding van jouw lachende woorden en de aarzelende tijd die ons niets vraagt en schaamtevol niet meer weet waarom we niet meer fluisteren en niet meer geloven in de klok en de gedachte die onze momenten weer wachten laat…

Wachten in de twijfel die niets zegt als de zwijgende avond niets vraagt en ik nog steeds wacht op een begin en alleen mijn herinneringen nog warmte geven in de leegte die mij zorgeloos bekijkt…

De koude diepte is de droom die ik wens en geloof zolang de winter mij niet verandert in het leven dat ik in alle schaduwen achterlaat…

Teveel gedacht, geloofd en niet bereikt met woorden die ik niet vergeten kan ben jij weer verdwenen als de lachende vreemdeling die mij nog steeds wakker maakt met koude dromen…

Niets is gebleven en alles is verloren wat ik niet wachten liet toen ik weer verdween en dacht dit is de winst die mij niet uitlacht en niet vraagt waarom ik zo graag mijn respect verlies…

Wachten op eenzame momenten en vragen naar gezichten die mij nieuwsgierig fluisteren dat ik niet verdwijn zolang ik mijn spiegelbeeld niets vergeef en vraag waarom hij niet op mij wil lijken…

Dood is elk woord dat niets achterlaat in verdwaalde gezichten die om vrede vragen en de overlevenden laat kijken en geloven dat ook deze stilte zonder woorden voorbijgaat…