Alle inzendingen van wil melker

ik zag hun gezichtjes opgemaakt in verstilde jeugd ogen wijzer dan de lach die even teveel tanden gaf de dress is wijd in nonchalant sportief met hier en daar een gadget vergeet de dure pinnen niet zij stralen cool door gemaakt negeren bewegen surrealistisch in het knokig hoekige van deze tijd nog kapstokken zij wat hen wordt aangereikt…

je ogen lookten kleurden zacht halfdromen in je lach handen speelden met de dingen die jij zag in schaduwen van stervend licht dat de nacht verwacht het was een dag vol hartstocht en geluk in samen zijn liefde doet nu voelbaar pijn in de naderende afscheidskus…

zij spande haar web laag bij de grond waar het krioelde van ambulant leven neuzelde en peuzelde flikte en vlooide een lieve lust in bedenkelijk emplooi maar prooide in ongeremd gaan een kwaliteit die zij liever liet staan zij koos voor meer stijl in hogere regionen een flamboyante stek het web werd kleiner luxueuzer gesponnen…

ik heb de lijnen zien lopen tot aan de horizon waar zij samen verdwijnen er was geen ander perspectief het transparante random bestond toen nog niet al generaties lang hadden zij de verre blik in het zien van gods oneindigheid tot hun wereldbeeld van rechtschapen zijn en onvoorwaardelijke trouw in korte tijd schiftte twijfels…

ik laat me niet dwingen om op hun tonen door allerlei sloppen en stegen te dringen op weg naar de top nog ben ik vrij maar het gepush onder dreiging van hun steelse instructies de dwang om te volgen is nog lang niet voorbij zij beloven gelauwerde plaatsen podium en bloemen goud voor de volksheld tot door hun touwtjes je kop wordt…

ik kan het niet laten nog droom ik alles dicht in mijn chaotisch leven vol gaten dwaal in de realiteit zoek naar hemelse zaken op een aarde waar onkruid gedijt kan de vleugels van engelen raken maar het klapperen is geen paradijs als zij ontvouwen kijk ik vol vertrouwen naar hun gracieuze vlucht zonder lucht ja ik wil mee maar…

ik heb mijn blokken gepakt zij waren netjes gelakt na een speeltijd vol butsen en krassen vroeger wilde ik groter en hoger stapelen en meer tot het fout ging die laatste keer het bouwen was afgelopen ongebreidelde groei uitgesloten het spelen voorbij tijd voor echt leven belangrijke zaken maar ik kan het niet laten blokken zijn…

nog weet ik de lantaarn met zijn schemergeel licht dat langzaam omlaag dwarrelde in vlaagjes mist onze stemmen dempten tot een lief gefluister waarin warme genegenheid kon groeien in halfduister ogen straalden in een heldere avondlach toen je zei ja je mag…

er zweven altijd gedachten die ik wil weven tot een herkenbaar patroon eerst ze op vorm en kleuren schikken de lagen meten van emoties tegen vergeten toch vallen er een paar uit de toon zij zijn uniek in verbeelden en droom alsof zij zomaar uit een ander dimensie zijn gegleden in een ultra creatief moment zij dateren verbazing…

ik stapte gewoon uit maar de grond onder mijn voeten was verdwenen er golfde kleurrijke muziek met een melodie die ik ooit moet hebben geweten warme vertrouwdheid ademde het welkom van een lang verwacht thuis voelde voor het eerst de vrijheid van het zijn in een gezamenlijk delen dat zich in ruimte en tijd heeft gespreid om het…

ik heb woorden gekozen gekleurd en gekalligrafeerd ze diverse vormen gegeven maar nooit kwamen zij tot leven ze uitgesproken met emoties en nuances tal van volumes geprobeerd maar zij wilden niet dansen pas later ben ik met ze meegegaan naar plaatsen waar zij in signaleren zijn ontstaan heb daar voorzichtig hun letters geproefd…

ik wil een gids in het steeds groter wordend grijze gebied van mijn leven waar vroeger kleuren duidelijk spraken raakten aan schoonheid vergrauwt de wereld snel desinteresse reflecteert matheid in het vitale licht de sprankelende helderheid is langzaamaan verdwenen nu schuifelen mensen langs het koel beton zien niet op of om uit…

zij hebben de deuren dicht gedaan ter voltooiing van hun leven zijn de reeds nabije dood al eerder aangegaan het huis is leeg toch klapperen er zo af en toe nog deuren alsof er leven steeds ontsnapt dat nog had moeten gebeuren de lach en traan in warme zorg de liefde van het zijn tot overgaan zij hebben daar niet voor gekozen…

was het verwarring die ik in je ogen zag licht contrasterend met je open lach het wolkje schaduw dat je blik verwijdde tot voorbij de horizon gaf jou wat schrik een eerst besef dat liefde ook seizoenen kent en niet alleen aan lente went in perspectief vergroten hebben we van samen zomerslang genoten en nu de eerste oogst misschien…

het is heerlijk om in jouw blik te zweven naar een leven vol vrijheid de kleine nuances te volgen waarmee jij perspectief geeft aan onze vlucht de thermiek te voelen van jouw passie die ons op aangename wijze tot grote hoogte doet stijgen om dan licht af te glijden zonder in een duikvlucht te raken die ons zeker zal kraken ik…

het is windstil geen blaadje ruizelt zij zitten aan mijn stam genietend hand in hand ik heb ze gezien als baby en kind hun stemmen opgeslagen in jaarringen die ik mag dragen samen zijn we gegroeid alleen hadden zij dat niet in de gaten omdat wij samen nooit konden praten ik ben er altijd de grote machtige eik maar pas de laatste…

muren kaatsten het zinloos gesprek echo’s dolden in holle frasen ramen donkerden in de zee van misverstanden die zich ontrolde op stranden vol onbegrip de discussie met een spervuur van woorden emoties vlamden in gesticulerende handen een krijsende meeuw klaarde de lucht nam stilte mee in het koninklijk landen wij lachten…

ik heb haar zien groeien op de kale rots altijd winderig in armetierig licht met nauwelijks zon waar anderen wiegden schichtte bliksem in donderslag zag hoe fier zij bloeide terwijl toch alles tegen zat zij is nooit geknakt tegenslagen kleurden haar karakter strak zij heeft vrucht gegeven om haar kracht door te laten leven…

fel breekt herfst door het bladerdak kaalt takken tot een helder perspectief weer zichtbaar is wij hebben de seizoenen geoogst wachten tot ook de laatste warmte van zomer is gedoofd nog trekken de insecten hun eigen plan gepareld hangen webben als een welkom voor gevang steeds meer vertraagt bestaan in korte dag lomer wordt…

ook ik heb mijn muze lief maar wel op een heel ander gebied geen strijkstokkenorkest dat alom violiert en zo een riant inkomen versiert of schilders die met messen en penselen de gelauwerde meester willen spelen ook schrijvers kunnen met een semi artistieke sof de goudkraan openen zonder enig plot waar vele spaanders vallen hakken…

ik wist de vruchten van de boom ongrijpbaar voor mijn handen zij tergden mij door in hun volle wasdom daar te blijven hangen ik joeg boze dromen als wervelwinden door hun hoge kronen ze rijpten verder in de warme zon voelden dat het oogstfeest bijna begon ik fluisterde liefde met armen om de stam geslagen mijn bede werd niet opgedragen…

een koude wind schraalt woorden die hun betekenis al hebben verloren door je ijzige stem dwars door alles snijden jouw messcherpe zinnen fileren genadeloos overgebleven emoties ik ben geen partij voor jou in confrontatie gaat mijn harmoniemodel volledig ten onder kijk je dan aan laat alles gelaten over mij gaan wacht tot het…

ik heb je meegenomen uit het licht van gisteren vandaag is nog te pril voor jou we schemeren als man en vrouw bekenden we niet onbemind de nacht schaduwde vaag jouw intiemste lach in zachtjes openen het duister gaf mij kracht met jou weer mezelf te zijn…

het zijn geen vlaagjes wind die spelen met afgevallen bladeren maar beelden uit voorgaande seizoenen die nog lente dansen in het naar de zomer groenen geen afval uit voorbije tijd maar kleurrijke herinneringen aan toen bomen nog vol hingen nu dwarrelend gedragen en bijeen gescharreld door de droge lucht op hun laatste vlucht…

ik ga mee met de mensen volg het bewegen weet niet waarheen zie spanning in hun ogen voel de drive waarmee ze lopen hoor de stemmen maar versta ze niet ken de tonen van hun eenheidslied ze zijn op weg met duizenden in een cadans die doet huiveren ook zij willen leven net als wij in weelde baden maar de grenzen zijn gesloten…

ik verwater er klinken geen klaterende spitsvondigheden meer kleuren roepen tevergeefs om het dansante gaan ik blijf gewoon staan in het kijken kan ik nog enkel vergelijken met vroegere decors de innoverende details ontgaan mij raken niet meer aan mijn vitaliteit waar ik eerder de werkelijkheid beleefde in speelse dromen…

ik heb de meeste bloemen zien groeien ook onder een minder gunstig getij in slechte seizoenen vertraagde het leven konden zij amper vruchten en zaden geven de nazomer brak alle records de kleuren bestreken hemel als nooit te voor ik mocht vandaag jullie bloeien aanschouwen heb de geurige stemmen van vele harten gehoord dank…

nog ben ik in mijn tijd maar voel al eeuwigheid er is een stuk ontbreken dat ik niet kan vergeten soms komen vaag herinneringen terug uit andere vormen van leven nog zonder verband en hoe ik daarin deelde had ik niet in eigen hand maar steeds dichterbij komt het besef dat ook deze puzzel wordt gelegd…

je zweeft licht verheven in het zijn van zen de spanning van je huid neemt af in loslaten en geven ogen helderen in blik kijken verrast mond rondt in een lach je spiegelt kracht hebt toch het breekbare van mystiek gezag je straalt schoonheid in een heldere zielewave zoveel dat niemand je vergeet ik mag delen in jouw magisch…

rood schemeren de flarden nog uit ons heftig gesprek en nee ik ben niet gek rijg zo de woorden weer aaneen om terug te komen maar dan met feiten die jij zal moeten onderschrijven onze zinnen vallen uiteen ooit door gif verbonden waarheid heelt het zere been we zijn naar de zon gegaan zagen het rood verdwijnen alsof het gesprek…