Netgedichten

netgedicht (nr. 61.039):

In jaarringen

het is windstil
geen blaadje ruizelt
zij zitten aan mijn stam
genietend hand in hand

ik heb ze gezien
als baby en kind
hun stemmen opgeslagen in
jaarringen die ik mag dragen

samen zijn we gegroeid
alleen hadden zij dat
niet in de gaten omdat wij
samen nooit konden praten

ik ben er altijd
de grote machtige eik
maar pas de laatste tijd
voel ik hun warme handen

zij hebben mij bereikt
met hun zacht gefluister
in samen weten zullen wij
dit contact niet meer vergeten