Alle inzendingen van wil melker

ik was het lamplicht kwijt vage contouren bewogen waar zij dit niet zouden mogen stilte werd onderbroken door geritsel en geschraap uit stukken die hier al eeuwenlang werden bewaard jaren verstoften in lucht die onaangekondigd uit zijn tijdloze winterslaap was gevlucht ik wist de poppen op schappen hun kleding een ruïne van verkleurde…

ik heb mijn boekje met markers gelezen waarin ik de belangrijkste stappen uit mijn leven heb beschreven het bleek een wandeling te zijn waarin nauwelijks van gebaande paden werd afgeweken een schijnbaar ordentelijk leven tot ik jou ontmoette jij mij de schatten van het leven liet zien verborgen onder spinrag van jaren grijs in…

het licht is uitgegaan ramen gaven al dagen het donkeren aan ook het geluid leek van steeds verder weg te komen niet meer gedragen door lucht maar van binnenuit in dromen nog waren alle plaatjes compleet in vorm opstelling en grootte ik kon me bewegen maar niet meer door lopen en staan wel in gaan voelde me vrij alleen afgesloten…

voorbij het schaduwrijke loof van eeuwenoude eiken zindert zomerse hitte over geelkleurende korenvelden naar kerktorens in het verre land stilte markeert de vlucht van een spaarzame vogel die hard schreeuwend de koelte verlaat geschrokken door een plots springende haas wind ruizelt het blad krijgt houvast in spiralend zand op het uitgelopen…

ik ben in wankel evenwicht beland pak iedere hand om niet ten onder te gaan er was al jarenlang geen land meer te bezeilen ben aan lager wal geraakt maatschappelijk afgehaakt ik dacht licht te zien in het alternatieve circuit het wrakhout wilde maar niet blijven drijven de vluchtige beloftes het luchtig handjeklap boden niets om…

gaan wij de messen slijpen voor de kaarsrechte lijn of kartelen we de lemmeten voor meer rafels opzij wie voelt de pijn van het warme vlees dat al de geest heeft gegeven plengt het bloed dat snel stollend ooit leven heeft geschreven wie denkt in het landschap van smaken de enige fijnproever te zijn snijdt eigen vingers aan…

ik wist je slapend in aanwezig zijn zag in de mimiek van je gezicht een lichte pijn je ogen dwaalden achter gesloten leden lippen formuleerden een geluidloos vergeten pas later toen je draaide naar de rug kwam langzaam weer de ontspanning terug uit het diepe van zorgen verzachtten de lijnen naar wakker worden met goede morgen…

waar komen ze vandaan de paarden die bij volle maan galopperen in weides zonder hek ik ben niet gek heb hun hoofden gezien gestrekt in een meer dan schitterend gaan ben ze gevolgd tot ik het schrikdraad voelde niet verder kon en zij verdwenen aan de horizon nog hoor ik ze snuiven zie hun staarten wuiven ik ben niet gek er zitten…

in woordloos formuleren proberen gebaren expressies te leren om te zeggen wat ik denk het zijn kleine wenken van oog en handen die met bloemen jou mijn liefde schenken vingers die mij dialogisch zacht strelen in het helen van jouw blik die mij herfst bracht niet om te oogsten maar het troosteloze van een kille regendag die enkel…

ik voelde hoe de tijd verschoof hoorde paarden rook de geur van omgeploegde aarde in het schimmige voorbijgaan proefde ik hun angst en pijn zag de aftocht in het bloedige verslagen zijn vanuit mijn ooghoek werd het langzaam stil het zonlicht straalde helder als voorheen ik was moederziel alleen maar de sporen waren warm en vers…

ik weefde pure kleuren uit het scheppingsverhaal geen schakering of diepere nuancering maar heel basaal zweefde boven het vormgeven van het eerste leven hoorde het zingen van immense koren nog ongeboren kinderen er was geen hemelpoort licht leidde mij in warme intensiteit wist en begreep het eerste vibreren op goddelijk niveau…

ik wilde alles over liefde weten heb meters boeken stukgelezen bibliotheken bezocht toneel bekeken geluisterd naar muziek maar liefde vond ik niet wel alle draden waarmee het is verweven zoals drama en verdriet als je het patroon verliest tot ik de mensen naar elkaar zag kijken in desinteresse of begrijpen maar ook met warmte…

gloedvol piekt je haar in warme jachttinten het is de tijd van het jaar dat harten sneller kloppen jij lacht smakelijk alle aandacht weg na het oogsten van hun blik beweegt met gratie en natuurlijke souplesse tot hun grote schik ze dollen dagen uit scheppen op over hun toekomstige buit spieden al naar ogen die toegeven…

ik wist het grote huis met vele hoge ramen waar als ik binnentrad de sfeer het ouderwetse van voorbije jaren had omdat de klokken waren vergeten het heden aan te geven zij tikten langzaam het verleden weg zonder dat er iets werd gezegd gebaren uit ervaren van voorheen hadden stilte als decor waarin het middagzonnetje scheen…

zacht breekt licht gekleurde tonen in het glas een transparante melodie zweeft door de lucht wolkjes muziek lieflijk op hun vlucht langs hoge balken tot de verste lijken op te lossen in de mist van vele lampen die hun schijnsel hemelwaarts richten om gods gezicht aan te lichten…

ik heb wind contouren gevraagd van het land waarover hij net heeft geraasd hij dwarrelde wat ergens in de luwte sprak ik met hem af benieuwd naar ontmoeten hij streek neer in een vlaag onverwacht maar ik wist dat hij het was hij bulderde niet vloog nauwelijks op maar was heel bedaard zo dicht bij aard hij omvatte mij liet zijn…

ik eigen blauw als basis voor helderheid en kou het donkere geeft diepte in mysterieus verdwijnen door het lichte sprankelt zon zijn magisch schijnen op pril groen en later schaduwrijk koel zomerloof dat herfst belooft in vrucht en kleur een volle rijke oogst groen en blauw daartussen parelt leven als schitterend gegeven…

bazuinen en engelenscharen vliegen elkaar nooit in de haren waar trompetten schallen komt een aankondiging die geldt voor allen als de grote trom zich roert weet dan dat de allerkleinsten al uren zijn gevloerd minzaam strijken violisten met hun stok en lossen zo hun tekorten op de dirigent trekt pas aan de bel als ook het…

ik weet dat water me zal dragen als ik mee ga met golvende slagen geen gespartel van ik worstel en kom boven maar je overgeven aan de stroom van leven dat wind mij niet gaat snijden op de hoek als ik rustig laveer kust hij mij met koude snoet zacht koestert zomerzon de nog winters witte huid die zonder smeren en keren al snel…

vluchtig wordt licht als jij zwiert met de parasol jouw immens plezier danst ludieke schaduwen hier je speelt met de wind die in je blonde haren zingt jouw ogen weerkaatsen de golvende schittering van water samen op strand met het paradijselijke zon zee en zand ik houd van het lachende kind in jou jij mijn grietje en toch volwassen…

heb eindelijk mijn stuurloos schip bevaar wereldzeeën in een wip was altijd al het ketelbinkie met de hik alleen in het vooronder in mijn schik de kapitein is bezig met zichzelf te begrijpen voor bestwil opgesloten in zijn hut hij was tijdelijk even stuk maar lijkt weer op zijn spiegelbeeld alleen de naam ontschiet hem steeds de…

ik aaide hem zacht voelde het hart keek in zijn ogen maar wist nooit wat hij dacht zijn wereld had ooit vrijheid planning en bestaan in iedere dag ervoor gaan door geur en kleur volgde hij seizoenen intuïtief in eten en het verzamelen van buit huid en vacht volledig aangepast zo ook het paargedrag met zorg voor de kleinen…

heb de testen doorstaan mijn genen zeggen dat ik ooit voor goud kan gaan opvoeding training tal van faciliteiten zijn er in dit land gemakkelijk te krijgen alleen de resultaten zullen moeten bewijzen of ik ook in de race zal blijven ik heb wel heel wat streepjes voor in het decor van winnen en verliezen wat ik van vele anderen…

ik formuleer rangschik woorden in mijn geest dit proces geeft mij een beeld dat ik wil overdragen nog schragen imperfecties de onafgewerkte staat een model om zo te kleden dat het opzien baart de aandacht vraagt publiek het beeld kan geven dat ik als creatie al in mijn geest heb bijgeschreven…

het lijkt op onvolkomenheid een speling der natuur jij bent niet gelijk aan tal van anderen uit deze tijd springt eruit in onderscheiden lijk jij iedereen te mijden maar het is geen arrogantie die jij toont je bent jezelf gewoon puur naturel deelt schepping weer een stukje paradijs jouw uniek zijn is de prijs…

waar licht altijd dartel en speels overheerst komt schaduw in donkere vlakken hun plaatsjes afpakken nog is het zonneseizoen maar ook het bladergroen lijkt al iets te vervagen stilaan zal de herfst komen met grijze schemerdromen waarin oogst kleurt en nog naar zomer geurt…

hij was rond uitdagend rood ving mijn blik ik wist dat hij zou gaan bewegen als ik hem vond gaf een pass hij rolde van mij af een felle streep in groenig gras als een magneet trok hij me aan ik bleef gaan naar links en rechts in subtiel toucheren van voet naar borst dan hoofd en knie binnenkant paal geniaal…

wij kenden het spel van eb en vloed met zand en de golven bouwden de dijkjes wisten bij voorbaat dat water er over heen slaat begonnen weer zonder woorden opnieuw maar iets verder weg er waren geen ruïnes het strand bleef intact alsof ons plezier geen geschiedenis had we zagen in schuim hun overwinningslach op zand van maagdelijke…

ik heb de ramen stevig gesloten wil alleen nog het geluid van boven in mijn ontvankelijke geest alle scepsis over religieuze zaken heb ik overboord gezet het negatief stramien was al vroeg aangelegd hebben is voor mij geen optie meer wij komen zonder iets het levenslange vergaren eindigt zonder het gespaarde besef eindelijk…

je wolkte wat melk in mijn thee de koekjes liet je niet staan maar nam ze mee dekte ze af met cellofaan om oud worden tegen te gaan je lange vingers rond kop en schotel sierden het porselein door jouw elegant bewegen leken ze nog net iets verfijnder te zijn we hebben samen intens genoten terwijl er bijna geen woord is gesproken…