Alle inzendingen van wil melker

ik wil het weten vergeten maar de ankers laten niet los trekken nog steeds hun sporen onuitwisbaar ook op de harde rots ooit zou ik de lijnen kappen in het ongewisse verder gaan maar ik had niet de moed om alles te verbreken de rode lijn is gebleven heb me geschikt in een leven waarvan de schaduw steeds voor mij zal staan…

ik heb de steentjes gepakt die ik tegenkwam op de dag en verpakt in papiertjes met kleur gesorteerd naar gewicht leg ik ze duidelijk in zicht zij weven mijn droom in een niet aflatende stroom het patroon varieert in beschouwend kijken lichte lijnen snel in gebruik de keitjes springen er uit het zijn de drempels van iedere dag…

ik heb geen plaats meer voor indrukken met grof geweld waarbij mensen om zinloze redenen beestachtig worden geveld ooit ging het paradijs op slot het kostte de mens zijn kop die in hoogmoed dacht nog beter te zijn dan god het patina van tijd doet de geschiedenis weer glimmen in de mooiste dingen die er in al die eeuwen zijn gemaakt…

ik zag dat je verschijnen iets kittigs had maar of dat stukjes ondeugd zijn zal nog moeten blijken jij bent met niemand te vergelijken alles is uniek en nieuw aan jou op en top vrouw maar toch doortastend in een warm ervaren slagvaardig bij problemen en koesterend met zijdezachte hand het kittig hooggehakte liet jij snel…

er was iets aan de pijn dat er nooit echt mocht zijn het voelde niet eigen waar oorzaak gevolg een geruststellende logica was liep dit vreemde gevoel volledig uit de pas het stak en vrat in een zeurend herhalen en zo dat je ook in de slaap zijn prijs moest betalen rust en ontspanning gaven geen enkel soelaas met afleiding en drukte…

heb geluk gevonden zomaar op het strand stond in zand geschreven niet door een mensenhand ik kon de tekens nauwelijks ontcijferen het voelde tegendraads begon aan mezelf te twijfelen tot ik het tweede spoor ontdekte uit de glooiing in de verte holde leven naderbij in achteruit bewegen stond de ontmoetingsplaats heel duidelijk beschreven…

we hebben handen gepakt zijn het gesprek aan gegaan kwamen elkaar tegen op onbekende wegen in toevallig ontmoeten deelden vergezichten waarin wij dezelfde essenties op pikten in completeren ervaarden wij wat wij al tijdenlang misten we voelden de wereld in warme gloed dat deed ons beide zo goed lachend zijn we samen verder…

je hebt met vormen gespeeld bent opgemaakt in tal van kleuren wiegend op de wind testte jij in alle rust speciale geuren licht heeft jou doen groeien in warme zon ben jij gaan bloeien ik zag je in de verte staan volmaakt in een pril groene oase jouw ogen lachten liefde reikten hemel in totale overgave…

ik zou zo graag een echte schilder willen zijn met een oud en stoffig atelier hier en daar wat flessen wijn een paar gebroken glazen van een bacchanaal in eerdere dagen een flamboyant figuur met grote zware laarzen die pillen slikkend zijn kunstbroeders steeds doet verbazen de baret en zwarte cape die ik mij aanmeet suggereren…

het duisterde traag subtiel penseelde tijd meer donkerte in het decor zette contrasten aan die normaal de structuur van bestaan wrijvingsloos aanpasten de samenpakkende schaduwen gaven een koud en onbestendig gevoel waar vroeger minuscule stofjes dansten in tevreden namiddaglicht tochtte het kil in verlopend samenzijn sloot ieder…

ik schizofreende gespleten had diamanten geroofd terwijl ik al in de cel zat geketend dromend van jaren water en brood wist uit oorlog en schroot met het bloot van mijn handen een imperium op te bouwen met mensen die van macht geld en manipuleren houden ik hallucineerde mij god geen weg was te kort in het scheppen van werelden zonder enig…

ik zag ze spelen met zand in overvloed op strand een licht misverstand over emmertje en schepje water en gieter gaven al snel het eerste piepen ook de kleurkeuze hield niet zo heel lang stand toen ik even niet keek had bijdehandje ik alle spullen ingepikt heb het opgeruimd wat bleef was zand zij speelden hand in hand…

ik zag bladeren dwarrelen maar voelde geen wind wist dat zon scheen en miste zijn koestering van voorheen geluiden genoeg helaas sprak niets me aan voelde als leven zonder bestaan jij voor even weg kende je verbondenheid met alles dat in jouw omgeving was de vonk ontbrak die altijd schitterde en een heel intense warmte gaf…

hoor hoongelach zie de saters in hun ogen verdampen zij hakken hoofden af nog rijgen snoeren gebeden aaneen rult heet zand woestijn onder voeten schalt het oosten roept op tot gebed in de zinderende ruïnes van moskee en minaret in strijden voor de leer moeten ongelovigen verdwijnen zoals weleer in allahs naam en eer we zien het…

ben ik de druppel in een regenbui het blaadje dat dwarrelt op de wind een spelend kind dat zand het einde vindt ik voel hun eenheid in bestaan het samen gaan in tal van vormen om zo leven zijn gestalte te geven waar harmonie als warme deken de scherpe kantjes laat verdwijnen van donkere schaduw als zon te fel gaat schijnen…

ik zie geen ogen hoofden gebogen zo schuifelen ze voorbij de volgers die mijn leven delen zij schuwen werkelijkheid ze weten enkel hoe ik was en ben geweest zijn afwezig op mijn feest niet even langs gekomen in het achterna jagen van mijn virtuele dromen blikken zijn verweesd zij denken enkel geest als solitairen met kleine schermen…

ik heb in het jeugdig verkennen van de ruimte met tijd gespeeld hem vooral vergeten in een gelukzalig opgaan van beleven door er gewoon te zijn pas na jaren kwamen maanden werden dagen belangrijk in hun regelmatigheid nu tellen we uren letten op seconden bij gaan en vertrek is tijd een ijzeren wet hij heeft de regie in ons…

ik ben niet geboren om te luisteren naar muziek kijk naar mensen zie ze bewegen vooral hun mimiek heb geen talent om zelf te spelen maar probeer alles in zang en dans tot mij te nemen schilder stillevens met vaart omdat tijd vrijt met vorm en kleuren in een eerder gebeuren het resultaat staat als een huis maar de realiteit is…

een smalle hand waarvan de lange vingers piano zouden kunnen spelen met een heel zacht touché jij was met mij mee gaf me even tijd om daarin het leven te lezen dat je leidde tot heden verbazingwekkend was de kracht van je gezondheidslijn ook liefde en emoties mochten er zijn ik voelde en genoot maar reageerde niet direct op de…

ik heb hem jarenlang zien staan tot hij zijn laatste knieval heeft gedaan de knoest als overblijvend monument het leven heeft hem niet verwend in zijn bestaan maar hij stond steeds meer in de weg ik heb uiteindelijk zijn sterkste wortels blootgelegd met hakken zagen en breken hoopte ik zijn aanwezigheid te vergeten het is me niet…

wij groeien bloeien en verwelken maar diep in de kelken gaat het leven door als dood zijn vleugels spreidt is het nieuwe al bereid de plaatsen in te nemen mooier groter meer voorspoed in bestaan zo blijven generaties in hun eigen cirkel staan zou dood ook geschapen zijn om ons naar het volmaakte te laten gaan door aanpassing…

mijn lot was onbeschreven geen vel papier enkel wat gegevens van mijn ouders hier een wereld die eerst lachte maar later werd het bittere ernst in veel te veel verwachten ik heb de jaren zien verslijten in een drukke baan een voor een gingen zo ambities naar de maan nu heb ik mijn lot in eigen hand genomen beschreven wat er is…

ik wist jou er altijd feilloos uit te pikken in het schitterend korenbloemenblauw bloeiend als een mooie vrouw gazon en borders waren jou wereldvreemd in hun saaie ordening en burgerlijke schikking zij zijn een plaag voor je geweest jij zocht je eigen weg in de hang naar koestering en zon met vrijheid in het hete bloed waardoor jij…

ik heb de massa’s gezien blij de gezichten vlaggen en leuzen om de aandacht te richten het samen verbroedert een leider die moedert zijn maten op weg idealen op spandoek gezet ineens is er drukte gedrang van de kanten het eerste vluchten uit het benauwende zuchten in blinde paniek mensen die vallen niet op kunnen komen vertrapt…

er is iets dat me al tijden vreselijk irriteert eerst vaag en onbewust heb het nooit gesust dacht ermee te kunnen leven maar het heeft nu stem gekregen sist indringend venijn spreekt tegen wat goed zou moeten zijn het lijkt luider te worden door rebellerende tonen is tegendraads en opstandig in attaqueren van het gewone…

ik kan jouw gedachten dromen maar af en toe lijkt het alsof zij een vreemde wending hebben genomen ongrijpbaar in redelijke logica nauwelijks te volgen verdwalen wij dan in emotionele golven een rollercoaster vol kleur sleurt ons onstuitbaar mee in woeste stromen ver van het gewone toch blijf je lachen grote ogen in nog meer…

jij was nog schichtiger dan een hinde kon heel snel de bescherming van wat schaduw vinden heb je nooit op de voorgrond zien treden in bescheidenheid maakte een lach jou al tevreden tot er gejaagd ging worden en jij als prooi werd uitverkoren herboren zette jij nonchalant alle jagers voor schut wond drijvers om je vingers…

ik wist de wolken op hun vlucht een donkere lucht rolde windstilte vooruit warmte klamt en laatste vogels zoeken schuw een veilig onderkomen onheilspellend is het wachten op de eerste klap in een vernietigend ontladen waar angst het luider spreken zichtbaar maakt staken de woorden bevrijdend knettert bliksem en hoost een…

het is stilte die ik voel kloppen in mijn hand er is veel buiten maar in mijn hoofd wordt alles klein kleuren zijn er wel maar spreken minder fel dan voorheen vormen zijn mij heel vertrouwd in de omgeving waar ik van houd loop nog steeds niet om ergens heen te gaan maar voor even op de been soms denk ik dat ik er nog ben…

jij was introduce ik nam je mee naar het bal der onbekenden je oogde naturel maar je verschijning oogstte wel een licht applaus waar we passeerden probeerden mensen een glimp van je op te vangen keken verrukt omdat in hun nabeeld een stukje magie bleef hangen het gezelschap ging totaal aan ons voorbij de avond was van jou en mij…