Alle inzendingen van wil melker

er zat verandering in de lucht ik bespeurde een subtiel verkleuren van de horizon door het fletser worden van de schetsen die ik altijd zag trad een vervreemding op donker rollende wolken kwamen als uit het niets geboren stemming maken in dreigende vlucht ademen ging allengs trager door de hoge vochtigheidsgraad temperaturen stegen…

ik ben gek maar heb alles in de hand weer klant in de snelle trein van borderline heb geen haast maar ik wil sneller dan licht verdwijnen in het zwarte gat van jouw gezicht in je lijf rondspoken ziel en zaligheden bij opbod verkopen een spiegel duikt plotseling op wij breken ik stop mijn ogen schichten verschrikt…

de avondzon kleurt bloedrood ik zie al glimpen verlokkend bloot bij schikgodinnen in het donker aardse diep van binnen maken kobolden en kabouters zich klaar voor het feest van het jaar elven feeën en wat heksen op een rij bezemen hun straten in vrij entree voor magiërs en tovenaars in rood scharlaken ridders rovers en bandieten…

ik heb gewikt en gewogen kijkend van beneden naar boven nog maskeer ik mijn onzekerheid adem warmte in woorden die niemand wil horen kleur zinnen die ego’s nooit zullen beminnen ondanks hun bekende edelmoedigheid heb vaak op op lange tenen getrapt in het spoor bijster zijn maar zonder opzettelijk venijn open treed ik naar buiten…

ik vroeg maar je antwoordde niet keek me aan iets in je blik riep wanhopig mijn naam jij draaide om wilde gaan ik pakte je handen je twijfelde bleef even staan zag tranen in ogen een mond met geluidloos verdriet je vertrok zonder iets ik heb je nooit meer gezien de tijd was op slot wij gingen in liefde samen kapot…

zij draaide klei maar wond de vormen niet om haar vingers had een zwak voor rondingen in warm manipuleren was blij als het toch stugge materiaal zich liefdevol schikte in volle overgave profileerde zij lengte en diepte werkte af met fingerspitzengefühl tot in het kleinste detail ook deze schoonheid werd geboren zonder barenswee…

ik wist de zee in krullend water zag de kleuren later het witte schuim schreef keurig schuin zijn regels op het zand in grijsblauwe tinten lijkt de hemel te blinken aan een verre horizon waar lucht en aarde elkaar nevelig raken licht regen helder op donkert een zware bui zijn schaduwstrepen in het eindeloos ruime sop…

ik heb altijd een open boek willen zijn met dansende letters op vrolijke muziek een kaft waarvan je geniet vaak ben ik begonnen een eenvoudig lied maar de woorden klonken niet de lach heb ik uitvoerig beschreven zonder echte warmte in het leven papier en pen gaven wel contouren aan helaas zonder de pijn in mijn bestaan ze…

ik heb altijd wrakhout gezocht op mijn tocht langs exotische stranden verdwaald en aangespoeld gebroken uit sociale verbanden samen stoken we vuur dat rookt en brandt als de hel vonken knetteren fel vlammen dansen verhalen in alle talen het bizar en grotesk streven naar overleven later smeult pijn als venijn gloeit en haat…

de wereld was volmaakt toen wij kwamen het kraambed in uitstekende staat dat wij meteen eigenden met namen trokken ons plan zetten alle stempels in een persoonlijk perspectief maar met warmte en liefde de omgeving delen deden we niet het was ons gebied met alles hebben en houden gingen wij een leven opbouwen niemand leerde…

op de rand van schaduw wuif ik licht een warm welkom toe zonder bezit stap ik over voel me vrijer dan met gewicht ik ga doe en ontmoet niet gehinderd door hebben en houden winst en verlies kennen zij niet in de groep die er is zoals ik ben jezelf zijn blijkt genoeg om te leven geven en delen lijkt het volmaakte geluk…

ik heb de pracht en praal gezien van de gekroonde hoofden de luister en élégance waarmee zij zich in het openbaar bewogen levend in een protocol dat met geld en macht in stand wordt gehouden hofdames en lakeien als persoonlijke getrouwen gebonden aan blauw bloed maar heb ook de stamboeken gelezen waarmee het adellijk vee tot grotere…

ik heb de schaduwkanten lang gezien dacht dat zij het echte leven waren de jeugd werd er al heel vroeg mee omgeven toch speelden wij zon klein geboren mochten wij pas laat de stem verheffen op hun manier gaan overleggen weerstand was hun zekerheid in generaties opgebouwd maar wel in een vooroorlogse tijd wij zochten openheid en…

ik heb je onverwacht weer teruggebracht uit de chaos van de tijd je opende verschrikt je ogen in een eerst paniek herkende de omgeving niet pas later vloeiden beelden uit je droom ineen tot werkelijkheid je zag mijn lach wilde nog even dwalen maar ik wist je terug te halen samen op de bank hebben wij de tijd weer helemaal in…

ik heb hem mijn hand gegeven als antwoord op zijn blik waarmee hij vroeg om nog een beetje warmte in het leven verward probeert hij alle dingen nog te linken aan herinnering een gedachte of een naam die hem te binnen schiet vaak lukt het niet dan gaat hij weer op zoek naar de vergeten beelden en lacht naar het passeren van wat…

waar bomen zich tuigen met groene wazen en bloesemende luister speelt de wind het verboden spel in tintelfrisse vlaagjes opent hij de dag om met een lach koesterende warmte van zon als deken gratis mee te geven hij verlost wolken van vorm en kleur droogt de lucht tot in het blauw kou zijn witte lijnen recht kan schrijven…

ik liep het pad maar miste het knerpende grint de kiezels die mijn voetstap altijd ving in bekend geluid nog voelde alles vertrouwd ondanks donkergrijs in het vooruit het goot stil makend de sfeer veranderde snel naar kil en fel tijd had opgehouden te bestaan toen het hemelwater zich liet gaan zag de zondvloed komen als…

jij bent gaan vliegen weg van kou en regen wilt kleur bekennen ook al heb je dan wind tegen gedachteloos zweven op de losgeslagen energieën van het stressvol aardse leven dat kolkt en wolkt in een verpeste atmosfeer maar jou niet deert omdat je alles losgelaten hebt zonder geknakt of een zielig wrak te zijn ben jij de lente gaan…

ik zag het aan de blaadjes van de heg zij bogen waar zij anders openden toen donker passeerde pas later toen het vaker gebeurde begonnen blad en tak een subtropische vorm te krijgen in vergelijken in de kledinglijn ging lang en donker overheersen het vrolijke verloor zijn lente in eenvormigheid vrouwen sjokten hun gelijk multiculturelen…

ik heb het strand zien veranderen als door een mythische hand waar ooit de duinen verwaaiden staan nu huizen op stand geen drietand of neptunus maar een hand van de mammon regeert hier met macht graaiers en geld ondermijnen natuurlijk gezag de zee heeft gesproken met steeds hogere golven haar stijging krijgt grote gevolgen…

jij droomde mijn gedachten in verwachten met een lach ik zag dat toen je naast me sliep en zacht mijn koosnaam riep samen zijn we op de vlucht gegaan de lentebloesem achterna de stilte van de lucht vlak voor het ontwaken gaf een intens geluk ervaren toen de zon je wakker maakte voelde ik jouw warme hand wist in samen raken…

ik wil de lente vangen maar de bloesem blijft vooralsnog aan de takken hangen heb mijn baret opgezet voorzien van ezel kwast en palet ben ik de natuur ingegaan een oase van kleur waar penselen vele hemels kunnen doeken zonder aan kwaliteit in te boeten overweldigd door zo veel goddelijk moois konden mijn handen geen wonderen maken…

ik raap de prullen bij elkaar die ik ooit heb uitgegeven de poeha waarmee alles is geschreven krijgt geen tweede leven het aureool waar ik steeds om vroeg droegen zij alleen in hun selecte groep nooit kwam ik in de kroeg mijn literaire hoogstandjes waren volgens kenners slecht gevoegd had geen ellebogenvlees slijmen en meepraten…

zij bloeit glas wiegt kristal op zonnewind kaatst stil het prille in ontluiken breekbaar opent zij fragiel naar buiten de eersteling doorzichtig in bestaan kondigt heel voorzichtig lente aan…

ik heb de paden met rode bordjes verboden te betreden meegekregen in het landschap van mijn jeugd het was de deugd van opvoeding en maatschappij om in het gareel te blijven de dwang van rooms en rood in opbouw voor gelijken die sleur was doorbroken wij gingen onze eigen gang kozen voor alternatief met kleding en muziek in een tegendraadse…

ik zie je profiel waarin de lijnen zacht tekenen een stralende lach nog volop warmte en ruimte geven jij recht nog ongebroken ondanks alle spoken in je geest de slanke leest geeft jou een zweem van jeugdige vitaliteit die niet altijd correspondeert met jouw persoonlijke realiteit tegenslagen in bestaan hebben jou nooit geknakt…

het was feest maar in de geest van woorden huilde een onpeilbaar verdriet bekende teksten uit zijn leven waarin zinnen niet alles prijs wilden geven vaak losse fragmenten zonder empathisch cement zijn leven nog bouwend naar een onverwacht end pas nu genereert stilte uiteindelijk begrip passen de puzzels waarin hij is gestikt…

jij had de zon al lang niet meer vol zien schijnen ik zag de kleuren uit je gezicht en ogen verdwijnen je leefde al sober op wikken en wegen wist niets meer te geven ooit had je bollen geplant in zwart vruchtbare aarde met warm groene hand maar het winterde lang in perspectiefloze kou toch openen zij nu voor jou met stralende…

weer dansen spoken door mijn gespannen geest op plaatsen waar ik in mijn jeugd ooit ben geweest ik heb hun angsten en waanzin gekleineerd tot een niet meer weten in verschrompelend vergeten ze zijn weer opgedoken in mijn nieuwe vriendenkring heel gedienstig en voorkomend als in een nieuw begin ik voel de sfeer veranderen in het verharden…

de puzzel bewolkt die wind en wolken hadden verzonnen is niet gelegd vandaag compact scheren de stukjes langs blauw maar zon brandt al gauw zijn opklarende gaten lost de volumen op het enige dat blijft is het warme vocht als een hallo in tegenlicht die langzaam verdwijnt in een rode zonsondergang als de wassende maan in een kraakheldere…