Alle inzendingen van wil melker

nog zijn wij op jacht naar geld en macht denken dat dit streven het echte leven is een ideaal met de lepel ingegoten als keurig lid van de maatschappij zo hoor je er gelukkig bij geordend door simplisme de leiders nihilisten als alles gaat vervelen zijn er altijd brood en spelen dit is niet wat wij willen kuddes die steeds gillen…

ik zag je huilen in je slaap hoorde vaag wat brekend glas maar je wist van niks ondanks de sporen op je nog vermoeid gezicht wel vertelde je wat later van de scherven en de pijn die je voelde jij bent geen prater maar in je woorden kon ik het bezeren horen we zijn naar buiten gegaan tussen de bloemen zag ik je lach de spiegels…

het decor waarin wij spelen is van glas transparant als kristal maar ook het ondoorzichtige mat in lichteffecten breken we met tradities nemen eruditie op de hak natuurlijk moet het volkstheater zijn vol spiegelend sentiment met als finale een tikkeltje agressie van een keiharde hand zodat alles in de glasbak belandt…

nog zomer ik op vergeten rozenblaadjes tel de wolken als makke schaapjes aan mijn voet voel je adem als een zwoele wind zie en profile de schaduw van een zorgeloos kind speel eindeloos met vingers in het ontdekken van je hand de harde en ook zachte kant je lach en ogen hebben mij betoverd meegenomen in het oogsten van gevoel…

mijn tijd met feeën en kabouters is nog niet voorbij nu pas rijpen mijn dromen komen wonderschoon langszij zang dans en muziek krijgen eindelijk hun erudiet in vorm en plaats het is jou gelukt mijn wereld vrij te maken van het nodeloze tegendraads het zwarte schaap te laten leven naast de kudde zonder oeverloos geblaat…

ik ga mijn gang in een huis zonder behang met thuis in dat niemandsland geef ik iedereen als vreemde mijn hand ontheemden van de overkant completeren dit traumatiserende decor ik kan slechts rusten in de wereld van hiernaast die mij dieper raakt waar warmte en compassie samenkomen uit mijn dagelijkse dromen lijk lichtelijk…

sta jij wel echt in de schaduw als je anderen laat praten of houdt jouw ego alles in de gaten ten bate van je eigen heil is het ware interesse in wat mensen zeggen of een entree naar meer vaak draai jij om als een blad naar de zon koester je aan warmte en licht jij zal duidelijker moeten zijn in het tonen van je eigen gezicht…

ik heb je handen gelezen kringen rond je pols bekeken maar in je ogen zie ik een heel ander beeld de jaren hebben stempels op je huid gedrukt om het bestaan te structureren uit opvoeding en verder leren maar in ervaren met liefde en verstaan diepen lijnen minder uit laten sporen schaduw gaan ik lees het speelse voel de warme kracht…

ik zwierf rond met een pleister op mijn mond tegen het schreeuwen omdat ik niet vond wat de meeuwen mij met hun vluchten wezen zag ze landen en uitdagend kijken zij wilden niet wijken heb tegels verlegd stenen gekanteld maar hen niet verjaagd want het land is hun dis in het gaan over lijken die link had ik tot heden gemist…

ik zocht mijn schatten in het kleine hebbeding dacht de ander te verrassen maar er schortte iets aan mijn verzameling ik bleef maar op ze passen om iets weg te geven was helaas al lang geen optie meer gebleken ik voelde macht met bling en glitter om me heen dacht me minder vaak alleen ben ineens gestopt zag mijn vrienden zo verdwijnen…

ik wist je op het zwarte land terwijl de regen striemde zwoegend in het zuigend slijk gebogen naar de dijk jij brak de wind die gierend aardde terwijl jij even rustte en als kind de mantra’s zong die haar kracht bedaarde jij bent geen heerser over grond en lucht maar deelt de elementen in samen gaan neemt ieder zo zijn vlucht…

ik weet waar boven is omdat daar veel vrienden zijn ook al is er dagelijks hun gemis toch blijf ik graag beneden om met jou de wereld in te gaan het ultiem bestaan te vieren van uur tot uur het leven buiten en ook thuis te voelen bruisen de seconden hemel pakken in je warme lach en ogen jouw hand en vingers kunnen vatten in het spel…

ik weet dat jij geen heilige bent maar wel de grenzen kent en netwerkjes hebt met boven in jouw ogen hangt de cherubijnen lach het stukje hemel dat ik op oude schilderijen zag als jouw stem ter kerke gaat dan sprankelen noten als nachtegalen omhoog om als regenboog te dalen in kleurrijke sfeervolle melodieën die ziel en zaligheden…

ik heb de graven bezocht urnen vastgehouden van hen die mij hun dood toevertrouwden in afscheid nemen hadden wij het steeds over leven het samen delen van tijd de herinneringen zijn gekomen heftiger dan ooit terwijl jij hier ligt te dromen in het jullie missen ben ik gaan gissen naar de zin van bestaan en weer gaan ik weet dat jij…

jij weet de woorden maar zegt niets je ogen spreken er hapert iets in onderhuids voelen zonder uitleg van bedoelen een logica die voor mij breekt alsof jij niet alles geeft in je blik zweemt waarheid met een vrouwelijke klaarheid jij lacht ontspannen weet dat ik je nooit helemaal zal leren kennen…

zij brengt stilte mee in haar verschijnen een gereserveerdheid waarin de lach langzaam lijkt te verdwijnen de causerieën over allerhande en niemendallen verzanden al snel men kijkt verbaasd als zij kordaat de kring in gaat aandacht vraagt met ogen die iets spectaculairs beloven haar zachte stem boeit van begin tot end als…

ik ben altijd de treden op gegaan vaak pas later mezelf weer ingehaald om in verbazing te kijken waar ik bleef altijd verwonderd wat mij steeds dreef om erbij te zijn in het raken aan liefde en pijn door het ontdekken van ieders gevoelige plekken hen te behoeden voor de neerwaartse spiraal door het reiken van handen de zuiging…

laat me schemeren in je heldere ogen die liefde stralen uit een warme blik nadat ragfijne regen van nooit geziene tranen langzaam is gaan klaren in een eerste lach waar je stem nog zacht en timide met emoties spreekt breekt de zon zijn duizend stralen zij verhalen van passie en begrip waarmee jij uit eigen hart de zorgen van anderen…

weer doop ik mijn kroontjespen in de magische inkt hoop dat mijn geschreven woorden ooit wolken aan de hemel kleuren met een schoonheid die zijn equivalenten kent in het mysterie van de eeuwigheid de wind in zoete vlagen mijn zinnen verder zullen dragen dan de horizonnen van voorbije dagen dat dit gedicht misschien het toekomstige…

vertel mij van het licht dat warm uit je ogen straalt in een gezicht dat innemend om een antwoord vraagt jouw lach die zon laat schijnen in het pareren van de mijne zonder woorden het gevoel beschrijft als jouw hand door mijn haren strijkt nog is er niets gezegd maar het elkaar verstaan is de basis van ons samengaan…

ik heb de bloemen geraapt die jij verloor op het pad naar geluk er een klein boeket van gemaakt vormen in ieder formaat talenten die nog niet wilden bloeien oordelen die maar bleven groeien verpakt in doorzichtig papier linten erbij voor de sier jij hebt het genomen verrast en verbaasd dit geschenk uit vroegere dromen…

jij groeit in glas met transparante vleugels licht draagt jouw pracht in brekende kleuren jij fladdert speels naar hemelse geuren in doorzichtige sculpturen wonen de glazen buren tot het glas barst wordt gebroken omdat het seizoen is afgelopen…

de wind kon ons niet deren wat zij ook probeerde wij liepen fier rechtop zagen het water komen bedreigender dan ooit in onze stoutste dromen een opeenvolgende rij van lange golven die fel beukten op de dijk het overslaande breken de zuigende geluiden het was alsof de hel zich uitte wij baden toch een kort moment voor hen in de…

ik weet waar je bent gaat en verblijft nog is er altijd die strijd het warme verlangen om bij je te zijn je hand en ogen te vangen het is als ontsnappen naar een andere dimensie stappen in elkaar beter verstaan ongestoord en privé in de wereld der schepping verblijven op hemels terrein om later de liefde met anderen te delen in…

ik heb ertsen gesmolten stenen gekloofd geloofd in hogere machten paranormale krachten ervaren om jouw aura van ziel en magie te mogen bewaren kathedralen en torens gebouwd om de hemel te raken iets van jouw mysterie te smaken vreemde culturen bezocht in verre landen mijn licht opgestoken je bleef mij steeds maar ontlopen toch heb…

ik heb het allemaal vaarwel gezegd luxe oorden en het uitgaansleven mijd paleizen en arena’s stop met alle media en de sensatiebeluste hyena’s het is een zegen om eindelijk onszelf te kunnen zijn in een omgeving zonder schone schijn ik pak je hand en zie het paradijs al in je ogen als we in je lach naar buiten gaan je kijkt me aan…

je valt als herfstblad de mooiste kleuren dwarrelen langzaam in het natte gras er is geen wind of storm die jouw rust op komt jagen om jezelf behoedzaam los te maken de vruchten zijn geoogst voordat jij de nazomer genoot in een eindeloos afscheid nemen en weet er is geen graf wel hoop om in het composteren weer naar het lenteleven…

ik strooi ze maar uit mijn gedachten omdat niemand er op zit te wachten geen stof en as maar de schepping nabij recht uit het hart natuurlijk een tikje apart want ze zijn niet te koop in een wereld waar ieders denken en leven in het maatschappelijke harnas worden gehesen prijskaartjes alles bepalen omdat status en macht alleen…

ik proef de tijd die langzaam verglijdt tot de smaak van vandaag wanneer ik bijt knarsen seconden heel even als eten een klein moment dat het nu tot verleden bestemt soms in gedachten blijft hangen met de nasmaak van verlangen een proeve naar meer met een terugblik in sfeer…

je bent stil maar toch alert op indolente wijze het grijze krijgt ondanks de jaren geen enkele vat op jou in lichte luchtigheid speel jij met tijd zonder sporen na te laten hebt een vrede over je waardoor de wereld jou niet meer kan raken maar in het kringetje van vrienden en vriendinnetjes vallen steeds meer gaten stop met…