Alle inzendingen van wil melker

ik wilde je groter en meer duizenden rozen konden jou niet doen blozen heb je portretten de kleur van liefde en leven gegeven ieder pigment droeg jouw geur maar toen de hemel kierde zag ik voor het eerst wie jij werkelijk was je danste met blote voeten in het hoge gras straalde een intens warme madeliefjeslach…

jij wist als ik je koesterde jouw bladeren heel kunstig te vouwen in warmte en vertrouwen je steelde hoog zonder afstand te nemen met lichte trots droeg jij je knop net even anders getopt bloeien was een dialoog waarvoor jij even boog om in het openen de kleuren te bekennen van jouw oogstrelend rood de hemel kierde in de schoonheid…

er dwaalt geen schaduw door de wereld van glas waarin privacy niet past en licht vrij speelt in drie dimensies tot het breekt alle kleuren geeft waaruit het wit ooit is geweven na tempering volgt demping van geluid uit is het moment van stilte waarna zwoele tonen intimiteiten zingen die hen door het licht zijn ontnomen in…

ze kent het verschil tussen donker en licht maar wat zij echt wil staat in de schaduw heeft met lichtende vingers getracht dat leven zacht te bewegen maar het zwart bleef ijs en gaf geen enkele emotie prijs waar actie faalde konden zonnestralen hun warmte en koestering kwijt spelenderwijs dansen nu schaduw en licht als eenheid…

er groeit geen stilte om me heen in de neerslag van geluiden verdrink ik moederziel alleen waar schaduw dagen met donker kort schort het aan licht voor nog enig perspectief de tijd mist troostigheid als zij met lange slagen de uren gaat vertragen chaos tocht in gure vlagen gaat zwart land het witte doek nog dragen ik heb ineens…

het was een vreemde die mijn adem nam woorden sprak waarin mijn hart zich niet kon vinden waar handen altijd raakten in ontspannen zijn irriteerde nu de huid sloeg in weerzin lichtjes uit ogen wilden naar je kijken maar ik kon je niet bereiken zag een onbekend gezicht waarin jouw trekken zijn gewist ik ben gegaan maar mijn ziel heb…

ik hoorde ongeslepen diamanten in het gemengde koor de sopraan parelde haar tonen reeg het snoer tot melodie esoterische intensiteit verwijlde in de ijlte kwam vol terug in het refrein waar samenzang de edelsteen ontving als kroon op hun muziek die door een ovationeel applaus de hoogste lof kreeg van een laaiend enthousiast publiek…

ik hoef geen zaadjes te planten die bloemen laten bloeien voor jou met onze handen vouwen we licht uit warme zonnestralen vragen wind en wat regen om ze kleurrijk te bewegen ze vervliegen weer snel tussen sluiers van druppels in de vrolijkste kermis van de hel…

het licht heeft andere tinten gekregen in het dagelijks leven contrasten worden scherper uitvergroot de overloop lijkt dood tussen blond en donker kristalliseren steeds vaker mediterrane pigmenten als prominent blijvende segmenten in ons maatschappelijk bestel wij kiezen voor transparant zonder religieus fanatisme onze vrijheid…

weer gooien slang en appel het paradijs te grabbel is er crisis tussen euphraat en tigris in het mesopotamische land verslaafd aan macht claimen zij waarheid die vrijheid dodelijk verkracht in vroegere tuinen vallen andersdenkenden onder hun moordende hand het paradijs was al vergaan laat in gods naam die hel niet naar onze wereld…

natuurlijk droom ik over zon en grazige weiden maar altijd met jou bij me over zee en strand op een subtropisch eiland wandelend hand in hand maar het liefst zie ik de verte in je ogen reizen we de stilte door naar plaatsen waar woorden onnodig zijn door het schitterend decor omdat leven de hoofdrol speelt in het geven aan elkaar…

mag ik jou de bloemen geven uit mijn tuin vol fantasie er is een klein probleempje ze blijven eeuwig leven het bloeien sterft niet hun voeding is jouw liefde kleur en geur een dialoog als jij ze met je handen koestert steken ze hun knopjes omhoog ik heb ze niet geplukt ze zijn ontsproten uit mijn geest ons samenzijn is daar al…

je voelde kou opkruipen jou omsluiten met een ijzige greep de warmte was snel vervlogen toen bronnen uitgeput verdroogden reserve en vitaliteit verdwenen in alle systemen naar een voltooid verleden tijd leven bij de dag in de terugslag van een nacht die weer wakend was doorgebracht wij wisten je verscheiden bescheiden na zoveel…

waar vroeger schemer licht was in de duisternis stilte het altijd voor het zeggen had als laatste woord heerst nu kilte in transparante drukte zonder schaduw sprookjes sagen mythen en legenden zijn bronnen vol gelukkige ellende de levensrode draad spint juist garen bij dimensies vol met fantasie laat woorden uit hun werkelijkheid…

wij wisten van het vuur dat ongerechtigheden weg zou branden maar ons verlangen was zo puur begrepen dat loutering ooit tot transparantie zou leiden genoten daarom intens van ieder gestolen uur de hitte van de hel was geen bevrijding mede door kastijding maar eiste meer dan wij konden geven wij zijn niet gebroken maar hebben met…

nooit meer hoor ik muziek zonder rammende beat hoe sneller hoe beter opzwepend en heter met activerende pil ik wil harmonie in een melodie en niet de hysterische dram geen dwingelandij van de tam want mensen houden dat ritme nooit bij mag ik bewegen op het geluid van zon en wind gelukkig zijn als een kind laat mij dansen zonder…

we zijn gaan lopen ver van flitsen en knallen in de rust van het bos hebben gesproken over alles wat in het oude jaar is gebroken en laten dat los we sprokkelen samen tussen takken en mos structuren om verder te gaan de hemel is boven in vele geloven maar wij willen die nu al op aard niet na ons leven maar met nemen en geven…

ik bied je vannacht mijn vuurwerk aan door bij je te zijn in een magnifiek gebeuren zullen stralen en bogen de hemel doen kleuren maar ook met de pijn en onzekerheden waaraan wij samen hebben geleden in vuurspuwers en draaiers dansen licht en beweging hun eeuwig komisch spel alles ging snel in een jaar vol hectiek over bergen door…

ik ben het jaar begonnen op wit linnen de pigmenten mengen gebeurde diep van binnen het pastel van lente kwam al snel in sprankelende groei tot bloei op het doek een maand met koude kleuren ontsierde de zomer die toch tot diep in de herfst zijn warme teugels liet vieren met een donkerrode oogst die overrijp boog voor de eerste vlokken…

het leven ijlt door hoge koorts onzin over dagen hectiek lijkt de goede diagnose genezing een tijdelijke pose het blijkt een verslaving aan het bestaan op het scherpst van de snede te zijn een ander volgen maar als de messen snijden voel jij alleen de pijnen geen medicatie en uitbehandeld zijn tot de adapter faalt en jij je…

ik zag het grijs van de zee boven land vlokkig ontladen in dwarrelend wit dat stilte danste op een onzichtbare wind ik zwaaide en ving jou op de mouw van mijn jas je pluisde nog even toen je huisde in de holte van mijn hand schitterde kristal tot je structuren kraakten en een voor een braken jij als druppel de koude grond…

de materie is geschoond mensen hebben het universum gekregen met zon maan en planeten om dit fenomeen intens te beleven piramides en amfitheaters catacomben en kathedralen curieuze paleizen om in te verdwalen staan aan de basis van dit samengaan in dans kunst en muziek draait alles alleen maar om liefde om met elkaar uiting te geven aan…

ik scharrel wat schuifel vooruit mijn huid looit ongeduld van jaren weer heb ik haast om ruimte te vinden voor mijn eigen dingen vol verbazing over de tijd die gestadig langs mijn schrale vingers glijdt zonder dat er iets gedijt waar op ik terug kan kijken stoffig en oneffen zijn de paden die ik ga wat vroeger breed was heeft nu…

groen zijn zinnen woorden geuren vleugjes dennenboom strofen kleuren in licht onderscheid de kerstfeestdroom tussen piek en kruis huist nog de nostalgie van vroeger dagen ooit bracht een ster het licht van ver met vrede en het kind maar de stal is al lang opgeruimd herders met de schapen klaar kerst kan beginnen maar diep…

ik wil weer de wereld spelen zonder touwtjes en structuur de eenvoud van het spel beleven zonder mens en duur niet om te ontdekken geheimen bloot te leggen maar met ontspannen lach voel me weer kind in het zien van lijnen waarin gedachten lijken te verdwijnen in wat handen creëren links of rechts om proberen zoekend naar balans…

een wereld vol jagen en jachten op vrede en succes in de maand met de langste nachten de hoop om dat te bereiken is al vervlogen met in de spiegel te kijken naar het intens vermoeide gezicht de vrije dagen zijn snel verdwenen met nog meer water naar zeeën van overvloed en decadentie te dragen duurder en mooi maar met een moraal…

ik zie de lucht het land en strand veranderen van perspectief wat koud en stormachtig was wordt langzaam zacht lief en open in een samen kijken het ondergaan is aangenaam voel vleugels van vogels in de lucht de vrijheid van hun vlucht zie schaduwen lichter worden in de zon de wende zet nu alles om…

weer brak een stukje van haar wereld af het dunne glas was uiterst transparant zodat nu iedereen haar zag nooit heeft zij geklaagd of daarover kunnen praten die stilte moet zij nu verlaten het bestaan was lang slechts schone schijn armoe deed haar te veel pijn maar haar hoofd blijft trots geheven ook met scherven kan zij nog…

ik zag in kleine dingen diep van binnen stukjes paradijs een oogopslag de lieve lach woorden waarin ik liefde hoorde een landschap dat steeds groeide in zonnekoestering uitbundig bloeide naar het eeuwig perspectief van ik heb jou en jij hebt mij oneindig lief…

ik zag het boekje met gezangen heiligen die op hun sokkel al eeuwen aan pilaren hangen rook de geur van dennenbomen tussen wierook en de hoogste orgeltonen bad zonder te denken de vertrouwde woorden zat en knielde naar het ritueel behoren maar mijn geest vloog als een vredesduif de brandhaarden voorbij waar kerst kapot geschoten…