Alle inzendingen van wil melker

ik heb de tegel opgelicht die zicht geeft op een wereld zonder zon het krioelde van leven dat in allerlei vormen zo snel als mogelijk de benen nam vol ontzag heb ik de steen weer terug gelegd zij hebben hun eigen plek die door onwetendheid van mensen vrijwel nooit in het zonnetje wordt gezet…

de lach is weer verpakt in klatergoud spiegels kaatsen vol de schijn van het uitbundig samenzijn staan bol van holle frasen en platvloerse gein maar het is voorgekookt de bordjes smile weten van geen wijken als wij kijken waar is de lach die prikt achter de ogen voelt als een brok in mijn keel die mijn hart nog diep kan raken…

ver weg blaatte een kudde tegen de lage avondzon zij grensde aan de stilteoase waarin ik mij bevond weldadig streelde het ontbreken van geluid mijn niet verwende huid intensiveerde zicht en reuk met een alert anticiperen een paradijs vol rust de wind droeg een verdwaalde zucht en de geur van schapen…

ik zag je glad maar voelde hoe het leven zijn lijnen geëtst had in jouw oppervlak geen levensloop in krullenletters gegraveerd maar dieper en door pijn bezeerd transparantie miste daar het fonkelend licht door tijd en zorgen voor altijd gewist toch glans jij weer in een stralend verschijnen niets heeft jouw optimisme doen…

heb handenvol zomer geplukt uit bloemen die in het wild hun kleur wilden bekennen onstuimig vitaal bloeiden zij dwars door elkaar hun knoppen op zoek naar de zon wat ongeordend leek bleek een proces waarbij ieder op de juiste plaats in bloei werd gezet ook hier in dit onbekend paradijs geeft natuur zijn schepping en schitterend geheim…

mag ik in jouw kringetje ja we raken omdat de kinderen contactjes maken heb jij mijn cirkel al gezien huisje en wat extra’s misschien wij zijn erg gesloten er is geen tijd voor open alles kost nu eenmaal een vermogen jaja de buren ronden niet meer met elkaar zij en de kinderen wonen daar fijn dat we samen praten onze cirkels even…

zij streelde het blad kleurde de knop bad om zon voor een mooie bloei deelde het groen met vingers vol lente maakte haar rondgang langs iedere bloem hing kwistig de dauw aan het eerste licht terwijl mist haar kleedde als onzichtbare vrouw heb haar ontmoet toen ik me boog boven de beek en in haar spiegelende ogen keek…

ik heb gezichten gelezen ogen die liefhebben en vrezen wimpers die krullen en openheid onthullen in lijnen de tekening van leven gezien het rechte en ronde van lippen en monden klassiek of wip het neusje vaak overbelicht door een guitige plaatsing in het schaduwspel met haren zullen oren verdwijnen of zichzelf ruiterlijk klaren…

in witte bekkies trekt de zenuwtic wie wordt de held alles draait om geld geprogrammeerd en voorgekauwd hoe lang ieder de bal vasthoudt en een patroon neerzet zij werken met kadaverdiscipline de goed geoliede machine is giftig door de machtsadrenaline tot een doelpunt het ego laat ontploffen zombies in een heksendans waanzin is…

wij keken uit over zee wat verder op het strand gleed de zon over zand wind speelde blond door je haar ogen wolkten nog donker langzaam werd de bui geklaard snel als de golven kwamen je woorden in oneindige stromen ik liet ze komen als een tsunami van ijskoude dromen het luchtte op samen te praten en niet op de vlucht voor jouw…

ik wilde springen maar jij hield me tegen om alles nog een keer te overwegen jij spiegelde ons leven terwijl ik stil bleef staan liet jij de caleidoscoop van jaren gaan de affiniteit was weg ieder detail was al eerder gezegd in perspectiefloos constateren in confronteren konden wij elkaar niets meer leren jij bleef de tunnel waar ik…

fonkelend trippelden ballerina’s uit het voetlicht naar voren zij twinkelden met kristallen tonen hun kleuren melodie hoog werden benen geheven armen gespreid in de subtiele schoonheid van glas rood vonkte het laatste licht toen stilte sprak omdat de muziek in scherven lag…

onder donker loof weidt schaduw uit over rust en stilte woorden lossen op in verwaaid geluid van een verre kerkklok over het trillend land komen de boerinnen manden aan de hand kleden zijn gelegd het maal bereid na danken voor de spijs zo biedt de boer de lange zomerdag het hoofd eten en siësta onder donker loof…

een zaal die nog weerbarstig lacht en wacht met warm applaus ik het enig lichtpunt in het zwart die met klam zweet de sof afwacht ik knip de wilde haren weg breek zacht met wat ik zeg hun weerspannig ik tot zij met honger blik alles uit mijn handen eten hun eigen egootjes vergeten ik herder weer en hoed de kudde met mijn schapen…

blauw is de lucht geen zuchtje wind in de zomer van herinnering een kind speelt zorgeloos met water wat schelpen en veel zand zacht ruist de zee zijn zonnemelodie uit het eeuwige getijdenlied pas later wordt het strand domein van dromen liggen wij uren hand in hand natuurlijk licht verbrand want wie van liefde weet vergeet waarvoor…

weer hoor ik de klokken slaan zie lege uren passeren het a viertje blijft onaangedaan heb koppen gesneld in luttele seconden leeuwen geveld als held uit de romeinse catacomben heilige oorlogen gevoerd op kruistocht geweest ridders en graal laten verdwijnen in schisma’s de zon weer doen schijnen ik was cerberus die aan de styx de…

ik hoorde je woorden maar zag bloemen wiegen in zon en de zomerse wind jij liet in de lyriek van je voordracht alle beelden weer leven expressief door blik en gebaar in een warm omgeven indringend koos jij voor stilte in scenes vol emotionele momenten ik raakte je onverwacht aan wij vonkten naar explosief zonder woorden zijn wij…

jij kwam binnen ik zag je ogen en toen dat gebaar jij was daar mijn leven kon opnieuw beginnen heb nooit gezocht omdat ik dacht dat jij onbereikbaar voor mij was jouw lach en open hand bleken mijn entree ging met je mee liet alles achter voor een leven recht door zee…

zwart donkerde het verre blauw in ijle muziek jouw hoogste tonen verloren hun fysiek in de oneindige ruimte ioniseerden samen in golvende banen rond sterren en planeten lichten af en toe op speels als een kind stralend in de zonnewind nooit zal jouw geluid verdwijnen maar in deeltjes en golfjes overal verschijnen…

ik hoef je hand niet te lezen om jouw toekomst te weten alles wat daar staat heeft gisteren en vandaag al geschreven die lijnen wijzen de paden aan die wij morgen hebben te gaan alleen in je ogen vlamt hoop en vertrouwen omdat wij op elkaar kunnen bouwen…

ik ben door wolken wiet gelopen onzichtbaar voor de jongelui een roze zon spon met liefde en een bui talloze regenbogen maar hun ogen waren van het feest verdwenen doelloos zwervend zonder benen ik las de trips van hun gezicht toen de angsten kwamen onbegrepen in bestaan niet wetend hoe nu verder met de toekomst om te gaan…

je sporen zijn niet meer te vinden op het schelpenstrand gebroken liggen ze op mijn hand restanten van hard leven ze kleuren droog vallen op door de vorm van hun boog het knisperen klinkt gelijk in overslaande golven de zee neem ik mee in het grijsgroen van je ogen de schelpen leg ik terug waar zij horen op het zand als onze…

ik heb torens altijd gemeden maar tonen van de klokken kwamen in iedere uithoek met alle vroomheid naar beneden zij raakten bleven haken in een oud religieus gevoel dat opriep om samen te komen leven te schonen voor het goede doel zij horen bij een tijd die ik heb overleefd de huidige goede herder weidt zijn schapen in een andere geest…

soms lijk je even vergeten in de ruis van het leven maar als het stiller wordt laat jij je weer weten in de hoge lach van een onzichtbaar kind spelend met de wind op zonverlichte stukjes bos waar stof in schaduw danst boven het warme mos in rust kom jij nader vult aan wat haast gestolen heeft en zorgt dat ik weer voluit leef…

ik kende de melodie van het lied maar pas na driekwart van mijn leven heeft zij eindelijk stem gekregen na een aarzelend begin met kleine lieve woorden kwam jij goed op toon gingen wij als duo voor de mooiste akkoorden nooit was er applaus er waren geen zalen het gordijn viel niet dicht maar bloemen waren er altijd als ik je kwam…

het is je gezicht dat van de tijd niets wil weten natuurlijk heeft het leven zijn lijnen op je huid geschreven maar zij verhalen je positieve kijk op vandaag en morgen de diepte van zorgen heeft geen vat op je bestaan gekregen nog altijd lacht het ondeugend vitale aanstekelijk graag dromen je ogen aan wie jij je liefde zal…

als ik naar onze wereld kijk lijkt alles wel gelijk zoals het groen van bomen en het huis wij voelen ons er thuis toch droom ik in jouw ogen meer kleuren dan er zijn streel je haren op het randje van gevoeligheid en pijn kus je lippen die naar zoete warme liefde smaken jij bent de echte zon in mijn heelal die andere beschijnt…

nog is er het beeld de foto’s en plaats in je leven maar de knop is om nieuwe structuren zijn even niet aan te geven alles zal slijten een andere rangorde krijgen met liefde en warmte gevuld samen gaat kleuren onder verschillende namen in meerdere thuizen maar het beeld en de foto’s blijven getuigen van het eerste bestaan…

ik ben verblind door de glinstering van mijn glazen doolhof waar vroeger alles in sierlijk transparante vormen gerangschikt was spiegelen nu onzekerheid en vage angst mij overal tegemoet het spoor van scherven kan ik nog verbergen met onhandigheid maar de weg in het labyrint van inzicht ben ik al even kwijt heb de lichten getemperd…

jij hebt vandaag de bloemen zien bloeien die je ooit hebt gezaaid jij wist hun leven met zorg en steun te omgeven in een moeilijk bestaan vanuit je hart kwam die roeping jij hebt het gedaan dit waren de momenten van lieve kleine gebaren die volmaakt geluk evenaarden…