Alle inzendingen van wil melker

een zaal die nog weerbarstig lacht en wacht met warm applaus ik het enig lichtpunt in het zwart die met klam zweet de sof afwacht ik knip de wilde haren weg breek zacht met wat ik zeg hun weerspannig ik tot zij met honger blik alles uit mijn handen eten hun eigen egootjes vergeten ik herder weer en hoed de kudde met mijn schapen…

blauw is de lucht geen zuchtje wind in de zomer van herinnering een kind speelt zorgeloos met water wat schelpen en veel zand zacht ruist de zee zijn zonnemelodie uit het eeuwige getijdenlied pas later wordt het strand domein van dromen liggen wij uren hand in hand natuurlijk licht verbrand want wie van liefde weet vergeet waarvoor…

weer hoor ik de klokken slaan zie lege uren passeren het a viertje blijft onaangedaan heb koppen gesneld in luttele seconden leeuwen geveld als held uit de romeinse catacomben heilige oorlogen gevoerd op kruistocht geweest ridders en graal laten verdwijnen in schisma’s de zon weer doen schijnen ik was cerberus die aan de styx de…

ik hoorde je woorden maar zag bloemen wiegen in zon en de zomerse wind jij liet in de lyriek van je voordracht alle beelden weer leven expressief door blik en gebaar in een warm omgeven indringend koos jij voor stilte in scenes vol emotionele momenten ik raakte je onverwacht aan wij vonkten naar explosief zonder woorden zijn wij…

jij kwam binnen ik zag je ogen en toen dat gebaar jij was daar mijn leven kon opnieuw beginnen heb nooit gezocht omdat ik dacht dat jij onbereikbaar voor mij was jouw lach en open hand bleken mijn entree ging met je mee liet alles achter voor een leven recht door zee…

zwart donkerde het verre blauw in ijle muziek jouw hoogste tonen verloren hun fysiek in de oneindige ruimte ioniseerden samen in golvende banen rond sterren en planeten lichten af en toe op speels als een kind stralend in de zonnewind nooit zal jouw geluid verdwijnen maar in deeltjes en golfjes overal verschijnen…

ik hoef je hand niet te lezen om jouw toekomst te weten alles wat daar staat heeft gisteren en vandaag al geschreven die lijnen wijzen de paden aan die wij morgen hebben te gaan alleen in je ogen vlamt hoop en vertrouwen omdat wij op elkaar kunnen bouwen…

ik ben door wolken wiet gelopen onzichtbaar voor de jongelui een roze zon spon met liefde en een bui talloze regenbogen maar hun ogen waren van het feest verdwenen doelloos zwervend zonder benen ik las de trips van hun gezicht toen de angsten kwamen onbegrepen in bestaan niet wetend hoe nu verder met de toekomst om te gaan…

je sporen zijn niet meer te vinden op het schelpenstrand gebroken liggen ze op mijn hand restanten van hard leven ze kleuren droog vallen op door de vorm van hun boog het knisperen klinkt gelijk in overslaande golven de zee neem ik mee in het grijsgroen van je ogen de schelpen leg ik terug waar zij horen op het zand als onze…

ik heb torens altijd gemeden maar tonen van de klokken kwamen in iedere uithoek met alle vroomheid naar beneden zij raakten bleven haken in een oud religieus gevoel dat opriep om samen te komen leven te schonen voor het goede doel zij horen bij een tijd die ik heb overleefd de huidige goede herder weidt zijn schapen in een andere geest…

soms lijk je even vergeten in de ruis van het leven maar als het stiller wordt laat jij je weer weten in de hoge lach van een onzichtbaar kind spelend met de wind op zonverlichte stukjes bos waar stof in schaduw danst boven het warme mos in rust kom jij nader vult aan wat haast gestolen heeft en zorgt dat ik weer voluit leef…

ik kende de melodie van het lied maar pas na driekwart van mijn leven heeft zij eindelijk stem gekregen na een aarzelend begin met kleine lieve woorden kwam jij goed op toon gingen wij als duo voor de mooiste akkoorden nooit was er applaus er waren geen zalen het gordijn viel niet dicht maar bloemen waren er altijd als ik je kwam…

het is je gezicht dat van de tijd niets wil weten natuurlijk heeft het leven zijn lijnen op je huid geschreven maar zij verhalen je positieve kijk op vandaag en morgen de diepte van zorgen heeft geen vat op je bestaan gekregen nog altijd lacht het ondeugend vitale aanstekelijk graag dromen je ogen aan wie jij je liefde zal…

als ik naar onze wereld kijk lijkt alles wel gelijk zoals het groen van bomen en het huis wij voelen ons er thuis toch droom ik in jouw ogen meer kleuren dan er zijn streel je haren op het randje van gevoeligheid en pijn kus je lippen die naar zoete warme liefde smaken jij bent de echte zon in mijn heelal die andere beschijnt…

nog is er het beeld de foto’s en plaats in je leven maar de knop is om nieuwe structuren zijn even niet aan te geven alles zal slijten een andere rangorde krijgen met liefde en warmte gevuld samen gaat kleuren onder verschillende namen in meerdere thuizen maar het beeld en de foto’s blijven getuigen van het eerste bestaan…

ik ben verblind door de glinstering van mijn glazen doolhof waar vroeger alles in sierlijk transparante vormen gerangschikt was spiegelen nu onzekerheid en vage angst mij overal tegemoet het spoor van scherven kan ik nog verbergen met onhandigheid maar de weg in het labyrint van inzicht ben ik al even kwijt heb de lichten getemperd…

jij hebt vandaag de bloemen zien bloeien die je ooit hebt gezaaid jij wist hun leven met zorg en steun te omgeven in een moeilijk bestaan vanuit je hart kwam die roeping jij hebt het gedaan dit waren de momenten van lieve kleine gebaren die volmaakt geluk evenaarden…

waar is de moed gebleven om je als mens onder de mensen te begeven het schuifelt voort zonder op of om te kijken loerend naar het schermpje gelijken zelden vang ik nog een blik van kijk mij eens aan ik zie jou en hier ben ik samen zon en warmte delen in lichaamstaal de tekens spreken van blij zijn met elkaar in raken herinneringen…

ik heb me altijd op het hellend vlak begeven waar het niet kon liet ik mijn dromen leven de wegen waren duidelijk en recht in een maatschappelijk gaan van weinig woorden omdat het zo hoorde sloeg bij mij niet aan leven kent geen stilstand in het bereiken van de overkant naar boven of beneden ik moest bewegen het liefst de ladder…

ik breng geen groet aan duizenden in een stampvol stadion met geestdrift en applaus leid de kudde niet die zonder herder voedsel zoekt en enkel slaapt en poept mijn woorden heb ik aan de lucht gehangen om in weer en wind ieders aandacht te vangen duurzaamheid is de nieuwe kwaliteit geen snel consumptiegoed maar liefde en medemenselijkheid…

mag ik voor even naar binnen gaan dank u en de deur laat ik wel aan rust om in de spiegel te kijken voor een dagelijks vergelijken de lach om het goede naast twijfel over kwaad plots knapt het glas in gebroken schaduw verschijnt de ster die ik was…

ik zag de eindeloze rij zwaaiende handen in snelle vaart wilde ik voorbij maar moest ze in de ogen kijken om ook hun afscheid te begrijpen voelde nog de warmte van samen ook al kende ik niet alle namen stukjes leven kwamen in herinnering die oplichtten in hun blikken weer doofden in vergetelheid van geest het was mooi geweest…

ik heb je vleugels gezien in een hemels blauwe vlucht tegen de wit koude lucht met randjes rood gaf jij je bloot na het moeizame ontwaken waarin jij eerst het gewiekte stel warm en luchtwaardig moest maken een eerste stijgen om in de opkomende zon al een vleugje thermiek te krijgen ik zag je gaan de ultieme vrijheid tegemoet…

ik heb altijd de warmte gezocht van jouw handen ook al waren je vingers onrustig druk in temperamentvol gesticuleren samen zochten we consensus en rust sloten zacht in begrijpen na jaren ervaren was een blik vaak genoeg voor dezelfde toon we wisselden gewoon energie en omarmden elkaar in close harmony…

lang is leven in lieflijke zachtheid bij me gebleven maar soms ontbreken er momenten in fragmenten die ik niet volgen kan je zwaaide en draaide in de schaduw van je rug kwamen mijn tranen het was geen afscheid slechts een groet dat gebaar maakte mij intens bedroefd als ik de stralende intensiteit van kind en jeugd ontmoet is ingetogenheid…

zij jaagt op wrakhout en ik ben de klos knoestig en knap oud verweerde kop wat draadjes los de sleet zit stevig in de botten zij jut en struint al van huis uit ik spoelde aan op onbekende kust ben nu haar buit…

ik heb ze verzameld de schatten die het leven ons zomaar heeft gegeven zij staan in mijn hart gegrift om ze ooit met jou te delen als het cupido ook schikt de bloemen in je ogen waarvan de liefde kleurt in een blik die warme honing geurt je stralende gezicht het korte haar waarin de zomergloed kastanjes baart je lacht ondeugend…

er zijn van die dagen die meer vragen dan dat je geven kunt loopt altijd achter met het betalen van gepaste munt ondanks alle zorgen kom je nooit uit met energie voor vandaag en morgen de dip komt snel in zicht als de bodem van de put niets anders geeft dan prut totdat ik jou weer hoor en zie dan valt alle moeheid van me af ben…

ik wist bloemen van de wind te flitsen voor ze verwaaiden zij bloeien totaal onverwacht aan een buiige hemel kleuren hun spanning in moment van ontlading vrijheid vertakt tot de aarding altijd volgt applaus na deze machtige apotheose vastgelegd in meerdere poses nog waait de wind maar het bloeien is over tot schik van het kind…

zacht vallen als druppels in mei gedachten op hun plaats zij raadselden een lente lang de puzzel in mij tot de regen kwam droogte verwees naar een lager plan en eindelijk de bloesem deed komen in dromen was jij al voorbij het diepst van mijn ziel de bloemenkoningin waar ik voor viel de kleur van zon op je fluweelzachte lach is…