Alle inzendingen van wil melker

je hebt mij geanalyseerd gewikt en gewogen alles keurig op een rij vlees en bloed het klopte allemaal psychisch was ik ook normaal je dacht mijn ziel te raken door de som der delen te gaan maken maar mij ben je vergeten terwijl jij alles dacht te weten het is je door de vingers geglipt alleen liefde kent de ware ik…

heb mijn ziel verpand aan de zee loop genietend met haar mee tot in de verte de stormvogel nadert en golven hun ankers gaan lichten opgetuigd met kuif rollen zij razend voorbij overslaande massa’s springen op tij immens is de kracht die onverwacht hoogte kiest gaten in dijken en weringen spiest tot zij rimpelloos de zon laat ondergaan…

heb mezelf gezocht in rijke kleuren op palet maar vorm en harmonie gingen in samenkomst teniet met een speciale streek van mes en penseel kon het nooit treffend raken altijd bleek er een te veel heb mezelf gevonden op een klein houten paneel wat eenvoudige basiskleuren een paar streken maakten het geheel…

ben weer ingestapt heb het perron verlaten er was geen hond wel verval in alle staten mijn kaartje enkele reis had geen prijs voor veel bagage letters spiegelen in het donkere raam bestemming einde zonder naam voort denderen we weer de conducteur komt nog een keer hengelt voorzichtig naar een praatje verlegen in zijn eigen plaatje…

als rode drab drijven resten vuurwerk in een ochtendstille plas straat ademt overdaad aan genoten drank en spijs geeft morgen pas zijn katers prijs de schone lei voor jou en mij spiegelt somber wolken grijs wij zijn de eersten die de wereld gaan ontdekken ondanks alle nachtelijke smetten…

glas buigt in sierlijke lijnen neigt naar boven reikt aan licht verliest zich hemel rakend in ijle kwetsbaarheid transparantie weerspiegelt eeuwige schoonheid…

ineens geeft buiten een ander palet de subtiele verschillen die ik altijd al wilde komen na aan mijn bed streekjes wit lichten het grijs uit donkere tinten hemel schrijft helder met diep blauwe inkten wind vlaagt zacht in een warmend vleugje het onbekende verbaast en vertedert het neusje van een stralend gezicht het kind danst ontwaken…

je lach is altijd spannend om te horen ik wil weer vuurwerk in je ogen zien het langzame verkleuren een eerste stukje lente heel misschien in een onverwacht gebeuren nog duurt de winter lang maar jij ontbolstert snel ondanks de kou heerlijk zo af en toe ontwaken uit het grijze winterslapen om te zeggen dat ik van je hou…

ik spreid mijn vleugels vlieg de manen terug die dit jaar verschenen zijn een gebroken vlucht de wereld op zijn rug in hun reddeloos verloren schijn de existentiële pijn van het onzichtbare bestralen chemo’s die de metastases achterhalen de klauw van kanker is gespreid het verenkleed nieuw aangeregen nu vliegensvlug terug naar het…

zacht fonkelt de zilveren bal de stal is vol van komen en weer gaan buiten de frisse neus een tijdelijk volle maan je droomt nog kerst zacht tegen mij aan muziek draagt vaag in vlagen wind de hoge stem van het succesvolle sopranenkind wij zijn op weg van een bewogen jaar naar een nieuwe start de laatste dagen reflecteren zwaar…

zon maan en sterren in harmonieuze balans het rondje in uurwerk is van chaos zijn hand uitdijend in groei schitteren nova’s in bloei imploderen tot dwergen die zwarte gaten verbergen het spel der limieten tussen leven en dood geboorte en sterven maakt kerst goddelijk groot een mensenleven in tijd was de schepper bereid de cirkel…

heb mijn kerstboom opgetuigd het leek een goede koop maar eenmaal thuis stond hij wat scheef op het kruis in de verlichting vielen donkere gaten die ik niet kon compenseren zonder andere plaatsen te bezeren met ballen en wat linten heb ik alles opgevuld verhuld waar ik in regisseren de fout ben in gegaan zo op het oog schittert…

mag ik ontsnappen uit de opgefokte sfeer van kerst geen urenlange zitten meer onder christmas carolls van weleer het groot geworden consumentenwonder dient de mammon niet de heer laten we door schemering en nacht gaan dwalen de lege bomenvelden zien fazant en haas zijn niet meer te bekennen tamme zwijntjes heel misschien weer…

je oogde klassiek met een tikkeltje ondeugd in je soepele loop dat nonchalante van blik en het koppie stimuleerde mijn hoop in een eerste contact sprongen tot onze schrik de vonken er af wie geladen was blijft nog altijd een vraag over de aarding doe ik maar vaag…

voelbaar dun speelt wind in stil verwachten dwarrelt sneeuw als schicht door lantaarnpalenlicht dempen voetstappen het naderend geluid vorst kraakt er bovenuit tot het klokje klinkt de wereld zich bezint op het goddelijk geboren kind…

jij hebt mijn blaadjes beschut de knoppen gekoesterd toen storm de kruinen neersloeg gebroken takken verwijderd wonden gedicht voordat zij door rot waren gezwicht jij wist in verzorgen de mogelijke gang naar de zerken tot een minimum te beperken mag ik je in bloei laten merken dat ik weer groei in standvastigheid ook al ben ik wat…

ik had een vredige kerstnacht verwacht dacht mijn schaapjes op het droge maar het zwarte dat ontbrak we zijn gaan zoeken op de velden waar herders hun kudde telden klopten aan bij stallen het bleef spoorloos voor allen heb mijn kerstgroep toen eens goed bekeken maria jozef en de beesten ook daar geen taal of teken van mijn vermiste…

de stenen voelden warm aan in hun teruggetrokken groeven het metselwerk was half vergaan maar de muur is blijven staan ik zag woorden van de tijd in overleven opgeschreven raakte aan emoties van het vroegere in herbeleven las de eeuwen uit het boek dat generatieslang is bijgehouden ben een geworden met getrouwen vanaf het…

de vleugels van mijn kasteel zijn lamgeslagen torens trillen dralen in ten ondergaan fundamenten breken gewelven zien voor het eerst de maan stilte krijst uit restanten leven dat geketend aan de muren staat de aarde barst verzwelgt het spiegelbeeld deze droom is nooit geheeld…

ik aardde diep in vele generaties had mijn bodem lief het weidse land onder de hoge lucht stond altijd borg voor rust nu scheurt de grond trillen lagen in verzet fundamenten zijn onthecht mijn wortels zijn gespleten de toekomst is vergeten het was geen menselijk falen dat de grond zou dalen maar een bewust genomen gok als zij…

jij hebt mij de muziek gebracht die ik in je ogen zag melodieën van de steile bergwand afgrond en een verre overkant de donkere kou die schemerig herhaalt wat jij uit vroeger hebt vertaald het ritme en de kracht om eonenlang te overleven omdat het land slechts schoonheid bracht de mystiek waar generaties voor gevallen zijn diep…

het is breukenoorlog op het scherven pad jonge planologen hebben het helemaal gehad ieder zit met lijm en kwast zijn perspectief te herwaarderen het licht vliegt alle kanten op is niet meer te repareren de wereld van hiernaast is aan diggelen gegaan transparantie was de kracht die hemel dichter bij de aarde bracht de poort blijft dus…

liefde is zacht teder en teer maar overal vind je de coaches weer zij helpen steunen en separeren repareren moet je zelf proberen het zijn de fijnste kneepjes in jargon tot liefdeskunst verheven het is gewoon manipuleren gebleven al schik je de bloemen nog zo subtiel tot mooi zonder een goede vaas blijft het van twijfelachtig allooi…

jij ensceneert bindt waar raken kwetsend kan zijn ziet de hint in lichaamstaal de schaamte al voorbij in het decor van alledag verschuif jij heel subtiel de macht past in choreografisch denken de posities aan zachte gebaren wenken om door te gaan zonder te confronteren weer dans ik lichtvoetig weg om het nogmaals te proberen…

heb de muren met sprookjes bekleed de vloer danst muziek onze passen geven in nemen het zweven ogen drinken pure emoties proosten met liefde op het ademloos moment dat ons vuurwerk kent als de wereld applaudisseert zijn wij de maan voorbij op weg naar de sterren sterven woorden in een stilte die ons nooit is geleerd…

altijd trekt vuur gretige kijkers strakken banieren schouders en borst spannen verwachtingen een ademloos volgen heffen mensen hun vuisten vol trots weer klinkt opstandig het protest van de tijd scanderen van woorden verenigt gevaarlijke massaliteit hysterie loert in verval van de normen het gevreesd populisme gooit olie op de…

de vleermuis en een glazen kat schedeltjes van ratten ik had van alles wat nam de donkere schaduw van het pad een paar lijkbleke skeletjes ging er snel mee aan de slag mijn raven zaten op hun tak te rouwen maar wisten vliegensvlug de restanten te verstouwen het elixer gloeide maanlichtgeel fonkelde wat sterrenpracht ik roerde het…

ook donkere stromen raken ons in het leven geven weerstand in een luchtig bestaan we laten ze gaan in ontkennen kijken de andere kant op willen niet aan ze wennen maar er is geen bloem zonder bladeren en wortels geen zoen zonder liefde en trouw laat donker en licht elkaar in vrijheid ontmoeten zonder dat het je leven ontwricht probeer…

ik voeg steeds nieuwe bloemen toe aan mijn droogboeket recht in het hart zodat het stof de kleur niet kan vergrijzen pas later in het valer worden zullen zij naar ouderdom verwijzen ik selecteer en plaats de bloemen bij elkaar in contrasteren door hun bloeien heb ik alles van het leven op het scherpst van de snede meegekregen…

een stukje god heeft zich geopenbaard in zwarte handen een warme lach met witte tanden hij kwam over het water in onafhankelijkheid smeedde broederschap uit apartheid tot gelijk hij bond wat ooit gescheiden was gaf mensen weer hun eigen trots op de rots van kaap de goede hoop…