Alle inzendingen van wil melker

zag het water stromen met op de oevers aangespoeld restanten van gebroken dromen vlijmscherp nog oplichtend met kristallen flonkering een laatste sterven in herinnering gegidst door zon kon ik het naderen en openbaarde zich mijn vondst de glazen torso van een vrouw gehavend door een lange tocht langs krib en smalle bocht ooit blies…

ieder jaar weer word ik verliefd op jouw lentemuziek die klinkt in je stem waarvan de kristallen tonen verwaaien in warme wind speels fonkelt de melodie van je ogen in kleuren die alles beloven zacht dirigeert lichaamstaal het bloeien van onze bloemen naar de voorjaarsfinale weer luidt het geel wit van duizend madelieven jou in…

verguld is de schijn van tekening en schilderij in schatkamers vol zonden in museaal vergapen laat men de botten kraken als de heerser dat gebiedt nog spat het bloed van galg en rad waar koppen rollen zonder gat gekochte moordenaars lappen rechten aan hun laars op een slagveld zonder eer de koning doet het weer maakt niet uit in…

ik wilde weg uit grijs ben met wit begonnen maar verdwaalde in het licht heb wat schaduw genomen om de grote vlakken met structuren in te tomen met een handje zwart ben ik gaan contrasteren heb belangrijke accenten gezet scherp is nu de toekomst uitgelijnd tussen zwart en wit leeft heden langzaam grijzend tot verleden…

wij sponnen een web ieder met eigen draden kwamen in het kruis samen met vlechten en hechten beschermden wij onze plek zij aan zij de wereld voorbij leken vrij in doen en laten maar wat wij maakten bond ons te veel aan elkaar wij waren geen jagers maar voelden ons prooi met het web als bewaker het rag is verwaaid de spinsels herinnering…

ik wilde je omspoelen een tropisch eiland van je maken in de oceaan zongele stranden wit blauwe golven en jouw koesterende handen maar ik kon je niet scheiden van het vasteland onze wortels reikten dieper dan alleen hand in hand nu vliegen we twee keer per jaar naar onbewoond aldaar…

ik ben bang niet voor een vlieg maar voor iets dat je vanuit de ooghoek nauwelijks ziet het beweegt geeft onrust omdat het leeft zonder dat ik er macht over heb ik veeg en probeer het te pakken maar kan het niet vatten het zit in mijn geest alsof het er altijd is geweest als ik de ogen sluit dwarrelt het voluit groeit steeds…

het glas was zwart beroet door de walm van een kaars die te weinig zuurstof had het bacchanaal liep ten einde hoewel de gordijnen de dag nog buitensloten gebroken glas gevallen flessen geknoeide drank in de stank van asbakken en bier nee ik was niet hier maar zie het mensonterend tafereel van veel te veel doe niet mee aan dit vertier…

heb de wolken zien kleuren tot een buiig geheel de frontale wind zette hen het mes op de keel de zomer school achter sluiers met regen frivool doken nog vogels de omslag hield ze niet tegen het zwart is verwaaid tot het rafelige wit zij geven oplossend de zon weer zijn lichtend gezicht…

zacht vloeien herinneringen ineen van het kleine beginnen tot de meest sprookjesachtige dingen in de carrousel van tijd glijden emoties en formaliteit moeiteloos door vele jaren van woestijn tot oase bergen gletsjers en zee wij hebben het allemaal ervaren toch tonen bijna alle foto’s in de schaduw van licht het nog nooit uitgesproken…

leven breekt onder mijn handen in losse verbanden gedachten sporen niet meer goed blijven staan op een perron terwijl de trein maar verder raast naar het volgende station zie het zwart van nacht en ontij door het raam van de wagon rij de wereld in de wielen met mijn steeds eenzamer bestaan er komt een halte aan kan de noodrem…

je bloeide blad voor blad maar de kring wilde niet sluiten omdat er een ontbrak diep in je hart heb je dat geweten het onvoorwaardelijke is in de tijd vergeten maar eist nu zijn part om de krans volmaakt te laten zijn heb je gekozen voor de pijn van een nieuwe start waardoor jouw bloem langer in warmte zal blijven en met onvoorwaardelijke…

zacht kinkt haar stem overstroomd door emoties dwalend in spijt waar dromen toekomst boden is gisteren terug in de tijd zweeft vandaag zonder morgen stapelen zorgen realiteit de vlag is gestreken het dromen gebleven maar zonder geborgenheid…

als kleuren vervelen vormen niet meer spelen ligt chaos op de loer dan volgen lijnen niet hun natuurlijke baan schieten uit in grillig gaan vlakken contrasteren gaan vloeken in het samen uitproberen een vonk ontbreekt de magie is zoek inspiratieloos het doek en toch beweegt er iets in het klad dat nog geen vleugels had in…

de grote jongens zijn weer klein mogen eindelijk zichzelf weer zijn weg met protocol gezichten weer ontspannen de buiken mogen hangen bij de dames van plezier zij zijn ingevlogen uit de mondiale regio geen concurrentie voor de knappe meisjes hier wel een geheime kamer voor het speels vertier dat zich internationaal bedient van…

is leegte te vullen zoals het wad menselijke sporen kan verhullen met een krachtig hart in eb en vloed een meeuwenveer met sterke pen beschrijft de strijd zonder grenzen op het slagveld van het leven dat altijd winnaar is van eten en gegeten worden cirkels haken in en sluiten met op ieder niveau andere gebruiken tussen zand zee en…

de hemel onder handbereik met een eeuwigheid te gaan het mocht niet zo zijn het glas is gebroken de glans lijkt vervlogen maar aan de voet doet nieuwe aarde het goed weer zal alles groeien wel andere kleuren bloeien en het groen is wat rijper spiegel me dit leven maar blijvend…

jouw lichtval inspireerde me jij mijn godin van glas in het koele blauw van zelfverzekerdheid met roodwarme handen die in subtiele strelingen mijn koude huid s-nachts deed branden heb je schaduw gedragen zonder te vragen mezelf gekoesterd aan jou tot de kleuren verschoven jouw verborgen diepte langzaam naar boven kwam en ik…

jij hebt de palmbomen nooit zien groeien op het eiland dat gekozen was zag alleen het blauw van zee een heerlijk warm strand en een beschermende hand maar in de golven was geen diepte alleen een keurig kabbelend gaan je dialoog vervlakte zonder verrassingen in vorm en kleur van het bestaan de eerste schreden zijn gezet heet gloeit…

het vlammend zwaard staat roestend naast de open haard het vuur van sagen en legenden is gedoofd door de dagelijkse tv-ellende de namaakheroïek van de massa media verkent in plastic zijn gebied verdwenen zijn de heksen op de waag sprookjes spelen niet de baas het schermpje regisseert jouw leven want jij bestaat alleen als je…

het is de slang die ik moet volgen maar veel liever mijd zij glijdt in onmogelijke bochten door het aardse slijk de wrede ogen maken geen onderscheid zij bijt altijd het gif van hebzucht is genadeloos in een levenslange strijd zij bood mij de appel aan symboliek voor macht hoogmoed heeft de eerste hap gedaan het paradijs…

weer is de lobby van de dames uitgebreid en groot bij borstkanker gaat er slechts een op tien patiënten dood bij heren daarentegen overleven er maar zeven bij gebrek aan onderzoek en geld dus mannen maak je borst maar nat voordat hij wordt weggenomen geen afgeleide aanpak uit het vrouwelijk genezen maar specifiek gericht op blijven…

het wenkt met warme hand op een roze wolk met gouden rand en ik stond in de kou en regen accepteerde het als zegen omdat ik niet beter wist of heb ik me toch vergist is er een ander leven dat zoveel meer lijkt te geven waar je lente ademt en kippenvel krijgt als je alleen al naar die ander kijkt heb mijn kleding uitgedaan ben…

een helden epos op papier hoe schrijf ik dat op een a vier het draait om macht klein tegen groot het rijk van geld en arm als de goot toch zal de underdog geprezen worden voor slagvaardigheid als de ander zich in het stof verbijt in dit gedicht is magistraal de wonder inkt waarmee het vers gloedvol drie d zal worden uitgeprint…

ik dwaal weet niet waar te gaan stappen komen hinderlijk achter mij aan dan blijf ik staan voel hen schuifelend rond mij komen zij sluiten de kring en ik vol angst sta er midden in voel het gissen hoor indringend slissen waar kom jij vandaan ik heb ze niet geraapt de stappen in mijn leven zijn hun eigen weg gegaan ze komen…

zag je schrik toen ik je raakte mijn vinger in de jouwe haakte een licht verweer en toen niet meer maar je ogen spraken in luchtigheid zijn we gaan lopen herinneringen kwamen boven de angst voor het geluid het kraken van de trap zond die signalen voor zich uit de klink deed open waar je gedachten sloten wachtend op wat moest…

je ademt bloemen terwijl het groent en plotseling hoog grast het heeft mijn schuchterheid en jou compleet verrast zo uit het paradijs van onvoorspelbaarheid nemen wij nu alle tijd ik zie het in je ogen triomferend in je lach jij weet mij weer onverwacht heel zacht te raken het is magie die langs de vingers speelt verleidelijk…

ik heb je als schaduw begeleid in pijn en onzekerheid vaak was ik je kwijt omdat jij jezelf niet kon vinden dan hinderde het licht was ik te zichtbaar in het tweede gezicht wij zijn verweven geraakt hebben na lang zwart en wit heel schuchter kleur bekend bij de eerste stappen in het volle licht vielen eindelijk ook onze namen samen…

je had de bloesem hoger ingeschat bij het loslaten van jouw jongste tak haar veerkracht groot met volle kleur van wit naar rood tussen het prille groen zij wiegde op warme lentewind keerde naar licht en mooie ogen gaf gevoeligheid aan woorden die haar vrouw-zijn zomers wogen dit onbezonnen zaad gaat geen vruchten geven realiteit…

je paste feilloos in mijn hand een steen uit duizenden ik zag de breuken komen gelukkig aan de buitenkant er was verval tijd trok zijn sporen tot onverwacht de kern brak jij viel uiteen niets kon me meer bekoren de schepping was totaal verloren…