Alle inzendingen van wil melker

jij leeft van de wind danst door de schepping als paradijselijk kind bloeit naar het licht open en gaaf met kleur op je gezicht vangt met stralende ogen zijn warmte die koestert in een liefdevol omarmen zon door de ramen intens gelukkig de mantra pappa en ik eindelijk samen…

de lijnen in je gezicht laten je leven lezen de tijd heeft ze niet getekend wel jouw boek gevuld met jaren waarvan de letters plezierig zijn gekruld of korte hoofdstukken die vaak eindigen in vaag mineur naast periodieken vol daadkracht zonder oeverloos gezeur je ogen schrijven weinig meer de inkt lijkt bijna op maar…

weer roept angst met hol geluid dat voortvluchtig verre vleugels krijgt echo’s kaatsen hun niet thuis gevoelloos tegen zwarte muren mijn citadel waar stemmen dwalen zonder verhalen omdat een oor ontbreekt waar tijd vandaag vergeet omdat gisteren alles overschreeuwt heb stilte laten groeien tot binnen buiten werd zie eindelijk…

sprookjes lijken alleen nog te leven in oudere geesten terwijl de decors hetzelfde zijn gebleven donkere delen van het bos hoog struikgewas met open plek het vijvertje met oevers mos sterren en een volle maan fee en elven die lichtvoetig dansen de droomprins op het witte paard maar de kinderen zijn los gegaan in stemmen die relaties…

er is altijd dat kleine vleugje met onzekerheid een wolkje voor de zon die helder schijnt de tussenhup in ferme stap zomaar uit de pas nooit heb ik de hand kunnen leggen op dat mysterieus gevoel zelfs na het tipje van de sluier komt er geen gezicht…

ik heb nog potten verf staan maar de penselen zijn bejaard stoffig kaal en afgesleten kunnen zij geen vorm meer geven aan mijn voorgenomen ideaal waar vroeger met joyeuze zwier en snelle streken op het linnen creaties kwamen en weer gingen uit een licht en speels palet schuif ik nu met mes wat dikke lijnen mijn kleuren donkeren bewegen…

zegevierend was zijn intocht verlopen had zijn onbekende leven afgesloten met palmtakken toegejuicht getuigt hij de verlosser te zijn een kleine kern volgelingen neemt hij mee naar de koele tuinen van gethsehmane om daar in rust het avondmaal te delen ook judas is daarbij maar vertrekt voortijd verraden wordt hij vastgezet veroordeeld door…

waar hoop het arrangement in tijd en plaats gestalte zal geven is verlangen de fysieke en geestelijke wil om een te worden in voel en herbeleven samen dragen zij een toekomst zonder vragen in het perspectief dat toeval hen ooit zal behagen…

ik heb stappen ondernomen die in het vervolg de kleur en stijl gaan bepalen van mijn bestaan en dromen waar verlangen de hemel altijd heeft gesierd en in hoop muziek was te horen zal nu uitbundig feest worden gevierd niet op de laag bij de grondse manier waar het aardse zichzelf verliest in boertige grollen en grappen maar waar het hoofse…

het zijn jouw ogen die de werkelijkheid weer hart en ziel geven jouw handen die me raken en met hun warmte mij eindelijk weer mens maken woorden die opbeuren me laten kleuren in het beste wat ik heb jij bent het paradijs dat mij is overkomen toen ik dromend je hemel vond…

ik heb je geroepen maar je was al naar binnen gekeerd pakte je handen om je te raken en laten ontwaken uit lethargie je lachte maar keek langs me heen zonder een blik van herkenning leek blij met de aandacht sprak onverstaanbare woorden over wat jij in je geest hoorde keerde langzaam weer terug naar de onrust van zoekende vingers…

ik zag je ogen neergeslagen je had van die dagen dat je onbereikbaar was waarop zelfs je lach een verre stilte in zich had toch keerde jij je nooit van ons af omdat je om ons gaf dan was er weer het raken in steeds opnieuw contacten maken het ontdekken van je eigen plekken in samen gaan voor een gelukkig bestaan…

nee ik was niet de blazer van het glas dat jouw kwetsbaarheid omhulde jij vulde al een ganse stad met tal van heilige huisjes vaak gaf ik in betreden al mijn signalen af maar de luiken gingen regelmatig naar beneden in de antwoorden die jij altijd in voorraad had toch is nog onverwacht je onbereikbaarheid gebroken we hebben de scherven…

zag het water stromen met op de oevers aangespoeld restanten van gebroken dromen vlijmscherp nog oplichtend met kristallen flonkering een laatste sterven in herinnering gegidst door zon kon ik het naderen en openbaarde zich mijn vondst de glazen torso van een vrouw gehavend door een lange tocht langs krib en smalle bocht ooit blies…

ieder jaar weer word ik verliefd op jouw lentemuziek die klinkt in je stem waarvan de kristallen tonen verwaaien in warme wind speels fonkelt de melodie van je ogen in kleuren die alles beloven zacht dirigeert lichaamstaal het bloeien van onze bloemen naar de voorjaarsfinale weer luidt het geel wit van duizend madelieven jou in…

verguld is de schijn van tekening en schilderij in schatkamers vol zonden in museaal vergapen laat men de botten kraken als de heerser dat gebiedt nog spat het bloed van galg en rad waar koppen rollen zonder gat gekochte moordenaars lappen rechten aan hun laars op een slagveld zonder eer de koning doet het weer maakt niet uit in…

ik wilde weg uit grijs ben met wit begonnen maar verdwaalde in het licht heb wat schaduw genomen om de grote vlakken met structuren in te tomen met een handje zwart ben ik gaan contrasteren heb belangrijke accenten gezet scherp is nu de toekomst uitgelijnd tussen zwart en wit leeft heden langzaam grijzend tot verleden…

wij sponnen een web ieder met eigen draden kwamen in het kruis samen met vlechten en hechten beschermden wij onze plek zij aan zij de wereld voorbij leken vrij in doen en laten maar wat wij maakten bond ons te veel aan elkaar wij waren geen jagers maar voelden ons prooi met het web als bewaker het rag is verwaaid de spinsels herinnering…

ik wilde je omspoelen een tropisch eiland van je maken in de oceaan zongele stranden wit blauwe golven en jouw koesterende handen maar ik kon je niet scheiden van het vasteland onze wortels reikten dieper dan alleen hand in hand nu vliegen we twee keer per jaar naar onbewoond aldaar…

ik ben bang niet voor een vlieg maar voor iets dat je vanuit de ooghoek nauwelijks ziet het beweegt geeft onrust omdat het leeft zonder dat ik er macht over heb ik veeg en probeer het te pakken maar kan het niet vatten het zit in mijn geest alsof het er altijd is geweest als ik de ogen sluit dwarrelt het voluit groeit steeds…

het glas was zwart beroet door de walm van een kaars die te weinig zuurstof had het bacchanaal liep ten einde hoewel de gordijnen de dag nog buitensloten gebroken glas gevallen flessen geknoeide drank in de stank van asbakken en bier nee ik was niet hier maar zie het mensonterend tafereel van veel te veel doe niet mee aan dit vertier…

heb de wolken zien kleuren tot een buiig geheel de frontale wind zette hen het mes op de keel de zomer school achter sluiers met regen frivool doken nog vogels de omslag hield ze niet tegen het zwart is verwaaid tot het rafelige wit zij geven oplossend de zon weer zijn lichtend gezicht…

zacht vloeien herinneringen ineen van het kleine beginnen tot de meest sprookjesachtige dingen in de carrousel van tijd glijden emoties en formaliteit moeiteloos door vele jaren van woestijn tot oase bergen gletsjers en zee wij hebben het allemaal ervaren toch tonen bijna alle foto’s in de schaduw van licht het nog nooit uitgesproken…

leven breekt onder mijn handen in losse verbanden gedachten sporen niet meer goed blijven staan op een perron terwijl de trein maar verder raast naar het volgende station zie het zwart van nacht en ontij door het raam van de wagon rij de wereld in de wielen met mijn steeds eenzamer bestaan er komt een halte aan kan de noodrem…

je bloeide blad voor blad maar de kring wilde niet sluiten omdat er een ontbrak diep in je hart heb je dat geweten het onvoorwaardelijke is in de tijd vergeten maar eist nu zijn part om de krans volmaakt te laten zijn heb je gekozen voor de pijn van een nieuwe start waardoor jouw bloem langer in warmte zal blijven en met onvoorwaardelijke…

zacht kinkt haar stem overstroomd door emoties dwalend in spijt waar dromen toekomst boden is gisteren terug in de tijd zweeft vandaag zonder morgen stapelen zorgen realiteit de vlag is gestreken het dromen gebleven maar zonder geborgenheid…

als kleuren vervelen vormen niet meer spelen ligt chaos op de loer dan volgen lijnen niet hun natuurlijke baan schieten uit in grillig gaan vlakken contrasteren gaan vloeken in het samen uitproberen een vonk ontbreekt de magie is zoek inspiratieloos het doek en toch beweegt er iets in het klad dat nog geen vleugels had in…

de grote jongens zijn weer klein mogen eindelijk zichzelf weer zijn weg met protocol gezichten weer ontspannen de buiken mogen hangen bij de dames van plezier zij zijn ingevlogen uit de mondiale regio geen concurrentie voor de knappe meisjes hier wel een geheime kamer voor het speels vertier dat zich internationaal bedient van…

is leegte te vullen zoals het wad menselijke sporen kan verhullen met een krachtig hart in eb en vloed een meeuwenveer met sterke pen beschrijft de strijd zonder grenzen op het slagveld van het leven dat altijd winnaar is van eten en gegeten worden cirkels haken in en sluiten met op ieder niveau andere gebruiken tussen zand zee en…

de hemel onder handbereik met een eeuwigheid te gaan het mocht niet zo zijn het glas is gebroken de glans lijkt vervlogen maar aan de voet doet nieuwe aarde het goed weer zal alles groeien wel andere kleuren bloeien en het groen is wat rijper spiegel me dit leven maar blijvend…