Alle inzendingen van wil melker

jij ontbladerde tot spriet waar was toch die leuke griet gebleven weg viel het zachte ruisen alleen in strak kon nog karakter huizen al in de zomer kwam het eerste geel nog had je groen genoeg pas later herfstte jij in volle zon toen de deformatie echt begon standvastig als jij was kleedde jij je bast met positieve kleuren…

ik hoorde je stem vaag de woorden een wenk om mee te gaan was de drempel al voorbij gaf jou mijn vrijheid in je onvoorwaardelijk volgen jij ontsloot de wereld in een nieuw beleven enkel door jezelf te geven geen terughoudendheid met harde en zachte zijden zonder obstakels te vermijden mocht voluit genieten en dwalen in je lach…

ik heb op water geschreven zag in blauwdruk de hand van de hemel rimpelloos tekenden wolken en zon volmaakte natuur in bewegend poseren met tedere gebaren wist ik mijn liefde voor jou te verklaren zonder de spiegel te klieven een vlaagje wind als getuige sloot af met een speels golfjeshart waarin geliefden zich naar elkaar buigen…

ik kende pleinen en straten waar middenklassers hun welverdiende boterham aten nu zijn het donkere stegen waar klinkers blinken in regen van kil neonlicht de wijk wordt gesaneerd mensen dienen te verdwijnen om elders als normaal weer te verschijnen maar het sist en gist verloedering het spel werd al gespeeld toen de eerste kansloze…

hij wist op eigen wijze de grootste noten klein te krijgen met rechte rug de voeten vrij begeleidde hij de koren rei op rei pas als de kerk leeg en donker werd hij zich alleen wist in het orgellicht dan zwichtte hij voor solo’s die de hemel raakten de hoogste nootjes kraakten tot een volmaakte melodie…

het was rust die samenbracht toen wij jouw as met het hare deelden een vleugje wind droeg jou zacht naar de lach die jij goed kende die jullie elkaar gaven in het samen dragen van het leven dat was aangegaan hier rusten schatten aan herinnering zij leiden ons bestaan terwijl hun zielen verder gaan…

zij serveert thee uit het antieke servies geen sherry of wijn het is weer trendy om middags nog niet aangeschoten te zijn voor het avondfestijn vol rauw mannenvlees met spieren in extase binken die stinken naar olie en zweet huid licht gelooid de blik niet gekooid in wellustige jacht maar ze hebben het allemaal gehad van plate naar…

wij hebben bomen beperkt tot een rondje in het trottoir de storm gaf loon naar werk blies met vol mondje over en klaar…

het was niet altijd een blok aan mijn been ik koester doel en bestemming heb het gezaagd gefreesd geschuurd en gelakt tot het echt duurzaam leek maar het gelach van kenners en weters verbrandde het blok als te soft koos ijzer en smeedde het heet vormde en draaide in koelend gaan kon het niet passend beslaan pas in edelmetaal heb…

heb in zwart wit fragmenten gezien uit de film van mijn leven geen ondertiteling en overbodig commentaar de regisseur riep draaien maar de spelers niet geschminkt in authentiek decor en zonder spel wisselde het jaar de buitenkant gordijnen dicht deuren driemaal in het slot samen eten van de geschafte pot onzichtbaar bleef de vrijheid…

het was geen luchtkasteel daarvoor waren wij er met te veel in samen stukjes werkelijkheid vervlechten begrepen wij elkaar maakten tastbaar waarom wij anders vol emoties zouden vechten het breken hebben wij gelukkig achter ons gelaten gezond verstand verlengt de dagen waarin wij toch met onze schamele zaken af en toe de hemel willen…

de matheid van de dag breekt licht in donkere stukjes die samen nog wat vonken in verdwaalde plukjes zon geen droefheid maar een doffe pijn de uren niet meer weten er slechts fysiek te zijn ben dwalende in niemandsland waar geen arm de hand op steekt in groet men elkaar gewoon vergeet zonder enige impuls is zelfs geduld een schone…

het scheurde deed niet eens pijn licht speelde langs rafels die niet meer gebonden zijn een opening naar ongekende verten die hongerig werd benut de rest was toch al stuk het verval was al van vele jaren de wind van laat maar gaan had alles geen goed gedaan eindelijk kunnen perspectieven komen met panoramisch uitzicht op de mooiste…

vaak mis je een slag de laatste penseelstreek het akkoord dat nooit was om je werk met magie te laden het te bezielen tot kunst in onderscheiding door de flits van schoonheid met ultiem contrasteren van kleur zij tonen de meerwaarde door het intense gevoel mee te geven dat danst op de rand van hemel en leven…

jouw ogen spreken mijn taal in een vreemde wereld kwamen wij met gebaren nader tot elkaar je lach bracht de sleutel van liefde wij openden met de charme van vriendschap in wederzijds herkennen van komaf vertrouwdheid was de basis van ons samengaan als wij spreken maken woorden zichzelf overbodig in samen weten ligt begrijpen besloten…

verweesd verdwalen kale takken in de ijle lucht het feest van lommerrijke lange dagen is al geweest langzaam stromen sappen door de winterklare bast die wacht en rust in regen sneeuw en kou trotseren tot het tij alles zal keren…

ik weet dat het zomaar uit de bomen valt in allemaal losse delen het kan me ook niet schelen ik puzzel ze wel tot gedicht maar een gezicht zonder ogen of liefde zonder pijn een misdaad los van mededogen kan onmogelijk het plaatje zijn want het laatste stukje dat de puzzel completeert wordt altijd door de lezer geoffreerd…

in stille mijmering is rust mijn maat stress en haast de onverlaat wij bouwen luchtkastelen met een zee van tijd als fundament scheppen licht en lucht in een ongekunsteld spel tikje bovennatuurlijk dat wel maar wij zijn geen schipper naast god vrijheid is ons enige gebod…

de passen op strand ik heb ze geteld meter voor meter pas later kwam dan je hand verstrooid in bijna vergeten we stopten bekeken de sporen zo close omdat niets ons kon storen blikten vooruit in maagdelijk betreden ik in gebed jij heel tevreden…

in het windstille weer hoor je ineens de polsslag van leven om je heen komen kleine geluiden op tal van plaatsen onverwacht naar buiten achter de knak van een simpele tak schuilt de muis in bladergestuif zoekt de merel driftig bewegend naar buit ieder vertelt hoe het gaat in verhalen van klein naar steeds groter formaat als…

ik ben het zat om te zien hoe leven wordt afgevlakt en ingepakt door codes van de media het is geen sturen meer maar pure dwang de hoeveelheid apps en hypes maken mij bang nog kan ik kiezen maar dat duurt niet lang het is een moeten met sociale uitsluiting als boete ik wil weer terug op mijn rug in de wei tussen hommels en bloemen…

kil waait de wind schrijft onleesbare tekens in plassen vol regen mistroostig hangt nat na het langdurige bad aan de boom te versterven hol klinkt de ziel van de gloedvolle herfst in het zompig bederf zo lang dagen nog korten zal overvloed rotten naar een vruchtbaar begin dat zal groeien als winters vorstige tekens in ijs en sneeuw…

je liefde was stroperig hongerig verstrikte ik in je web gracieus kwam je nader dansend op draden zinnend op pret je zoog me niet leeg maar verenigde slechts genen zodat leven bleef als attractie liet je mij hangen om nog meer prooien te kunnen vangen…

ik fluisterde het is nooit of nu toen wij onder de paraplu in het gutsend regenwater huiswaarts liepen je keek me aan zag je ogen voorzichtig heen en weer bewegen gevoel nam ratio eens goed de maat in doorslag geven je lachte ja suste mijn gefluister met een kus die het hele universum sloot toen ik dieper in je mooie ogen dook…

ik heb de gordijnen open gedaan het raam haalt de wereld naar binnen caleidoscopisch ontrollen zich flitsen van het panoramisch gebeuren nog kan ik ze sluiten maar buiten barst van emoties en kleuren kleine details weven samenhang tussen de beelden van het leven vandaag ik open het raam verlang naar delen van lach en een traan…

het is het zachte ritme van de regen dat ik hoor als de golven overslaan in het ruisen klinkt het verhaal waar kom ik vandaan uitvloeiend op het strand spiegelt zij haar herkomstland de witte wolk in het hemelsblauw de zon verwarmt jou al…

ik wilde bladeren van de bomen plukken voor een eigen lauwerkrans zij vielen als vanzelf in mijn hand een godsgeschenk maar kleurden in opstandigheid tegen mijn witte huid ik had niet de serene blik van uitverkoren mensen mijn armen waren ongeschikt voor het geven van genade en geschenken dacht een profeet te zijn maar weet…

heb de laatste stukjes gelegd de puzzel van mijn leven zijn uiteindelijke vorm gegeven maar alles voelt emotieloos heb nooit de goede kleur kunnen bekennen in wennen aan de kleine scenes gaan daar smeult en vonkt de liefde nog plaats en tijdloos zonder gêne maar het vlakke overheerst zwart wit in een bestaan met grijs gezicht…

zie de meeuwen zeilen driftend op de wind bladerbruin vlaagt knisperend tot het eindelijk luwte vindt weg is de warme lach en tekent kou verbeten trekken op deze bijna winterdag kleuren zijn vervaald takken kalen in de kruin waar bomen buigen voor het stormachtige venijn het botst weer na de zonneharmonie we trotseren voor even…

stilte wordt voelbaar als de verre geluiden van een wereld die was zijn verdwenen ineens fluistert gras spreken struiken hun dialoog met de wind hoor blaadjes zacht wuiven in deze enclave van rust is nog plaats voor het kreunen van oude kastanjes behangen met donkergroen loof kom we gaan weg uit de kakafonie van de wereld terug naar…