Alle inzendingen van wil melker

ik heb geen woorden aan je meegegeven hooguit goede reis voor jou was het eindelijk prijs gekoesterd als wens herinneringen en fragmenten verhalen jouw aandacht in de mens jij hebt gedeeld bent gegaan blijft toch bij ons in voortbestaan…

ik schepte zand maar het bleef niet kleven in mijn hand wilde details uit het leven vorm geven zij rulden weg op het strand heb met de zee gesproken zij heeft haar water vergoten rijk aan herinnering in een vloeiend decor onder zon en wind kreeg mijn visioen zijn gestalte tot het tij keerde de golven zich weerden de creaties wisten…

de dag heeft jouw kleuren vandaag met af en toe een vleugje bekend in de wind die altijd door je haren speelde met de zon ja dat kon in een kort en vlot kapsel de trend iets vooruit ik danste om je heen trots als een pauw om je blikken te vangen wij zijn aan elkaar blijven hangen door de tegenpolenkracht liefde trok aan stootte…

er waren rozen daarboven in witte sferen transparante muziek lichtte op bij vluchtig passeren verbaasd naar je lichaam kijken dat alleen het zijn liet zien nog een vage schijn van het aardse zonder vaste materie het mysterie van denken en overal bestaan zonder gaan geen woorden maar weten delen wat ooit is vergeten voor…

hebt je vleugels geschikt met wat over was van je verenpracht wist je klaar voor de lange reis al vele jaren voorbereid in afscheid ben je uitgewuifd vol gratie vloog je naar de zon keek nog een keer vluchtig om…

ik zag je op de tak koppie wat scheef jij had alles wel gehad vleugels die niet wilden vliegen voortijdig gestreken door kaalheid en pijn de zin in het leven was je al even vergeten omdat slapen rustiger bleek dan ontwaken toch laat je nog het koppie niet hangen in een intens verlangen om bij ons te zijn…

jij bent doorzichtig als het fijnste kristal vonkt kleuren die zullen breken in raken ik koester je rankheid in gestileerde vormen de hoge heldere tonen die sterretjes tinkelen samen componeren wij de muziek van het irrationele liefdesgeluk in een warme genaakbare kus…

ik heb ze uitgehangen aan de takken van bomen mijn zwakheden en dromen in kleur en kwaliteit gedateerd door onvermogen om ze onder ogen te komen het zijn geen geheimen maar het voelt fijner om ook de onzichtbare stukjes te delen hebben en houden is nu compleet de laatste rafels dansen op de wind ben weer zo gelukkig als een kind…

ik streel de steen voel verbondenheid raak zo mijn frustraties kwijt het is geen monoloog in zonder woorden samenspreken heeft hij zijn warmte afgegeven chinese muur of boeddha’s buik het maakt niet uit wij gaan voor rust en tijdloze standvastigheid…

heb mijn vleugels gestrekt ben tot de toppen gegaan wist dat ik niet hoger kon kende de verte daalde langzaam in glijvlucht keek af en toe achterom maar de horizon wenkte in het nieuwe verkennen de solo’s voorbij ook voor mij…

als de kraai landt om zijn prooi te verschransen komen weer de oude angsten blijven schaduwvingers aan je plakken alsof zij jou voor altijd willen pakken komen donkere fantasieën en duistere dromen boven is je balans en rust vervlogen vluchten kan niet meer met een been in het graf omarm dan de angsten met je warmste lach…

ik wist dat het glas van de stormlantaarn zou breken in de aanwakkerende wind ook van het schip dat zou vergaan door het overslaande water licht kon niet langer branden bedolven door metershoge golven zag het glas rechtop in het gras hoorde nog de zee van vannacht…

ik wil niet alles op een rij mij maakt de chaos blij van ongekunsteld leven weg met borders in de tuin die muren van fatsoen ga liever alle perken te buiten laat de vogels fluiten zonder kastjes in de boom eigen nestje bouwen is hun droom pak wat wolken en een sluier zon zeil zorgeloos voor de wind samen met je innerlijke kind…

succes is om te behagen een blijer mens van je te maken dan je eigenlijk bent het is slechts franje die soms aan komt waaien of het asociale van de graaier maar vaak het werk van eigen handen of op een goed gaatje van de markt landen geluk heeft juist iets teers ongrijpbaar in verlangen als een roos die niet gaat hangen een open…

heb altijd van succes gedroomd een kroon linten en wat lauwertakken maar kreeg de hoofdprijs nooit te pakken een ideaal als spiegel voor de wensen van talloze mensen om eens in hun bestaan als primus inter pares te kunnen gaan toch heb ik het geluk gevonden dat zeggen jouw ogen onomwonden als ik weer bij je ben en wij samen wandelen in…

mijn schaduw wilde intenser leven heb hem wat meer licht gegeven trad in het donker nauwelijks naar voren wilde mij daar privé niet storen nog loopt hij gebogen danst en springt van lieve lust maar kijkt mij nooit in de ogen de schemering is favoriet in het lange lage licht krult hij melancholiek voor het duister ons versmelt helpt…

je hebt mij geanalyseerd gewikt en gewogen alles keurig op een rij vlees en bloed het klopte allemaal psychisch was ik ook normaal je dacht mijn ziel te raken door de som der delen te gaan maken maar mij ben je vergeten terwijl jij alles dacht te weten het is je door de vingers geglipt alleen liefde kent de ware ik…

heb mijn ziel verpand aan de zee loop genietend met haar mee tot in de verte de stormvogel nadert en golven hun ankers gaan lichten opgetuigd met kuif rollen zij razend voorbij overslaande massa’s springen op tij immens is de kracht die onverwacht hoogte kiest gaten in dijken en weringen spiest tot zij rimpelloos de zon laat ondergaan…

heb mezelf gezocht in rijke kleuren op palet maar vorm en harmonie gingen in samenkomst teniet met een speciale streek van mes en penseel kon het nooit treffend raken altijd bleek er een te veel heb mezelf gevonden op een klein houten paneel wat eenvoudige basiskleuren een paar streken maakten het geheel…

ben weer ingestapt heb het perron verlaten er was geen hond wel verval in alle staten mijn kaartje enkele reis had geen prijs voor veel bagage letters spiegelen in het donkere raam bestemming einde zonder naam voort denderen we weer de conducteur komt nog een keer hengelt voorzichtig naar een praatje verlegen in zijn eigen plaatje…

als rode drab drijven resten vuurwerk in een ochtendstille plas straat ademt overdaad aan genoten drank en spijs geeft morgen pas zijn katers prijs de schone lei voor jou en mij spiegelt somber wolken grijs wij zijn de eersten die de wereld gaan ontdekken ondanks alle nachtelijke smetten…

glas buigt in sierlijke lijnen neigt naar boven reikt aan licht verliest zich hemel rakend in ijle kwetsbaarheid transparantie weerspiegelt eeuwige schoonheid…

ineens geeft buiten een ander palet de subtiele verschillen die ik altijd al wilde komen na aan mijn bed streekjes wit lichten het grijs uit donkere tinten hemel schrijft helder met diep blauwe inkten wind vlaagt zacht in een warmend vleugje het onbekende verbaast en vertedert het neusje van een stralend gezicht het kind danst ontwaken…

je lach is altijd spannend om te horen ik wil weer vuurwerk in je ogen zien het langzame verkleuren een eerste stukje lente heel misschien in een onverwacht gebeuren nog duurt de winter lang maar jij ontbolstert snel ondanks de kou heerlijk zo af en toe ontwaken uit het grijze winterslapen om te zeggen dat ik van je hou…

ik spreid mijn vleugels vlieg de manen terug die dit jaar verschenen zijn een gebroken vlucht de wereld op zijn rug in hun reddeloos verloren schijn de existentiële pijn van het onzichtbare bestralen chemo’s die de metastases achterhalen de klauw van kanker is gespreid het verenkleed nieuw aangeregen nu vliegensvlug terug naar het…

zacht fonkelt de zilveren bal de stal is vol van komen en weer gaan buiten de frisse neus een tijdelijk volle maan je droomt nog kerst zacht tegen mij aan muziek draagt vaag in vlagen wind de hoge stem van het succesvolle sopranenkind wij zijn op weg van een bewogen jaar naar een nieuwe start de laatste dagen reflecteren zwaar…

zon maan en sterren in harmonieuze balans het rondje in uurwerk is van chaos zijn hand uitdijend in groei schitteren nova’s in bloei imploderen tot dwergen die zwarte gaten verbergen het spel der limieten tussen leven en dood geboorte en sterven maakt kerst goddelijk groot een mensenleven in tijd was de schepper bereid de cirkel…

heb mijn kerstboom opgetuigd het leek een goede koop maar eenmaal thuis stond hij wat scheef op het kruis in de verlichting vielen donkere gaten die ik niet kon compenseren zonder andere plaatsen te bezeren met ballen en wat linten heb ik alles opgevuld verhuld waar ik in regisseren de fout ben in gegaan zo op het oog schittert…

mag ik ontsnappen uit de opgefokte sfeer van kerst geen urenlange zitten meer onder christmas carolls van weleer het groot geworden consumentenwonder dient de mammon niet de heer laten we door schemering en nacht gaan dwalen de lege bomenvelden zien fazant en haas zijn niet meer te bekennen tamme zwijntjes heel misschien weer…

je oogde klassiek met een tikkeltje ondeugd in je soepele loop dat nonchalante van blik en het koppie stimuleerde mijn hoop in een eerste contact sprongen tot onze schrik de vonken er af wie geladen was blijft nog altijd een vraag over de aarding doe ik maar vaag…