Alle inzendingen van wil melker

moet tegenwoordig twee keer kijken soms met vroeger vergelijken of het niet dan wel de waarheid is speelt werkelijkheid weer dubbelspel duik dieper in de zaken en laat me niet met oppervlakkigheid vermaken maar om tot het juiste te geraken moet ik in mijn herinneringen graven een caleidoscoop van mooie platen waarvan het verband…

zonder doek slechts water en een breed penseel zo schilder ik een onvoorstelbaar winters tafereel met strakke streken breng ik water aan op een ijskoud raam zacht vriezen bloemen van kristal al naar het opengaan een transparant boeket als ode aan het jaargetij bloeiend op de ruit gezet…

stralend was je lach toen ik nog even de wolken donkerde die ik bij me had gooi maar open zei je zachtjes met een helderblauwe stem waarin de zon al scheen in onze ogen blonk het snel oplossende vermogen dat alleen de lente kent ongeremd in bloei…

nooit heb jij de scherpte van het mes gevoeld waarmee dag en nacht gescheiden wordt lijkt een vloeiend overgaan waarbij donker en het licht elkaar in schemering verstaan hoe bot is het ontwaken als de werkelijkheid jou met zijn scheermes snijdt en jij al aangeslagen de dag moet gaan verdragen schrijnend over heel het lijf…

zag zonnen trillen manen dalen en weer klimmen de zee verstoof tot waterzand vloed schuwde het land hield mij staande in natuurgeweld toch ben ik geveld de hand ontbrak die mij kon helpen op een strand vol schelpen ik stierf daar in godvergeten eenzaamheid maar ook die dood gaf geen respijt…

de dagen zijn weer nieuw al vanaf het eerste uur stralen zij de hitte van het nieuwjaars vuur de trage donkere nachten zijn voorbij mijn goede voornemens staan keurig op een rij totdat jij komt mij meeneemt buiten alle orde en laat springen over vastgeroeste hordes wij gaan voor uren die slechts luttele seconden duren trotseren…

jij stond niet in de bloemenwei naast zoveel anderen te geuren jij kleurde nog wat hogerop de boomgrens al voorbij waar jouw knoppen met de elementen vochten om te overleven jij wortelt daar vol trots jouw zaden zullen zelfs op de kale rots nog bloemen geven…

zag stilte branden warm licht wenkte spiraalde traag omhoog zacht zoog zij mij op ik liet me gaan van het geluid vandaan ontvouwde vertrouwde openheid liet me drijven op kleuren die elkaar niet weerspraken maar met ogen en lach een nieuw universum maakten heb lichaamstaal ervaren waarin woorden overbodig waren in het voelen van…

het machtige koor zong met bazuinen een bloedstollende finale maar in krochten en spelonken dansten dissonanten al hun valse toon in het verwaaien verdraaide de harmonie woorden klonken niet meer synchroon echoden hun zelfkant zonder de glitter en glamour van kerk en orkest zij hebben de deuren geopend de elitaire veste verlaten…

ik mis de oogcontacten kijk bij het wachten de mensen altijd aan maar iedereen is bezig zijn leven op die plaats een eigen vorm te geven als planten op een rij de stengels wat gebogen met gezichten zonder ogen totdat het bijtje zoemt een naampje noemt het knopje open gaat en ons verlaat…

een koude wind streek langs mijn hand maar ik voelde jou ontluiken in het zachte bed van zwarte aarde zag ik het kleine blad ontspruiten verscholen tussen mos dat nog zijn winters kleedje had ontkiemt al lente in het bos ook in het fluiten van de vogels zijn de speelse rollers niet te stuiten…

verlaten kleuren straten drabbig rood nog smeulen vreugdevuren maar dat zal niet lang meer duren de regen klatert en verzamelt zich als smerig water in de goot het dansen is voorbij uit huizen komen katers alleen de hond blaft vrij moeizaam komt de stad tot leven onuitgeslapen en wat bevend zoekt men koffie en elkaar zo…

de wereld reikt naar sterren in muziek en spel vergroot indringend uit wat op de hemel lijkt verzwijgt meestal de hel miljoenen zijn op zoek naar schoonheid en geluk blind voor bloemen op de hoek ik ben wat tegendraads proef liefde in het kleine volmaakt past jouw hand in de mijne…

mis de ochtendrijp in roze tinten bij een rood omkranste zon het ongerepte witte landschap waar de stilte krakend klonk grijze buien met hun sluiers sneeuw die dansen op de wind krasse schaatsers langs de strakke kragen riet verglijdend in het verre niets eens zal de vorst zijn winterse entree gaan maken anders zal de lente nooit…

heb mijn leven in het zand geschreven maar iedere vloed wiste de woorden het voelde niet goed zond mijn gebeden in verlangen omhoog zag in het kringelen van wierook en wind dat de wensen vervlogen heb de lijnen omgebogen ga met positieve krachten in op wat ik kan verwachten er is geen gevecht want in buigen en meegaan kom ik weer…

jij pakt wat wind en met een brede regenboog bestormen sterren de hemel windt wolken om je slanke vingers tijdens hun vlucht door de lucht armen dirigeren het licht van de zon in schaduwen die komen en gaan jij maakt ruim baan door het fluisterend leven jouw sprankelende stem mee te geven met je lach beziel je ons hele bestaan…

de witte duif vliegt weg het stukje kerst valt uit zijn bek opgeschrikt door fel wit licht een harde knal zonder gezicht de boom staat vaag te pronken de takken zijn al moe buigen naar de aarde toe in trage uren neemt het jaar zijn end de witte duif is neergestreken wil niks van vuurwerk weten…

heb mijn dromen opgetekend in scenes uitgespeeld aangekleed met dingen van de dag sta in de coulissen wachtend op publiek dat betaald heeft voor de lach maar vol ontroering meegaat met de emoties van het plot dat diepte zoekt en vindt op het schavot zij wilden nooit hun nek uitsteken pretentieloos vertier is toch niet duur heb ze…

zag het schot gestopt stilstand ritselt in beweging de eerste witte vlag uit dood ontwaakt wat niet meer was de lach van overleving er zijn geen groene luisterrijke bomen wel gloort er hoop ebt langzaam angst uit boze dromen er zal weer vrede komen…

ben overgegaan op dromen van kobolden en gnomen de wereld gaat toch naar de maan de groene spirit staat in bijna ieder huis met engelenhaar behangen maar hun wortels blijven duurzaam thuis in aardse grond gevangen de mensen zingen kerst en vrede doen toch vaak heel andere dingen ieder jaar wordt weer het kind geboren zijn boodschap…

heb de kersttafel gedekt met mooie woorden die opluisterend bij het linnen horen versierd met snuisterij een tikkeltje ongewoon maar opgeleukt met lijntjes dromerij zij spannen de kroon als hoofdgerecht in het gaan en komen van de kleine gangen waarvan het bouquet als lach blijft hangen de verrassing is van deze tijd zie de pupillen…

nog heb ik de regie over alle stemmen in mijn hoofd controleer hun woorden in dialoog maar als zij vrij associëren grenzen van taal gaan uitproberen grijp ik in met harde hand geen tegenspraak in letterland dat is ontaard in babylonisch onbegrip en drammerij voor straf het alfabet in mantra’s die rust geven alleen stilte brengt het…

voor mij het met sneeuw bedekte dal een vage droom van arrenslee en dennengroen de sfeer van toen een klare lucht met heldere ster maar achter mij bourgondisch feestgedruis uit het fel verlichte huis waar kerst in overdaad op tafel staat zij schuiven aan al licht verhit snel knoeiend op het smetteloos wit ben niet terug gegaan…

ga maar mijn kind een fijne dag ben blij dat jij er was voor even je lach staat in mijn hart geschreven maar waarom ben je zo lang weggebleven…

vlieg langs hoge toppen door de lichte lucht zonder vleugels in gedachtevlucht op de offerbank van dood en leven wordt zonder lijden goed en kwaad gescheiden ik kantel en keer terug naar mijn fysieke entiteit die op zijn rug ontwakend weer pure schoonheid ademt…

tijdens het zoeken naar de sfeer van kerst ontmoette ik het kleine koude meisje het boekje was een vod uitgelezen en kapot toch lichtte het weer op in haar laatste zwavelstok zag een oude stal compleet met koningen en al van hogerhand moeten ezel en de os weer uit het pand met alle overvloed omgeven lijkt de mens nooit uitgegeten…

hij was artiest maar mensen maakten hem tot god leefde als idool hun symbool van wensen en verlangens zij lagen aan zijn voeten maar het magisch aureool had voor hem niet zo gehoeven eenzaam was de top een dode op een voetstuk hij ging er langzaam aan kapot…

heb zwarte vogels gevangen muren vol bloed weer met lente behangen tralies gebroken van een hok zonder ogen deuren gekraakt ramen geschoond die in vervagen enkel nachtblindheid uitbraken nu schijnt het licht langs mijn in trance gevangen gezicht heb de vrijheid gezien in het verbreken van boeien eindelijk kan ik weer groeien…

zij kijken mij aan maar ik weet echt niet wat ik heb misdaan ze zeggen dat ik anders ben er is iets met mijn stem te hoog te laag heb alles geprobeerd toch gaat het verkeerd zij spelen met elkaar ik ben de bal die niemand vangt en langzaam wegrolt uit de kring als oerlelijk ding ik wil bij iemand horen altijd verloren zijn…

heb het mooiste linnen genomen de fijnste penselen gekozen mijn verf met liefde verdund de lijst met goud verguld om de lente in je gezicht met zomer vast te leggen jij vangt me met je ogen als ik even stil sta te dromen lacht zacht als ik weer ga dan bruist het leven als ziel in het schilderij en zegt je mond zachtjes jij bent van…