Alle inzendingen van wil melker

pak puntjes gras om het groen te strelen te voelen hoe het was met kleine vingers spelen die madeliefjes regen als ketting weg te geven wolken en wat zon kleine spatjes lenteregen dagen uit een hemels kinderleven…

warm wenkte de zon maar wolken kromden zich vasthoudend om de aarde lieten haar niet vrijuit stralen met het lang ontbeerde licht pas na de middag lossen laatste sluiers op reikt voorjaar naar zijn top om in een lange schemering met onomkeerbaar uitproberen zijn lentekleuren nog te presenteren…

heb de flonkering van licht in leven gezien nog niet alle facetten misschien speels is de setting danst in de nacht zijn reflectie in unieke pracht pas na vele jaren zoeken vond ik jouw dieprode glans in de verre lichtval van sterren jij vervolmaakt nu de krans zoals in de schepping beloofd hemel en aarde aan een levensboog…

soms sta je stil op een tweesprong zonder richtingsgevoel er is geen gong die de song van zekerheid speelt stilstand is stressen leer jezelf te verheffen boven het probleem of kom mee we nemen de rotonde zonder direct af te haken laten nieuwe vergezichten ervaringen maken om in bewegen tot keuze te raken…

in mist en regen kwam ik vandaag onverwachts schoonheid tegen in zon van gisteren lichten voorzichtig haar ogen en lach even op pril groen gelokt staat zij daar in haar uppie te stralen in het ongerept witte hart prijkt het warme geel van dromen die in de zomer uit zullen komen…

kleurend danst licht op haren die vallen het gezicht ontbloten zij zijn gezwicht voor het ontbreken van evenwicht in levenstijd de strijd woedt nu op alle fronten tegen een vergiftigende groei hoop alleen dat ik mijn wilde haren voorlopig nog kan sparen…

ogen blonken donker je hand streelde het zwart fluweel in licht onbehagen wist de vleug aandacht te vragen het arrogante trekje rond je mond krulde weerspannig om geen afwijzen en vertragen je vroeg vriendelijk of ik het niet meer wilde dragen…

ego’s worden weggeblazen door een transparante wind posities ondergraven zodat eindelijk gelijkheid wint zoals de wei bestaat uit bloemen en veel gras bomen zomer groeien tot een bos met groot gezag de maatschappij is niet gebouwd met stukjes individueel bezit maar leeft pas echt in jou en mij…

het bloemblad krult onthult de donkere kleuren uit het diepe hart meeldraden wiegen uitdagend gespreid lokken bijen en vliegen met een honingontbijt de stamper staat koning te zijn doet audiënties in de geurenfontein ieder komt zijn eigen hart luchten bloemen bevruchten op het lentefestijn…

heb op de klif gestaan zag in de diepte het water schurend langs rotsen gaan het trok me aan overwoog om te springen de woeste stroming op eigen kracht te verslaan zag de horizon als een donkere streep iets in me zei dwingend maak je gereed heb me omgedraaid naar het licht van de zon haar warmte verhinderde dat ik toen sprong…

de horizon danst waar het land verstilt trillen torens in blakende zon nog zoekt de vogel in schaduw een schuilplaats zwijgt het gevleugeld orkest dat fluitend de zomer had ingezet stilte heeft een klein staartje in de roep om een bruid verstoren koren krekels de rust met hun paringsgeluid…

mag ik je baden in het licht van de sterren drogen met sluiers zon kleden met kussen van mijn warme mond om dan te dansen in het dauwnatte gras draaien en keren op muziek van de merels eindigen met slow motion pas want in het blauwe decor van de hemel strooit lente zijn bloesems waait wind haar lieflijk applaus voor jou mijn heerlijke…

het licht is gebroken de poorten van hel geopend goed en kwaad gewist nu sist en schuifelt gebroed met opgekropt gemoed voorbij de apocalyps gemist gist angst en pijn als venijn in het bestaan radeloze ogen breken in onvermogen om verder te gaan de klok is blijven staan toen de mensheid aarde de das heeft omgedaan…

de bloesem kruipt uit winters blad toont ons kristal bevroren pracht de ochtendzon scherpt rood op wit ontdooiend in het voorjaarslicht de aarde warmt in zacht ontluiken begeleid door vogels die al volop lente fluiten…

een doelgerichte blik felle kleuren in het ogen wit het blonde zongestreelde haar golfde highlights in de wind vloeiend gingen armen in natuurlijke cadans top en tas in kleurbalans een vlotte meid in het snelle gaan zag de rolstoel niet eens staan…

ben de sporen kwijt verdwaald in de woestijn van zonde waar zand als waarheid langs je vingers glijdt hebzucht van de wind blaast slijk der aarde droog in verduisteren van licht de oase van rechtschapenheid zit dicht alsof de duivel er mee speelt in helse spiegeling van lucht wordt het lieve lijf gelaafd terwijl de ziel voor eeuwig…

het is een spel van hand en geest in dirigeren wordt muziek een feest hoge tonen is de weg gewezen met een korte rust in blijven zweven een forse slag maakt jacht op donkere decibellen om wat te versnellen pauken roffelen zwepend de finale de dirigent slaat af om in stilte zijn ziel terug te halen…

wil niet verrijzen laat mij nog even blijven rol de steen niet voor het graf witte doeken zijn gebracht maar kan geen afdruk maken van het leven dat ik ooit zal laten ben met de optocht mee geweest zonder kruis en doornenkroon het laatste oordeel was geen feest de zorg is puur voor als het donkert en de mensen gaan vertrekken weer…

in naar jou kijken voel ik de koude langzaam wijken ontwapenend in gebaar veel kleine hints een flits van lentekind je adem lacht geen wolkjes meer ogen sprankelen warmer weer de eerste stappen op het fleurig pad toen wit eindelijk gesmolten was…

kleur ik werkelijkheid of is de verf bereid daar vorm aan te geven er grijst tweeledigheid in diepere nuancering het penseel mengt componenten tot geheel schaduw en contrast kleden ieder met balans die bij hem past alleen het witte doek blijft maagd waar het om dromen gaat…

ook gisteren had manuscripten las in de as wat voorgevallen was nog niet verwaaid of achteloos bijeen gegraaid ten prooi gevallen aan geschiedenis maar aangestoken door het nieuws van het moment vervlogen uren uit een zinloos document wist de fundamenten voor vandaag te redden nog draait de wereld door zong gisteren het koor…

onaantastbaar is haar schoonheid gracieus de vlucht volmaaktheid in contrasten tussen horizon en lucht heb haar pluimen nooit gestreken of het verenkleed gekort mocht uit haar handen eten delen onze creatieve dorst zacht spant zij de stilte aan om woordloos weg te gaan met feniks vleugels op te stijgen…

zag de zak met veren ineens een anders zijn door met pek te teren publiekelijk scheiden met schande vastgepend hun daden eindelijk gekend ooit was er eva en de slang kaïn en zijn abel judas de verrader van het span toch gaat de schepping door komt de zoveelste verrijzenis halleluja zingt het engelenkoor…

zie hoe lijnen elkaar verrijken in schaduw en contrast vormen in samengaan verglijden zich uitwaaierend weer spreiden punten lichten op in de vitale kleuren van het energierijk leven drink elixer uit heelal mijn muze is er al en straalt vergeten planeten kom dans met mij uit zwart naar rozerood om onze liefde eeuwigheid te…

ik zie het wit gevuld door vragende gezichten ogen die met kleur steriele vlakken willen breken handen werpen vormen om bewegen weer een kans te geven armen brengen warmte raken meer dan alleen elkaar in delen zielt de schoonheid van het doek dat ik vandaag weer heb ontmoet…

ben aan het verschimmen alleen de schijn blijkt nog wat werkelijkheid te zijn bleek en kleurloos dwaal ik rond in een leven dat lijkt te verstommen maar diep van binnen is in hoekjes en luwte de lente voorzichtig begonnen op onontgonnen gronden ontkiemt reserve zaad dat voor een tweede leven gaat aan mij de eer om later als herboren…

kalk de muren wit de enige kleur die mij nog schikt linten opsmuk snuisterijen laat ik in het niet verdwijnen ongetekend presenteer ik mij de laatste schakels breken vrij schrijf de strijd maar met het bloed dat in deze fase vloeien moet kleur alles in met pijn en ongewis zonder dat er een verdwijnpunt is zal van de daken…

zet mijn voeten in balans wil zelfverzekerd lopen naar de overkant fixeer het vaste punt de eerste stap is glijdend staan los van staal kan ik mij niet laten gaan voel het fenomeen word één met tijd en ruimte rol in rust volmaakt een lus zij hebben de loop gezien fragmenten uit bewegen maar niemand heeft mij die volmaakte…

heb het leven tot schoven gebonden zij drogen met wind weer speelt mijn kind in de zon net als vroeger dolt zorgeloos rond nog staan de stoppels hun wortels verankerd maar de grond is verkankerd door jarenlang roofbouw op normen en waarden gespoeld uit het zwart van de aarde wat rijk groeide en bloeide oogst nu de vruchten die…

liefdevol verzamel ik de pluizen die in jouw zinnen huizen spin ze warm op het wiel uit rafels tot een draad de kleuren lijken bij elkaar geraapt maar spreken toch dezelfde taal in het weven kunnen de patronen eindelijk vertellen van het leven dat zich in een handvol pluis tussen jouw woordenschat in kwetsbaarheid verborgen had…