Alle inzendingen van wil melker

traag gaan gedachten voorbij in beelden die troosten handen warmen geven vertrouwen maar maken niet blij de aanval frontaal in het geniep kankerden cellen fataal nog zwaait het mes zonder te snijden de wond is te vers de hemel is hoofdprijs aarde wordt strijden met lijden als troost…

heb alle bijbels gelezen religies beleefd papyrusrollen nageplozen om te zoeken waar engelen vlogen wilde de hemel construeren leren hoe het daar gaat het knielen en bidden proberen zoals het in de schriften staat eindelijk gevonden wat ik zocht de hemel gezien in een feeërieke sterrennacht goddelijke liefde gevonden die jij me bracht…

heb mijn streepjescode gekregen van hogerhand lichtjes veranderd het leven in zwart-witte blokjes en lijntjes is heel fijntjes opgepimpt met roze en rood geef ik mijn warme liefde aan iedereen bloot in blauw en groen draait de wereld ieder seizoen vol hoop heb de houdbaarheid flink opgerekt en neergezet in alle kleuren van de…

heb slechts de kleuren wit zwart gebruikt wilde de verf verdunnen met tijd op groot paneel schilderde ik het toneel van mijn dagelijks leven kon de scene geen diepte geven werkte met schaduw en licht maar aan de personen ontbrak een duidelijk gezicht profileerde emoties met scherpe contrasten mijn grootste kwasten kwamen niet…

ik heb stenen geraapt tot heden de wegen gemaakt de toekomst ingevuld met overleg en geduld mijn keuzes gedaan tot vandaag ineens is daar dat gapende gat de diepe kloof zonder pad met de brandende vraag hoe overleef ik de breuk als er geen morgen bestaat gids me mag ik jouw hand alleen perspectief geeft mij nog hoop op een tweede…

het leven stilt waar bomen in skelet nog rillen onder de noordooster vlokt zacht de eerste sneeuw zij dartelt in het luchtig vallen op de koude schrale wind bewonderd door een spelend kind haar lach brengt weer de vrolijkheid in een witte wereld terug waar stilte van de schepping heerst in het wissen van de sporen zal de winter…

heb ze niet in de hand kunnen houden mijn vrienden en getrouwen beschouwde hen als marionet wij baden vaak hetzelfde gebed heb ze langzaam aangelijnd verfijnd in manipuleren kleedde ze in gelijke kleren maar zij dansten niet zoals ik wenste het bleven eigenwijze mensen heb ze los gelaten toen zij hun kruizen hartgrondig gingen…

de rede is niet dom maakt nooit recht wat krom is gebleken laat mij maar zwemmen in die ronde kom wil van de wereld niks meer weten cirkel al een leven lang en altijd bang het hoekje om te gaan maar rede is buiten zijn boekje getreden ik had het bij het rechte eind het hoekje om is kromme praat ik blijf voor eeuwig in mijn…

ik zag je driftig schrijven in het natte zand woorden die jij van de daken had willen schreeuwen maar je kon de stilte niet verstoren van het eindeloze strand waar meeuwen keken naar de sporen van je voeten in het cirkelend zoeken naar een karig maal zij vonden slechts je boeken de woorden opgevist door een trage vloed van…

heb nooit het wit in blauw kunnen lezen het fluisteren van de wind begrepen de kleurentaal van bloemen verstaan alleen in jouw armen kon ik me laten gaan jij hebt tipjes van de sluier opgelicht met jou krijgt leven een gezicht deel ik in bestaan…

de wind fluistert niet meer maar vlaagt de bomen kaal wolken donkeren tot het diepste zwart regenen leeg uit een vol hart en ik trotseer de dovende kleuren van de herfstgloed accepteer verrotting en de dood met hoop op verder leven laat de witte deken van de schepping mij met rust en stilte dekken ik zal wachten tot een nieuwe…

zij hebben hun vogel opgetuigd met toeters bellen en veel linten vandaag vliegt hij uit nog zijn de vleugels lang maar de scharen van rancuneuzen zullen hem snel kortwieken in zijn vliegen breedsprakerig was zijn bek nog vol met oude leuzen het eerste piepen klinkt niet slecht de hordes zijn weer neergestreken na hun lange koninginnevlucht…

ik leg mijn gevoel op flinterdun papier de pen ontbreekt evenals een vaste hand om te schrijven woorden verdwijnen voordat letters elkaar vinden als een aquarel kristalliseren emoties in kleur op het witte vel ik geef je een vlek om te lezen de neerslag van mijn leven…

ooit heb jij jezelf bekeken uit niets is gebleken dat jij bijzonder bent gewikt en gewogen alle maten van boven beneden oké ik zag je op het pad wist meteen hoe jij was want je straalde kaatste licht in warme kleuren als een edelsteen gevat in een briljante setting van joviale jeugd en overmoed jij bent mijn diamant eindelijk…

zag op je gezicht de lichte spanningsboogjes van een aantrekkende wind nog verstond ik je maar langzaam ging het geluid van je woorden verloren samen op de dijk zwoegen en optornen tegen een aanwakkerende storm striemend jaagt regen in grauwgrijze vlagen slaat water kapot op beton wij draaien de koppen niet om nooit heeft natuur…

je schaduwen vervagen door het heldere licht dat anderen aandragen je lieve lach krijgt zonder zorg en pijn weer warmte en kracht ogen lichten op en stralen als de mams uit vroeger dagen in aanpakken zonder dralen jij bent meer dan herinnering leeft weer op tussen ons in samen verder gaan in een nieuw bestaan…

heb met vuur gespeeld het was heerlijk de gloed in je ogen te zien het spel van vlammen te volgen in het dansend komen en gaan op je huid nog heb jij je vingers niet gebrand aan de vonken die oversloegen wij hebben samen gerust ons in de warmte gekoesterd van het vuur dat nooit zal worden geblust…

op dwaze dagen gaan gedachten jagen hollen hoeven vonken ketsend snel voorbij op hol geslagen in een briesende galop oortjes in de nek ontembaar is de rug gestrekt de vrije teugel is genomen in de dolle jacht op dromen die met verschrikte blikken abrupt door chaos wordt gestopt nog dampen de flanken rollen woeste ogen in paniek…

ik heb jouw tijd genomen je nachten bevolkt met dromen dagen gevuld met bloemengeur donkere kanten van wolken bekroond met de bladgouden rand van de zon ben de melodie voor jouw woorden die in liefde tot lied zijn geboren jouw plotseling verschijnen geeft mijn leven verlangens die nooit meer zullen verdwijnen…

lichtgevend hangen de pompoenen in de boom begeleiden stapjes die onzeker gaan en toch hun mannetje willen staan een vogel schreeuwt weerkaatst in schrik van kinderlijk ogen wit handjes vast voor onverwacht de kleine dappere lach pas later in het volle licht verdwijnt de spanning uit het zicht dan is het feest de geesten…

ik speel al weer met sneeuw stapel de kristallen laat zonlicht uitgekiend op de facetjes vallen zo open ik een winterdag met witte pracht maar smelt van nostalgie als ik het landschap zie door koestering van handen wordt alles prooi voor dooi mij resten slechts de warme tranen het was te vroeg zo mooi…

ik plak de uren met draden in mijn web symmetrisch rijgen dag en nacht hun eigen plek hangen daar en vangen weken in spinsels van vergeten sluit mijn ogen in niet meer willen weten wat de maanden zijn draadloos zijn de jaren uitgesponnen het wilde leven heb ik zelf verzonnen…

er vallen blaadjes uit de ringen van mijn band ik heb ze niet meer in de hand alsof ze niets meer wegen dwarrelen zij schijnbaar onbeschreven naar de grond heb mijn boek verspreid de roman met korte spanningsboog ligt aan mijn voeten in het voorwoord al het afscheid en de groeten ik schrijf slechts uitgelezen boeken…

een hoge toon ontsnapt uit het orkest vibrerend in ontroering de zonnestraal uit een klein gedicht brengt mensen in vervoering vol liefde bij elkaar behoeft slechts een intiem gebaar grote vleugels slaan ze uit maar dragen in teer lijf de kwaliteit van leven…

soms struikel ik omarm de wereld wat hardhandig als ik verschrikt weer sta lijkt alles wel veranderd weet meteen mijn plaats en toch een tikkeltje opstandig de lijnen strakker het bestaan compacter de flierefluiter eindelijk goed wakker…

de kale rots smelt aan mijn handen spreekt vloeiend over haar ontstaan de eeuwen lijken ongemerkt aan haar voorbij te zijn gegaan zij kent de oude talen heeft generaties lang zien vechten voor hun toekomstidealen majestueus verheft zij zich in de woestijn met aan de voet een lichte pijn daar verbrokkelen haar lagen door erosie…

ben het zoeken beu naar hemel hel en paradijzen magie mystiek alles ligt op aarde zomaar voor het grijpen als ik in je ogen kijk dan hemel ik gelijk hoor paradijselijke tonen in je parelende lach toen jij mij die appel gaf geen hoogmoed val of slangenbeet omdat liefde die vergeet wees niet bang geniet van samenzijn in de…

in een zachte wind daalt lichte glans op het natte gras ik zag je lieve lach in rouwende gedachten ogen die in milde wijsheid ons weer begeleiden nog altijd in een warm aanwezig zijn nu zonder zorg en pijn jij die alles wilde delen hebt het aardse terug gegeven maar je lach en ogen zijn gebleven…

dromen draaien door de mallemolen van mijn geest zij kleuren echt lijken op wat is geweest een enkeling kijkt ver vooruit in beelden die nog niet bestaan ik laat ze gaan of haal ze in angstig in een kring waaruit ik enkel kan ontsnappen als ik zwetend wakker word door de gil die ik hoor net voordat ik zal worden vermoord…

ik zie wat uit jouw handen komt het heeft de kleur van liefde er is geen vergelijk als ik naar anderen kijk jouw vorm toont eigenheid iets unieks dat nooit een tweede schaduw heeft jij legt je ziel in alles wat je geeft…