Alle inzendingen van wil melker

jij bent nooit weggeweest een gedachte die blijft hangen altijd dat verlangen naar hoe het is geweest jij met je sprankelende geest wolkte in wit hoog uit een zwarte bui in vederlichte schoonheid raakte de ijle sfeer van eeuwig geluk in die ene ademloze kus ik wist dat de liefde niet kon blijven in het stuk dat wij samen wilden…

pas als de avond valt en dauw het gras nat maakt kom jij tot leven is de matheid in gebaar en ogen snel verdreven in het lonken naar de maan steels zoek je de bezem en waar schaduwen de bomen raken ga jij ons verlaten snel als een vage veeg langs gelig licht zoek jij de kring van paddenstoelen op het gezang en dansen rond het…

je schrijft met vlammend licht buien aan de hemel zwarte letters krullen wellustig op een grijze achtergrond tekent in kleur nog wat vage regenbogen waarop in donderend applaus je creatie door de wind wordt weggevaagd de nachtelijke stilte maakt een blanco pagina weer zomers klaar…

je blijft niet buiten schot als rijkdom de ultieme vrijheid geeft voor idealen schieten ze iedereen kapot het is de eenling ziek of gefixeerd en groepen die geweld niet schuwen om ons hun ideeën door de strot te duwen raakt onze maatschappij haar openheid nu kwijt omdat ook de naaste buren onopgemerkte extremisten kunnen zijn of…

jouw klaterende lach hangt tussen de regengordijnen vandaag ogen trotseren speels en ondeugend de kou van de wind in je bewegen dansen de druppels hun natte muziek waar je ook gaat rimpelen plassen steeds verder je lied jij maakt het weer in jouw stralend gezicht wordt de zon nooit gemist…

ik zag je wit met donker in bewegen jij die vroeger met perfecte vormen alle kleuren straalde in je jeugd de hoogste toppen uit het leven haalde nu ben je bijna transparant en schaduw jij het leven nog even en de wind neemt je zo mee wat blijft heb jij ons al gegeven…

heb geploeterd het zaad gezaaid de bloemen op zien komen geoogst de vruchten waren mooier nog dan in mijn dromen maar met die rijkdom kwam ook stilte mee die de voldaanheid afbreuk deed met vragen twijfel aan mijn ziel liet knagen wat moet ik met die bloemen aan zijn zij de reden van mijn bestaan…

je vloog een sierlijk trage vlucht draaide en kwam terug de nek iets uitgestoken ik voelde me een prooi in ogen zonder mededogen je schorre kreet beet me in schijnbaar achteloos negeren de nutteloosheid toe om in jouw wereld nog te existeren…

zie in de regen je lach tussen de druppels schuilen ze licht op in het vlagen van de wind je gezicht is nat maar onder het dak van je wimpers glanzen je ogen we zingen in het zachte ruisen ons liefdeslied waar refreinen na regen altijd de zon laten schijnen…

jij hebt de kracht om alleen te groeien te bloeien op de richel van een steile rots wilt geen kleur en geur met anderen delen daarvoor ben jij te trots maar in het vergezicht van eenzaamheid zijn de nachten koud erbij horen geeft aan het bestaan toch iets vertrouwds het is de prijs die jij betaalt als je op grote hoogte…

de trofeeën van het jagen in het leven slagen staan in huizen van geluk de auto’s opgepimpt het kind is hoogbegaafd iedereen een eigen paard maar de buitenkant is slechts decor het toneelstuk is een flop er is geen hoofdrol weggelegd voor samenzijn ieder neemt de eigen trein men spoort niet met elkaar koppelen en rangeren hebben…

ik vond woorden voor het naamloze lied van verlangen de melodie is een leven lang tussen ons blijven hangen jij zong ik tikte de maat het refrein deden we samen mijn woorden jouw zinnen die spanning leefde van binnen de poëzie van ons leven hebben wij muzikaal hart en ziel gegeven…

je schipperde maar kon de koers niet houden roeide tegen stromen op met een te groot verval pas later in rustiger vaarwater kon jij gaan ankeren de kade trok je niet voor een plaats in het groen zou jij alles willen doen jouw elementen zijn nu in balans jij bent op het water aangeland…

zag je lopen in de wind stevig stappen maar nog sierlijk als een kind haren dansten kregen vleugels werden blond gedragen door de sterke vlagen en in de luwte van je ogen vond ik rust toen ik je kuste op de dijk met liefde binnen handbereik bracht het windje in de rug ons toch niet sneller terug…

je nam de regen met een lach liet druppels langs je vingers glijden haren golfden nat maar in je ogen brak de zon al door in een ondeugend licht je stem was zacht en hoog kleurrijk als een regenboog je rook naar gras terwijl je mij opklarend de laatste onweerskussen gaf…

winst klimt over ruggen graait met handenvol samen is niet meer te overbruggen omdat je van een ander snaait altijd beter en dus meer zo weerklinkt de evolutieleer niet met brute kracht maar met slinks verkregen geld heb jij alle zaken in je macht ik speel dat spel niet meer opgedrongen monogame regels doen mijn polygame genen…

de regen was geen spelbreker maar tekende allure op je lijf koelde zacht de eerste zonnebrand gaf onverwacht je vormen prijs een waternimf in het natte gras met madeliefjes om je heen ik nam de foto die niet mocht je lachte met de regen mee…

er is veel hooggeëerd publiek maar het circus speelt voor ons alleen warmbloedig dansen paarden met hun ranke benen een figuur acrobaten voltigeren en aan de trapeze lijken salto’s moeiteloos te leren het wildebeestenspul laat alle tanden zien in de dressuur van de dompteur toch heeft een kleine clown op het eind de show gestolen…

mijn stilte is nooit leeg maar loopt vol beelden het is een feest waarin kleuren en vormen verschijnen in afgestemde tonen laten zij tal van emoties boven komen die mijn geest verslaan als ik me volledig laat gaan dan moet ik dansen op klanken die alleen in mijn stilte bestaan…

jij laat witte vlinders vliegen uit het zwart hebt ze aangelicht hun vleugels geschikt in letters doen ontwaken na het lange slapen op papier op zachte zinnen wieken zij de zon tegemoet in zwart staat hun boodschap als groet…

ik heb met jouw woorden mijn imperium gebouwd de vergezichten in je ogen zijn me al vertrouwd jij ademt wind die wolken laat spelen in een blauwe lucht je lach jubelt over bergen en zeeën krult golven met schuim kom liefste naar het paleis van mijn keizerrijk daar klopt het hart in luisterrijke zalen jouw warmte zal…

in hoeken van de eeuwigheid ligt de tijd te rusten van zijn reis op zonnewind in de luwte van niet gebeuren stapelt mogelijkheid zijn kansen op toeval lacht als teruggaan in verleden onverhoedse perspectieven biedt om alsnog verloren tijd weer in te halen op de weg naar eeuwigheid…

heb als jonge loot het bos zien groeien in seizoenen bloeien samen ringden we de jaren in voor en tegenspoed tot kreun en steun het bladgeruis ging overheersen ik zag ze vallen in de laatste zomerstorm geknapt als lucifers mijn bos is weg ben kwetsbaar en alleen de wind jaagt langs me heen ze hebben me gestut verplaatst…

een vleugje blauw wat wit en grijs een warme wind waait door mijn fotoboek geen palmen en heet zand of bikinimeisjes op het strand van verre oorden in eigen woorden vertellen mijn plaatjes het unieke verhaal van deze zomer waarin jij de hoofdrol speelt het licht verdeelt en zelfs de choreografie ongemerkt van mij overneemt…

jij die altijd alles in de hand hebt gehad moet het nu overgeven nog onafhankelijk van geest maar je lichaam leidt een ander leven de ramen zijn gesloten gordijnen filteren licht op de afwezigheid in je gezicht niet jij zal hier de deur gaan sluiten zoals je altijd hebt gezegd toch zal je lach ook in het nieuwe huis weer klinken…

er zat een knoop in de tijd ik trok aan het kortste eind kon de grote lus herinneringen niet meer binnenhalen moest ze laten gaan uit de verbanden die mijn jeugd omspanden kwam nog wat fragmenten tegen uit een ongekend verleden maar te weinig voor een fundament wat losse stenen en cement zwerf op het net in verloren tijd…

nog zie ik de opgeheven hand kan er niet mee leven zij blijft zweven voor mijn geest en deelt de wegen die ik neem nooit frank en vrij jij bent er in verschijnen altijd bij is het een waken of daalt de hand opeens in keihard raken jij kon mij geen vingerwijzing reiken ging dood zonder om te kijken…

kom schuilen onder het bladerdak loop met mij het schaduw pad weg van het helle licht dat genadeloos je zorg en pijn beschijnt een kleine pauze op een omgevallen boom samen praten zonder schroom in delen vallen lasten van je schouders die doodmoe van het dragen zijn met een gestrekte rug weer terug in het licht waar de zon schijnt…

slechts oude foto’s geven aan hoe ver het zicht was toentertijd nog tornen kerk en kloostermuren op tegen de westenwind groeven geladen met zout van zee en stof van de aarde in gebed met onvervuld verlangen gedragen door de wind een relikwie die aan het heilig roomse snoer is blijven hangen…

heb je bloemen gegeven waarvan de harten bruisen van leven de knoppen al sierlijk gelijnd hun vormen verfijnd in jeugdig ontluiken laat ieder zijn kleur en volwassenheid blijken uit het diepst van hun hart gaan de vruchten van samen als nieuwe generatie van start…