Alle inzendingen van wil melker

mag ik je hand even raken de bloem die jij plukt nog even haar leven te laten zie hoe fier ze nu steelt wiegend op wind in een wei pas betreden door lente bemind en nu zomerend in heden mag ik je vragen haar daar te laten de bloei af te maken om vruchten te geven in de kleur en de geur voor ons komend nieuw leven…

je slankte je hand zo subtiel dat jouw vingers mij raakten was bij je in seconden minuten en uren het kon mij niet lang genoeg duren wist je alleen raapte overal sporen maar voelde dat aandacht jou niet zou storen jij koos voor de dag waarop onze bloem het wildst wilde bloeien de kleur en de geur herkenden we later in zaken…

ben samen terug gegaan ja naar dat huis waar donker tegen muren kroop en slaap niet wilde komen daar in je kamer speelde angst met dromen jij voelde je nooit thuis je was een kind en schikte tegen beter weten zijn kwaad heb jij altijd geweten de stiltes vielen zwaar beladen met de daad ontsnappen voelde als nog erger kwaad…

kom ik ben de zon weer even zat wil je oogsten zien wat vruchten ons beloven ik schil je niet pel nooit je nieuwe bast maar wacht je opengaan en weet jouw zomer is nog niet gedaan je kleurde lente blauw en groen in ogen bent de wildste bloem die mijn hemel ooit nog zal gedogen je kiemde na het vurig rood van de papavers ze maaiden…

in een halve zon de schaduw sloeg al om op mijn balkon zag ik je buiten droomde me jouw hand jij liep daar zo parmant het rode koppie in de wind op eindeloze benen ik haakte aan jij liet me gaan een jochie als zovele maar je herkende toch mijn lichte blauwe ogen nog pofte voor jou echt speciaal kastanjes de eersten van dit…

je nagelde met slanke vingers langs mijn rug striemde rood ons namen in mijn vel ik las ze later terug toen hartstocht was beleefd en jij je eindelijk had uitgeleefd ik mocht het beest weer spelen en godvergeten lang met jouw de passie delen je tags staan in mijn huid hoe ik ook wend of keer kan en wil daar nooit meer onderuit…

ik heb je van de pilaren gehaald waar je sokkelde met ingenomen heiligheid je warmde in de zon van eeuwigheid in het licht van gebrandschilderde ramen een traan door wierook gelaten gelovigen riepen devotie in litanie steeds je namen maar ik heb jouw heilig huisje geslecht nee niet in gebeden samen gewoon door te gaan voor…

heb weer de zon genoten zij en jij halen het beste in me boven in warme koestering bemin ik jou zie de kleuren groeien uit wat het groen ons deed beloven de zachte wind waait geuren aan geboren uit ons samenzijn wij zullen liefde oogsten…

ontmoette warm de zon in blauw langs witte wolken haar stralen gaven licht voor even weer het zomerse gezicht ik spon een web om jou te vangen onzichtbaar in wat schaduw neer gehangen je landde in bekend oranjegeel en spon geen draad te veel je daagde uit ik hoekte nog mijn trekdraad vol met dromen maar jij hebt mij genomen…

jij zonde het blauw in de lucht ik schilderde wolken wat wit jij kaatste ons licht snel weer terug ik warmde mijn rug onder jouw stralen om mijn kleur op te halen en penseelde prilgroen ons verlangen wij bloeiden wild in bloemen die alleen deze zomer maar kenden wisten de lente in voorzichtig verkennen maar de zaden…

we draaiden zacht de tijd een pootje uit in het stelen van wat uren en minuten dagen bleven hangen in gewoon routien maar nooit werd ons afwezigheid door anderen gezien we kusten de seconden in liefde voor elkaar begingen zware zonden door te leven als een paar we hemelden want leven is een aards begrip onze liefde kent geen tijd…

jij hebt je laten gaan in blauwwitte wolken wiegde in prilgroene wind ik was het kind dat mocht spelen met jou samen plukten we wildere bloemen dan ooit schikten in liefde ons mooiste boeket jij koos de kleur en ik liet de bloei zacht ontwaken wij waren samen gaven de uren de meest lieve namen niemand heeft ons gemist alleen…

kan waan van glazen torens macht en geld zo maar bestaan heeft de eerste wereld ooit iets voor die kinderen gedaan is onderdrukt gevolg van jouw vrijheid met als product geen geld en ongeluk glazen torens breken dromen storten in armoe zal zich wreken dit is maar een begin want spiegels glinsteren niet meer waan is door de…

zag een opening naar jou in de vinger van je hand gebroken lak op alle nagels overviel je in de stress van bezig zijn je handen warm zacht hun onverzorgdheid deed je maar even pijn ik gaf niet om die uiterlijkheden ze stamden uit een ver verleden maakte je nagels rond en schoon en lakte ze in de kleur van onze droom…

druppels sprankelen in het web dat je hebt uitgezet het licht van ochtendzonnen spreekt en breekt in alle kleur maar je trekdraad is te zwaar beladen en dwingt tot dwarse daden want je ontbijt vervliegt omdat het zich bevrijdt ook deze morgenstond brengt jou het water slechts voor even in de mond…

ik zag de straat zijn spelletjes weer spelen het kletsen en de lach het hangende vervelen een bal die kaatst in glanzende portieren de enge buurman verderop laat zijn gordijnen kieren onzekerheden schreeuwen hard merken onderscheiden namen ze voelen zich vaak heel apart maar het liefste zijn ze samen hun ogen zien alleen vandaag want…

heb mijn hand weer gelegd op je hart de foto's leg ik apart zag je wonen en dromen inpakken van wat is geweest je knipte de linten er af verzamelde waar je om gaf maar de doos van beleefd is gelukkig nog open spoken uit een verleden gaan echt niet meer mee je laat ze alleen in de heerlijke troep om je heen er scheiden geen…

wat in jouw handen bloeit is nog een kind van alle dagen zonder vragen groeit zij jaren in genieten van de dag en enkel in ervaren je hebt haar lief herkent alle gevaren want de dagelijkse zorg gaat zo diep handen waren vastgebonden want geen arts zei onomwonden de prognose hoe haar leven moet nu weet je eindelijk beter zelfs…

ik waaide vleugels jij loste nog wat engelen wij droomden vrijheid op een warme wind thermiekten samen naar een ongekend hoogt tot de cumulus zich boos over ons boog draaiden door de luchten konden onweer en de storm nog ontvluchten en oogden eindelijk orkaan in zijn stilte konden we weer rusten en langzaam aardwaarts gaan maar…

ik blies ons glas tot zomer sloot met warme lente af we kristalden snel als dromers in de bol die onze hemel was jij kleurde licht in regenbogen ik groende in extase meer dan opgetogen toch moeten we gaan scherven om onze oogst weer ongeschonden te beërven zij is volrijp en kan de winter aan laten we nu samen voor een nieuwe…

ik groef koel zand legde dat op warme eindeloze benen met liefdevolle hand we waren op het strand verbrandden voeten in de gang naar zee zij fluisterde verkoeling golven namen ons snel mee steeds verder uit de kust hitte werd met schuim geblust daar dreef je aan mijn handen in het spaarzame oranje pas toen braken voor mij alle banden…

heb je weer ontmoet in video gaf jij met warmte en vol liefde weer je groet je ogen raakten ik proefde in herinnering je smaken het deed me goed maar miste je slankevingerhanden die tijdloos door mijn haren kamden de kerkklok waarvan het luiden was gestopt om uren voor ons op te sparen we hemelden zo godvergetenlang en landden…

heb in zwart het wit van je ogen zien lichten jij contourde het donker van twee intiemer dichtbij hoorde je adem proefde je lippen jij was me nooit zo nabij jij gaf je hart en ik mijn ziel in bewegen zijn samen voor even het aardse ontstegen…

mag ik je hand vasthouden want de chaos is zo groot weet heg nog steg kan niemand meer vertrouwen de toekomst lijkt wel dood weet niet eens hoe te beginnen zelfs het eindigen is me niet gelukt heel diep van binnen sta nu met handen leeg maar weet me niet alleen omdat jij ook mijn chaos meebeleef…

je groeide in mijn bloemenbed bloeide met een schat van kleur je geuren waren ongezegd ervaarde jou als eersteling in pril groen ingebed koesterde jouw stelen de bloeiwijze was anders dan zovelen wiegde in de wind je hart koos voor de zon je opende ik wist op dat moment dat ons leven echt begon…

bloemen geplukt om dood te versieren met leven emoties applaus op de kist wit gezicht in een glimlach een leven en drie maten vooraf gaven toon aan de band ze wiegden gevoel met familie en vrienden verstrooiden de dood zochten troost in hun eigen verhaal klarinet en sax fluisterden taal hij was hun ziel zong met elan hun donkerste…

zag je hand voelde je slanke vingers reiken naar mijn woorden ik raakte je wel in een verkeerd bereiken we golfden maar niet op slag ik overspoelde met kracht en gevoel jouw woorden en weet dat ik dat niet zo maar bedoel mijn vloed bracht de hoogte van springtij toch ben ik blij dat jouw kust mij trotseerde in elkaars woorden…

zag de bui al dagen hangen je cumulust in wolken onweert in het binnenland maar aan het strand heeft kou van zee en zon alweer de overhand we duinden in het groen en geel zagen vossen en konijnen in een fractie van bewegen warmte werd ook hen te veel toch kwam nog onverwacht een stil gordijn van regen zag druppels op je witte shirt…

heb de hoofdletters al neergelegd gekleurd met leven en ervaring in klein schrift komen de zinnen nog geschift door nemen geven en beleving de uitroeptekens heb ik uitvergroot als kenteringen in tijd emotievol in felle strijd toch rijmen vaak de meeste strofen een enkel dissonant blijft altijd beterschap beloven…

mag ik even glinsteren op je hand in warmte mijn kleuren tonen jou de facetten laten zien van het leven aan de rand ben ooit gekloofd in de hardheid van mijn tijdloos leven briljantte in de setting van alleen maar geven maar jouw lach en ogen polijstten mijn oneffenheid haalden karaten boven in jou vond ik loepzuiverheid en kan…