Alle inzendingen van wil melker

ik zoek stilte kathedraal koelte en de rust van eeuwen ik vond ze daar gesokkeld en verheven tot heiligheid zag hart en ogen hun leven hebben zij tussen mens en dier bewogen maar eenmaal boven restte pas het echt geloven hoor de litanieën mensen op de knieën ik bid en zie de wierook kringelen in het onnavolgbaar zacht devote…

je hebt mijn bodem doorgrond vond zand zee en duinen een plaats om ongestoord te struinen langs de lijnen eb en vloed het weidse uitzicht deed je goed gaf ons de moed de plek om van elkaar te houden liet je drijven in de zee ontdaan van alle zorgen zo werd vandaag weer ongemerkt morgen nam je mee in vele vergezichten maar pas…

we wisten je verlaten alleen gezicht heb je gelaten op het linnenwit bergden calvarié donkerden de wolken je riep drie keer de vader aan toen was het goed een lans vergoot het water en wat bloed vrouwen legden af wat jij gegeven hebt rolden zware stenen voor het graf waar uit jij weer bent opgestaan op paasmorgen kerken mensen…

was één in paradijs maar evaat adam abelt kaïn na de zondeval mozest mensens stenen tafelen tot gerechtigheid judast in gethsemanie na drie keer hanenkraaien liep je met apostelen de staties mee om te verraden bent dualist in vrijheid en gebondenheid beauvoirt sartre tot ontspannenheid jij de goede moordenaar alleen zijn…

mag ik af en toe de werkelijkheid nog even dromen in je komen net als toen je was zo pril en lentegroen niet ongerept maar bloeide voor het eerst de kleuren die je wilde geurde paradijs met de adam die jou gaf wat je een levenlang al had verwacht…

je schijnt als altijd licht straalt in het duister van mijn woorden licht de donkere kant van letters op die in samen denken zijn geboren ik adem het gedicht maar zwicht voor vleugjes poëzie van jou verander het dan gauw ja ik erken jouw kracht van ongeschreven regels het wit heeft blijvend liefde tussen ons gebracht…

verras me eens decolleteer je ronde vormen laat ze maar zien en heb lak aan opgedrongen normen bruin tepels in hun zonnehof en laat het zachte wit verkleuren in steun en separatie opgesloten kunnen zij alleen nog functioneel hun melk en honing geuren maar in ons paradijs zijn drempels overbodig is jouw passie zichtbaar nodig…

je bent een glimlach in de nacht tanden die zacht glanzen laat slanke vingers dansen op ons ogenwit dat vrijt hijgt als ik je raak laat remmen los en gaat je hemelde me op in komen pas in de zevende liet jij je kronen…

een bal rolt rood tussen spanning en verwachten ik ken je vele nachten passiezacht nog ongekleurd tot in het ochtendlicht orgastisch wit de lakens geurt en jij uitdagend rond de bal terug speelt als rood verlossend komt…

we vliegen zonder vleugels spreiden armen in windstil moeten lopen zonder passen omdat de voet geen wegen wil met mijn liefde zal ik pijn doen van je houden met mijn haat eeuwig zijn in jou begeren als je ooit voortijdig gaat samen dagen zien als morgen iedere blik een andere kijk verschillend in elkaar beleven respect als ik je niet…

je hand slankt vingers in muzikale boventonen je touché voelt als een goddelijk onderkomen snaart direct in een finaal akkoord na langzame préludes raak je een hemel de zevende heb ik gehoord nu sta ik aan de poort vraag petrus om ontsluiten hij laat ons niet buiten weet dat ik met jou het paradijs en het hiernamaals heb gescoord…

ze praatte ik verstond haar niet zag de mond een slangenkuil waar ongedierte welig voedsel vond spinnen in hun dodelijk web de strontvlieg in alarmkleur een pissebed laag bij de grond ze ademde de geur van hel sproeide vuur in dubbelzijdig blussen ja ik ken haar wel wilde sussen was te snel nog niet uitgeraasd kreeg ik de…

zacht streel jij mijn hart met warmte mijn huid je licht me op laat schaduwen verdwijnen brengt contrasten in het reine scherpt de kanten af weet vloeiend in het rode opgaan dat het bloeien wordt gedaan je lacht in ogen opent morgenblik in een stralend dag gedogen streel mijn hart en warm mijn huid voordat de avond ons weer binnensluit…

jij gaat niet voor applaus maar voor het samen spelen ieder instrument mag van jou de hoofdrol stelen als de loftrompet gestoken wordt en pauken trommelen hun magische finale gun jij hen ook het slotakkoord je laat de altviool vibreren wenkt op tijd de jonge vrouw die als sopraan het in de hoogste tonen gaat proberen legt…

zag de ader kloppen in je hals je ademde iets sneller mijn handen waren traag en streelden je toen feller huid verstrakte in het groeien van je lust je hebt mijn tepels zacht gekust je wilde met mijn borsten spelen vingers gleden naar beneden ik voelde hoe je binnen kwam mij heel teder nam we waren samen dat moment het geluk…

je nam mijn hand penseelde strakke lijnen daar waar ik vaag de zon op morgen weer zag schijnen ik donkerde in scherp contrast jij lichtte op waar ik reeds al mijn schaduwen had aangebracht het wordt ons schilderij ik koos de vorm en kleuren jij was erbij en al het fruit zal heerlijk naar jouw zomer geuren…

waar is de tijd als ik langs cheops rijd nu op kameel het fijne stof weer in mijn ogen bijt ik het westerszijn vermijd ze stappen traag en arrogant door het woestijnenloze zand het is ineens cultuur hun tred heeft al eonenlang dezelfde voetstap neergezet…

voet mijn stappen terug zoek sporen die ik ben vergeten rest nog een vaagjes weten van hoe het was ben op pad stap de treden die ik ben gegaan tot heden en leg verleden bloot tot in de moederschoot voel weer de buien en donkere luchten zie bliksem waar we vaak voor vluchten de kou en warme dagen kwam jou om liefde vragen…

ook buiten hangt jouw stilte om me heen ik zie de mensen praten lachen maar ben er heel alleen kan je niet ontdekken in een stem probeer je ogen bij een ander even bloot te leggen je hart en ziel zijn van de wereld afgesloten voor even heb je iedereen verstoten jouw rust maakt alles stil de dood lacht zacht en fluistert of…

in de golven zie ik je lopen langs eb en vloed Van hopen eindelijk raakt het schuim van beter weten ja jij mag nooit jezelf meer zo vergeten daar ligt jouw rust door onze stilte zacht gekust…

we laten stilte spreken woorden blijven in gebreke om te zeggen wat we voelen voor elkaar zinnen openen pas diep van binnen omdat het buiten geen contact toelaat jij kleurt in zacht pastel mijn uren ik blijf turen naar jouw blauwe horizon in ongebroken wit penseel ik steeds je zit handen kunnen je dromen maar ik kan je niet…

kaats de zon weerbarst haar stralen laat me maar mijn bruin gaan halen in het ultra violet ja op mijn eigen bed ik zag je tussen wolken met schaduwen de hele straat bevolken je nam de mensen in warmte met je mee kou en wind volgden gedwee maar nu de lente komt en jij weer schalks lijkt te kijken naar het blauw dat niet zal wijken…

weer bloesem jij in vroege maartse dagen jouw wit en roze hopen zomers vrucht te dragen nog zijn de nachten koud als maan en sterren warmte vragen vernevelen en rook zijn jouw behoud zij zullen ochtendvorst vertragen bloei schoonheid op het land als ook de bijen vliegen is het intens de lente weer genieten voel ik jouw oogst al in mijn…

ik steel je op oranje blauw je ontluikt schitterend uit het winters grauw spriet in lentepracht trekt bijen aan de eerste hommels zijn al bij je langs gegaan jouw stuifmeel aan hun lijven zal in het diepste blauw bij virulente stampers blijven in zacht oranjerood komen zomers weer de vruchten bloot die herfsten in het grijze…

de eerste mensen slangden paradijzen door hoogmoed erfden wij hun zonden met afgrijzen schaamte is ons eerste mededogen de schepper stuurt zijn zoon van boven als verlosser van venijn hij brengt mensen nader tot elkaar maar golgothaat in pijn en dood vol overgave aan zijn vader in het rotsengraf ligt op een witte doek het rode…

je was al stam toen ik je raakte mijn benen amper het jonge lijfje konden dragen bloesemde in wit en rood vruchtte in bereikbaar loot de eerste kers ze waren zurig spannend rood omdat vader het plukken ons verbood hebt leven aangehoord mijn handen op je bast verkommerde in stilte toen ik het huis uit was je bent gekapt omdat…

wil de horizon voorbij maar ben getogen uit vette klei die veel te vaak verdronken is ze zuigt me terug als ik ontstijgen wil de wortels lam de stam weer te beschonken is dan wuiven slechts mijn bladeren door geestrijk vocht dat in het sap van aderen verruiming en vergeten zocht…

de wereld lijkt een flat voor iedereen een raam met uitzicht op vandaag en morgen gisteren bepaalt hoe meubels er zijn neergezet ramen zijn naar buiten openslaand lichtend dag en nacht maar ieder ziet de eigen pracht die hij in zijn gedachten had ik zag er paradijzen fresco's en inferno's naar de hemel rijzen catacomben en de hel…

ik geef je mijn hart wederom in jouw handen jij koestert mijn ziel opstandig in wezen agressie als taal maar ik heb jou het kind laten lezen hoe het beloofde kijkend naar ogen hunkerend naar liefde reagerend als staal spijkerhard vloekend op laagwater zoekend naar de steek in fataal jij hebt gebloed in woord en gedachten voelde…

haar ogen bewogen braken stilte in toenadering handen streelden verlangend jouw komst je weerde haar af woorden als straf ze draaide zich weg verslagen haar ogen hernamen weerkeerbaar de stilte geloken…