Alle inzendingen van wil melker

ik was een wereldheer mijn kruin nog vol behaard nu ben ik broeder maar draag als enige geen baard verloor mezelf in starend volgen van de bogen die welfden tot het dak vlak bij des herens hoogte bidstoelde in de refter die te koud voor woorden was chambrette achter een gordijn dat alle privacy verloren gaf ijsde bij de koude kranenrij…

weer heb ik mijn sandalen aan blotevoet al heel mijn leven alleen bij jou hield ik mijn sokken aan lees de aren van het veld dat anderen voor mij zaaiden de oogst is al geteld mijn bundel zal geen opzien baren maar ik vond jou mijn blauwe korenbloem nog niet gemaaid en koester je in opgaand groen hoor de woorden van de abt zacht…

de deur gaat dicht geeft zicht op lange gangen die met gebed en contemplatie zijn behangen draag een pij die ik gekozen heb omgord het touw met knopen die gestrikt zijn door een toekomst zonder jou ik orgel klanken voel mijn knieën op gebedenbanken laat de knopen glijden langs het schaamrood van mijn ongebruikte dijen…

ik ga kloosteren brandschilder jou in alle ramen de ochtendzon geeft mij ons samen als ik de vroegte knokig kniel jij hebt mijn ziel en ik leef daar aanbid je zonneklaar in metten en de lauden hoor ik je stem in koren die uit mijn stilte zijn geboren zal ontwaken in de dagen dat ik je liefde weer zal kunnen dragen ik omgord…

rood schemert zacht als wit de nacht ontkleedt van zwart licht de plaats inneemt naast schaduw van het donker slaap zich wakker maakt en droom beëindigt met een oogopslag dan zie ik jou rood geschemerd lichtend voor de dag…

ik zag je op het pad een takje wuifde met haar blaadjes op de wind ik had je nooit verwacht het stormde vandaag op gang komen ging traag maar eenmaal in de vaart waai ik met alles mee in alles wat voor handen komt tot zover reikt nog net mijn stom verstand ik wuifde ben de wind dag jij mijn lieve kind…

ik cement met steen en zand fundament in dorisch zuilen jij pilaart arcadisch vrij kent in slanke bogen het verschuilen samen tempelen we de griekse mythen keer op keer en parthenonnen weer ik ilias als jij odysseet met de cerberus alleen de styx brengt charon en mijn rust…

ik vond je in de winter van mijn hart beademde je vleugels tot het ijs heel langzaam brak zag je sprieten rekken en de kou uiteindelijk vertrekken nu toon je lentekleuren in de warme geuren van mijn hand bent klaar om uit te vliegen en naar onbekende oorden te gaan wieken ik geef je zon en al mijn liefde mee zoek het land…

ik dacht je harder dan een steen je bent er geen je hart klopt kunstig woorden bij elkaar emoties in een loos gebaar je frutselt met gevoel knijpt teksten fijn die ooit in pijn geboren zijn de afstand is te groot om mensen van dichtbij te zien slechts koelheid geef je bloot je denken is meer zwart dan wit nuances maak je dood…

het grijze veld had weer een bloem nog bloeiend zonder steel grijs werd wit en zwart de bloem was dus teveel…

je telt tegels tot oneindig wilt verdwalen in de zon schrijnen doet de pijn verdwijnen je mag niet weten wie begon vandaag is gisteren vergeten alleen maar morgen telt je ogen hebben het geweten zijn handen hebben jou gepeld je haat het stomme hijgen doet alsof je er niet bent je maakt je los uit deze lijven wil niet dat hij je zo kent…

stormde in gebroken takken joeg vogels onvermoeibaar naar de kale vlakte schoonde land en erf van ongerechtigheden in mijn spoor van pas verleden nog razen wolken langs het zwerk verregen ik het klokkenluiden van de kerk maar mijn werk is gedaan de schade lijkt beperkt leg mij langzaamaan te ruste laat winden nog wat zuchten ik…

ik schaduw zijden voel het lijden dat geen licht meer kan verdragen stop de pijnen die om meer verdoving vragen breng rust en stilte terug dan ontvlamt de geest zij weet het lichaam is al veel te lang geweest wil naar het warme licht vliegt in paradijselijk bereiken uit de tunnel zonder zicht schaduw heb ik meegenomen maar op…

je ornament barok in lange rok en krult uitbundig in je rondingen monumentaalt in rijk en warm bezit ogen stralen uit het donzig wit haren opgestoken ogen iets geloken met fluweel gevoerd de taille ingesnoerd zo open je de dans op het gala van de eeuw de prima donna van het bal maar voelt al binnenin het eerst verval…

ik kijk altijd naar boven al in mijn wieg zag ik heel hoog je ogen mijn eerste stappen aan jouw hand voeten die mijn vrijheid kozen jij wilde dat de bomen hoger zouden reiken dan mijn aards begrijpen zag verlangen in je blik je maakte mij onzeker dat moeten gaf me schrik voelde pijn als ik niet kon voldoen aan wat jij dacht…

zoek ik je ogen om mezelf te zien je hand om eigen warmte te voelen vind ik in jou wat er niet is misschien regen heeft me weggewassen ontspiegelt mij in dunne plassen zonlicht heeft mij anoniem verdampt wind verslijt gestaag mijn weerstand erodeert de jaren tot herinnering verstuift mijn leven door versnippering ja ademt dagen langs…

mijn voeten stranden en verzanden in een zuigende zee ik wil met je mee in het dansen over golven springen in het schuimend wit zie je gezicht in de zomer van morgen je stralende blik zonder zorgen voel weer je huid in de warmte van zon smeer de gevaarlijke stralen eruit jij dook meteen in de koelte van water ik kwam maar…

de maan vervleert door klapwiekende muizen stralen korten schaduw tot ontkleurend duister de grond is nog warm als licht zich spiegelend aan de hemel de aarde een laatste veeg geeft maanlicht versijpelt in vallende schemering een ongebroken witte roos in geel verzachtende reflectie roos en maan zijn roekeloos in hun oplichtend…

ze schrok vloog op zag de hagels van het schot haar verenkleed roodbruin verteren vleugels scheerden kort de vlucht het suizen klonk vertraagd als ruisen van een schaduw door te zware lucht ze vloog haar weg schreef cirkels pijn fladderde en duikelde struikelde het gras voorbij ontvlamde zacht gespreid in doodse stilte…

je wintert warmer dan gedacht valt in regen naar beneden daar waar sneeuw is verwacht je vorst nog voor geen ogenblik slechts een enkele ochtend had een wit gezicht want jij kunt niet vriezen in een warm hart door alle lieve lentebloemen die ik bracht open het seizoen en weet dat vorst is afgelopen samen breken we een nieuwe lente…

je had de herfst al afgeschreven de oogst is uitgebleven maar de winter is niet koud de eerste bloemen heb je al gezien misschien te vroeg in de natuur nog clandestien het hagelt soms maar sneeuw is niet gevallen en koning vorst regeert op andere plaatsen zijn vazallen mag ik je nog een lente bieden groeien in nieuw samengaan bloeien…

ben weer teruggegaan heb eeuwen van vooruitgang van de hand gedaan uit de gouden driehoek mayaat de cultuur in het zacht glooien van hun heuvels helaas nog maar van korte duur ik azteek hun geniale bouw in schitterende tempels daar waar wij middeleeuwden bleven zij beschavingstrouw matte riet tot boten met hun ronde neuzen paasde…

je kwijnt in helderheid ogen fletser als in spijt de zon kan zelfs zijn licht niet aan je kwijt het gras buigt zacht je sporen huilen dauw omdat de kleur licht groenig aan je voeten kleeft bladeren dwarrelen rust ritselen de stilte in vergeten drukte speelde hier plezier je adem slaat de wereld aan met kille somberheid het dreigend…

je obeliskt op grote pleinen pilaart mijn liefde in het kleine tempelt rust voor hen die zoeken en in meditatie anderen ontmoeten piramiet in groots begraven geschoond met zweet van generaties slaven toch ontspring je weer de dans lacht de ruggen toe van niet geziene geesten cultuurt de tijd met heel je wezen in onafgebrokenheid…

je hand ligt op mijn kruis voel de draden trekken aan mijn armen en benen ze glijden langs het bekken naar beneden ik ben van hout jij hebt mij bekleed met hart en ziel je stem gaf mij karakter in het strakker trekken van de lijnen in mijn lijf het houterig verblijf jouw kruis laat mij dansen met anderen sjansen je stem daagt…

ik teken net het nieuwe jaar in prille lijnen weet dat lente zal verschijnen maar de takken zijn nog kaal somber is de lucht het licht is nog tekort om warme zon te schijnen maar waar ik stop knopt al een blad dat wacht op het winterse verdwijnen…

je handen leken heel nerveus ze waren snel speelden hun spel en met intiem gebaar ontvouwden zij geheimen je ogen hielden mij gespannen op mijn plaats ze daagden uit verlokten mij mezelf te vergeten jouw spel ik had het kunnen weten was gevangen in jouw blik met passievol gezicht joeg jij mij heen en weer kwam keer op keer en kreunde…

verre geluiden verhalen van stilte bemuren de leegte houvast door begrensd stilte hangt mazen in het net van de tijd weeft draden van rust in het patroon van bestaan breng me jouw stilte ik geef je rust kom we gaan leven als de haast is gevlucht…

er is een noot die jengelt om een melodie van wie het witte doek dat nog steeds wacht op streken van de Brood ineens is er de vlam die vuur ontsteekt en Brood weer leven deed in verf op de kwast klinkt melodie die op papier de noot en componist maar steeds vergat…

heb al mijn kruit verschoten in een spetterend nieuwjaar zag mijn sterren in jouw ogen stralen de klap kwam zonder dralen het oude jaar ís uitgegaan in zachte weemoed hebben we de deur achter haar dicht gedaan katerig gaat nu de eerste dag weer open vol beloften en nieuw hopen jij was de laatste vuurpijl die ik had jouw vuurwerk…