Netgedichten

netgedicht (nr. 14.166):

Stilte schreeuwt je schuldig

je telt tegels tot oneindig
wilt verdwalen in de zon
schrijnen doet de pijn verdwijnen
je mag niet weten wie begon

vandaag is gisteren vergeten
alleen maar morgen telt
je ogen hebben het geweten
zijn handen hebben jou gepeld

je haat het stomme hijgen
doet alsof je er niet bent
je maakt je los uit deze lijven
wil niet dat hij je zo kent

stilte schreeuwt je schuldig
omdat je nooit iets hebt gezegd
wie zou je geloven
hij is goed en jij bent slecht

je wast en poetst je lijf
voelt nog de hitte van zijn handen
je schaamt je wordt vroegwijs want
schuld blijft aan je lichaam hangen