Alle inzendingen van wil melker

ik heb je zien ontwaken in de verschraalde wijn van halflege glazen asbak vol agressiepeuken waar de laatste rook vervloog uit woorden over samenzijn met de geur van oudjaar in je haren wapperen je handen nog herinnering ogen blikken toonloos twaalf uur en wat er over is van van ons sensationeel begin maar op de bubbels van champagne…

mag ik een kersttak voor je breken voor even al die glittertjes vergeten jou ruiken aan het groen nog is het vers maar in gebroken zijn zal zij ook sterven in en met ons samenzijn het oude jaar nog schittert bling in volle glorie een verlate kerstceedee zingt zachtjes de victorie van zijn komst op aard mee maar op de drempel…

verknisperd tingelding naaldgegroend verlicht verkruimelt kerst tot zwaarvertafeld geestesfeest nachtvergallend flonkerballend hellevuurgestookt tot winters mid stereogesticht tezamen allemaal versnikkend in het overgangsejaarsgelal vernieuwjaar in gelikte hielerij geflikte spielerei door anonieme durfals…

je hand ontrimpelde mijn huid streek zachtjes glad wat in groeven van verdriet zijn bedding al gevonden had ontkleedde mij ging teder plagend langs mijn borsten tepels richtten zich fier op door het laveloze dorsten cirkelde steeds lager langs mijn buik vertoefde diep tussen mijn benen ik haalde jou binnen bereik tot onze passie was…

je week glimlachte als ik niet naar je keek je ogen vroegen meer dan ik kon geven schuchter bood je mij je hart de diepte die ik voelde was door kou verstard je wist je leventje compleet koos voor harmonie zwijgen bij problemen beloftes had je serieus te nemen je kwam jezelf tegen koos vrijheid in je leven meer ruimte dan…

je rolt naar binnen in een glazen bol ik zie je vaag verstopt in kleuren van beweging je vertraagt wordt man het naakte constateren zonder schaamte breekt je los passie gaat floreren ik koester zacht wat jij als hard in mij wilt schonen kus je mond in zoenervaren natte dromen we komen tot de uitputting gaat lonen…

de straat verloopt in gevels en in stoep kaatst eindeloos anoniem laat ongezien verblijven potten vangen knikkers op krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je schopt er tegenaan of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst in stille uren…

de witte dagen zijn voorbij gegaan in groen en rood nog kerst de boom herinnering in wat zich eens in sneeuwrijk aanblik bood zij piekt een nieuw begin in weer een oudejaarse dood het vuurwerk wordt groots mag ik je hand in deze dagen met samengaan de tijd even vertragen in gedachten over ons vuurpijl maar verlangen zodat niets…

ik hoorde jouw woorden gedachteloos gaf ik betekenis diepte ze uit naar mijn idee jij bent anders jouw woorden verbuigen mijn waarheid draaien gemakzuchtige leugens terug ik dacht jou maar jij bent niet door mij jij raakt in wat ik jou laat zien niet mijn gevoel maar jouw beeld reflecteert tot eindelijk zijn mag de…

ik kijk je weg in golven donder je zout water krachteloos tot slierten wit je trekt het zand onder me uit ziedend wenk je fluistert overgave ik groet de wind het kale zand een vage duinenrij met meeuwen op het strand was een voetstap die door vloed werd afgeschuimd mijn sporen ben ik kwijt je overweldigt me met zee verwatert…

je togaat wit sopraant de nachtelijke mis als uitverkoren stem rees als ster in stil geboren worden warmde stro en dieren in de stal van Bethlehem bassen donkerden het slapen van de schapen in het balken van de ezel naast de os warmden alten zacht hun trots als herdertjes bij nachten zongen kinderen het blij verwachten nog…

mag ik je ontmoeten vanavond samen eindelijk het kind begroeten dat onze samenleving heeft gebaard winkels zijn gesloten alleen de noodhulp is nog open de rest stalt thuis in echtelijk geluk maar het is koud en mistig buiten zo stil alsof de mensen iets verwachten ik zag een ster maar dat was even over achten…

uit de samenzang van koren ben ik uiteindelijk geboren het is niet leuk een kind te zijn uit een zoveel gevraagd refrein ik ben het kindeke zo teer en fijn alleen mijn moeder had de baringspijn groeide op voor galg en kruis en wist in pinksteren mijn hemels huis vier nu uw eigen kerst in weer geboren worden klinkt halleluja…

er was niets tot ik je ogen zag de wereld keek me aan je lach een oceaan van warmte je liefde liet me nooit meer gaan je ademt met de geur van leven handen geven wat ik nodig heb we praten vrijen zacht als de nacht haar maan en ons de sterren heeft gebracht liefde is weer schepping tederheid ontdekking jij bent mijn paradijs ik ben…

jij kerststalt mij in winterse herinnering ik ezel warme adem over stro jij hoedt in nachtelijke weide de schaapjes op het eigen droog op het verschieten van de ster kan je niet wachten de koningen zijn nog te ver zingt dennenboom en kleurt de ballen vroom voor bethlehemse nachten ik sneeuw nog steeds kou heeft mij al jaren…

ik zie je staan met in je hand de lijnen acht en negen borsten recht vooruit je neemt tram zeven je wisselpassen raken naturel mijn ritme om problemen snel en ongezien voorbij te lopen ik droom mijn weggaan als je komt jouw denken weeft ons samen tot vegeteren in geborgenheid we lopen ieder op een eigen pad ik pak mijn zonnebad…

neem mijn winterrozen bevroren rood met druppels koude dauw ik heb ze voor jou uitgekozen omdat de herfst niet rijpen wou haalde me open aan de dorens in het plukken van jouw bloem mijn bloed vloeide in het warm herkennen van de kleur van toen ik hoop dat zij zal bloeien in het ontdooien van haar pracht de vorst zal overgroeien…

zon staat laag rietkraag warmt sloten met een gele kant kristallen kou maakt water strakker langs de zomen verzwart in ijs een brug teveel eenden kwaken hoenders houden ijs en water los schaatser kraken stilte knisperend in vaart diep de koppen pegels in de baard noordooster schrijnt de winter over land duurt maanden voor…

de ezel boog boog dieper door krabde met de hoeven aan de rots zette zijn vier poten trots in rust zij stalden daar hun kind in kribbig stro dieren ademden hun warme wind een ster verschoot in lucht die naar geboorte rook het winterde in warme schapenvachten herders zongen komst in lang verwachten Hij is gekomen als verlosser…

ik heb de nachten opgerekt in zwart ze sensueel kunnen vertragen in verborgen wat zich geven kan heb ik jouw aandacht willen vragen ik donker je zo teder gebruik de stilte van de nacht in strelend huiveren verleg ik alle grenzen genoten van jouw kracht je hebt me laten zien dat kou ongrijpbaar is gebleven hoe liefdevol het harde is…

noorderlicht valt buiig je hand penseelt rumoerig haar lucht schaduwen zuchten in de luwte van donker en grijs mengend schuift het mes de wind langs je geuren tijd om palet en je zinnen te keuren want wolken gaan breken in olie en kleur door het licht dat de zon met hen speelt…

strooi maar bloemen over giftig water prijs de vissen uit de zee de rekening komt later het betalen maken wij niet mee we spelen God met genen uit de schepping klonen zelfs schaduwen uit licht juichen iets te vaak ontdekking maar het inzicht wordt nog steeds gemist ik doe maar net of alles heel gewoon is verzet me wel maar zonder…

waarom schilder je de gele haat met paarse woedetranen in een grijs verdriet verbrand je lijsten en herken je de emoties niet trapt doeken uit hun raam omdat je schetsen pijn verstaan smijt kleuren snel op het palet vermoordt ze met je schildersmes en legt de stukjes op het doek omdat je hart en ziel verbloedt een goed…

ik zag ze staan ogen hemelwaarts schouders rondjes afgezakt afgegleden als je buigt of barst bot de koppen op de dikke nek met starheid ingebed stijf staand van gebeden vingers friemelen aan het kruis meiden dromen schurkend duivels ongerechtigheden graag verdwalend in Gods huis handen graaien zacht en wit beesten smakken mond en…

stil draait de wereld glijdt langs me heen enkels zwikken knieën knikken want mijn wortels gaan echt niet mee jij zei nee waar ik ja had verwacht ging mee vertelde hoe dubbel dat voelde samen geraapt wat we hadden verloren woorden gezegd die we niet wilden horen ik stapte uit trapte naar kiezels die zich knarsend verweerden…

een oogopslag als dromen zijn verdwenen geen licht zoals verwacht de ochtend is heel traag verschenen het roze vonkt in hoge lucht sterren worden met de zon geblust vogels kwinkeleren als het donkergrijze is gevlucht ik lees de dag na mijn ontwaken middag in het ochtendlicht de avond is nog wit gelaten omdat het licht daar donker is…

ik droom veel met ogen open zie ik stukjes blauwe lucht maar altijd weer die regen op mijn kop voel nattigheid weet nalatend zijn en zucht maar net als jij trotseer ik alle buien en grijp de wind met stormkracht in zijn nek ben het kind dat buiten speelt en voor de meeste mensen gek ook in extremen vraag ik je me mee te nemen naar…

wil je vliegen hoger vleugelen koersen naar een nieuwe horizon je onderscheiden in het grijs ontsnappen uit wat duf en stoffig is verdwijnen uit het nest waar je begon verdicht dan stukjes leven lees ze uit op kleur en weet dat boodschap vorm en toon je maximaal applaus zal geven en vooral heel weinig hoon zuiver zacht zal je de roos…

de boom wordt niet gekapt maar één voor één de takken afgeknapt langzaam naar omlaag tot waar de stam zich weer volledig rond tot aan de grond zij wordt afgezaagd en is gevraagd omdat haar jaren weer productie tellen de stronk is uitgefreesd en laat geen sporen na wortels geven zonder boom helaas al snel de geest…

zomaar droom maar laat je ogen kijken langs je wimpers schuin omhoog de laagste takken wuiven naar het mos het zijn de zachtste plaatsen in ons bos mijn hand nog warm van het rijden geleidt je naar de open plek daar dansen de gedachten omdat ze niet meer hoeven wachten hier ontmoeten zij ook andere geesten gedachten kunnen zij natuurlijk…