Netgedichten

netgedicht (nr. 13.827):

Overweldigt me met zee

ik kijk je weg
in golven donder je
zout water krachteloos
tot slierten wit

je trekt het zand
onder me uit
ziedend wenk je
fluistert overgave

ik groet de wind
het kale zand
een vage duinenrij
met meeuwen op het strand

was een voetstap
die door vloed
werd afgeschuimd
mijn sporen ben ik kwijt

je overweldigt me met zee
verwatert me in horizon
en schoont mijn laatste lucht
ik kan nu nooit meer terug