Alle inzendingen van wil melker

ik heb je ogen gekust met handen vol lust je warme lichaam gevoeld beroerde je lippen volgde lijnen waarin het leven je gezicht leek te schrijnen evalueerde het spoor van activiteit en weerstand in tijd tot voorbij lang geleden niets heeft je getekend door niemand ben je geketend voel je dus vrij kies maar voor mij…

je raam sprak donker kon geen licht verstaan je schaduw op behang was er nog niet zo lang gebogen over boeken het internet paraat zag ik je woorden zoeken studerende tot avonds laat dromend keek je vaak naar buiten hoorde dan dezelfde vogels fluiten ik ontmoette zo je lach zag gordijnen plotseling verdwijnen en dozen stapelden…

zie je ogen stralen het neusje opgetrokken in verwachten lippen die al lachen rond het puntje van je tong nog geen woord je vingers spelen welkom op mijn huid in jou omarmen kom ik eindelijk thuis voel de warmte van je lijf in het zachte raken we smaken passie en in jouw naam liet ik me gaan later hebben we gesproken is liefde…

op een bankje in het park zaten we gewoon spraken rustig over alles eendjes zwommen zondeloos voelde jouw hand in de mijne ging recht op en keek je aan zag je ogen die vertelden dat we samen verder gaan vogels fluiten uit de struiken eenden kwaken lieve lust bloemen kleuren volle borders en het gras ruikt naar geluk rozen geuren naar…

heb je vingers geteld in tien kon ik het werken van je leven zien nagels rood gelakt aan artistieke einden in lijnen rond je pols vond ik verhaal in jouw heelal groeten planeten stemmingsvol je marst kordaat in eerlijk rechte lijnen verfijnt als venus gaat verschijnen je rondt apollo's zachte kant en sfeert in jupiters geheime…

wind duwt mijn problemen zachtjes voort het licht blijft bij me als ik loop vooruit op wat er komen gaat zonnestukken zitten schaduw achterna vieren maan en feest wij staan alleen terwijl de wereld gaat in wind en zon mijn zorg en ik kom om zon brandt mij de aarde in als nieuw begin wind krijgt vat op wat…

waai maar wind wolk buien speel met regen als een kind storm en herfst de bladeren veeg stoepen schoon oogst mijn zomerdroom speel maar met haar rode haren draag haar lachen met je mee zij was strand in zomers warmte golfde bruinend in de branding van mijn zee morgen is nog zomer helaas van korte duur dan komt de noordooster…

ik streelde met woorden je huid mijn vragen heel losjes toverden blosjes op het zachtst van je wangen je vertelde in zinnen hoe diep en hoe teder je me wilde beminnen jouw verlangen naar meer ik schreef wat je voelde jij lachte en bloosde omdat ik wist wat jij met je woorden bedoelde zo dichtbij ik en jij eerlijk en open van alle…

ik zag je lopen een glimlach in de étalageruit verkopers gingen voor je onderuit tegeltjes zoenden je laarzen en klakten zacht het tikken na voor zij hun echo's tegen gevels plaatsten je warmde het terras met je spontane lach en in je ogen scheen de zon ja zelfs de obers keken vol verwachting om je bent gekend daar waar jij gaat…

scheef weggezakt voor de pc verdwijnt de echte wereld neemt me mee we gaan weer koppie onder in de virtuele zee zien maskers die gezichten zijn touwtjes die ze trekken handjes van hout een enkeling van porselein het lichaam kan verrekken ze spelen het spel van doden en vermisten mensen koud als ijs die liefde en de goot verwensen…

ik schrapte mortel weg bikte uren stenen uit je muren legde vuren aan jouw schenen maar jij nam verlegen steeds de benen ik nam je hand maar jij koos toch voor eigen land met huis en haard ben vertrokken met de noorderzon jouw recht wordt nooit meer krom…

momenten boordevol geluk de lucht en bomen zon en wolken niets kan stuk laat gras en groen maar bij mij komen een steek van jaloezie de blik van schrik het zaaien van de twijfel de onlust in de lucht het is de rust die vlucht stemmingsval is groot de oorzaak wel te duiden het zijn gewoon hormonenbuien waar liefde ademt…

in je blik zie ik het groenblauw van de zee weet dat wat je ogen dromen mij gaat overkomen nog zijn de golven koud de branding woest ik eb nog in aflandigheid daar waar jij vloedt maar in het springtij van de volle maan zullen wij voor altijd samen gaan…

geschrokken zit je met de brokken stuk in je lijf gebroken gebruik en verder uitgesloten ze beloven niets hangen je op aan tijd laten je bungelen in hoop tussen hangen en wurgen ze vieren en trekken tot de strop je laat verrekken in hun zee van tijd je ging voor de hemel die weg ben je nu kwijt…

op kousenvoeten kwam je binnen een gebaar dat ik alleen verstond omdat je met je lichaam leek te praten een woord dat even anders klonk omdat jouw mond de tonen kleurde zon wat feller scheen en zo de saaiheid van de dag verscheurde ik had niets in de gaten. ging opzij gaf je ruimte om te praten je lachte warm en voelde blij gaf mij het spannende…

opium op podium voor slechten en voor dwazen kom haal de glazen kunstenaars en bazen zijn het nog niet eens een lijntje meer of minder regels zijn tekort er hebben zich nu dwazen op de podiums gestort vanwege een poëtisch schijntekort clichés daar zijn we tegen die hebben wij alreeds geschreven wij bepalen het niveau wees…

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…

ik heb er een gehad of had zij mij haar hand bewoog in eigen leven maakte mij extatisch liet mij geven tot ik brak zij zag mijn angst verdwaald in brute kracht dumpte mij omdat ik haar niet komen zag angst troostte en omarmde mij met veiligheid van vroeger…

een zakdoek nat van kindertranen en hand de andere even kwijt vertellen ieder hun verhaal van droefenis of diepe spijt het tuintje bij een voordeur verwaarloosd met armoedig groen panden zijn uit betere tijden verwaarlozing is niet met verf te bestrijden zag je wachtend op de bus je haar verward je blik iets schichtig gewoon wat in…

ze ademde vergane glorie knietjes knookten in te korte rok donkere uitgroei in de blonde lok ze klassiekte een vergeten mode wiebelde op hoge hakjes trippelde te kleine pasjes fluisterde een haags accent snoepte iets te vaak gebakjes verkeerde in de hoogste kringen maar haar val kwam snel die cirkels zijn gesloten ze probeerde…

rust trekt witte strepen in het blauw de horizon verdrinkt verrimpelend in de verte roerloos liggen passagiers warme golven strelen loom en sloom een spiegelgladde zee stilte spreekt zich uit in blikken naar elkaar de lading groeit. emoties trekken spanning aan het onderdekse broeit een felle flits nog traag de donderslag bij…

ze zocht in uilenballen botjes lentebroed stampte zingend maanverlichte kruiden in een vijzel fijn kookte slangengif met mierikswortel tegen helse pijn joeg in middernachtelijke uren het vuur in de oude smidse torenhoog hamerde geluk in gloeiend ijzer van een hoevenboog zij was de dorpsheks met bezem en rooduitstaand penenhaar…

ze waren nog als kinderen in lente uit de knop gekropen en zomers tot volwassen blad ontloken hebben zon gezien hun stukje wereld meegewaaid gezwaaid naar vogels en insecten totdat de herfst hen kleurrijk buitensloot wind zal hen van takken rukken kou gaat aan het schaarse leven plukken wortels diepen winterslaap maar de…

stilte filtert geluid uit rust rust vermaalt geluid tot stilte stilte heeft rust als bijgeluid geluid rust zacht in stilte stilte rust uit in rust…

je speelde met lucht in kleuren van de regenboog verschoot in vale zon danste op wolken lichtvoetig ongebogen weersprak de donder als een echoloze schichtte langs de hemel weerlichtte in de nacht ontlaadde in één ogenblik een fractie goddelijke macht…

je gaf je over en aan mij moest ik je nemen maakte dat jou vrij en mij ik aan wie…

we liepen samen warmte trilde zacht wind wist wat wij wilden koelde ons heel even af het gras was groener dan we dachten wij onhandiger dan we verwachtten het zomerde een middag lang in traagheid van het geven nemen was van geen belang in elkaar heel lang beleven…

je was bang voor die oceaan van vrijheid golven van blijheid overspoelen je wedergeboorte vrij van je eiland je ankers van schrik en pijn zijn gesleten niet vergeten door het schuren van liefde vertrouwen in jou weg van het eiland dat veiligheid bood je liefdevol in zijn armen sloot het gevoel gaf te leven in een wereld die…

je amazoonde teugels strak dijen voelden ingehouden paardenkracht je liet ze vieren ervaarde hitte en geweld in tomeloze spieren in spoorslags gaan sloten bewegingen uit draf en tot galop steeds naadloos aan je zweepte voor de schijn voelde genot in ultiem samen komen zonder pijn geroskamd en gelaafd hoefijzers weer schoon…