Netgedichten

netgedicht (nr. 13.109):

Een schaduw van jezelf

jouw zwijgen is doorbroken
de storm raast door je heen
je hart heeft eindelijk gesproken
muren vallen steen voor steen

je jeugd was lente maar zo stil
verward door kleur
dorst je de geuren niet te ruiken
genieten was voorzichtig en heel pril

je wilde liefde delen
ontsnappen uit het doolhof van je geest
gevoelens en gedachten laten helen
trouwde maar je eenzaamheid die bleef

langzaam werden woorden overbodig
je mening vaak niet eens gevraagd
met muren had je warmte niet meer nodig
status werd tot partner van verlaagd

je was een schaduw van jezelf
de spiegel kaatste slechts onzekerheid
ziel en geest kwamen tot stilstand
gedachten reisden in vergetelheid

je luistert voor het eerst
weer naar het ruisen van je bloed
de gouden kooi is open
verzamel alle moed

verken de nieuwe ruimte
rennen vliegen vurig minnen
steeds maar weer opnieuw beginnen
eindelijk je nieuwe vrijheid tegemoet