Alle inzendingen van wil melker

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

stukjes leven vlocht ik tot mijn matje kleur deeltjes van een ander die pasten bij mijn geur ze leerden me het leven vooral hoe ik moest geven wie ben ik nou is er niet méér te wensen dan de kleur en geur van andere mensen ben ik zelf niets de schaduw slechts van anderen doe ik vandaag nog iets…

ik heb je ogen bekeken in het breken van duister door licht van de morgen de vogels nog stil jouw liefde nog slapend onze kleine fee wakend ik keek langs je wimpers de lijn van je haren je voorhoofd de ernst in een rimpel de lach die ontstaat uit de kuiltjes in wangen je mond die die lach heeft gevangen een takje lag stil op de grond…

ik verbijt mijn pijn de zure smaak van bloed vergoedt niet jouw afwezig zijn het rot gevoel dat slijten moet ik pak de wind en veeg je paden weer begaanbaar trek wolken uit elkaar en openbaar je aan de lucht ik verkort mijn horizon met vergezichten die jouw blikken laten blozen zo intiem dichtbij kom weer bij me in de opgetrokken…

ik schilder je de bergen op voorbij de rots en de vallei toon je de uitzichten een horizon voorbij zie in blauw de nevels van de morgen even zonder zorgen genieten van de dag ik weet het pad dat je in de verte zag we dalen snel penseel voor jou ravijnen, hun diepte voel je aan mijn hand in samen blikken zal hun dreiging vlug…

die blik die mij onzeker maakt het kijken dat mij twijfelen laat dat dingen bovenhaalt die ik niet denken wil omdat ik dan niet verder kan want ik ben bang dat er geen reden is om langer hier te blijven ik raak de bodem kwijt spanning stormt in wilde vlagen door mijn lijf wil houvast niet weggevaagd door blinde…

zet kleuren op palet het mes heb ik maar weggelegd voor jou is fijn penseel vaak nog te veel je bewoont een warme achtergrond in zachte lijnen schilder ik je mond de rest van je gezicht komt op het doek als een gedicht ogen glanzen al zonder vernis ze spreken aan en zonder woorden je lach is parelende poëzie waaruit jij…

altijd wachtend achter de pc het spel is nog niet uitgespeeld een slimme zet als opening het tegenoffensief de polemiek wordt ingezet verbeten worden slagen uitgedeeld vol passie en met vuur het spel van armoe weer gespeeld de inzet van vandaag neem een gedicht niet goed wel slecht ten strijde dus vol heftigheid voor echte…

de trein verdween het rode licht uit zicht de verte in een bocht het schrijnde kou mensen schaduwden de stilte herinneringen op de tocht je had de dag in woorden moeten vangen, alleen mijn lach zocht je maar op je zag mijn handen praten met m'n vrienden hun ogen dronken het verhaal gezichtloos koos de voorste rij niet iedereen…

woorden vissen uit de letterzee met de kleinste mazen visten snelle bazen vlug het water leeg woorden in de uitverkoop de aanvoer was te groot een zak clichés voor nog geen piek maar het publiek dat hapte niet heer criticus de slimste baas weet raad kiest een mand met woorden uit voorziet die van repliek de rest als bagger in de schuit…

onderbelicht met ogen als gezicht was achteloos op een stapel poses van anderen gelegd jij lag daar echt willekeur sorteerde plaats je blik gaf toeval weinig keus je arrogante neus beheerst de sfeer en tekent voor de laatste keer mijn god je vilde mij jouw wil te sterk voor mijn gevoel je overdonderde mijn ruimte ik kon slechts…

bomen fluisteren hun bos kevers knagen bladeren leeg wat kale toppen krijgen van de wind een warme veeg de zomer vlijt zich neer op mos de bosrand langs voorbij de wei een bloeiende strook hei akkers met hun diepe voren balen hooi en resten koren het geelstro van de boerderij die zomer heb ik in mijn hand de geur gegrift in mijn…

mijn bloemen bloeien reiken naar licht bieden geur aan ieder die voor nectar zwicht ik maak toekomst met mijn beelden bouw uren van de dag totdat hun vormen mij vervelen en ik naar morgen mag droom scherven in mijn wereldje van glas ik breek het glazen heden kou komt dan niet onverwacht je daagt me uit met jou de vleugels te gaan…

naast je lopend ben ik bang je gedachtegang is vreemd voor mij zo anders dan gewoon ik pak je hand de warme kant tegen mijn wang koelheid in je ogen het mij gedogen is al aan de gang ik hunker nog naar jou je lichaam draait haar eigen wil toch volgend in een lief contact mijn hand ligt doelloos op je schouder heupen kaatsen…

toneel we verwachten elkaar passen precies negatief in het rolletje toekomstige foto’s jij speelt de rol die ik wil in mijn leven jouw regie maakt mij figurant in het spel moeilijk om samen te spelen rollen te delen in decors van elkaar op het podium een paar figureren we wel in het toneelstuk van morgen of is de rol…

zie de honger in je ogen het dorsten in je blik je groet is nonchalant kust en flirt met anderen het glas steeds in de hand de stillen hebben thuis hun bloed op peil gebracht die strijd is daar allang gestreden kinderen en echtgenoot herinneren iets meer verleden de schonen willen kaatsen tegen wanden van geluk het vals gevoel van…

ik deel je zon een simpele matras gewoon op het terras hoog wit schrijft verre reizen in het blauw ook in je ogen lijnen iets verbogen omdat de warmte trilt en jij mijn handen wilt om ons leven te bekijken de jaren vergelijken en te tellen wat er is verspild ik draai je om en kus met jou de toekomst vandaag is er alleen…

samen open maken open wat zo lang verborgen was maken wat de tijd vergeten had vingers voelen zacht aan achterkanten van mijn hart gesloten zijn de kamers boezems koesteren zij het aanleggen in gretigheid ging aan mij voorbij samen sluiten wat geopend is fragmenteren van gedachten ik kan niet langer wachten samen…

de dwaas staat op de hoek en mompelt mensen na zijn armen zwaaien naar de trams zijn ogen lachen auto’s toe en fietsers trappen op hun rem want hij wil spelen op de weg hij plukt de wolken uit de lucht en zucht de hitte van de zon zijn hemd gaat los hij pakt de rails en fluit vooruit zijn treinen uit hij wordt in wit…

stil verkild in ochtendgloren staan gevels blikken te bekoren ze tonen ieder hun gezicht de statigheid van zwaargewicht de geur vertelt per deur verhalen passanten moeten tol betalen ramen geven slechts een vluchtig zicht generaties hier zijn voor het geld gezwicht bomen dromen langs de grachten vogels zitten op de zon te wachten die gaat…

de woorden waren oud gesleten in herinnering hun warmte was steenkoud kussen waren uitgebloeid in geur en kleur de werkelijkheid ontgroeid ik moest je zien in lichaamstaal weer met je spreken onze liefde kon ik niet vergeten je huis is één verwelkoming in uitgestrekte armen je kus is als mijn warme thuis ik til je nu de…

gedachten stoffen ons verlaten huis mijn jeugd herinnert zich de warme delen dozen met en zonder ziel verhuizen mee de sfeer verlaat neemt afscheid bij de deur naar nieuw gevoelloos kaal met droom gevuld…

je koos voor rood omdat je blond wat dommer vond het hoorde bij onstuimigheid maakte je apart en paste bij het wilde bonzen van je hart je ogen worden groener je huid is licht en altijd breekt een glimlach je gezicht je lippen hebben het fluweel van rozen ze vormen woorden maar zijn eigenlijk geschapen om te kozen jouw lichaam is…

je spieren stevig een goddelijke borst het kloppend hart goed zichtbaar in de spanning van je hals je schouders geven mij vertrouwen wellustig wil ik van je houden je ogen zacht en dromerig lippen gulzig naar de zachtheid van mijn mond strelend langs je hals en borsten vrijen we vol overgave naar totaal fel is het spel…

ik heb wat licht over je hoofd gegoten de woorden voorgezegd die jou de hemel gaan beloven je daarna neergelegd je lachte veel en droomde teddyberen engelen wachtten bij je wieg zorgen vlogen nog als veren zonde was er toen nog niet je groeit te snel vermoeit je ouders steelt hun jaren zonder winst schopt de stoelen onder tafel scheldt…

je ving me als dood verfrommeld op weg naar de asbak het einde mijn vlucht in jouw hand ik keek naar je huid zocht in de plooien naar leven en lijnen voor beiden jouw warmte aanraakbaar gevouwen in steun en vertrouwen je nestelde mij…

je wilde lief nog liever zijn geur en kleur verdansen in de morgen de nachten bijgelicht door maneschijn ik bijt met rammelende tanden in je gammele teksten spuug gal over verzonnen zin en braak emoties kotsend uit ik hikte van je troep verdomde je clichés te slikken stikken zul je in je eigen drek want wat jij schrijft is gek gelepeld…

je glooide zonnebloemgeel in heuvels omzoomd met het groen van struweel je plooide het ruisende water in dalen vol rots en geklater ik voette de heuvel in pad topte het uitzicht in een palet dat ik nooit heb gehad doekte natuur met frivool franse slag in een uur maar kon haar ziel toch niet grijpen in het daalse café na twee…

jij niet alledaags onrust in mijn ogen blikken zwoele lust vreemde gedachten zomaar aandacht stelend door mijn hoofd ik was er wel meer niet maar toch vergeten dat ik leefde want ieder ging zijn eigen gang samen maar toch naast elkaar zo dat ik niemand tegenkwam weg was ik dichter bij haar tastend naar je huid met opener bedekt contact…

de voordeur laat me uit galmt vriendelijk geluid van kettingen en sloten vrijheid die zij buitensluit tralies zijn nooit echt gebroken ramen kijken op me neer donker in hun blikken ogen zullen nooit verschijnen alleen een trage armzwaai gezichtsloos achter de gordijnen het vage licht valt vuil verzuipt de kleur van klinkers die…