Netgedichten

netgedicht (nr. 12.223):

zo intiem dichtbij

ik verbijt mijn pijn
de zure smaak van bloed
vergoedt niet jouw afwezig zijn
het rot gevoel dat slijten moet

ik pak de wind en veeg
je paden weer begaanbaar
trek wolken uit elkaar
en openbaar je aan de lucht

ik verkort mijn horizon
met vergezichten
die jouw blikken laten blozen
zo intiem dichtbij

kom weer bij me
in de opgetrokken schemer
de zon wacht op de dag
mijn laatste toegift na jouw nacht