Alle inzendingen van wil melker

oranje vlagt verlaten in de wind er is geen kind dat nog met wuppies speelt die tijden zijn geweest teloor gegaan daar in een ander land dat nu de overwinning feest de leeuw was lang een beest maar krabte eigen poten open en moest mank uitverkopen toch zijn de manen nog gewild door anderen gevild heeft hij aan majesteit…

heb ik tijd gemaakt een ideaal te koesteren of was mijn leven glad rimpels wegverzekerd tot het graf ben ik gegrepen door iets dat vingers had dat groef in mijn gevoel totdat mijn hart zich over gaf ben ik gegaan voor ogen die vroegen zonder denken voor handen die reikten verder dan wat geld ja, ik ben mezelf uitgegaan om jou…

het land was alleen tot jij verscheen je kleurde de zomer in lach en was zoals ik dat in dromen zag je ogen spraken licht in groen en blauw de zee was er voor jou en in wit schuim brak jij de golven voor de rotsen ik zag zon in een leven dat opnieuw begon je geurde naar een onbekende bloem in een nog niet begonnen…

ik zag je ogen maar je vragen bleven hangen in de lucht de antwoorden zijn mij altijd ontvlucht ik zag de golven spelen jij een kalme zee ik liet de zon verdwijnen je lachte, zei, ga mee je sportte om te winnen die strijd bond je wel aan ik speelde met de knikkers voor winnen ben ik nooit gegaan jij loopt terwijl ik wandel ik…

ben jij de herder die een eigen kudde waakt de schapen scheidt op grond van hun geblaat ze om de tuinen leidt naar weitjes eigen gras jij hebt het nooit gegeten omdat het bij de buurvrouw groener was je maakt woorden van gemekker componeert hun lied naar eigen keus alleen het zwarte schaap zit jou niet lekker de kudde kent een kneus…

we lezen gedichten meestal doen ze ons niets woorden zijn geen gezichten emoties niet warm of koud voor liefde gaan we niet zwichten omdat niemand toch van ons houdt we kijken naar punten en komma’s voelen het ritme letten op rijm betasten de strofen op niet te veel gein altijd is er wel iets om te vitten bepalen wat dicht is te licht…

vandaag waait ook de wind uit een verkeerde hoek zit alles tegen en in de regen voelt mijn vel niet goed ik wil die spanning breken door alles te vergeten schilder dus een lief tafereel onbewust gebruik ik te veel geel haat mezelf nog het meest omdat de uitweg die ik spon met draden fantasie niet om de werkelijkheid heen kon…

je keek om de hoek versprong waarin wij als gevangen leefden ik zag je perspectief ineens had ik je weer uitbundig lief wij zijn de dans ontsprongen werden uit elkaar gedrongen plaatsten muren die bescherming zongen met tot steen gebakken kou gestapeld met berouw ik kijk om stille liefdes zwaaien om de hoek ik groet…

soms is de twijfel daar en legt een laatste hand aan loodjes ja daar waar ze niet horen en veel te zwaar je balanceert op strakgespannen draad het vangnet geeft geen raad voor als het misgaat in vertrouwen dan voel je weer de oude pijn er is geen veiligheid alleen eigen vrijheid geeft je kracht om altijd weer jezelf te zijn…

ik wil spelen spelen in de tuin een schepje een emmertje zand water zonneschijn is alles wat ik nodig heb de tuin met speelgerei de schommel ging te hoog voor mij ze grijnsden om mijn angst de draaimolen werd opgezwiept ik kneep hem als een dief zo bang ben ik nog nooit geweest de wip leek rustig in bewegingen met drie ging het al…

en weer geen scheiding in je haar ik wil je weten je meten in die korte krullenkop nooit raakt de spanning daarin op het zijn je ogen die in blauwgroen de wereld in een lach gedogen parelwitte tanden bijten zich vast in wat er is voor handen jij gaat je eigen gang bent niet bang om op je bek te vallen laat anderen maar brallen…

je stilte vertelt mij de pijn verhaalt hoe we waren verzwijgt wie we zijn je donker verlicht ik met beelden hoop die er tussen ons is was duister dat wij samen deelden je warmte koel in de schemer van morgen koestert het leven vandaag versluiert de sluimer van zorgen je stem is de stilte gezicht zonder licht liefde wordt voelbaar…

mijn wuppie lacht in zacht oranje ik doe maar mee die bal rolt toch voor potten goud die pegels zijn al eeuwenoud winnaars lijken mensen zijn het ik van alle wensen die strijden met elkaar in het winnen van de prijs waarbij de loser weer alleen in stilte achterblijft pingel met je ego leer het spel van trainers door…

waarom schilder je de gele haat met paarse woedetranen in een grijs verdriet verbrand je lijsten ken je je emoties niet je trapt doeken uit hun raam omdat je schetsen pijn verstaan smijt kleuren snel op het palet vermoordt ze met je schildersmes en legt de stukjes op het doek omdat je hart en ziel verbloedt…

ik ben een jochie voel me vrij maar als ik omkijk is de echte wereld te dichtbij ik ben geen schaapje in de kuddes die hun tijd vergrazen onder bazen en steeds mekkeren het is knudde ik wil spelen en me niet vervelen in het kant en klaar van een omgeving haat het voorgekauwd gebaar geef mij een bloementuin daar zoek ik…

ik heb je meegemaakt gemaakt ben ik van jou jouw genen zijn een deel van mij gemengd met die van haar van wie jij houdt het duurde lang voordat wij konden spreken met elkaar praten deden we wel heel gewoon jij toonde nooit een eigen ik wel als vader dat gezicht jouw visie op de wereld was bekend jouw diepere gedachten nooit…

ik knipte nagels aan vingers zo lang voelde de kou die lag in haar hand ze speelde piano in een fors arrangé miste geen toets in het grijze verlee nu streelt ze noten in gedachten verdiept en neuriet haar woorden bij ongehoorde muziek wat ze nu componeert is haar nooit aangeleerd een weemoedig lied zingt over afscheid zonder…

als ik in de spiegel kijk zie ik net niet echt de werkelijkheid ik ben met jou verbonden het spiegelbeeld kan dat doorgronden zie mezelf in jouw perspectief verdwijn niet zo mijn lief als ik in de bossen loop zie ik tussen teer en groen jouw ogen komen je donkere haar je oren uit het niets geboren jouw gezicht gevlochten…

nog voor het feest gaan we weer even kijken in je bloementuin nee niet voorzichtig aan we staan juist midden in het leven wijs ze maar aan de kleuren die jij aarde hebt gegeven het stille groen van een verlegen puber toen twee knoppen die in alle schoonheid zijn ontloken hebben volwassenheid begroet en maken met de jongste…

Een zucht als gerucht. Ze komt, roepen tegels tot stenen en muren. Deuren gaan open, geluid is verstomd. Ruiten tillen blikken naar buiten. Bomen buigen hun takken uiteen. Gevels staan minzaam te knikken. Bollen tot straat in een rood perspectief. Weten dat lijnen in verten verdwijnen alsof horizon oplossing biedt. Zij komt. Haar lachende…

ik wist van jou maar iedereen belooft zijn trouw aan kerk en vaandels wat zo onschuldig leek bleek in realiteit jong hout in nieuwe takken jij zocht een stam om weer te enten ik wilde groen en druiven zonder krenten samen gisten we tot tafelwijn jij de grand-cru en ik gaf jou mijn laatste druppeltjes azijn…

je hand is nog warm de lippen iets koeler dan gisteren je wangen zacht met onrust die blost ogen wat harder lijken woorden te zeggen die je schrijft op fluweel met een tegenvleugpen we kennen elkaar hoe goed nog want ik ik wil verrijzen schitteren in paleizen bergen beklimmen hun toppen bedwingen omhoog kijken en mijn ego verrijken…

hier schijnt nog zon terwijl je ramen regenen ik pak nog zomer op terras en voel de kou op jouw balkon je hebt geoogst als nooit tevoren hun zin in blikken konden je niet meer bekoren, het was geen spel enkel om te scoren erbij te horen in eenvoudige verovering je voelde je weer prooi maar bent geen speleding ik ga niet…

heb je zon beloofd maar de stralen breken in je ogen tot een valse glans woorden krijgen nu geen kans handen trekken schaduw aan ze boeien licht waarheid kijkt onaangedaan vervuld van plicht je vreet nu energie omdat de verte andere dingen ziet geen rust om stil te staan want anders vallen angsten je weer aan ga…

nog schijnt de zon op Turkse en Spaanse stranden de verf verdroogt, penselen rusten doelloos in mijn handen ik zie het licht in groen met blauwe ogen palmen wuiven maar mijn hart schildert slechts jouw gezicht ik mes je op het doek in zacht mediterane kleuren door wijn smaakt je olijf pikant in zuidelijke gebeuren maar mis…

er is geen drempel meer in het licht van ogen komen de herinneringen weer het spel begon het straaltje zon raakte hem en strandde in de warmte van zijn handen hij deed verbaasd lachte over je gedachten jij deed precies wat hij verwachtte voor jou was spel de werkelijkheid woorden speelden met gevoelens maar zijn vingers prikten…

ik ben er niet mijn vriend van weinig woorden je telt het wisselgeld dat over is gebleven en koopt daarmee wat dagen nog te leven in kleine munt rek jij de tijd met uren en seconden wij haasten ons want ik wil bij je zijn ongezien doet afscheid teveel pijn wij zien elkaar in liefde en vertrouwen dood maakt geen verschil…

in een graf vol bloemen vindt de dood haar aards bestaan ze staat een levenlang te bloeien te wachten op verlaten gaan je lachte om de snelheid die botste met beton het rode bloed dat stolde na de sprong van het balkon ontkende de depressie die je naar beneden zoog liep weg voor de vergiften die de ander op je spoog groeide…

zacht zijn de sprookjes die ik schrijf vol blonde nimfen en donkerogen die voor je sloven ook jij gaat in die werkelijkheid geloven de gespierde borst een schouder om te toeven in rust van zekerheid warmte om te proeven ja, ben ik bij je in dat vreemde land en knijp je hand ik ben je prins geloof in zon en zee loop zachtjes…

ik dans een bloementuin kleuren zingen om me heen mijn sluiers zijn wat nevels zon verdampt ze een voor een bomen zien mijn naaktheid groen en ruiselen verheugd takken wuiven want in mij herkennen ze hun jeugd de middag zindert in het zacht gezoem van bijen geuren vlagen in de wind op bankjes gaan verliefde ogen vrijen ik dans…