Alle inzendingen van wil melker

ik zit hier in mijn blote bast wacht een wolkje af maar voel je vingers dartelen op mijn huid eindelijk komt ook de lentezon voor licht en warmte uit we zijn een lange weg gegaan de eerste jaren in vol leven hebben elkaar zoveel gegeven kom kijk niet om zie vandaag de zon die schaduw doet verdwijnen en toekomst laat verschijnen…

ook de lucht is nu gereinigd woorden zijn steriel zusters knippen scheren en joderen een groene man die lacht het mes dat wacht en zonder spreken snijdt de huid tot helften splijt vrouwen zuigen het verboden vocht stromen dat niet mocht vaten worden afgeklemd stilte is al overstemd door het ruisen van de pompen bloed wordt…

ik geitenbrei de wereld slopend mijn bestaan geen schroeven en moertjes wel een miljoen ouwehoertjes het incest van prietegepraat kijk ze eens schreeuwen altijd iets om te peeuwen als kippen zo opgefokt eigen inbreng komt niet aan bod want provoceren en geloven brengt de waarheid ook niet boven dichters ambieer uw zelfspot…

bomen zijn weg uit het bos het ruisen is aan het verhuizen jengelt nog na in versgezaagd hout op het mos hun zielen dwalen in het woud van oudsher dat tot park verwordt paden van naalden zijn al door asfalt vermoord hoor drift in het stappen van mensen hier knispert beschaving stilte verwensend met schreeuwen in dolle…

je hebt hardhandig stenen verbrijzeld ons pad weer geëffend beseffend dat we anders niet door konden gaan we gingen voor maan de zon en plukten de sterren die voor ons schenen van verre stenen blokkeerden de weg je hebt het gezegd zij kenden gevoel hielden gedachten gegijzeld we waren vertwijfeld jij bereikte ons doel…

je schikt wat woorden naar hun klank droevig in de donkere tonen de kleinste klinken vaak het langst in de hoogste regionen je componeert stemming met muziek inhoud is een mozaïek gelegd in kleuren die je spreidt tot strofen die een mooi gedicht beloven dat is het gezicht waarmee je naar de lezer kijkt en haar en…

ik zag hoe vingers zacht bewogen in je opgestoken hand een armzwaai die toch geen afscheid gaf de tekens bleven komen uit de diepte van je hart ik kan ze slechts vertalen in woorden die ik schreef wilde dat je bleef voor nog een laatste kus een stevige omarming wij hebben samen dromen in een wereldje apart kom kijk met mij…

de dag is licht naakter wit maakt kijken wat verlegener passie vrijt zijn donkere blik nacht brengt zachte anonieme handen het verlangen naar het hoogste punt is het duister wel gegund ogen volgen ronde bogen op de tast de tong is zonder mond te gast op lippen die zich welvend schikken licht versluiert lust geeft ruimte en…

heb ik de horizon verkeerd penseel ik wel de juiste streken de wereld is weer vreemd voor mij herken niet eens mijn eigen schilderij lijnen zijn op maat alleen het perspectief blijft in gebreken ik wilde ruimte ook voor jou het schuintoelopend gaat zich wreken toch zal ik nooit breken in kruisen kennen wij elkaar want…

ga mee wandelen de hei met honden paadjes wild gegroeid met geur behangen bloemenkleuren roze wit in groen gedekt het gele zand dat rult stappen met gedachten vult ga mee rennen door het bos en langs de wei kijk hoe bomen vreemd hun takken spreiden om botsen te vermijden hollen door het tere groen waar vogels spinnen eten eekhoorns…

je droogt niet op in zout als je mij met golven streelt klooft mijn plooien niet maar deelt je rolt en overkuift spat schuim tegen mijn lijf als ik je wil trotseren en loopt terug in wederom proberen maar ik duik in je onder en verwonder me over je soepele tegenstand mijn voeten kleien in het vasteland we drogen op…

rotsen kleuren tijd water overvalt de traagheid van ravijnen winden dichten kloven met het stof uit boven gevleugeld zijn verhalen die als holen grijnzen in de torenhoge bergwand hun holten zijn bemand ze verwoorden God en leren over dwazen die azen op macht vertellen over vrouwen die met kinderen zijn omgebracht…

zag je bloeien tussen hoge bloemen ik liep in het gras het was de kleur die jou het meeste lente gaf je had dat tere prille groen en bloemkelkte apart ook anderen wiegden verleidelijk zacht in warme wind maar in jouw kleurpalet en bloemenbed vond ik mijn voorjaarskind…

kijk me aan zie wat tijd me heeft gedaan de strakte van mijn huid is weg haren zijn verdwenen ogen branden maar mijn geest wil nog meer jaren lenen zon voor mij de eeuwigheid gaat niet voorbij wolken kunnen minder dragen en regenen meer vragen wat doet de tijd als ik niet kijk verstrijkt ze alle dagen?…

de waarheidsboom groent schitterend blad bloeit ongerept de mooiste bloemen maar aan haar voet scheurt traag de bast woekeren liegbeestjes in een zelfknagend gat ze nemen stukje leven mee en bouwen zo een wereld die de waarheid niet zo nauw meer neemt het leugennest groeit best terwijl de bladeren al snel verdorren…

ik heb alles uitgedaan en weggesmeten kaal ben ik mezelf gebleven heb me toen aan jou gegeven Eva zonder slang je bent mijn paradijs ik woon je uit tot al je grijs verdwenen is je handen weer met kleuren spelen en in je mond de appelsmaak vervliegt ik zal je sterren tonen zon en maan afromen en je vele…

wantrouwen hakt nu één voor één de vingers af van de hand die ik je gaf splijt de tong en maakt mijn woorden krom voor onbedoelde dubbele betekenis is even geen vergiffenis verblind het zicht op warme ogen die menselijk tekort nog wel gedogen ik schrijf met bloed fluister zonder woorden neem de pijn maar laat…

is morgen nog te vatten door de vingers van vandaag honger blijft dorst is niet te lessen met een antwoord op die vraag straten vol met lege mensen huizen dromen weg na goedemorgen wensen zon verveelt de dag met schijnen laat uren in de schaduwen verdwijnen als de avond valt in wegen die verlaten kijken zal dan de wereld…

in de schaduw van lezen plaats je momenten van leven in het licht van de zon kiest waarheid zijn klaarheid daar waar het donkert heeft dag geen gezag en duistert de nacht lees maar de schaduw in het licht van de zon daag maar de nacht uit in een waarheid die komt…

nee ik vervel niet meer geen nieuwe roze huid die jeugdigheid naar buiten uit scheur stukjes leven die ooit geluk hebben gegeven zo uit mijn vel het schoont verlost me van herinnering maar gloeit na als hel zo raak ik de kern voel me in genaakbaarheid zo ferm want ik ben gelukkig alle ballast kwijt…

ik kan je slechts de bloemen geven die mijn stilte plukt alleen hun kleuren zullen spreken want de woorden gaan steeds stuk zinnen breken in gedachten tong en lippen wachten smachtend op de eerste toon maar het geluid is weg klinkers zijn verdwenen betekenisloos is wat ik zeg mag ik mijn stiltebloemen vazen in je hart…

ik zag handen groeien uit de muur cement viel naar beneden vingers scheurden zachtjes het behang reepjes uit een grijs verleden ze speelden wat met lucht vormden vage klanken waarvan de letters dansten tot een zware zucht het leek een oud verhaal de woorden jankten angst schreeuwde kleuren in de lucht die zwaar geladen neersloeg…

ik zag je bij de kersenboom een fiere meid met in je hart een bloesemdroom het roze is zo schoon in witte ongereptheid het prille groen heeft er een half leven over moeten doen om eindelijk te ontluiken nu straalt de zon in je ogen en komt het geluk uit de bron met warmte naar boven in de vruchten die je zal dragen we…

muren zijn hoogpolig vreten echo's uit de lucht het schreeuwen zit van binnen een vliegen zonder vlucht gevangen in hun kassen fixeren ogen een plafond handen kiezen houvast zoeken veiligheid rondom passen zijn onzeker de vloer is lichtgeraakt ademen gaat sneller als er kennis wordt gemaakt de eerste blik naar buiten als drempels…

we wikken woorden wegen zinnen op een gouden schaal maar de betekenis gaat weer voor ieder aan de eigen haal wat naadloos lijkt te passen geeft bij een ander soms gemene krassen een bloem die geuren moet zet bij een derde onbewust kwaad bloed toch laten we de poëziezon schijnen al verbreken eigen wolken soms haar…

handen zijn open vingers smal toelopend in hun lengte artistiek het haar is uitgeplozen haar nonchalance flirt met stukjes dramatiek tragisch is haar oogopslag als zij de wereld vat in een ultieme kus met armgebaar het glaasje port waardoor zij na een uur of twee haar hart uitstort staat na de lunch al klaar het leven is toneel…

je handen speelden met wolken uit de mist van je hoofd boetseerden de kop met ogen waarin jij ooit hebt geloofd vormden lippen met woorden dat jou zijn trouw toebehoorde maar in zijn gezicht vond de mist geen herkenning wolken hadden zijn bui als bestemming hij onweerde slechts jouw zon mocht niet schijnen omdat…

ik zou iedere vonk in je ogen aanwakkeren tot vuur met je laaien en woeden tot onze binnenbrand uitslaat en niemand de vlammen meer meester kan worden wij zijn elkaars slaven vrijheid tot passie verteerd zinnen gericht op behagen haast is verleerd alleen handen spelen hun spel in beminnen lippen verwennen het zachte van…

ik ving je blik je warmte zonde mij en kleurde huid in rozerood tot liefde je streelde uit genegenheid mijn eerstekeers verlegenheid in zachtheid van beloven tot een ongekende hoogte het was geen nemen van elkaar maar geven na zeven hemels vrijen kwam verlossend Gods gebaar…

de wereld om hem heen verdween als hij zijn vriend maar had zijn houvast met het leven van voorheen de geur van thuis zit in zijn kleren hij hoort nu nog hoe kinderstemmen leren in het schooltje van zijn jeugd de zwarte dag toen angst het dorp verschrikte en iedereen zich schikte met het wapen van vergelding in de rug hoe…