Alle inzendingen van wil melker

ik zocht een meisjeshart in jaren die vergaten hoe het leven was nu speel ik pas weet je blonde haar je ogen zo apart dat twee keer kijken nodig was je wereldje verdween die koude nacht toen je vertrouwen werd geknakt je hield je handen op je hoofd het water tot de lippen in emoties kon je zomaar stikken we zochten bloemen…

ik bloem je vol kleuren met jou kan ik geuren pak zon voor je hemel maan voor je nachten jij bent de ster van mijn lange verwachten geef me je dagen uren seconden liefde die blijft omdat anderen nooit echt bestonden samen de schepping opnieuw beleven als Adam en Eva zo wil ik ooit met jou leven…

alles reed voorbij en jij zat weer een stoel te ver bij me vandaan ik zag je lippen gaan en hoorde vaag je woorden in een zacht geroezemoes je vroeg me met je ogen, ik zag nog dat je handen mee bewogen je maakt me gek met je verlangen dat me brandt en spant tot ik verrek ik ga me wreken zacht zal ik je breken mijn…

ik steel zon om samen in het paradijs te zijn creëer een strand wat palmen bij de hand die wuiven naar de zee in het dansen door de golven neem ik zomer zon en jou weer uitgelaten mee we kijken hemels naar elkaar vergeten uren in ontmoeten Adam wil zijn Eva als een paar zo droom ik jou in ultraviolet mijn lijf ligt…

slaap maar doe je ogen dicht de maan is vol en bolt verveeld zijn menselijke trekken ogen hebben je geraakt op plaatsen waar geen handen komen ze woelden in je bloed vingers voelden dromen was je laten gaan het enige dat telde je ogen dicht remmen los zinnen laten gelden de wrange smaak van feest druist nog in je geest het…

ik voel je vingers op mijn huid in het passeren van oneffenheden ze masseren die er uit in lange lome halen je ontlokt me de verhalen die verborgen zijn opent zo de lijn tot spreken omdat ze onderhuids mijn harmonie verbreken ik wilde ze vergeten niets meer van hun pijnen weten om vandaag te kunnen leven zonder die herinnering…

ik koester je hoofd zonder gezicht je lichaam aan mijn handen we branden voor elkaar het vuur wierook als intiem gebaar je woorden schrijven mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld…

en Zeus daalde weer af gewapend met Olympisch vuur waar is nou Samaranch die rare kwast is er nu weer een nieuwe oppergast te zwaard snijdt hij de linten door en sneeuwt confetti op de baan ze klappen allemaal als de sporters langs ze gaan door uniform blijft geweld voor even ver van berg en veld geen zegen komt van boven…

ik zag je in de lucht was je wit je veren geschikt als een vogel in vlucht pennen op rij een snavel erbij om te happen en poten om wormen te trappen maar je dook uit de zwerm vloog ze voorbij wilden niet keren je voelde je vrij om het blauw met jou te verrijken voor niemand je vleugels te strijken…

ik zag je kijken naar de sneeuw ze vlokte wit en traag je blik zong zon in de kristallen ze leken langzamer te vallen uitgelaten volgden we hun vlucht uit lucht die lichter werd we dwarrelden mee in een zacht deinen en lieten vlokjes op de hand verdwijnen de wereld die verscheen ontnam de kleur haar eigenschap versmolt…

zoeken woorden troost als jij mij nagelt en het kruis gesloten houdt roepen zinnen om vervulling van verlangen door voor jou te hangen bind mij met beloften die de tijd heeft afgeperst de voetensteun was scherts doorsteek me met een toekomst die me schijndood houdt sterven is me al vertrouwd ik zal niet naamloos gaan herrijzen…

ik was mijn handen weer in onschuld ook parelen mijn tanden in de mond hun lachend ongeduld ik wil wel spreken jou mijn zwarte piet toesteken maar je bent te lief om dief met mij te zijn ik was niet wit wat zwart moet wezen ik grijs in geld om daar te zijner tijd nog iets van op te steken ik rook pecunia altijd al…

ik zag je staan je groette me in dat gebaar ontmoetten we elkaar mijn hand voor even langs je heup een vouw denkbeeldig strijkend de wind verwaaide zacht je haar je lippen waren rood wat vochtig daar je likte met je tong uitdagend langs je tanden je glimlachte wat zon pakte zacht mijn handen ik droeg je schaduw…

ooit zal ik een épos schrijven waarin ik magistraal arena's zal betreden u zal smeken om uw zegen voor mijn strijd u goddert al mijn krachten de torso zo gewild schouderspier en bovenbeen zijn aan wilde dieren echt verspild maar ik wil schrijven om uw gunst geef mij uw minnaar ik verander zo zijn kunst jengelbengel is altijd…

warmte in blikken vingers die schikken in elkaar draaien handen die aaien en van vandaag even schrikken haar uit je ogen speels zijn de vlagen die lokken verleidelijk langs je hoofd laten jagen beteugel mijn storm ik zal bedaren boei met je liefde mijn handen en kus de gevaren tot we de tijden vergeten niet meer weten…

ik slijp briljant jouw diamant jij koolstofde geluk door druk en laaiend vuur je kernde volmaakt structuur setting is uniek door eigen vormgeving wij hebben elkaar lief…

je spreekt met mijn ziel en wijst naar de hemel je bloedt uit mijn hart in het rood van de pijn je verdriet is nog warm van mijn tranen draag maar mijn naam vandaag zonder schaamte weg met je angsten je hoort nu bij mij…

jouw raadsels granieten mijn zachtheid verkillen mijn ogen als ik je zie het koude in azuurblauwe ronding parelt indigo jij was eens mijn amigo jij weerbarstte het blauwzwart basalt je stem deed me splijten door zijn vrouwelijk alt ik toonde mijn kern nog maagdelijk door vuur jij spoot ijs in mijn aders doodde de zachte…

buiten raast de wind de druppels tegen ramen en groet een buitenkind een bloem van water spreidt zich uit bloeit tegen de ruit ik wil haar plukken maar ze groeit in mist en tegenlicht ze maakt me triest in luwte was haar schoonheid niet verloren het einde zucht er is geen stop we rijden rondjes elkaar achterna…

je hebt me nooit de boeken kunnen geven die vertelden van je leven ik vond ze in de kast merkwaardig was dat ik alleen in het laatste stuk jouw handschrift las er was geen voorwoord of een epiloog slechts feiten door de jaren je commentaar was kort en droog ieder heeft geschreven geboorte jeugd en vreugd maar jij bent…

hand door je haar de mist in je ogen alsof je het wist maar niet kon geloven je hals is zo zacht in haar neigen naar schouders je armen zijn kracht mijn hand langs je kin omhoog naar je lippen het bloeiende rood geloken als wijn om even te nippen je neus is gewelfd in de boog naar je ogen wimpers gekruld uit het zicht ik ga…

ik had geen masker op bij jou wat crême maskeerde mijn littekens, gegevens uit een vroeger tijd door niemand meer te lezen tot jij het grillig wit weer zichtbaar kuste en de gehechte wanden waar agressie rustte en tot leven bracht in zachte roze huid jij heelde wat ik steeds verborgen hield was de spiegel die beviel mij duidelijk…

ik heb niet omgekeken ben niet weggerend alleen de sleutel afgegeven met mijn voet tussen de deur geklemd heb je aangekeken je ontweek mijn blik zocht iets zonder het te weten grote ogen zagen schrik je mocht je mij verklaren ik maakte nu wat tijd haast leek te bedaren je aarzelde was even heel dichtbij ik heb me toch niet…

je kijkt naar mij maar bent mijn horizon al lang voorbij doolt in onbekende verten ik voorgrond niet in een wereld waar de waan het spook verscheurt en vreemde geesten krijsen toch wil ik bij jou blijven als een laatste draad voor je ons voorgoed verlaat ik pak je hand je kijkt verschrikt en voelt ineens je eigen ik en lacht…

teder zullen mijn handen je strelen in een droom die ons brengt tot een grens onbereikbaar voor velen we zullen de tijd gaan ontsnappen door in elkaar over te stappen te groeien tot bloei we willen de wolken bevolken in het diepste van blauw jij wordt de vrouw van mijn dromen ik zal je zo zacht laten komen dat tranen…

jij maakt het duister lichter door het op te nemen met je hand je ontsluiert zo het donker doordat het oplicht aan de onderkant daar waar de zon geboren wordt en schemer dauwt in barenswee kus jij zacht mijn gezicht en breekt het licht de nacht en dag in twee…

ben jij mijn spiegel of mijn beeld? mijn handen geven wat ik neem liefde voor jou om mezelf te warmen aandacht die ik kaats in je ogen beleef ik in jou mijn bestaan dood dan het beeld als je om mij wilt geven…

ik dook mijn slotgracht in zwom tussen bagger naar riolen wilde leven nog had schijt aan mijn idolen zocht naar een kelder met het water aan de lippen wist die te vinden net voor ik zou stikken zag de beenderen in uitval aan de kluisters rook weer de geur van dodelijk halfduister schedels dreven langs met oogkassen vol…

mag ik je dromen bewonen in je herinnering komen je sussen in slaap liefde bedrijven en over je schouders wrijven als het even niet gaat de nacht met je delen tot morgen mag ik dit dromen vannacht…

vogelsporen schreven stilte in de sneeuw ik was haar uit het oog verloren door de drukte om me heen uitgelaten waren mezen bezig met hun spel van tak tot tak en namen zo mijn stilte fluitend op de hak ik zag hun kleuren buitelen het duikelen in levenslust dat bracht de rust terug die ik zo nodig had…