Alle inzendingen van wil melker

knijp schaduw tot duistere figuren laat ze sterven op muren in tegenlicht van zon als leuze in schreeuwende kleuren doen ze de waarheid geweld aan schrijf ze maar dood…

het is jouw stilte die de chaos in mij schreeuwen laat oorverdovend malen mijn gedachten kakofonisch door elkaar ik zie geluiden vallen met een gierend hels kabaal ze versplinteren mijn beelden ik beleef het laatste avondmaal ik geef me over aan mijn lijden ze kruisigen mij allemaal kom maar in mijn wonden…

is jouw kunst illusie fusie van de waan en faam verworven in de vele ruzies over kunst met je kompaan je naam is al vergeten de faam aan het verbleken je waan is verworden tot kunstbezit van enkele witte boorden kunst was eens jouw magistraal product visitekaartje van de club van elitairen het onderscheid dat rook je…

je verijsde in je jeugd de permafrost duurde een half leven waarin je niets kon geven of ontvangen liefdeloos zonder verlangen warmte kon je niet bereiken in het grijze licht van fijne sneeuw zodat het zicht op enig toekomst werd gemist zacht ontlook de lente in je koude huid mijn vingers dooiden ijs dat de seizoenen brak…

je bent niet meer weer hangt de dood te schemeren totdat de dag gaat sterven we hebben haar ontkleed ontdaan van waardevolle zaken kou kwam later over ons toen stilte weer ging praten we rilden toen het licht steeds minder kleurde wachtten tot het zwart uiteindelijk het wit afkeurde we zijn gegaan met schoenen zwaar van afscheid…

je kleurt de raadsels in je ogen met blauw omkransd ontsnapt in groen je blik wat lichtelijk verschrikt omdat ik naar je kijk ik zie de verte in je zorgelijk staren een rimpel gaat spontaan gedachten baren die je lijf laat huiveren en je lippen woordenloos doen fluisteren mijn handen luisteren op je wang en voelen in de zachte…

ik zag je lopen in het donker verdwijnen een lach lichtte op in je groet je wilde geen kus maar je ogen maakten muziek van een honger die niet was te stillen ze zongen akkoorden die niemand ooit hoorde van je blikken begon ik te rillen ik trachtte met flarden geluid jouw beeld terug te roepen maar stilte klonk er hard bovenuit…

ik schuw de hemel in het paradijs zij groeit in terminaal terwijl ik liever blijf in elkaar is warme liefde eindelijk gevonden waarvan we het bestaan nooit echt konden doorgronden in de boom met appel en de macht over bestaan laat ik de slang zijn duistere gangen gaan maar hap niet op bevel ik weet het ondertussen wel wantin…

je breekt voorzichtig uit herinnering handen bloeden pijn schouders zijn wat smal zouden breder moeten zijn je glimlach legt vertrouwen neer voor een ontwapend contact woede balt geen vuisten meer ontspanning wordt je kracht je oogt wel sterker als je kwetsbaar antwoordt op tal van rare vragen je laat je niet uitdagen door een…

ik stopte geen zin meer in leven even eruit koos een weg zonder pijn hield gewoon op hier te zijn sneed alle draden door vertrok op de gok bestemming voor mij onbekend en heb u nooit gekend…

ik ben de berg opgelopen in het tegenlicht van zon de helling heeft voor mij veel paden afgesloten zonder dat ik weet waarom door links en rechts te kijken verloor ik nooit het zicht het gras leek groener waar de wegen zijn verdwenen omhoog gaan was verplicht ik ben veel uitgegleden verloor een tijdje mijn houvast duikelde toen…

je spitzen trapten op het koord je stapte zonder zinnen vroeg me om opnieuw beginnen ik nam je bij de hand je danste in fragiel bewegen samen kwamen we de woorden tegen die duidden op een vals cadans jij gaf mij de kans het koord weer aan te spannen zodat oneerlijkheid geen ruimte kreeg om van het touw te vallen je…

ik schilder zonder vaste hand mijn vorm en beeld ontmoeten niet het warm verband dat ik u wilde tonen ik wil mij eigenlijk verschonen een Rembrandt of van Gogh te zijn mijn kleuren hebben op uw muren nog niet het predikaat een meesterwerk te zijn toch blijf ik gaan met uitproberen en van ervaring wil ik leren om volgend…

de beek is wild we zijn van steen naar steen gesprongen hebben zo haar stroom bedwongen op een onbetreden pad ademloos en nat zien wij hoe kracht en tijd zich in de aarde vreten om gelijkheid aan het oppervlak te meten ook jouw basalt en mijn graniet komen die eeuwige erosie tegen maarin zachtheid kent gevoel veel andere…

onze dromen zijn van glas in vormen teer en breekbaar ze schijnen door voor altijd vast ik wil kijken in je ogen zien hoe licht daar breekt hoe langzaam jouw emoties doven samen gaan we wandelen naar de grens van ons gebied leven tussen vreugde en verdriet ik wil met jou de bloemen zien de vergezichten in de wolken gras dat…

jij telt de stenen als knikkers in een zak het maakt niet uit wat ze vertellen je bent hun vormen zat toch spreken ze de taal van talloze passanten ogen kunnen lezen hoe de dansen staan beschreven in het oppervlak jij was het die hun woorden sprak kon voelen hoe de jaren zich vastlegden in sporen van geboren leven…

je tierelantijnde en verfijnde turbotaal toverde genegenheid met buitenlands accent je luchtigheid vervluchtigde al snel toen nieuwsgierigheid haar klauwen zette in mijn vel als een havik dook je in mijn nek medelijden was voor jou de prooi voor in je bek daarmee dacht je nu de wereld recht…

zacht klinken de seconden de klok is blij en wijst in uren aan hoe ver het is in vrolijk jou en mij de tijd is uitgemeten maar de wijzers weten niet hoe ze ons gaan stoppen in het dansend liefdeslied een koster in zijn zomers korte broek bengelt traag wat donkere slagen in een late avondgroet jij bent lente daar…

ik heb je zon beloofd maar de stralen breken in je ogen tot een valse glans woorden krijgen nu geen kans handen trekken schaduw aan ze boeien licht waarheid kijkt onaangedaan vervuld van plicht je vreet weer energie omdat de verte andere dingen ziet geen rust om stil te staan je angsten vallen anders aan ga met de zon naar…

ik voel de pijnen van je streven om in jouw wereld weer gewoon te kunnen leven je koos voor vrij na jarenlang beknot te zijn weer zijn die sporen terug te vinden in je dagelijks bevinden pluk de bloem geniet de zon en kijk niet steeds door opvoeding nog om reken af met dagen waarop dezelfde vragen zich meester maken van…

polsen beloven roodvloeiend mijn rust uit het wit van mijn vingers sijpelt dood zonder geluid…

we liepen over glas likten elkaars wonden wisten ons in pijn en bloed verbonden ik zag de tranen in je lach en wist hoe moeilijk je het nu en eerder had nam je koude hand warmde die met liefde je woorden kwamen traag over gevoelens die je griefden we hebben zand geschept en naar de zee gedragen het water stond nog laag…

hooghartig is je blik je schaterlach is snerpend echo's rollen van de trap schaters sterven lachend af daal maar naar de hellepoort ik open hem voordat de stank je smoort en werp een blik in het woeste vuur zij krijsen hard venijn en koude spot om de lange duur herkenbaar zijn ze nog als tijdloos smeulend wangedrocht hun…

het was zijn burcht waarin wit ivoor de torens altijd draaiden richting God met zijn hand op de kantelen bezag hij graag onderwijsgevend het wetenschappelijke land nu drommen mensen naar de ophaalbrug rouwen volle zalen maar zijn stem komt niet meer terug opgebaard in eeuwig zwijgen testament op tijdloos perkament zijn…

je glimlach had magie diepte zinnen uit hun lethargie liet ze dansen door betovering ogen sjansten in verovering de dame boeide passie gloeide ik moest helaas het feest verlaten mijn partner kreeg haar glimlach in de gaten…

sereen zijn lichaamsdelen om je heen geordend in ontspannen in Godsnaam bid je laat de slaap me vangen weer is er die stip zwarter dan de nacht die langzaam groter wordt zich door de muren boort die jij hebt opgetrokken je ademt zacht maar voelt je al verkracht door wat er nu gebeuren gaat totaal buiten je macht je wakkert…

wie gelooft je als de angst het donker bang maakt met zijn duister als muren spreken met gezichten die je niet vertrouwt de ochtend vals het licht opbouwt als herinneringen blijven malen het verleden niet ontsnappen kan omdat je in gedachten blijft verdwalen je hebt vannacht het kind gezien gehoord, dat nooit geboren is je ontwaakte…

mag ik spoken door je hoofd je handen voor mezelf gebruiken ik geef maar neem ook uren van je af die ik je eerder vol intense liefde gaf jij deelt mijn bestaan daardoor kan ik je niet laten gaan want onze handen raken pluk weer die bloem in het groen, ja korenblauw ze staat er trouw te bloeien omdat ik eindeloos van je houd…

ik zoek je in de schaduwen in hoeken waar het licht niet uitgenodigd is waar wind de bladeren jaagt het vuil zich ophoopt in de goot je geeft je niet gauw bloot je kent de achterbuurt waar niemand komt omdat de messen scherper zijn na zessen je ziet de snede niet, overleeft daar in agressie en verdriet omdat je nergens sporen achterliet…

schoenen stoepten tegels je kleedde je met zien trok het zachte groen van bomen aan een waas van blauwe lucht en dadelijk de zon misschien ineens was er het huis het raam met een gezicht dat wegdook in ontmoeten alsof het niet van mensen wist nog ging je arm omhoog in een vertwijfeld groeten je voelt ogen in de rug en zucht…