Alle inzendingen van wil melker

zon schijnt regenbogen en de bui druppelt wat na het hoosde maar de wind zocht zijn verpozing in wat vlagen en dan gaan zon schijnt randjes aan de grijze wolken streept banen met zijn licht ze geeft de dagen overzicht doet op tijd de horizonnen dicht zon schijnt haar verhaal tekent voor het leven als zij haar warmte heeft gegeven…

soms breek ik voor even je vleugels sla de luchten lam waarin je wilde vluchten er is geen liegen maar de waarheid die geen draagvlak krijgt lijkt op onze werkelijkheid jouw vliegen is weer vrij en ik ben blij je te zien zwieren boven zeeën zonder pieren nooit meer de stroomversnelling van het moeten, golf eindelijk vrijuit…

stenen beelden wiegen niet in het bed van donkere tonen het orgel speelt een wiegelied laat kinderen tot mij komen een ijle stem klimt zacht omhoog langs bogen en pilaren om in de melodie iets van de hemel te ervaren het koor zwelt aan en juicht haar schoonheid toe trompetten schetteren feest, het paradijs is nooit zo mooi geweest…

ik zag je gezicht in begrijpen je voelde mijn reiken naar steun je handen zijn open met een arm om me heen zijn we langs stralen gelopen daar waar de zon voor ons scheen we hadden geen doel maar woorden stoepten als tegels en vormden het pad we hebben alles gehad in zinnen zijn we vergeten wat we hoorden te weten en zijn…

zijn woord was wet wie niet geloofde kreeg een wonder werd zo rechtgezet het water waar hij op gelopen had veranderde in wijn om zo nog dichterbij bij hem te kunnen zijn de zieken die hij tegen kwam genazen en verbaasden de familie en bekenden die hem niet meer ontkenden hij vergaf de mensen die hem lieten sterven hij bad voor ze…

we zagen ze staan in onbegaanbaar trokken ze hun sporen na stilstaand in de sneeuw te zijn geboren de koplamp licht het leven op het lijf gerold en met de hand plaatst men de kop we jachten langs hun leven heen ze smelten nu van kop tot teen gedenken zacht de winternacht die filevormend sneeuw in poppen weer tot…

je voeten schuifelen een goede steun handen zijn onrustig wat angstig kijk je om je heen je stem klinkt nu strijdlustig je vertelt me hoe je leven is te midden van die mensen de hemel die je was beloofd de stilte in je hoofd voldoet niet aan je wensen je grijpt mijn hand om weer jezelf te voelen het doet je pijn omdat je geest…

ik haal je zerk niet om jij rust in vrede maar spookt nog steeds in mijn gebeden woont in de stilte van mijn lijf woorden zijn er nooit gesproken tijdens jouw verblijf ik wilde graag de kleur en fine fleur van leven die jij aan anderen wel wist mee te geven zelfs in je afscheid is die afstand er gebleven maar in het beven…

in de sneeuw van je haren glanst de ijsbaan van je hoofd scheve schaatsen krassen daar genoegens schuren zinnen leggen bloot de climaxen ontdooien maar je vriest de graadjes lager met plezier de hitte in een gletsjer lust laat weerstand smelten in het zondige vertier…

ik heb de rafels aan elkaar geknoopt maar kan hun golven niet langer volgen ze kleurden geel en groenden rood in een achtergrond die blauw als stilte koos ik wil de zee en met je mee omdat ik in het golvend blauw oneindig van je houd ja, ik wil jou…

ik heb je bloem gekust de kleur gezien jouw geur genoten jij bent mijn eenling in de wei zag je zeldzaam vrij met jou ontdekte ik het leven jij geeft me wat ik bijna was vergeten het kind in mij is weer ontwaakt speelt graag met jou en blaakt van levenslust ik heb je echt gekust daar in die groene wei bloeit ook een bloem…

ik heb je warm geproefd na het strelen van je benen jij was zo maagdelijk ondanks de lokroep van zovelen jij bent het kind dat zomer speelt als het weer wintert dat glas blaast uit de vormen die nu zijn versplinterd ik heb je scherven niet gehad maar mocht je warme liefde geuren je zon schijnt weer haar licht brengt zicht…

jouw onsje weeg je soms in grammen want liefde raakt vaak weinig aan vooral als woorden drammen en wij ons laten gaan dan wordt er niets meer afgewogen gaat de naald op tilt alleen de etiketten zeggen wie en wat je wilt…

ieder spel is heen en weer soms even anders op en neer het lijkt op geven maar ik neem toch meer en groei tot ik weer geven kan en dan speel ik weer heen en weer en lach soms even op en neer…

kaarsen zijn voor je gaan branden licht valt gelig op je huid wierook zal je geur veranderen de gekozen hymne weent voluit jij staart kijkt stil naar boven geloken ogen je mond is dicht de vingers heeft iemand gebogen Je lijkt wat somber bij dit licht Je hoort ze praten mild van toon een hand een traan het raakt je aan ze zeggen…

we hebben je bezocht een graf zoals zovele het kruis iets groter dan normaal centen konden ons niet schelen zon staat hoog vogels fluiten zomer en weer is er ik de kou die ik altijd voel bij jou we droomden over gisteren hoopten steeds op morgen jij zag leven als een feest ik ben er nooit geweest na jaren ben ik hier maar kan je…

ik zie je steeds verschijnen in een lach een oogopslag treed heel zachtjes naderbij een uitgestoken hand die slechts mijn woorden vangt als ik je raak vervaagt het beeld, mijn droom heeft weer eens nu gespeeld in lang verwachten toch ben ik nooit teleurgesteld want in de verte loop je weer in blond, mijn ogen zoeken immer…

ik ben tot het metaal gegaan blazen lieten zuchten los bladders krulden zonder moeite op valse lagen zijn verdwenen geverfd met haat en nijd ik politoer weer langzaam kleur op wat de kern moet zijn staal de schone schijn weersta de zandstraal van kritieken nu en eindelijk zonder pijn ik geef niet meer om het publiekelijk juichen…

weerlicht schreeuwt gezichten flikkert schaduw en ontbloot een kille angst duister rolt zwartdonker tegen muren echo's kraken schurend door de nacht schimmen schichten uit de wereld van de geest geluiden klinken harder terug van weggeweest maken barsten in gedachten ideeën exploderen rond chaos staat te wachten woorden spugen…

je dacht dat dood hout was gevallen twijgt in soepel samenzijn die buigzaamheid is niet bevallen jij wortelde een nieuwe lente zomert al seizoenen lang jouw loten hebben zich vermeerderd gaan hun volwassen gang hij wette bijl en snoeide eindelijk de helft van zijn leven helaas wat over bleef was ook aan anderen niet weg te geven…

verstrikt in haar web verleid door strakke borsten een schoot die vraagt om meer ogen zoeken smeulend je potentie te geven wat je hebt en nog een keer ze tikt haar macht in hoge hakken wie zal slaaf zijn van het leer ze gaat je je breken en je doen vergeten wie je was een heer…

het donkere hout heeft afgedaan de wortelnoten glans waar kinderhanden smetten op barokke rondingen is weer een nieuwe vangst in kringloops grote netten in glas brengt licht de luchtigheid die kaatst in chroom en spiegelruit pas kleur ontmoet in het zwarte leer waarmee de bank en stoelen zijn getuigd ik heb de zon gevangen…

ik heb een etalage met gezichten die niet leven ogen staren en hun monden doen niet van zich spreken ik ken ze uit hun woorden op papier tranen en verdriet zie je in hun trekken niet als ik hen lees beginnen ze te leven ze weven dan herinnering in het antwoord dat ze geven ik wil ze handen schenken een lijf dat kan omarmen verbazing…

ik heb de bergen gezien de grieks-romeinse steden hoorden hun gebeden naast het westerse bargoens maar ik liep terug door eeuwenoude straatjes vond in de tijd de gaatjes naar het leven toen zag de groene schaduwrijke binnenplaats die vandaag de rust van morgen binnen laat het klassiek profiel dat zacht amandel oogt de blik…

het was een groot probleem drie nachten heftig copuleren voordat de maan op een bevruchting scheen in stilte werd geluid geboren de stemmen zijn geschoren voor de bevalling van het woord persen met een rood gezicht het ingehouden schreeuwen vraagt om verlossing van gewicht hier is dan het gedicht u mag het nu gestalte geven door het…

ik heb gewacht op dit moment de toekomstlacht er is zoveel verkracht door woorden die te sterk raakten die zwakke punten zichtbaar maakten in samenkomen van gevoel met jou ontdekte ik dat zinnen spreken in het woord vergeten dat licht er atijd is in zon die schijnt te weten hoe misverstaan begon ik zie je nu al vaag de schemering…

ik zag de ader kloppen in je hals je ademde iets sneller mijn handen waren traag en streelden je toen feller je huid verstrakte in het groeien van je lust je hebt mijn tepels zacht gekust je wilde met mijn borsten spelen vingers gleden naar beneden ik voelde hoe je binnen kwam en mij heel teder nam we waren samen dat moment…

ze keken al mijn kleuren grauw lucht droeg minder vluchten wind verkoelde snel tot kou geen zon in spiegeling donker rimpelden de poelen ik had er ook geen zin meer in maar in jouw hand bloei ik weer op schoon het vuil van vleugels je kijkt me aan fluistert zacht dat kon niet door de beugels ik schaam me wit verschiet naar roze…

vreemde ogen kijken laten ongenoegen blijken vervloeken me tot in de hel is dit mijn wereld wel ik kijk slechts door de ruiten van mijn geest ik kan nog niet naar buiten chaos is weer langs geweest mijn handen doen niet wat ik wil, mijn lijf verkrampt zodat ik gil ik eis mijn eigen vel ik loop met benen die me niet meer mogen…

weer beleefde ik de zomer het zonnen op een ochtendbloem het soezen in de middag en de avondvlucht beginnen met een zoen ik zag je in de nieuwe kleuren van het gras waarop ik je wilde strelen het spelen met de wind en jouw gedol ging nooit vervelen je vleugels wiekten grijs toen luchten donker vlogen ik gaf mijn liefde aan je prijs…