Alle inzendingen van wil melker

wanneer maak jij je vrij van alle oordelen die greep hebben op je leven om eindelijk te doen en laten wat je wilt overal zijn hoeders voor orde en op norm broeders die gekozen hebben voor de vorm en zij zorgen dat het tegenspreken stilt toch is het jouw bestaan dat door hun handen glijdt een keurig binnen alle lijnen blijft…

maan vervleert door klapwiekende muizen stralen verkorten schaduwen naar ontkleurend duister de grond is nog warm als het licht zich spiegelend aan de hemel de aarde een laatste veeg geeft maan versijpelt in een vallende schemering de ongebroken roos domineert wittend zicht maan en roos roekeloos in hun spel met stralen van licht…

ik zag je in de wolkenluchten wist hoe snel jij wilde vluchten voor de kleur na jarenlang in grijs was jij beducht voor sprankelen in meer dan wit en zwart alleen je pril is groen en zomert toch het warme geel dat ooit zal komen je oogst al mooie dromen beken maar kleur geef warmte weer een kans en dans met mij van nu af…

spelen is dromen is dromen spelen met de werkelijkheid speel en droom je eigen realiteit in het spel van nu droom je meer dan mogelijk is of leef je mogelijk minder dan je wilt ik speel mijn droom en dromend speel ik dat ik komen zal bij bij jou dat wij dan samen spelend onze kou zullen verdromen in het…

ik voel de oogst in het zacht nazomer rijpen geen storm meer van verwijten maar een samen kijken naar wat het jaar ons heeft gebracht er is geen vergelijken met seizoenen die in goede doen hun vruchten hebben afgeworpen zon en regen laten zich niet korven maar jij bent lente en een nieuw begin ik dacht mijn leven terug daar kwam…

de matjes die we vlechten met draadjes van elkaar de kleuren die wij kiezen, ze zijn nog lang niet klaar het patroon in onze ogen is een harmonie van twee we vlechten aan de toekomst nemen zo verleden mee wat draadjes zijn gevallen verkleurd nog niet gebruikt deeltjes uit ons leven een kans misschien verbruid die draadjes zijn herinnering…

ik voetveeg je omdat je hinderlijk bent je kinderlijk gedraagt en altijd maar om aandacht vraagt wij zijn een clubje strelen vaak elkaars gedachten wij willen niet dat jij dat zomaar gaat verkrachten wij zijn geen halfzachten maar schrijven poëzie die we met elkander vergelijken dan komt de grote kunst weer bovendrijven rot…

ik heb je gestreeld op je snaren gespeeld de melodie met mijn woorden bevolkt je glijdt langs mijn handen en trilt in octaaf ik laat je komen tot jouw hoogste tonen maar het refrein jankt de eeuwige pijn van het nieuwe begin gebonden wil vrijheid erin zacht sterft muziek in het woordloze hijgen ook wij zullen niet het eind van…

hakken tikken etalages schrikken als jij spiegelt in hun glas rode koppen schuilen achter blonde lokken handen in de zak verbergen schande in het grijze pak ogen die weloverwogen zoeken naar een warm entree blikken die iets zachts begeren klein wordt groot in reageren ze zien het slanke lijf de lange benen dromen vergeten eeuwig…

wil je vliegen, hoger vleugelen koersen naar een nieuwe horizon je onderscheiden in het grijs ontsnappen uit wat duf en stoffig is verdwijnen uit het nest waar je begon verdicht dan stukjes leven lees ze uit op kleur en weet dat boodschap vorm en toon je maximaal applaus zal geven en vooral heel weinig hoon zuiver zacht zal je de roos…

ze springen in het rond dansen vier dimensies hun ogen dragen vuur blikken vragen om attenties ze roepen zwoel willen met je praten weten wat je voelt houden alles in de gaten hun jassen zijn van duister daaronder zijn ze bloot ze voeden zich met vlammen zonder warmte gaan ze dood ze zingen rond het pentagram de hymnen…

literair cafè “de ballentent" alleen toegankelijk voor lieden met talent selectie aan de toog betogen aan de stamtafel bedachtzaam wordt het glas gepakt de kopstoot is weer favoriet dames drinken cocktails met een riet veel aandacht voor elkaar en voor zichzelf vervat in commentaar verpakt in sfeer van schouderklop en lieve vrienden,…

ik trok de steen weg waar je op leunde reikte je mijn hand maar woordeloos verpulverde de wand zij steunde rotsen in hun breekbaarheid jouw rug kende geen achterkant de eerste steen lawiende kleine keien ze rolden mee stof verborg het zicht massa deed zijn plicht bestormde de obstakels verwoestte dat wat niet stevig aan de…

we balanceren in gedachten zonder net het koord trilt lichte ritmes de einden zingen rond we zetten dichten als gezichten op het net zonder stem met blinde ogen virtueel net echt we kussen woorden warmen zinnen als in bed we belijden liefde die zijn werkelijkheid heeft afgelegd ik ontmoet je in je geest ijl spinrag van contacten…

neem ik echt mijn eigen lot in handen na een eeuwenlange tijd met lange tanden het leven gegeten te hebben daar zijn de messen klaar om zonder veel misbaar de normen door te snijden de echte waarden te bevrijden of faalt doortastendheid het is een strijd die op verloochenen lijkt er is geen samen delen van herinnering, het is…

geef mij wat glas dan breek ik transparanten vervaag ik licht tot mat verstrooid naar alle kanten ik wil onzichtbaar zijn in niets gevat beelden die ik bouw vandaag verkleuren in het perspectief van morgen schaduw vouwt zijn lijnen voor de nacht als de zon in ondergaande rust geniet en maan gewassen als zijn spiegel ziet ik speel…

stenen liggen aan je voet ik zie de breuken in je wanden als tijdlijnen in handen geëtst door je gedachtengoed je ontlook de aarde als een kale rots massa kartelde met puntig trots in ongenaakbaarheid passeerde je de eeuwenloze tijd je bent nu broos en zacht meegaand in koude nachten is je hardheid langzaamaan gebarsten…

ganzen vliegen wieken met hun vleugels langs gebruikte lucht verklappen, zachtjes maar wel duidelijk de resten zomer hun vlucht is pijlsgewijs de kusten langs waar zee en zand voor ieder die daar strandt een golfjesmaal serveert van vis en schuim vleugels wieken klappen zachtjes verenonrust in de nacht de wei als nachtverblijf…

nog geniet ik van de zon die de rijke oogst van zomer kleurt de wind al ritselend naar herfst geurt paddestoelen dansen opgeschoten in een nieuwe heksenkring het bos lost langzaam zijn bebladering de ochtendkou vernevelt gauw in warmte van de aarde onttrekt het zicht op winters helderheid nog is dat bedje niet gespreid maar…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

ik zag je in het niets woorden dansten geesten als spoken die fataal mijn lot beleefden nu ben ik hier de zon is vreemd wolken niet geéigend rotsen zijn de horizon die nu mijn heden schrijven ik dwaal daar in de hoop een glimp van je te zien maar weet de afstand tussen beiden meet weer veel te kort misschien ik wil je kussen…

je was meer vrouw dan ik verwachtte ogen vonkten licht een gloed van passie gleed langs mijn gezicht verschrikt zei ik je naam je keek me licht bewolkt aan we zijn gaan lopen omdat zitten onrust had je stappen veerden jeugd de onschuld in je lach wekte verbazing in de stad ik keek naar je gezicht zag hoe jij de tijd vergat je ogen…

stenen zijn geruimd het pad weer vrij gemaakt maar de ravijnen zijn gebleven we jagen niet op vergezichten willen slechts de stap verlichten die we moeten gaan geen hand in hand te lang en smal om samen voort te schrijden voorzichtigheid is troef om de verwoestende lawines te vermijden we erkennen ook het samen strijden…

ze wandelen het gras is groener dan de schoenen van de wandelaars het pad knerpt steentjes omzoomd met asfalt kanten borders hun éénjarigen verlopend tot de rand van bomen, opgeschoten kinderen die rennen voor een leven vol met spel wandelaars en kinderen verknerpen grassend asfalt rennend leven langs een bomenrij het spel van…

ik ben je blotevoetenman loop over water dat je helaas niet drinken kan alleen mijn zon en golven hebben je bedolven maar jouw schoonheid maakte alles vlak er was niets dat je ooit vergat helaas was je geen prater pas later vloeiden zacht je woorden in het toonloze gevoel van bij elkander horen ik zag je lippen rood…

er zijn weer zangers zangers op het plein liedjes cirkelen langs gevels de melodie verdwijnt als tonen in de straat vervliegen de groep is licht wanordelijk een dikke enthousiast de rest is mee- en leegloper gelokt door het refrein snel rijk te zijn bussen met pecunia gaan rammelend langs de menigte de armslagen van de dirigent…

ik ben zo moe maar als ik je zie ontbrandt mijn vlam dan kom ik weer voor de zoveelste keer en heftiger dan ooit jij maakt me stuk in eindeloos geluk van doorgaan tot het einde ik raap de scherven van mijn beeld in het ontwakend licht van zon jij kijkt ontwapenend ik wankel nog maar heb weer zicht rondom…

ik sprak met een klaproos ze wiegde cadans in de wind haar antwoord was rood ik was boos plukte het hart haar bloem zal niet bloeien melkwitte tranen verdruppelen de stam dood verkleurt rood violet ragfijne bladeren verlept in haar aderen groen ingebed hebben niets meer gezegd…

ik sprak je in het gaan je lachte met me naar een spaanse halve maan de zon scheen regen en een onweersbui afscheid temperde de hitte die ons te wachten stond de reis was nacht en jagen op een morgenstond die vakantie straalde in bekomst krekels spraken met je stem een onophoudelijk missen het was geen gissen naar gevoel want…

ik zag je in het takkenwuiven kale sprieten zonder hart er was geen lucht om aan te raken zelfs het kraken klonk apart een fluistering van wind tracht woorden te herinneren de vaagheid van een spelend kind meer schiet me niet te binnen schaduw steekt de vinger op verwijst naar donkere kanten ik zie opeens in je gezicht de trekken van…