verklauwen vederlicht hun prooi

kale nekken strekken zich
voorbij wat wenselijk is
ze azen op de kruimels
in een blikken zonder
blozen dat niet menselijk is

ze vreten de restanten
uit het marginaal
krijsen schuttingwoorden
maken hels kabaal in hun
meer dan uitgekauwde taal

ze verklauwen
vederlicht hun prooi
behalve hun excreten
vinden ze niets mooi
zij zijn de enige poëten

Schrijver: wil melker, 13 oktober 2005

wlmelkerziggo.nl

ironie sarcasme liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 533