Alle inzendingen van wil melker

stenen beelden wiegen niet in een bed van donkere tonen het orgel speelt het wiegelied laat kinderen tot mij komen een ijle stem klimt zacht omhoog langs bogen en pilaren om in de melodie iets van de hemel te ervaren het koor zwelt aan en juicht haar schoonheid toe trompetten schetteren feest, het paradijs is nooit zo mooi geweest…

ik heb de tijd laten vallen seconden versplinterden minuten scherfden glas uren doolden doelloos de ochtend liept met middag uit de pas de klok gedeukt herinnering gekreukt de grote wijzer holt door ons bestaan de kleine dolt ontmoetingen die ergens openstaan ik kies vandaag er is geen gisteren meer en morgen was de plaag…

mag ik je dromen bewonen in je herinnering komen je kussen in je slaap de liefde bedrijven en over je schouders wrijven als het even niet gaat de nacht met je delen tot morgen mag ik dit dromen vannacht…

ik heb de lente weer ontdekt maar weet de plek waar grond geen bloemen gaf zij is door groen gedekt zon noch warmte brengt bloei wel groei in steeds ontluiken moet ik echt wachten tot de eerste bloem zich ooit zal gaan ontsluiten ik zie ze kleuren om me heen knoppen die me raken wil geen groen alleen maar juist de nectar van…

ben jij mijn spiegel of het beeld mijn handen geven wat ik neem liefde voor jou om mezelf te warmen aandacht die ik kaats in je ogen beleef ik in jou mijn bestaan dood dan het beeld als je om mij wilt geven…

ik kan niet voor je denken je zekerheid en al mijn liefde schenken dat is vertrouwen tussen twee in ontmoeten las ik meer dan groeten je warmte nam me mee we paddestoelden snel ons huis en voelden ons er eindelijk thuis nu hangen er gordijnen die slechts de late avondzon laat schijnen de bosrand wordt te druk want als…

ik kijk je uit het dal de helling spreekt mijn echo lacht de diepte klautert hoogte ze lift je boven al je blik omhoog gericht je handen wijzen vrijheid ik ben er nog kom ken me weer ontmoet me maar geniet mijn blijheid…

ik zag je op zolder met in je kop weer de kolder uit het verleden je raapte daar woorden voelde de angsten die je leven vermoordden kroop in een hoekje in je handen het boekje met namen die bleven jij bent gegaan zij zijn gebleven maar zonder enig teken van leven je groette met ogen bad mededogen maar wist dat de hoop zich…

de zon is weg de helderheid verdwenen nevels stijgen op in kilte langs je benen voelt klamheid komen nog heb je zicht maar langzaam sluiert mist de wereld dicht geluiden zijn niet meer te duiden verstikkend is de stilte om je heen gewikkeld kou vertraagt maar onversaagd sprankt hoop heel diep van binnen ik wist dat je het…

ze braken mijn vleugels vertraagden mijn vlucht zijn jaloers op mijn kleuren moet ik uit de lucht? mag ik niet meer vliegen of alleen in het dal geen helling thermieken het net wordt mijn val we vlogen ooit vrij dolden de zon vergaten de bloemen jij was er voor mij vleugels die tipten ogen die blikten gewoon zij aan zij we waren…

ik kende al je repertoir je koos voor blond en halflang haar de ogen wat geloken in praten klinkt de hapering de woorden iets gebroken emoties in onhandigheid die jij maar snel aan zijn gebrekkige ervaring wijdt je wilde hem zo graag de jouwe maken door hem met volle zachtheid te gaan raken maar hij ontweek je alle keren in…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

ik reed weer met mijn opa mee de ket klapt vuur uit stoere hoeven we gingen in herinnering soms wekenlang naar zee vanuit Heiloo in eerste spurt nog even langs Kapél Maria was hun heilige bedevaarten gaven aflaat en verlossing uit de hel draafden zacht langs Egmond-Binnen uit het klooster hoorden we het zingen en terwijl…

ik zag de ader kloppen in je hals je ademde iets sneller mijn handen waren traag maar streelden je toen feller je huid verstrakte in het groeien van je lust je hebt mijn tepels zacht gekust je wilde met mijn borsten spelen je vingers gleden naar beneden ik voelde hoe je binnen kwam en mij heel teder nam we waren samen dat…

ik zie je in het strijden in somberheid aan het verleden lijden terwijl je keuzes hebt gedaan je zou je vrijer willen voelen en niet gebonden zijn aan al die doelen die houvast leken in bestaan vergeet de wereld eens die je heeft opgevoed, want dat wat vroeger opgeld deed is tegenwoordig niet meer goed je bent een ander aan het…

in puin zag hij de edelsteen hij was een kenner, tenminste dat beweerde iedereen het afval dat hij onderzocht bleek van een bekende hij zag haar jong en niet verwend alsof iets haar, voor hem bestemde ze leerden van elkaar de zon de wind en ook verdriet waarderen in het houden van vandaag verlangden ze ook morgen te proberen ze…

ik ga je liefhebben als nooit tevoor mijn vingers zullen dansen in woorden open ik zing zacht de melodie jij ademt alle kansen ogen die elkaar ontmoeten in herkennen en naar de onontdekte plaatsen zoeken jij ebt, ik vloed en samen maken we de branding, onze golven vinden hier hun stranding we sprongen in het tij de storm was…

ik zoek je in letters ik voel je al in zinnen je komt zo bij me binnen overweldigend apart je hart klopt in een ritme dat me onrust geeft dat me afleidt van de tijd die nooit zo langzaam is geweest ik wil bij je zijn je lezen in een boek zonder einde…

ik zag je in een zwaai een hoofdomdraai je keek me aan in een verwachtingsvol begroeten toch kende ik je niet het was het ritme van je voeten je gelaarsde benen die constant mijn aandacht vroegen want ik liep achter je je lijf vertaalde in bewegen wat jij had weg te geven ik was op slag verliefd in draai en zwaai vergist het toeval…

ze keken allemaal monden vielen open iemand kreeg de hik het doelgerichte stappen de echo van de hakken de zelfbewuste tik een nonchalante lok de iets te korte rok ogen met wat schrik ik zag het neusje en de blik in die blik was ik…

je gaf entree ontsloot de kerkdeuren pakte wijwater voor twee ik voelde hoe de vloer onze passen nam devotie knielde in de bank in het zuidelijke licht werd donker noorden met emoties snel gedicht ik zag ornamenten de muur geschilderd met een lach hemelbogen oogden je pigmenten jij was mijn pracht ik kleurde je Maria zoals…

ik herinner me het glooiend geel waar jij zo open was, nog heel waar ik jou de bloemen bracht die ons wekten met hun pracht de druiven bleken wranger dan hun rode kleur beloofde we waren zo verliefd dat we nog in elkaar geloofden ik heb je nooit gezien toen je mijn tranen droogde je hebt mijn hand gepakt toen drank mijn pijn verdoofde…

zacht wolkt zee om je heen glijdt lucht als branding langs je nat is het spel dat je speelt met het water kou vraagt mijn warmte pas later lopen op strand duim in je hand wil je niet vast maar ik voel dat je past kussen elkaar golven zijn daar overspoelen de schoenen en koelen ons zoenen we hebben gelachen intens liefgehad…

ik was alleen en veilig door een horizon met bergen ik toverde mijn beelden overal ze waren breekbaar en doorzichtig ik leefde heel voorzichtig in mijn glazen huis ik speelde in het rijk der schimmen brandde me aan passie in de hel daarbinnen mijn tranen zijn voor jou alleen met woorden schiet ik vol in zinnen kan ik jou…

je beeld mist een hand maar rankt in vrouwelijkvol je zachte lijnen verwachtingsvol kijk je me aan ik voel je als de mijne al eeuwen sta je te verleiden en met je rondheid mannen te verblijden ze lijken je mysterie te doorgronden maar voelen in zichzelf tal van diepe wonden ook zij missen de hand die jou in replica's op sokkels…

ik zag je staan je groette me in dat gebaar ontmoetten we elkaar mijn hand voor even langs je heup een vouw denkbeeldig strijkend de wind verwaaide zacht je haar je lippen waren rood wat vochtig daar je likte met je tong uitdagend langs je tanden je glimlachte de zon pakte zacht mijn handen ik ving je schaduw toen we…

ik ving je blik en weg was ik liet mijn lichaam staan om in jouw glimlach op te gaan je zweefde naar me toe voelde je zacht raken je lippen waren rood en warm in het smaken zo stonden wij verloren tussen mensen een wereld ging voorbij vol onvervulde wensen de tijd stond stil je oogde ja ik wil en samen zijn we weggegaan onze…

hij was verdwenen voor een week de wereld af of hij om me gaf dacht hij te vinden op de tombe van mijn tijdelijke graf hij trapte in mijn vallen viel loepzuiver door de mand pas na lange jaren wachten is zijn vrijheid weer vacant…

de zon glanst in mijn haar ik zie je daar, mijn thuis met veel beloften ook in jouw ogen twinkelt licht en zacht is je gezicht in het openen van geloftes jij wilde niet nooit meer een man je eigen leven bouwen totdat het toeval kwam de fundamenten zijn gelegd je hebt je eigen stek en lacht in vol vertrouwen, alleen in zelfstandig…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is dood het ging over hopen lente zal ooit winter gaan slopen en dan..…