Netgedichten

netgedicht (nr. 7.857):

werden blind in tegenwind

het is stil
zon maant de
sterren om te gaan

ik zie je
in de ochtendgloed
besef me jouw bestaan

ik droom de jaren
die vergingen, liefde
was er diep van binnen

tot jij mijn bron
veroverde, mij opende
ik vloeide overvol

we bloeiden
als oasen in woestijnen
jij werd zo tederzacht de mijne

we dwaalden, werden blind
in tegenwind en zijn bedolven
door een zandstorm van gevolgen